Ο Δημήτρης Πικιώνης ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες αρχιτέκτονες
ανέλαβε ένα σημαντικό έργο. Την διαμόρφωση των γύρω χώρων της Ακρόπολης,
του λόφου του Φιλοπάππου και το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου του
Λουμπαρδιάρη. Μέσα σε αυτό το όμορφο σύνολο ξεχωρίζει ένας πεζόδρομος
μεγάλης αρχιτεκτονικής σημασίας.
Υπάρχουν
σημεία στην Αθήνα τα οποία έχουμε επισκεφθεί χιλιάδες φορές, δρόμοι που
διασχίζουμε σχεδόν καθημερινά , μέρη που είναι κομμάτια της
καθημερινότητάς μας και όμως αγνοούμε τόσο την ιστορία τους όσο και τη
σπουδαιότητά τους. Κάποια από αυτά είναι αρχιτεκτονικά ιστορικά μέρη ή
κάποιο κομμάτι της ελληνικής αρχιτεκτονικής ιστορίας μας.
Η Αθήνα μετά την επανάσταση γνώρισε πολλούς αρχιτέκτονες που μέχρι
σήμερα κατάφεραν να βάλουν το λιθαράκι τους και τη δική τους υπογραφή.
Σπουδαίοι αρχιτέκτονες όπως ο Τσίλερ, ο Κωνσταντινίδης, ο Βαλσαμάκης, ο
Πικιώνης και πολλοί άλλοι, κοσμούν με τα έργα τους ακόμα και σήμερα
την Αθήνα. Ο κάθε ένας είχε τη δική του αντίληψη στον τρόπο προσέγγισης
των κτιρίων, στον όγκο και τη μορφή. Σε ορισμένους από αυτούς το θέμα
της ευαισθησίας για την αρχιτεκτονική ήταν απαραίτητο και βάση αυτού
κινήθηκαν και μας άφησαν τη δική τους ταυτότητα.
Ένας
από τους πιο σημαντικούς Έλληνες αρχιτέκτονες ήταν ο Δημήτρης Πικιώνης
(1887-1968). Τα έργα του κοσμούν την Ελλάδα. Την περίοδο 1954-57
ανέλαβε τη διαμόρφωση του χώρου γύρω από την Ακρόπολη και το λόφο του
Φιλοπάππου, μαζί με το εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου Λουμπαρδιάρη, που
ήταν ίσως το σημαντικότερο δημιούργημά του στο οποίο παρουσιάζεται
χαρακτηριστικά η προσήλωση τού δημιουργού στο ελληνικό τοπίο. Μέσα από
το γενικό σύνολο, ξεχωρίζει ένας υπέροχος πεζόδρομος στον λόφο του ,
ο οποίος ξεκινάει από τη Δ. Αρεοπαγίτου.
Είναι ένα σημαντικό,
αρχιτεκτονικά μέρος, αφού η κατασκευή του βασίστηκε πάνω στην ιδέα της
επαναχρησιμοποίησης υλικών. Κατασκευάστηκε με πολλά και διαφόρων
διαστάσεων κομμάτια, από παλιά γκρεμισμένα σπίτια και μάρμαρα,
αποφεύγοντας έτσι την κατασκευή νέων ενώ παράλληλα κατάφερε να ενταχθεί
με το γενικό περιβάλλον της περιοχής. Δικαιολογημένα λοιπόν, αν και
τόσους αιώνες μετά, ο πεζόδρομος του Πικιώνη μπορεί να ‘κλέψει’ λίγη από
την μεγάλη δόξα της Ακρόπολης. Με την ίδια προσέγγιση έφτιαξε και το
εκκλησάκι (16ου
αιώνα) του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαρδιάρη, που για το χτίσιμό του
χρησιμοποιήθηκαν, όπως και στον πεζόδρομο, παλιά κομμάτια συνδέοντας
έτσι τη γενική εικόνα.
«...διά τη δομήν των φυλακίων, αναπαυτηρίων κ.λπ. λίθοι ειδικής υφής,
σχήματος και χρώματος, ως και μεγάλοι συλλεκτικοί βράχοι, υπέρθυρα εξ
αρχαίων μαρμάρων ή νεοκλασικών, θα εντειχισθούν ανάγλυφα, κιονόκρανα, αι
δε οδοί και τα λιθόστρωτα θα διακοσμηθούν δι\' αρχαίων τεμαχίων, ως
ειδώλια, κυλινδρόμορφα σώματα των επί Δημητρίου του Πολιορκητού τάφων
άτινα αφθονούν εν τω προαυλίω του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, και
πολλαί των επί τόπου ανευρεθεισών αρχαιοτήτων».
Ο Δημήτρης Πικιώνης μας προσέφερε, με το δημιουργικό του μυαλό και
την ευαισθησία του, έναν δρόμο που κάθε κομμάτι του έχει τη δική του
ιστορία. Μια απόδειξη στο πώς η αρχιτεκτονική ακόμα και στις μέρες μας
μπορεί να εναρμονίσει το σύγχρονο με το παλιό.
Αυτό το έργο έχει χαρακτηριστεί από την UNESCO διατηρητέο μνημείο αρχιτεκτονικής.
«Λίγο περισσότερη ανθρωπιά, βαθύτερη νόηση και ψυχική ευαισθησία – και αλλάζουν όλα: από την αρχική στάση ως τις λεπτομέρειες.» -Δημήτρης Πικιώνης-
*φωτογραφίες από: www.thedecobook.com, www.archaiologia.gr, www.gardenvisit.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου