ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Ο «παρτενέρ»

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

 

Ο «παρτενέρ»

 

 

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Για πρώτη φορά σε εκλογές αυτό που προβληματίζει τους ψηφοφόρους δεν είναι το κόμμα που θα έλθει πρώτο. Αυτό το ξέρουν. Νικητής θα αναδειχθεί ο Τσίπρας. Το ερώτημα αλλού εντοπίζεται: Ποιος θα είναι ο κυβερνητικός «παρτενέρ»; Δηλαδή, με ποιον θα συγκυβερνήσει, εφόσον δεν θα διαθέτει κανείς απόλυτη πλειοψηφία; Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα και οι ανησυχίες για παρατεταμένη ακυβερνησία. Μακάρι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου να μπουν στη Βουλή. Και, πραγματικά, το αξίζουν. Διότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες αποτελούν την καλύτερη εγγύηση για μια δημοκρατική κυβέρνηση με αριστερό οικονομικό και κοινωνικό πρόγραμμα αλλά και με ευαισθησίες στα κρίσιμα εθνικά θέματα. Θα ήταν προτιμότερο να κατέλθουν στις εκλογές ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητοι Έλληνες ως συνασπισμός κομμάτων, συνεργαζομένων, όπως είχε συμβεί σε παλιές εποχές. 

Το 1952, η ΕΠΕΚ του στρατηγού Πλαστήρα είχε συνεργαστεί σ' εκείνες τις εκλογές με το Κόμμα των Φιλελευθέρων του Σοφοκλή Βενιζέλου. Το 1956, η Δημοκρατική Ένωσις υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου περιελάμβανε κόμματα του Κέντρου, αλλά και την ΕΔΑ, όπως και το δεξιό Λαϊκό Κόμμα του Κ. Τσαλδάρη. Το 1958, στην ΕΔΑ προσχώρησαν δημοκρατικές προσωπικότητες, όπως οι Ηλίας Τσιριμώκος, Σταύρος Κανελλόπουλος, Περικλής Αργυρόπουλος, Σταμάτης Μερκούρης κ.ά. Και όταν η ΕΔΑ ανεδείχθη σε αξιωματική αντιπολίτευση ο Τσιριμώκος είχε ξεχωριστό κόμμα, τη Δημοκρατική Ένωση, που συνεργαζόταν όμως με την ΕΔΑ. Μια συνεργασία, λοιπόν, τέτοιας μορφής σήμερα θα έδινε μεγαλύτερο ποσοστό στον ΣΥΡΙΖΑ και θα εξασφάλιζε την παρουσία των Ανεξάρτητων Ελλήνων στο Κοινοβούλιο, κάτι που συμφέρει τον Τσίπρα. Ας μη φανούν παράδοξες τέτοιες μορφές συνεργασίας. Ο νουνεχής πρόεδρος της ΕΔΑ, ο Γιάννης Πασαλίδης, σε μια επιστολή του προς τον Ηλία Τσιριμώκο το 1959 ανέφερε χαρακτηριστικά ότι: «Οι συνεπείς δημοκρατικές δυνάμεις αντικειμενικά είναι: Αφενός μεν η ΕΔΑ, αφετέρου δε κόμματα και παράγοντες που θέλουν να κρατήσουν τον χώρο του συνεπούς δημοκρατικού Κέντρου. Να εκφράσουν, δηλαδή, τη θέληση ενός σημαντικού τμήματος του δημοκρατικού λαού μας, που ενώ δεν ανήκει στην ΕΔΑ υιοθετεί το σύνολο σχεδόν των αιτημάτων της εθνικής δημοκρατικής αλλαγής και έχει συνειδητοποιήσει ότι ανεξαρτήτως εκλογικών συνεργασιών όλες οι δυνάμεις της αλλαγής πρέπει να συμπαρατάσσονται…». Τα λόγια του Πασαλίδη αποκτούν επικαιρότητα σήμερα. Οι δυνάμεις τώρα της αντιμνημονιακής αλλαγής πρέπει να συμπαρατάσσονται, αφού υιοθετούν σχεδόν το σύνολο των προγραμμάτων. Στην «άλλη πλευρά» της Αριστεράς η Ζωή Κωνσταντοπούλου «συμπαρατάχθηκε» με τη Λαϊκή Ενότητα του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Το μέγα πρόβλημα, όμως, εντοπίζεται αλλού: Στην αιτία του κατακερματισμού των δυνάμεων της Αριστεράς. 

Δεν αμφιβάλλουμε για τις ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ του Τσίπρα. Έδωσε έξω σθεναρά τη μάχη του κατά των ανάλγητων - κακοποιών «εταίρων». Ουδείς το παραγνωρίζει. Και ήταν συγκινητική η στιγμή, όταν μετά την επιστροφή του από τις Βρυξέλλες, μόλις μπήκε στην αίθουσα της Βουλής, όρθιοι όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ τον χειροκρότησαν. Η έλλειψη, όμως, Σχεδίου Β' τον έφερε σε τρομερά δυσχερή θέση και αναγκάστηκε, για να μη χρεοκοπήσει η χώρα, να υπογράψει το βαρύτατο εθνοκτόνο Μνημόνιο. Οι ομάδες Λαφαζάνη - Κωνσταντοπούλου δεν το ανέχθηκαν και αποχώρησαν, χωρίς όμως να αποσαφηνίζουν ποιον δρόμο βλέπουν που θα μπορούσε να οδηγήσει στην «αλλαγή». Γι' αυτό τονίσαμε επανειλημμένα ότι ο Τσίπρας έπρεπε εξαρχής να αρνηθεί να υπογράψει αυτό το Μνημόνιο - «γκιλοτίνα» του Σόιμπλε και να παραιτηθεί. Μ' αυτόν τον τρόπο θα κρατούσε το κόμμα του ενωμένο και θα αποτελούσε πάντοτε η Αριστερά το φόβητρο για τις Βρυξέλλες. Ας ερχόταν να εφαρμόσει το Μνημόνιο ο Μεϊμαράκης με τα οπερετικά μνημονιακά κομματίδια. Στις νέες εκλογές, ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα έβγαιναν πανίσχυροι, υπό την προϋπόθεση ότι θα είχαν να προτείνουν διαφορετική λύση, εκτός Ευρωζώνης. Τέτοιο σχέδιο, όμως, δυστυχώς δεν είχαν στο μυαλό τους. Τώρα είναι αργά. Ο Τσίπρας ζητάει για τρίτη φορά την εμπιστοσύνη των πολιτών, αλλά κάθεται πάνω σε ένα Μνημόνιο - βόμβα, που μόλις γίνει γνωστό τι περιλαμβάνει θα τινάξει στον αέρα τους πάντες. Δεν έπρεπε να δώσουμε την ικανοποίηση στη μαφία των Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ, Μέρκελ και Σία ότι τα μέτρα που θέλουν τα υιοθετεί το πρώτο κόμμα της Αριστεράς. Τουλάχιστον -για να είμαστε δίκαιοι- δεν υιοθετεί το Μνημόνιο ο Τσίπρας, αλλά υποκύπτει στην πίεση να το εφαρμόσει και θα κάνει ό,τι μπορεί για να απαλύνει τα βαριά - θανατηφόρα τραύματα που θα προκαλέσουν τα μέτρα στους πολίτες. Ο λαός, όμως, δεν θέλει «τραυματιοφορέα» τον Τσίπρα, αλλά «ανατροπέα».

