Θοδωρή Αθανασιάδη : Απόδραση στην Ηλεία

Απόδραση στην Ηλεία

Ο σπουδαίος αρχαιολογικοί χώρος της Ολυμπίας, η υγρή παρουσία του ποταμού Αλφειού, η γαλήνη στις όχθες της Λίμνης Καϊάφα και τα παραδοσιακά ορεινά χωριά συνθέτουν το ιδιαίτερο τοπίο της Ηλειακής γης.

Κείμενο : Θοδωρής Αθανασιάδης   www.viewsofgreece.gr

Κάτω από τον λόφο που στεκόμαστε, αντικρίζουμε μια κοιλάδα που συνορεύει στα νότια με ένα πλατύ ποτάμι που κυλάει σε μια χαλικοστρωμένη κοίτη και είναι σπαρμένο με νησίδες. Οι όχθες του σκεπάζονται με πλατάνια και από τα νερά του ποτίζονται πλούσια βοσκοτόπια και καλλιεργήσιμα εδάφη. Η κοιλάδα είναι η Ολυμπία, ο λόφος είναι το Κρόνιο όρος και ο ποταμός ο Αλφειός. Κοιτώντας χαμηλότερα προς τον Αλφειό από τις νότιες κλιτύς του Κρονίου, έχουμε πολύ κοντά στα δεξιά μας τις τοποθεσίες του αρχαίου Γυμνασίου και του Πρυτανείου και μακρύτερα στα αριστερά μας, κάτω από μια πλαγιά του Κρονίου με δάσος από άγρια ελαιόδεντρα, υπήρχε το στάδιο».

Αυτά έγραφε στο βιβλίο του με τον τίτλο «Ελλάδα», που κυκλοφόρησε το 1839, ο  Christopher Wordsworth, αποτυπώνοντας τις εντυπώσεις του από το ταξίδι του στην περιοχή της Αρχαίας Ολυμπίας, ανάμεσα στα χρόνια 1832-1833. 

Αν και ο τόπος γνώρισε πολλές φόρες τη λαίλαπα της πύρινης καταστροφής, αλλά και τις επιπτώσεις της ανεξέλεγκτης υλοτόμησης -λέγεται πως από την ξυλεία των δασών της Αρχαίας Ολυμπίας οι Υδραίοι πλοιοκτήτες ναυπήγησαν τον περήφανο στόλο τους-, η φυσική του κατάσταση υπήρξε διαχρονικά ιδιαίτερα καλή, με ελάχιστες αποκλίσεις από την εποχή της αρχαιότητας. Και παρόλο που στις αρχές του 20ού αιώνα οι μεγάλες πυρκαγιές που ξέσπασαν πλήγωσαν βάναυσα το τοπίο, η φύση βρήκε πάλι τον τρόπο να επουλώσει τις πληγές που άφησαν στο διάβα τους οι άνθρωποι. Όλα αυτά βέβαια συνέβαιναν μέχρι εκείνη την τρομερή ημέρα της 26ης Αυγούστου 2007, όταν με σύμμαχο τον «στρατηγό άνεμο» εκδηλώθηκε η μεγαλύτερη πυρκαγιά των τελευταίων αιώνων με ανυπολόγιστες οικολογικές αλλά και ιστορικές επιπτώσεις στην Αρχαία Ολυμπία.

Σήμερα, λίγα πράγματα από εκείνη την ανείπωτη καταστροφή θα πέσουν στην αντίληψη του επισκέπτη που θα έρθει για να δει τον σπουδαίο αρχαίολογικό χώρο, αφού περιφερειακά του επισκέψιμου πεδίου έχουν γίνει αρκετά έργα αναβάθμισης του φυσικού περιβάλλοντος. Παράλληλα έχει πεζοδρομηθεί ο δρόμος που ξεκινά από την καρδιά της τουριστικής πολίχνης και φθάνει στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου και η όχληση από την κίνηση των οχημάτων είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Έτσι, απολαμβάνοντας έναν υπέροχο περίπατο, μπορείτε να δείτε τα σημαντικότερα αξιοθέατα μέσα και γύρω από την πολιτεία της Αρχαίας Ολυμπίας.

Αρχαίο πνεύμα, αθάνατο

«Έλα, πάμε για λίγο να δούμε τα αρχαία και μετά θα φάμε σουβλάκι...». Αν και το δέλεαρ ακουγόταν αρκετά ισχυρό, το μικρό δεκάχρονο κοριτσάκι εκείνης της τυπικής νεοελληνικής οικογένειας που βρισκόταν στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου δεν φάνηκε να πείθεται με τίποτα. «Βαριέμαι να περπατώ...» έλεγε ξανά και ξανά.

Ακριβώς δίπλα, μια οικογένεια Γάλλων τουριστών με τρία παιδιά 8 με 10 χρονών και ένα αρκετά μικρότερο σχεδόν αδημονούσαν να βγάλουν εισιτήριο και να περάσουν το κατώφλι του περιφραγμένου χώρου. Οι γονείς τους κρατούσαν στα χέρια τους το ενημερωτικό έντυπο που πωλείται ξεχωριστά στα ταμεία και σε όλη τη διάρκεια της περιήγησης η μητέρα συνεχώς διάβαζε αποσπάσματα στα πιτσιρίκια σχετικά με το μνημείο που. έβλεπαν και εντελώς παραδόξως τα μικρά έδειχναν να το απολαμβάνουν!

Ίσως αυτή η ισχυρή αντίφαση των δύο παραπάνω εικόνων να οφείλεται απλά σε μια σύμπτωση. Ωστόσο ας είμαστε ειλικρινείς. Η σχέση μας με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, που κάθε τόσο περήφανα επικαλούμαστε, θα έπρεπε να είναι η καλύτερη. Μάλιστα ο συγκεκριμένος αρχαιολογικός χώρος, καθώς βρίσκεται σε μια πανέμορφη φυσική τοποθεσία αλλά και διαθέτει άριστη χωροταξική δομή, θα μπορούσε να είναι πραγματικά ένα ανοικτό σχολείο γνώσης για όλους, Έλληνες και ξένους, μικρούς και μεγάλους, ένας τόπος όπου όλοι θα πρέπει να επισκεφθούν τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους. Ειδικά την Άνοιξη, με το πρώτο πολύχρωμο σκίρτημα της, οι εντυπώσεις από την περιπλάνηση σας στον ιδιαίτερα εκτεταμένο και άριστα οργανωμένο αρχαιολογικό χώρο σίγουρα θα σας μείνουν αξέχαστες.

Διαβάζοντας την Ιστορία

Οι τελευταίοι Ολυμπιακοί Αγώνες πραγματοποιήθηκαν το 393 μ.Χ., όμως το 426 μ.Χ., σε μια εποχή που οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες και αξιωματούχοι πολεμούσαν με φανατισμό οτιδήποτε θύμιζε την ειδωλολατρική αρχαιότητα, η τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων καταργείται με διαταγή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου και ο χώρος εκτίθεται σε λεηλασία, ενώ καταστρέφονται ναοί και εγκαταστάσεις. Ο θρύλος όμως της Αρχαίας Ολυμπίας δεν ξεχάστηκε ποτέ, κι ας πέρασαν δεκάδες αιώνες.

Συμφώνα με τη μυθολογία, η ιδέα για την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων σε τούτη τη συγκεκριμένη γωνιά της Ηλειακής γης έχει θεϊκή πατρότητα, αφού οι επικρατέστεροι ιδρυτές τους ήταν ο Δίας, ο Απόλλωνας, ο Ερμής και ο Ηρακλής. Επίσημα όμως οι πρώτοι καταγεγραμμένοι αγώνες τελέσθηκαν το 776 π.Χ. από τον βασιλιά της Ήλιδας Ιφιτο. Τότε, σε μια εποχή που οι ελληνικές πόλεις-κράτη αντιμάχονταν σθεναρά η μία την άλλη, συμφωνήθηκε από όλους τους συμμετέχοντες η ιδέα της ιερής εκεχειρίας, δηλαδή το πάγωμα τον εχθροπραξιών καθ’ όλη τη διάρκεια των Αγώνων, στους οποίους είχαν δικαίωμα συμμετοχής μόνο όσοι θεωρούνταν Έλληνες.

Οι αγώνες διεξάγονταν κάθε 4 χρόνια και διαρκούσαν 5 μέρες. Οι πόλεις-κράτη επένδυαν πολλά στους αθλητές που λάμβαναν μέρος στα αγωνίσματα και οι νικητές γίνονταν δεκτοί πίσω στην πατρίδα με τιμές ημιθέων.

Γνωστός είναι ακόμη και σήμερα ο θρύλος που θέλει τις αρχές να γκρεμίζουν μέρος του τείχους κατά την επιστροφή του Ολυμπιονίκη στην πόλη του, διαλαλώντας σε «φίλους και εχθρούς» ότι με τέτοιους αθλητές δεν είχαν να φοβηθούν τίποτα και κανέναν! Βέβαια πέραν των διαφόρων ηρωικών προσπαθειών και των δεκάδων διαφορετικών ερμηνειών τους, οι μεγάλοι αθλητές, ιδίως των εξαιρετικά δημοφιλών αθλημάτων όπως το παγκράτιο, οι αγώνες στίβου και οι αρματοδρομίες, είχαν ισχυρούς χρηματοδότες που πολλές φορές μάλιστα δεν ήταν καν από την ίδια πόλη (σημεία κι αυτά των καιρών!).

Με την παρακμή των ελληνικών πόλεων και κυρίως μετά την επικράτηση των Ρωμαίων, οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχασαν σταδιακά την αίγλη και τη σημασία τους. Σήμερα, αν και ο χώρος είναι κατάστικτος από κίονες, υπολείμματα πλινθοδομών, απομεινάρια βωμών και κτιρίων, δεν θυμίζει σε τίποτα την απίστευτη μεγαλοπρέπεια των αρχαίων εγκαταστάσεων που περιγράφουν οι αρχαίοι συγγραφείς.

Περιήγηση στον χώρο

Το οικοδόμημα του Πρυτανείου, πιθανόν κτίσμα του 6ου π.Χ. αιώνα, ίσως είναι το παλαιότερο του αρχαιολογικού χώρου. Ήταν κατά κάποιον τρόπο το διοικητήριο όχι μόνο των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων, αλλά και της ευρύτερης περιοχής, καθώς ήταν έδρα όλων των αξιωματούχων. Δεν είναι τυχαίο που ο αρχαίος περιηγητής Παυσανίας το ονομάζει «Πρυτανείο των Ηλείων».

Εντυπωσιακός είναι και ο δωρικής αρχιτεκτονικής Ναός της Ηρας, που κτίστηκε περίπου το 600 π.Χ. με προσφορά των κατοίκων του Σκιλλούντα, μιας από τις πιο σημαντικές πόλεις της Ηλείας. Στο εσωτερικό του δέσποζαν τα αγάλματα του Δία και της Ήρας. Σήμερα διακρίνονται τα θεμέλια και μόλις τέσσερις κίονες.

Ο μεγαλόπρεπης ναός του Δία κτίστηκε με χρήση ντόπιου ασβεστόλιθου από τον αρχιτέκτονα Λίβονα το 456 π.Χ. και ήταν δωρικού ρυθμού. Θεωρούνταν ο επιβλητικότερος και μεγαλύτεροι ναός της Πελοποννήσου. Τα έξοδα της κατασκευής του τα κάλυψαν οι Ηλείοι από τα λάφυρα των νικηφόρων πολέμων που διεξήγαγαν κατά των γειτονικών τριφυλιακών πόλεων.

Το εργαστήριο του Φειδία ανεγέρθηκε στα τέλη του 5ου π.Χ. αιώνα. Εδώ ο διάσημος γλύπτης, αφού ολοκλήρωσε τα θαυμαστά έργα του στην Ακρόπολη των Αθηνών, εγκαταστάθηκε και φιλοτέχνησε το τεραστίων διαστάσεων (32,18 χ 14,50) χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία που σύντομα έγινε πασίγνωστο σε όλον τον αρχαίο κόσμο για την απαράμιλλη καλαισθησία του. Μάλιστα χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας. Στα βυζαντινά χρόνια, ο χώρος όπου δούλεψε ο γλύπτης μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό και σήμερα θεωρείται η αρχαιότερη παλαιοχριστιανική εκκλησία της περιοχής. Το κτίριο καταστράφηκε κατά τον τρομερό σεισμό του 551 μ.Χ.

Το οικοδόμημα της Παλαίστρας κτίστηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. με σκοπό να στεγάζει τους αθλητές και ταυτόχρονα μαζί με το κτίριο του Γυμνασίου, να τους παρέχει χώρο προπόνησης. Σήμερα διακρίνονται 32 από τους 72 κίονες που στήριζαν το προαύλιο.

Στη βορειοανατολική γωνία του αρχαιολογικού χώρου δεσπόζει το Αρχαίο Στάδιο όπου τελούνταν οι Αγώνες. Στη ροή του χρόνου και όσο η αίγλη των Ολυμπιακών Αγώνων μεγάλωνε, το στάδιο επεκτάθηκε αρκετές φορές, φτάνοντας στην τελική του μορφή με τον στίβο να έχει μήκος 212,54 μέτρα και πλάτος 30 μέτρα, ενώ μπορούσε να φιλοξενήσει στις κερκίδες του περίπου 45.000 θεατές.

Επίσης, σήμερα είναι εμφανής η εξέδρα των ελλανοδικών, αλλά και τα θεμέλια του βωμού όπου στεκόταν η ιέρεια των Αγώνων, που θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ήταν η μοναδική γυναίκα που είχε το δικαίωμα να παρακολουθεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το 2004, με την τέλεση των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, εδώ στο στάδιο της Αρχαίας Ολυμπίας έγιναν οι αγώνες της σφαιροβολίας. Οπωσδήποτε θα πρέπει να επισκεφθείτε το Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου εκτίθενται πλήθος σημαντικών ευρημάτων από τις αλλεπάλληλες ανασκαφές.  

Χιλιόμετρα αμμουδιάς

 Λίμνη Καϊάφα

Από τον φάρο του Κατακόλου κοντά στο ομώνυμο λιμάνι και σχεδόν 70 χιλιόμετρα πιο νότια έως το λιμάνι της Κυπαρισσίας, προς τη μεριά του νομού Μεσσηνίας, ξεδιπλώνεται μια μοναδικής φυσικής ομορφιάς παραλία με αμμόλοφους, αμμοθίνες και πεύκα που φτάνουν ως τη θάλασσα. Η περιοχή προσεγγίζεται εύκολα από τον δρόμο Πύργου-Κυπαρισσίας. Πάνω σε αυτήν τη θαυμαστή ακτογραμμή, στο ύψος της κωμόπολης της Ζαχάρως και στη σκιά του βουνού Λαπίθα, συναντάμε τη μικρή γαλάζια κηλίδα της λίμνης Καϊάφα (ένα μέρος της είναι ορατό και από τον δρόμο). Μια λωρίδα γης κατάφυτη από πεύκα χωρίζει την αμμουδιά που βρέχεται από το Ιόνιο από τις ακύμαντες όχθες της λίμνης. Η λίμνη αδειάζει τα πλεονάζοντα νερά της στη θάλασσα μέσω ενός στενού αυλακιού που δεν ξεπερνά σε μήκος τα μερικές δεκάδες μέτρα.

Στις βόρειες όχθες της λίμνης αναβλύζουν στη ρίζα του βράχου ιαματικές πηγές με δυσώδη μυρωδιά που, συμφώνα με τον μύθο, προήλθε όταν ο Κένταυρος Νέσσος έπλυνε εδώ τις μολυσμένες από τα δηλητηριασμένα βέλη του Ηρακλή πληγές του. Ο αρχαίος περιηγητής, γεωγράφος και ιστορικός Στράβωνας αναφέρει πως ο περίφημος μάντης και θεραπευτής Μελάμποδας χρησιμοποιούσε το νερό των πηγών ως θεραπευτικό μέσο για ασθένειές όπως η λέπρα, η ελεφαντίαση και οι λειχήνες. Ο αρχαίος περιηγητής Παυσανίας, που περί τα μεσάτου 2ου μ.Χ. αιώνα επισκέφτηκε τον τόπο, αναφέρει την ύπαρξη ενός μόνο ποταμού, του Ανιγρου (ανιγρός=δυσώδης, ακάθαρτος) και δεν δίνει κανένα στοιχείο για τη λίμνη. Η λίμνη Καϊάφα θα πρέπει να δημιουργήθηκε αρκετούς αιώνες αργότερα, πιθανόν τον 6ο αιώνα μ.Χ., μετά τον τρομερό σεισμό που κατέστρεψε τις εγκαταστάσεις της Αρχαίας Ολύμπιας προκαλώντας ταυτόχρονα καθίζηση του εδάφους με αποτέλεσμα ο ποταμός Ανιγρος να πλημμυρίσει τη λεκάνη της. Σήμερα, το πιο χαρακτηριστικό σημείο της λίμνης είναι το νησάκι της Αγίας Αικατερίνης, όπου δεσπόζουν οι παλιές εγκαταστάσεις των ιαματικών λουτρών και των ξενοδοχείων.

