Ο φόβος πάνω απ' τη χώρα

Ο φόβος πάνω απ' τη χώρα

Η αντίδραση είναι περισσότερο από επιβεβλημένη -η χώρα εκποιείται..

Είναι τέτοιο το μέγεθος του φόβου και των εκβιασμών που έχει περάσει στους πολίτες, ώστε όλοι αναρωτιόμαστε γιατί δεν έχει γίνει ακόμα εξέγερση, γιατί δεν έχουν διαλυθεί όλα όσα μας διασύρουν και οδηγούν σε ευτελισμό της χώρας και εκποίησης της σε κάθε λογής δανειστές.

Είναι ο φόβος που κυβερνά. 0 κ. Παπα-δήμος διαχειρίζεται με την εντολή τριών κομμάτων τον καθημερινό φόβο - τον φόβο της καθημερινότητας των πολιτών που συνοψίζεται στην αγωνία αν θα έχουμε δουλειά αύριο, αν τα παιδιά μας θα πεινάσουν ή όχι, αν θα έχουμε χρήματα για τους λογαριασμούς και τον μπακάλη.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου ορίζει ως κόκκινη γραμμή τη σωτηρία της χώρας έτσι όπως εκείνη την εκτιμά. Πιο συγκεκριμένα, ο εκπρόσωπος τη κυβέρνησης δημοσιογράφος Παντελής Καψής, ηγετικό στέλεχος του καθεστωτι­κού συγκροτήματος ΔΟΛ, ως κόκκινη γραμμή και εθνικό καθήκον θεωρεί την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης! Αυτής που αντί πινακίου φακής, «για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις», όπως συχνά ανάλγητα λέγεται, υποθηκεύει το μέλλον της χώρας για πολλές δεκαετίες και συγχρόνως στερεί από το δικαίωμα μελλοντικής αναδιαπραγμάτευσης των όρων της σύμβασης, επειδή κατά την εφαρμογή της συνθήκης θα ισχύσει το αγγλικό δίκαιο, που δικαιώνει εξ ορισμού τις θέσεις του δα­νειστή, όχι του δανειζόμενου. Μήπως είναι εφιάλτης; Πού φτάσαμε; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν ως εθνικό στόχο την εξάρτηση της χώρας και την εκχώρηση της διακυβέρνησης σε ξένα ποικιλώνυμα κέντρα εξουσίας;

Τι έχει συμβεί στην Ελλάδα;

Είναι  καιρός να τελειώσουν όλα αυτά μονομιάς. Να κοπούν με το μαχαίρι. Να μπει σε τάξη η χώρα, να επιστρέψουν εθνικές κυβερνήσεις, να επιστρέψουν οι αξίες που μέσα σε μια νύ­χτα χάθηκαν (μια νύχτα είναι η άθλια διετία του ΓΑΠ μπροστά στην ιστορία της χώρας) και να ξαναβάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Πώς θα γίνει αυτό; Με την παραδοχή της λανθασμένης επιλογής που κάναμε ως χώρα, όταν υπουργοί της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου λειτουργούσαν ως εκπρόσωποι πολυεθνικών κέντρων και μεταφορείς αλλότριων αποφάσεων υπό το πρόσχημα ενος αμφισβητούμενου διεθνι­σμού της οικονομίας «και των αγορών» που τάχα κυβερνούν. Και δεν βρέθηκε κανείς να απαντήσει και να κινηθεί πολιτικά πάνω στην αυτονόητη λογική που λέει ότι «τις αγορές εμείς τις φτιάξαμε», το τέρας εμείς το γεννήσαμε, και όπως το γεννήσαμε θα το εξοντώσουμε.

Μή­πως δεν μπορούσαν πια να το εξοντώσουν; Ί­σως. Μήπως δεν ήθελαν γιατί αποτελούσαν κομμάτια και εξαρτήματα του τέρατος; Ίσως. Mήπως ακόμα πιο απλά (δυστυχώς) δεν έκα­ναν τίποτα γιατί θεωρούσαν φυσιολογικές και νομοτελειακές τις εξελίξεις; Το πιο πιθανό. Το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα, δύο χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας από το τελευταίο ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ και της ομάδας φίλων του που κυβερνούσαν, η χώρα διασύρθηκε από τους μεγάλους εταίρους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, περιήλθε σε καθεστώς οικονομικής εξάρτησης και πρόσφατα τέθηκε εν αμφιβάλω και το δικαίωμα της να είναι ανεξάρτητη και αυτοδύναμη, αφού για να ζήσει χρηματοδοτεί­ται με συνεχείε δανεισμούε, δίνονται ανταλ­λάγματα που άπτονται της εθνικής μας κυριαρχίας.

Για ποια κυβέρνηση Παπαδήμου μιλάμε; Πρόκειται για τη συνενοχή τριών κομμάτων που αποφάσισαν ότι αυτός που περιγράψαμε είναι ο σωστός δρόμος για τη σωτηρία της χώρας και έβαλαν έναν «μπροστινό», που λένε στο ποδόσφαιρο, για τους αχυρανθρώπους, προκειμένου να κάνει τη βρώμικη δουλειά: Αυτήν που ονομάζει κόκκινη γραμμή και εθνικό χρέος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Συγχρόνως αυτή η κυβέρνηση λειτουργεί εξ αποτελέσματος ως πλυντήριο του κυβερνητικού ΠΑ­ΣΟΚ, αφού απλώς υλοποιεί τις συμφωνίες, αποφάσεις και δεσμεύσεις των κυβερνήσεων ΓΑΠ. Πώς λοιπόν θα ελεγχθεί αύριο-μεθαύριο ο ΓΑΠ για τις επιλογές του, όταν στη νέα κυβέρνη­ση του τραπεζίτη Παπαδήμου, που αποτελείται από 38 μέλη των προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ (όλη η κυβέρνηση έχει 49 μέλη...), μετέχουν τα δύο κόμματα της Δεξιάς, δικαιώνοντας τις έως τώρα επιλογές;

Μήπως να τελειώνουμε τον εφιάλτη;

Μήπως να ξαναγυρίσει η χώρα στο καθεστώς ισοτιμίας που υπάρχουν και ζουν όλες οι χώρες στην Ευρώπη και αλλού; Όσο πιο γρήγορα γίνει, τόσο καλύτερα για όλους. Ακόμα και για τους διεθνείς τοκογλύφους και τους θλιβερούς ντόπιους συνεργάτες τους, μια και μπορεί έτσι να γλιτώσουν από την τύχη που έχουν παντού στον κόσμο κάθε είδους δωσίλογοι και Κουίσλινγκς.

Για όσους δεν το θυμούνται: Βίτκουν Κουίσλινγκ ήταν ο νορβηγός αξιωματικός που έγινε πρωθυπουργός της χώρας του το 1942 στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Με το τέλος του πολέμου και την επάνοδο της νόμιμης κυβέρνησης, ο Κουίσλινγκ συνελήφθη και δικαστήκε για εσχάτη προδοσία. Εκτελεστή κε από απόσπασμα στις 24 Οκτωβρίου 1945. Το όνομα του συνδέθηκε με αυτήν την πράξη και αποτε­λεί συνώνυμο για κάθε είδους δωσιλογισμό και συνεργασία με τον κατακτητή.