Εάν ο Τσίπρας είχε αρνηθεί τη λεγόμενη πονηρά «ευρωπαϊκή προοπτική», ο λόγος του σήμερα θα ήταν καταπέλτης κατά των όσων διακηρύσσουν Νέα Δημοκρατία και άλλοι οπερετικοί μηχανισμοί. Διότι όλοι αυτοί οι ευρωλάγνοι ζητούν από τους πολίτες να αποδεχθούν την υποταγή στην ευρωπαϊκή ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ της Γερμανίας. Υπερηφανεύεται -αντί να αισχύνεται- η Νέα Δημοκρατία ότι αυτή είναι που μας έβαλε στην Ευρωζώνη. Ούτε στην Ευρωζώνη έπρεπε να μπούμε ούτε και στο ευρώ, που μεθόδευσε ο «άνθρωπος» των Γερμανών, ο ολετήρας Σημίτης. Διότι τώρα συμβαίνει αυτό που έγραφαν οι Ναζί σε μεγάλη πινακίδα έξω από το Νταχάου: «Όταν μπείτε μέσα εδώ, αφήστε έξω κάθε ελπίδα». Αλλά και το ΚΚΕ, που θεωρητικά είναι σωστές οι απόψεις του (ο Θανάσης Παφίλης τις διατυπώνει πιο πειστικά από τον Κουτσούμπα, που χρησιμοποιεί «ξύλινη γλώσσα»), αποφεύγει πρακτικά να διευκρινίσει με τι νόμισμα ονειρεύεται να κάνει «αλλαγή», πώς θα λειτουργήσουν οι τράπεζες και με ποιον τρόπο θα βγούμε από την Ευρωζώνη. Το ΚΚΕ κάνει βασικό λάθος απορρίπτοντας κάθε συνεργασία με τον «αποστάτη» Λαφαζάνη. Η ηγεσία του Περισσού ας ανατρέξει στα «ιερά κείμενα» του Λένιν για να φωτιστεί γύρω από το θέμα των συνεργασιών. Έλεγε, λοιπόν, ο Λένιν: «Ο Ένγκελς είχε δίκαιο, όταν στην κριτική του μανιφέστου των μπλακινστών - κομμουνιστών (1873) ειρωνευόταν τη δήλωσή τους ''κανένας συμβιβασμός''! Αυτό δεν είναι παρά μόνο λόγια έλεγε, γιατί οι συμβιβασμοί που κάνει ένα κόμμα μαχόμενο συχνά επιβάλλονται αναπόφευκτα από τις περιστάσεις και είναι παράλογο να αρνηθείς μια για πάντα ''να εισπράξεις κατά δόσεις όσα σου χρωστάνε''. Το καθήκον ενός αληθινού επαναστατικού κόμματος συνίσταται όχι στο να διακηρύσσει πως είναι αδύνατο να παραιτηθεί από κάθε συμβιβασμό, αλλά στο να ξέρει να διατηρεί μέσω όλων αυτών των συμβιβασμών, στον βαθμό που είναι αναπόφευκτοι, την πίστη στις αρχές του…». Αυτό προσπαθεί ο Τσίπρας, αυτό έπρεπε να κάνει και το ΚΚΕ σε μια συνεργασία του με τη Λαϊκή Ενότητα, προκειμένου να βγει ενισχυμένη μια καθαρά αντιευρωπαϊκή παράταξη. Και θα γελοιοποιούσαν τους άλλους, που το μόνο που τους απασχολεί είναι ποιο Μνημόνιο ήταν καλύτερο και ποιο χειρότερο. 

Ο ελληνικός λαός, όμως, δεν κάνει επιλογή Μνημονίων. Αρνείται τα Μνημόνια. Δυστυχώς, προβλέπω ότι θα βαδίσουμε σε περίοδο μακράς ακυβερνησίας, αφού είναι ανέφικτη η αυτοδυναμία. Κι αυτή η ακυβερνησία θα σέρνεται σε μια περίοδο όπου το Μεταναστευτικό έχει γίνει γάγγραινα (ας όψεται και η ανίκανη - «γραφική» Χριστοδουλοπούλου). Ο Τσίπρας δήλωσε με έμφαση: «Το ''ΟΧΙ'' δεν το χαρίζουμε σε κανέναν…». Να τον πιστέψουμε… Αλλά, εάν δεν το χάρισε, φοβούμεθα ότι δεν το χρησιμοποίησε και το φύλαξε στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας». Μέσα στην ευρωπαϊκή τρικυμία με τις πολλές «ρουφήχτρες», ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ διατρέχει κινδύνους. Η σημερινή Ευρώπη με την Αριστερά δεν μπορούν εύκολα να συνυπάρξουν, εάν η δεύτερη απωλέσει την «ιδεολογική πυξίδα» της. Ο «ερυθρός τσάρος», ο Στάλιν, είχε πει μια σωστή κουβέντα: «Το καράβι κι ας βολοδέρνει στη θάλασσα, αν έχει πυξίδα, με την πυξίδα κάποτε θα φτάσει…». Αγωνιούμε για την επομένη των εκλογών. Θυμάμαι τον Χαρίλαο Φλωράκη. Κάποιο βράδυ συζητούσαμε στο σπίτι του, στο Χαλάνδρι, για το τι θα συνέβαινε με τις τότε πολιτικές εξελίξεις. Ρουφώντας τον καπνό απ' την αιώνια πίπα του, ο Χαρίλαος μου είπε: «Οι νύχτες είναι γκαστρωμένες, που λένε στο χωριό μου. Και δεν ξέρεις τι θα γεννήσουν αύριο το πρωί…». Και αυτό ακριβώς είναι που με φοβίζει… 

ΤΟ ΠΑΡΟΝ