ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΣΘΕΙ ΕΝΙΑΙΟΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΕ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΙΣΡΑΗΛ
Με στρατηγικές ενέργειες κι όχι αόριστες θαθαλογίες
Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ
ΕΣΤΩ λοιπόν και αργά. Με την ελπίδα δηλαδή ότι θα υλοποιηθούν επιτέλους οι (ανεπισήμως πάντα) εξαγγελλόμενες συμφωνίες Ελλαδο-Κυπρο-Ισραηλινής ενεργειακής ζεύξεως. Κατ' ακρίβειαν Ελλαδο-Κυπριακής πρώτα. Και στη συνέχεια στρατηγικής προεκτάσεώς της, προκειμένου να δρομολογηθούν ευρύτερες (και κυρίως περιεκτικές) προοπτικές, που θ' αλλάξουν όχι μόνο τον ενεργειακό χάρτη στην περιοχή, αλλά δυνάμει και τα ισοζύγια γενικότερα. Χωρίς βεβαίως να τα ανατρέπουν, αλλά τουλάχιστον να γεφυρώνουν το καταθλιπτικό χάσμα σε ό,τι αφορά τα Ελληνοτουρκικά.
Οπότε και μπορεί να προσδοκώνται καλύτερες και αποδεκτές λύσεις στα κρίσιμα προβλήματα που υπάρχουν, ως αποτέλεσμα των μεγαλοϊδεατικών συνδρόμων της γείτονος.
Γιατί κακά είναι τα ψέματα: Τα σημερινά στρατηγικά ισοζύγια, όχι μόνο είναι αποτρεπτικά λύσεων, αλλά κι επιλιπαίνουν τουρκικούς πειρασμούς για νέες επιθετικές πολιτικές σε βάρος του Ελληνισμού. Κι εδώ και αλλού. Ιδιαιτέρως μάλιστα λόγω και της οιονεί χρεοκοπίας της Ελλάδος, που σ' αυτό το επίπεδο μεταφράζεται σε αμυντική αποδόμηση και στρατηγική απογύμνωση της χώρας. Κάτι που δεν πρέπει ν' αφεθεί επιδεινούμενο, γιατί θα οδηγήσει σε αδυσώπητες απώλειες. Ενδεχομένως και σε αδήριτους ακρωτηριασμούς, εάν τα πράγματα οδηγηθούν σε παραπέρα υποτροπές.
Έστω λοιπόν και αργά, η Αθήνα στρέφεται τώρα σε πρακτικές αξιοποιήσεως του υποθαλασσίου της πλούτου, αποφεύγοντας όμως να ενεργήσει αναλόγως και στις πιο ευαίσθητες περιοχές, οι οποίες: Πλην των βεβαίων κοιτασμάτων που έχουν διακριβωθεί, συνάπτονται άμεσα προς καίριες παραμέτρους της εθνικής της κυριαρχίας και της ασκήσεως αναλόγων δικαιωμάτων. Όπως είναι η ανακήρυξη ΑΟΖ στις νοτιοανατολικές παρυφές των εθνικών της ορίων.
Όπου η Άγκυρα δημιουργεί καταστάσεις που προοιωνίζονται ακριβώς τετελεσμένα. Καθώς ήδη βρίσκεται σε φάση συνεννοήσεως με το Κάιρο, προκειμένου να οριοθετήσουν αμοιβαία τις μεταξύ τους θαλάσσιες ζώνες! Κάτι που εάν αφεθεί να συμβεί, θα έχει αποκοπεί διεμβολιζόμενος ο ενιαίος θαλάσσιος χώρος Ελλάδος-Κύπρου, χωρίς να μπορεί τελικά η πρώτη να προχωρήσει σε οριοθέτηση ΑΟΖ με τη δεύτερη.
Αυτά τα έχουμε αρκούντως αναλύσει από αυτές τις στήλες κατ' επανάληψιν. Τίποτε δεν υπάρχει για να προστεθεί. Ούτε κάτι για ν' αναλυθεί, πέραν του να επανυπογραμμισθεί ότι: Τώρα είναι η ώρα. Και όπως εξελίσσονται τα πράγματα –και κυρίως όπως έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες μετά τις κυπροϊσραηλινές συμφωνίες– για την Αθήνα δεν πρέπει να χωρούν δισταγμοί.
Και αντί φιλολογικών «θαθαλογιών», ιδού η Ρόδος (κατ' ακρίβειαν το Καστελλόριζο) ιδού και το πήδημα. Χωρίς κανένας να προκαλείται. Και χωρίς ακρότητες και νταηλίκια. Όπως επιτάσσουν οι διεθνείς κανόνες. Και όπως η διεθνής νομιμότης παρέχει δυναμικές και δικαιώματα.
Όσο τα πράγματα μένουν σ' εκκρεμότητα και στο στάδιο των ευχολογίων και των ευσεβών πόθων και προθέσεων, τόσο θα γίνονται πιο δύσκολα. Θα περιπλέκονται και θα περιπλέκουν. Με την Τουρκία ν' ανατάσσει τις δικές της πολιτικές και να προάγει απερίσπαστη τις στρατηγικές της στοχοθεσίες σ' αυτήν τη γεωγραφία. Κάτι που θα παγιδεύει τις ελληνικές προοπτικές σε κλοιό νέων πραγματικοτήτων.
Γιατί –κι αυτό να μην υποτιμηθεί– ακόμη και οι προθέσεις από ισραηλινής πλευράς, δεν αποκλείεται να διαφοροποιηθούν και ν' αποκλίνουν από αυτά που σήμερα προσφέρονται ως δείκτες αμοιβαίων ζεύξεων. Αντιθέτως, ενδέχεται οι περιφερειακές εξελίξεις να δημιουργήσουν ένα νέο και όχι με βεβαιότητα θετικό για τον Ελληνισμό στρατηγικό περιβάλλον.
Κάτι που συναρτάται προς όσα κρίσιμα συμβαίνουν στο μεσανατολικό τόξο και που θα εξαρτηθεί από την απόληξη της επαπειλούμενης ιρανοϊσραηλινής συρράξεως. Ή αντιθέτως της αποπυροδοτήσεώς της. Ήδη από δικής μας πλευράς, έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος. Σε αντίθεση προς ό,τι συνέβηκε με την από πλευράς Κύπρου διαχείριση των εξελίξεων.
Και, μάλιστα, παρά τις ιταμές απειλές και πειρατικές ενέργειες της Τουρκίας. Με τη Λευκωσία να προχωρεί ακάθεκτη στην εξόρυξη φυσικού αερίου και τη συνομολόγηση σημαντικών συμφωνιών με το Ισραήλ, για συνδιαχείριση του φυσικού πλούτου. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει πολλά και κυρίως αυτονόητα.
Οπότε και μπορεί να προσδοκώνται καλύτερες και αποδεκτές λύσεις στα κρίσιμα προβλήματα που υπάρχουν, ως αποτέλεσμα των μεγαλοϊδεατικών συνδρόμων της γείτονος.
Γιατί κακά είναι τα ψέματα: Τα σημερινά στρατηγικά ισοζύγια, όχι μόνο είναι αποτρεπτικά λύσεων, αλλά κι επιλιπαίνουν τουρκικούς πειρασμούς για νέες επιθετικές πολιτικές σε βάρος του Ελληνισμού. Κι εδώ και αλλού. Ιδιαιτέρως μάλιστα λόγω και της οιονεί χρεοκοπίας της Ελλάδος, που σ' αυτό το επίπεδο μεταφράζεται σε αμυντική αποδόμηση και στρατηγική απογύμνωση της χώρας. Κάτι που δεν πρέπει ν' αφεθεί επιδεινούμενο, γιατί θα οδηγήσει σε αδυσώπητες απώλειες. Ενδεχομένως και σε αδήριτους ακρωτηριασμούς, εάν τα πράγματα οδηγηθούν σε παραπέρα υποτροπές.
Έστω λοιπόν και αργά, η Αθήνα στρέφεται τώρα σε πρακτικές αξιοποιήσεως του υποθαλασσίου της πλούτου, αποφεύγοντας όμως να ενεργήσει αναλόγως και στις πιο ευαίσθητες περιοχές, οι οποίες: Πλην των βεβαίων κοιτασμάτων που έχουν διακριβωθεί, συνάπτονται άμεσα προς καίριες παραμέτρους της εθνικής της κυριαρχίας και της ασκήσεως αναλόγων δικαιωμάτων. Όπως είναι η ανακήρυξη ΑΟΖ στις νοτιοανατολικές παρυφές των εθνικών της ορίων.