Το περιβάλλον γύρω από τη λίμνη είναι κατάφυτο από κάθε είδους βλάστηση, ενώ στις όχθες αναπτύσσονται πυκνοί καλαμιώνες που παρέχουν καταφύγιο σε πολλά υδρόβια πουλιά και ασφαλή σημεία φωλιάσματος.

Γύρω από τη λίμνη υπάρχουν μονοπάτια που ενδείκνυται για ευχάριστες πεζοπορικές διαδρομές και χαλαρούς περιπάτους. Αν διαθέτετε ένα ζευγάρι κιάλια θα έχετε την ευκαιρία να παρατηρήσετε από διάφορα σημεία τα πουλιά που αυτήν την εποχή έχουν είδη φτιάξει τις φωλιές τους στους καλαμιώνες. Η ευρύτερη παραλιακή ζώνη προστατεύεται από το δίκτυο «Natura 2000». Δυστυχώς, παντού φαίνονται σκορπισμένα αμέτρητα σκουπίδια που αφήνουν οι κάθε λογής ασυνείδητοι στην ακρολιμνιά και στα παρόχθια δάση.  

Στο δρυοδάσος της Φολόης

 Το δρυοδάσος της Φολόης

Η ορεινή Ηλεία είναι γνωστή από την αρχαιότητα για το υπέροχο τοπίο της, που αν και έχει πληγωθεί βάναυσα από τις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές θα σας γοητεύσει με τις εναλλαγές του, κυρίως αυτήν την εποχή που δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ακόμη και οι «πέτρες έχουν ανθίσει»!

Ανατολικά από την Αρχαία Ολυμπία φεύγει ένας αρκετά καλός ασφάλτινος δρόμος που οδηγεί στο χωριό Λάλα (12 χλμ.) και στους δασωμένους λόφους της Φολόης. Το δρυοδάσος της Φολόης είναι ένα μικρό μέρος, για την ακρίβεια ό,τι απέμεινε από τα αρχαία δάση δρυός που κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος της ορεινής Πελοποννήσου.

Εδώ, στα όρια την Ηλείας με την Αρκαδία, στις πλαγιές του χαμηλού υψομέτρου βουνού Φολόη, αναπτύσσεται το μοναδικό στο είδος του αυτοφυές δάσος από ευθύκορμες πλατύφυλλες βελανιδιές και η περιοχή είναι ενταγμένη στο δίκτυο «Natura 2000». Αυτήν την εποχή οι βελανιδιές (δρύες) έχουν αρχίσει να βγάζουν και πάλι φύλλα και οι λόφοι μοιάζουν να καλύπτονται από ένα καταπράσινο χαλί.

Η διαδρομή από τον Λάλα (πρώην Ζάχα) μέχρι το χωριό Κουμάνης, που βρίσκεται στην καρδιά του δάσους, κυριολεκτικά θα σας μαγέψει.

Για τους κατόχους οχημάτων που διαθέτουν τετρακίνηση υπάρχουν άφθονοι χωματόδρομοι που οδηγούν στα πιο απόμερα σημεία του δάσους, αλλά και στα ξεχασμένα χωριά Κλινδιά, Πεύκη και Παλιά Πέρσαινα.

Σε αρκετά σημεία η θέα προς την κοιλάδα του Αλφειού και στην επιβλητική κορμοστασιά του Ερύμανθου είναι αξεπέραστη. Δεκατέσσερα χιλιόμετρα βόρεια και ανατολικά του Κουμάνη, στα όρια των νομών Αχαΐας, Ηλείας και Αρκαδίας, συναντάμε τη Δίβρη ή Λάμπεια, ένα από τα ομορφότερα ορεινά χωριά της Πελοποννήσου. Η μικρή πολιτεία εντυπωσιάζει με το παραδοσιακό οικιστικό της χρώμα, τις μεγαλόπρεπες εκκλησιές, τα σχολεία και τις άφθονες βρύσες που σκιάζονται από εκατόχρονα πλατάνια.

Παραδοσιακά ορεινά χωριά

 Μονή Σμέρνας, απ' όπου θα απολαύσετε όλο το μεγαλείο του Ολυμπιακού τοπίου

Εφορμώντας από τις κατάφυτες όχθες της λίμνης Καϊάφα, μπορείτε να εξερευνήσετε την ορεινή ενδοχώρα που απλώνεται στα δυτικά του νομού Ηλείας και να επισκεφθείτε τα χωριά Καλιδόνα, Σχίνοι, Ροδινά και Κουτσοχέρα, που παρουσιάζουν έντονο πολιτισμικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Αξίζει να ανηφορίσετε ως τη μονή Σμέρνας, απ' όπου θα απολαύσετε όλο το μεγαλείο του Ολυμπιακού τοπίου. Κοντά στο χωριό Τρυπητή, στην άκρη μια καταπράσινης κοιλάδας, συναντάμε τα ερείπια της καθολικής μονής Ισοβας, που είναι ένα από τα σημαντικότερα γοτθικά μνημεία στην Ελλάδα, όπου μόνασαν Κιστερκιανοί μοναχοί.

Όμως η ομορφότερη διαδρομή είναι αυτή που ξεκινά από το παραλιακό χωριό Θολό που βρίσκεται πάνω στον δρόμο Πύργου-Κυπαρισσίας, 14 χιλιόμετρα νότια της Ζαχάρως. Από εδώ θα ακολουθήσετε τον ορεινό και με αμέτρητες στροφές δρόμο που χάνεται στην αγκαλιά των βουνών. Φτάνοντας στο κεφαλοχώρι Λέπρεο (13 χλμ. από το Θολό), θα παρεκκλίνετε 6 χιλιόμετρα από την πορεία σας για να προσεγγίσετε τον ορεινό και χαρακτηρισμένο παραδοσιακό οικισμό Ταξιάρχες (παλιότερα Μοφκίτσα) που έκτισαν με ντόπια πέτρα «Λαγκάδινοί μαστόροι». Επιστρέφουμε στο Λέπρεο, όπου επίσης θα αναζητήσετε υπολείμματα αρχαίας ακρόπολης, καθώς το αρχαίο Λέπρεο ήταν πόλη της νότιας Ηλειακής Τριφυλίας.

Από το Λέπρεο ο δρόμος, πάντα με ανηφορικές διαθέσεις και με αμείωτες στροφές, περνά από τη Νέα Φιγάλεια και τα Πετράλωνα. Από τα Πετράλωνα απότομος κατηφορικός δρόμος θα σας φέρει στο χωριό Φιγάλεια. Εδώ μπορείτε να επισκεφθείτε τον αρχαιολογικό χώρο όπου οι ανασκαφές έφεραν στο φως τμήματα ναού αφιερωμένου στην Αθηνά και στον Δία. Επίσης από Φιγάλεια μπορείτε να κατηφορίσετε τον χωματόδρομο που καταλήγει στο πέτρινο γεφύρι στο φαράγγι της Νέδας. Από εδώ ξεκινά το μονοπάτι για τους καταρράκτες αλλά και για το χωριό Πλατάνια Μεσσηνίας.

Η αρχοντική Ανδρίτσαινα

 

Επιστρέφουμε στον κεντρικό δρόμο, περνάμε το χωριό Λινίσταινα και καταλήγουμε στην ωραία αρχοντική Ανδρίτσαινα. Η πλατεία με τις ταβέρνες, ο θεόρατος πλάτανος και ο εμπορικός δρόμος με τα παλιά κτίρια θα μας ταξιδέψουν σε άλλες εποχές. Πάνω στον δρόμο δεσπόζει η περίφημη Τρανή Βρύση που κτίστηκε το 1724.

Αν έχετε χρόνο, αξίζει να επισκεφθείτε το Λαογραφικό Μουσείο που στεγάζεται σε αρχοντικό της οικογένειας Κανελλοπούλου. Διάσημη ήδη από τον 18ο αιώνα είναι και η Βιβλιοθήκη της Ανδρίτσαινας, που περιλαμβάνει πάνω από 20.000 βιβλία και σπάνια χειρόγραφα από την εποχή της Φραγκοκρατίας αλλά και έγγραφα από την Επανάσταση του 1821.

Μόλις 14 χιλιόμετρα από την Ανδρίτσαινα, σε ύψος 1.130 μέτρων, βρίσκεται ο ναός του Επικουρίου Απόλλωνα. Κατασκευαστής του ναού θεωρείται ο Ικτίνος, που μαζί με τον Καλλικράτη σχεδίασε τον Παρθενώνα. Ο ναός στη μορφή που τον βλέπουμε σήμερα κτίστηκε ανάμεσα στα 420 και 400 π.Χ.

 

ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