Χριστίνα Κόλλια : Ω Κάπταιν

Ω Κάπταιν

Γράφει η Χριστίνα Κόλλια

Χτυπώντας το πρώτο σχολικό κουδούνι, κάθε φορά κάτι μοιάζει να αρχίζει, με την ατμόσφαιρα πάντα να αλλάζει, να μαλακώνει.

Με τα πρόσωπα των μεγάλων ενηλίκων να λειαίνουν και να χαμογελούν αφημένα, έστω για λίγο, στις εικόνες των δρόμων που πλημμυρίζουν από τα φωτεινά πρόσωπα των μικρών ενηλίκων, γιατί ποιος στις μέρες μας μπορεί να αναφερθεί στην παιδικότητα με την γνωστή-κλασσική κι αναγνωρίσιμη έννοια του όρου.

Ναι, τα παιδιά γεννιούνται ώριμα πια. Λες κι έρχονται  σε τούτο τον κόσμο αποφασισμένα να μας θυμίσουν όλα όσα εμείς οι «σοφοί» και πεπειραμένοι ενήλικες ξεχάσαμε, για την ακρίβεια χάσαμε, μεγαλώνοντας.

Τα σημερινά παιδιά καλούνται να ζήσουν σε ένα κόσμο θλιβερό και γερασμένο. Που τα ξέρει όλα, τα είδε όλα και είναι πεπεισμένος ότι τίποτα δεν αλλάζει. Που πιέζει εμμονικά στην αλλαγή των άλλων και αποφεύγει στρουθοκαμιλίζοντας την θεμελιώδη  αλλαγή που δεν είναι άλλη από την προσωπική, ως η μόνη ουσιαστικά αποτελεσματική.Ένας ανήμπορος γέρος,  ο κόσμος των ημερών μας, στρυφνός και κακότροπος, κουνάει το δάχτυλο σε όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό του,  αποδεικνύοντας ότι απολογιστικά τίποτα δεν έμαθε παρότι φέρει τόση διαπιστευμένη μόρφωση. Αν και οι τεχνολογικοί και άλλοι θρίαμβοί του περισσεύουν,  αν και κάνει πειράματα μακροζωίας, δεν αντιλαμβάνεται ότι διαρκώς απομακρύνεται από τον σκοπό της ευζωίας.

Εγκαταλείποντας κι ενίοτε κακοποιώντας τον παιδικό του εαυτό, ο σύγχρονος κόσμος, μεγαλώνει τα παιδιά του σε ένα περιβάλλον τόσο καταθλιπτικό όσο κι αντιφατικό, εξισώνοντας την παιδικότητα – στο πέρασμα του χρόνου –  με την αφέλεια ή την άρνηση ανάληψης ευθυνών, κι έτσι ανυποψίαστα βάλλει εναντίον του εαυτού του. Απομακρύνοντας την αυτοπραγμάτωσή του από την πηγή της έμπνευσης, του αυθορμητισμού, της ανακάλυψης του «ασήμαντου», της συλλογικότητας, της διαθεσιμότητας στο ωφέλιμο και το καινούργιο, ξεχνά  τα αιτήματα της δικής του παιδικής ηλικίας και  εγκλωβίζει τα παιδιά του στις ενήλικες πεποιθήσεις κι αμηχανίες του, χωρίς να αφουγκράζεται τις πραγματικές τους ανάγκες. Χωρίς να αντιλαμβάνεται την ευκαιρία διάσωσης που του προσφέρουν αφειδώς τα ίδια τα παιδιά του μέσα από την αφύπνιση του παιδικού του εαυτού που δεν είναι άλλος από τον αμιγή άνθρωπο.

Σαν κακός αιωνόβιος μαθητής, αυτός ο γερασμένος κόσμος,  αποφεύγει να εναρμονίσει τις συνιστώσες ύλης – πνευματικής εξέλιξης, αναπαράγοντας ένα δυσλειτουργικό μοντέλο που μονίμως αυταναφλέγεται, και ταυτόχρονα ωθεί τα παιδιά του σε ανάλογες μονομέρειες, πεπαλαιωμένες ή εκσυγχρονισμένες,   πείθοντάς τα ότι με την ίδια τακτική θα εξασφαλίσουν ένα καλύτερο κόσμο.

Όμως, κάθε φορά που το πρώτο κουδούνι χτυπάει, κάτι μοιάζει να αρχίζει και πάντα αρχίζει. Γιατί μια μερίδα φωτισμένων γονιών και δασκάλων, που ευτυχώς πάντα υπάρχει, αναγνωρίζει στο παιδί το πνευματικό έμβρυο της ανθρωπότητας, όπως θα επισημάνει η Μαρία Μοντεσσόρι στην «Εκπαίδευση για την Ειρήνη», την υπεροχή του -έναντι του ενήλικα- να χτίσει τον Άνθρωπο. Κι αυτή η μερίδα, όσο μικρή κι αν είναι, πάντα θα βγάζει τον γερασμένο κόσμο από την λήθη του, θυμίζοντάς του πως στον πυρήνα του υπάρχει ένα παιδί έτοιμο να του προσφέρει τη μεγάλη ευκαιρία της αναγέννησής του .

 *Η Χριστίνα Κόλλια είναι συγγραφέας, ποιήτρια, υπεύθυνη δημιουργικής γραφής για παιδιά στον Ελληνικό Κόσμο

http://www.globalview.gr/2015/09/11/χριστίνα-κόλλια-ω-κάπταιν-3/