Όπου η Άγκυρα δημιουργεί καταστάσεις που προοιωνίζονται ακριβώς τετελεσμένα. Καθώς ήδη βρίσκεται σε φάση συνεννοήσεως με το Κάιρο, προκειμένου να οριοθετήσουν αμοιβαία τις μεταξύ τους θαλάσσιες ζώνες! Κάτι που εάν αφεθεί να συμβεί, θα έχει αποκοπεί διεμβολιζόμενος ο ενιαίος θαλάσσιος χώρος Ελλάδος-Κύπρου, χωρίς να μπορεί τελικά η πρώτη να προχωρήσει σε οριοθέτηση ΑΟΖ με τη δεύτερη.
Αυτά τα έχουμε αρκούντως αναλύσει από αυτές τις στήλες κατ' επανάληψιν. Τίποτε δεν υπάρχει για να προστεθεί. Ούτε κάτι για ν' αναλυθεί, πέραν του να επανυπογραμμισθεί ότι: Τώρα είναι η ώρα. Και όπως εξελίσσονται τα πράγματα –και κυρίως όπως έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες μετά τις κυπροϊσραηλινές συμφωνίες– για την Αθήνα δεν πρέπει να χωρούν δισταγμοί.
Και αντί φιλολογικών «θαθαλογιών», ιδού η Ρόδος (κατ' ακρίβειαν το Καστελλόριζο) ιδού και το πήδημα. Χωρίς κανένας να προκαλείται. Και χωρίς ακρότητες και νταηλίκια. Όπως επιτάσσουν οι διεθνείς κανόνες. Και όπως η διεθνής νομιμότης παρέχει δυναμικές και δικαιώματα.
Όσο τα πράγματα μένουν σ' εκκρεμότητα και στο στάδιο των ευχολογίων και των ευσεβών πόθων και προθέσεων, τόσο θα γίνονται πιο δύσκολα. Θα περιπλέκονται και θα περιπλέκουν. Με την Τουρκία ν' ανατάσσει τις δικές της πολιτικές και να προάγει απερίσπαστη τις στρατηγικές της στοχοθεσίες σ' αυτήν τη γεωγραφία. Κάτι που θα παγιδεύει τις ελληνικές προοπτικές σε κλοιό νέων πραγματικοτήτων.
Γιατί –κι αυτό να μην υποτιμηθεί– ακόμη και οι προθέσεις από ισραηλινής πλευράς, δεν αποκλείεται να διαφοροποιηθούν και ν' αποκλίνουν από αυτά που σήμερα προσφέρονται ως δείκτες αμοιβαίων ζεύξεων. Αντιθέτως, ενδέχεται οι περιφερειακές εξελίξεις να δημιουργήσουν ένα νέο και όχι με βεβαιότητα θετικό για τον Ελληνισμό στρατηγικό περιβάλλον.
Κάτι που συναρτάται προς όσα κρίσιμα συμβαίνουν στο μεσανατολικό τόξο και που θα εξαρτηθεί από την απόληξη της επαπειλούμενης ιρανοϊσραηλινής συρράξεως. Ή αντιθέτως της αποπυροδοτήσεώς της. Ήδη από δικής μας πλευράς, έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος. Σε αντίθεση προς ό,τι συνέβηκε με την από πλευράς Κύπρου διαχείριση των εξελίξεων.
Και, μάλιστα, παρά τις ιταμές απειλές και πειρατικές ενέργειες της Τουρκίας. Με τη Λευκωσία να προχωρεί ακάθεκτη στην εξόρυξη φυσικού αερίου και τη συνομολόγηση σημαντικών συμφωνιών με το Ισραήλ, για συνδιαχείριση του φυσικού πλούτου. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει πολλά και κυρίως αυτονόητα.
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=75018&colid=&catid=42&dt=2012-03-11%200:0:0
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου