ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ

ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ

Με αφορμή την  συμπλήρωση 45 χρόνων από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας αναδημοσιεύουμε ένα ρεπορτάζ από το περιοδικό "Πάνθεον" του Αυγούστου 1975 που αναφέρεται στο πως είδαν τον πρώτο χρόνο της Μεταπολίτευσης πέντε επώνυμες ελληνίδες.

Οι εκπρόσωποι αυτοί των Ελληνίδων   μιλάνε  για τις κατακτήσεις της ελληνίδας στο διάστημα του ενός χρόνου από την ημέρα της Μεταπολίτευσης και για τα  όσα πρέπει ακόμα να κερδηθούν.

Τα ερωτήματα στα οποία κλήθηκαν να απαντήσουν είναι:

•   Πως επέδρασε η πολιτική αλλαγή στις γυναίκες;

•   Τί κέρδισαν στο χρόνο που πέρασε (1974-1975);

•  Τί πρέπει να γίνει ακόμα;

Απαντούν :

Η κ. ΜΑΡΙΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ, της Συντονιστικής Επιτροπής Εργαζομένων Γυναικών.

Η κ. ΑΓΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΥ, της Προοδευτικής  Ένωσης Μητέρων Ελλάδος.

Η ΛΕΝΑ ΘΕΡΜΟΓΙΑΝΝΗ, από τη Δημοκρατική Ένωση Νέων Γυναικών.

Η ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΞΥΔΗ, μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου τής Εθνικής Φοιτητικής   Ένωσης  Ελλάδος.

Η κ. ΑΝΘΟΥΛΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΟΥ, δημοτική σύμβουλος του Δήμου Καλλιθέας.

ΟΛΕΣ ΣΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ

Γράφει η ΜΑΡΙΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ

(Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής   Εργαζομένων Γυναικών)

Και ή γυναίκα μαζί με όλο τον ελληνικό λαό, δέχτηκε την εφτάχρονη συμφορά. Περιορίστηκαν οι δραστηριότητες που είχε αναπτύξει πριν ή εργαζόμενη, καταλύθηκαν ο! συνδικαλιστικές της ελευθερίες. Διαλύθηκαν όλες οι γυναικείες κινήσεις και συνδικαλιστικές οργανώσεις. Η Συντονιστική Επιτροπή Εργαζομένων Γυναικών διαλύθηκε. Πολλές εργαζόμενες σύρθηκαν στις φυλακές, στις εξορίες.

»Με την κατάρρευση τής Χούντας σταμάτησαν οπωσδήποτε οι φυλακίσεις και οι εξορίες. Στις καινούργιες συνθήκες που δημιουργήθηκαν δίνεται, βέβαια, ή δυνατότητα στις εργαζόμενες  γυναίκες  να  αγωνιστούν για τη λύση των ιδιαίτερων προβλημάτων τους.

»Ωστόσο, στον ένα χρόνο πού πέρασε, δεν έχουν λυθείς βασικά και άμεσα προβλήματα των εργαζομένων, πού μέσα σ' αυτά περιλαμβάνονται και τα ιδιαίτερα γυναικεία. Η λύση τους είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την κατοχύρωση μιας πραγματικής δημοκρατίας. Το κύριο χαρακτηριστικό της, μετά την εφτάχρονη δικτατορία, θα έπρεπε να είναι το Σύνταγμα, το οποίο, όπως διαμορφώθηκε και ψηφίστηκε, δεν κατοχυρώνει βασικά δικαιώματα.

Ενώ έγινε ένα θετικό βήμα με την υπογραφή της Νέας Εθνικής Συλλογικής Συμβάσεως, πού προβλέπει ίση αμοιβή για ίση εργασία, ή Σύμβαση μιλάει για σταδιακή εξίσωση, πού θα ολοκληρωθεί το 1978. Ή Σ.Ε. Ε. Γ. ζητούσε να εφαρμοσθεί αμέσως, ει δυνατόν μέσα στο '75, με παράλληλη  βαθμολογική εξίσωση.

»Παράλληλα το Σύνταγμα, με το άρθρο 3 — περί ισοτιμίας των πολιτών — δεν κατοχυρώνει την ισοτιμία τής γυναίκας. Αφήνει «παράθυρα», ώστε ή ισοτιμία των γυναικών να θεωρείται αμφισβητούμενη. Ακόμη το Σύνταγμα δεν κατοχύρωσε την μητρότητα σα κοινωνικό λειτούργημα, πού θα βοηθούσε αποφασιστικά τίς εργαζόμενες μητέρες, υποχρεώνοντας το κράτος και τους αρμόδιους οργανισμούς να δημιουργήσουν συνθήκες τέτοιες, πού να μπορεί η εργαζόμενη μητέρα απερίσπαστη και χωρίς αγωνίες να δουλεύει. Δημιουργία βρεφικών, παιδικών σταθμών και όλων των απαραίτητων ιδρυμάτων.

»Εξ άλλου, τα νομοσχέδια πού έχουν γίνει για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, δεν είναι εκείνα που εξασφαλίζουν απολύτως την λειτουργία και την ελευθερία των συνδικάτων, πού σ' αυτά είναι ενταγμένες και οι γυναίκες. Παρ' όλα αυτά και παρά τις ιδιαίτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες, αγωνίζονται για τη λύση των ειδικότερων προβλημάτων τους:

•  Ίση αμοιβή για ίση εργασία.

• Συνταξιοδότηση. Δικαίωμα μειωμένης σύνταξης στα 15 χρόνια για τις εργαζόμενες μητέρες.  

• Ασφαλιστική εξίσωση με τον άντρα και μείωση ορίου στα 55. Εξομοίωση, ασφαλιστική με τις γυναίκες Δημοσίων Υπηρεσιών.

• Άδεια τοκετού, 16 βδομάδες πληρωμένες 100% και άδεια ενός έτους, χωρίς αποδοχές, άλλα με δικαίωμα  έπαναπράσληψης.

•  Άδεια γιατρού για την ασθένεια του παιδιού.

•   Οικογενειακά επιδόματα.

»Τίς γυναίκες τις βλέπουμε σ' όλους τους αγώνες και τις απεργιακές εκδηλώσεις, να αγωνίζονται   πλάϊ σ’ όλους τους εργαζομένους για αύξηση μισθών - ημερομισθίων, για καλύτερες συνθήκες δουλειάς. Νομικές διακρίσεις και κοινωνικές προκαταλήψεις δυσκόλευαν ως τώρα τη γυναίκα να μετέχει μαζικά στα συνδικάτα. Τώρα όλο και περισσότερες γυναίκες εργαζόμενες κατανοούν τη βασική αυτή ανάγκη και μετέχουν μαζικά στους αγώνες και στα συνδικάτα.

»Το άμεσο καθήκον των εργαζομένων γυναικών είναι να μπουν στα συνδικάτα και μέσα από αυτά να παλαίψουν για τη λύση όλων αυτών των ιδιαίτερων προβλημάτων τους, που τα θεωρώ προβλήματα όλων των εργαζομένων. Γιατί στο βαθμό πού λύνονται τέτοια προβλήματα, τα αποτελέσματα είναι θετικά και για τους άντρες εργαζόμενους.

» Ένα χρόνο μετά την αλλαγή βρισκόμαστε μπροστά σε πολλά άλυτα προβλήματα. Οι εργαζόμενοι, με τους αγώνες τους, θα επιβάλουν τη λύση τους.

ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Γράφει η ΑΓΑ  Ι. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΥ

(Πρόεδρος της Προοδευτικής Ένωσης Μητέρων "Ελλάδος)

Αυτά τα σκληρά και απάνθρωπα χρόνια της χουντικής κατοχής, μας δίδαξαν πάρα πολλά σ’ εμάς τις Ελληνίδες μητέρες και μας πολιτικοποίησαν.

»Μετά την πτώση της εφτάχρονης αμερικανοκίνητης δικτατορίας, η Ελληνίδα παίρνει μέρος στα κοινά, και με την ανακήρυξη του 1975 σαν έτους της γυναίκας, αγωνίζεται για τα ίσα δικαιώματα, για την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία και την ειρήνη.

»Εμείς οι Ελληνίδες μανάδες, που νοιώσαμε βαθιά τον πόνο και είδαμε τα παιδιά μας να σκοτώνονται στο Πολυτεχνείο, να βασανίζονται στα άντρα της ΕΣΑ και της Ασφάλειας, να σέρνονται στις φυλακές και στις εξορίες, ανήμπορες να βοηθήσουμε — έτσι ανοργάνωτες όπως είμασταν — ξαναβρεθήκαμε μετά την πολιτική αλλαγή και κάναμε τον «Προοδευτικό Σύλλογο Μητέρων Ελλάδος».

»Δώσαμε όρκο στο αίμα των παιδιών μας, πώς θ' αγωνιστούμε δίπλα τους, για να μη νοιώσουν άλλες μάνες  ό,τι νοιώσαμε εμείς, ώστε τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας να ζήσουν ελευθέρα και δημοκρατικά. Πιστεύουμε πώς ακόμα κινδυνεύει η Δημοκρατία. Γι' αυτό και ο σύλλογος μας τον Γενάρη, με την συμπαράσταση χιλιάδων γυναικών, κάναμε ειρηνική και σιωπηρή πορεία προς την Βουλή, ζητώντας αποχουντοποίηση, παραδειγματική τιμωρία των ενόχων και δημοκρατικό Σύνταγμα.

»Το αίμα, η προδοσία της Κύπρου, η οπισθοδρόμηση της προόδου, η οικονομική κρίση, ο εθνικός εξευτελισμός, αυτά πού υπέστη ο ελληνικός λαός από τους δικτατορίσκους, τους διορισμένους και τους αμερικανοκίνητους, μας δίδαξαν πώς πρέπει εμείς οι 'Ελληνίδες, στην πόλη, στο χωριό, να  οργανωθούμε   και   να συμμετέχουμε υπεύθυνα και ενεργητικά για την εδραίωση μιας γνήσιας Δημοκρατίας, για την εθνική ανεξαρτησία και την ειρήνη.

Η  ΨΗΦΟΣ ΣΤΑ  18 ΔΕΝ ΔΟΘΗΚΕ

Γράφει η ΛΕΝΑ ΘΕΡΜΟΓΙΑΝΝΗ

(Γιατρός, ειδική γραμματέας του Δ.Σ. της Δημοκρατικής Ένωσης Νέων Γυναικών)

Στα 7 χρόνια της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας στη χώρα μας, οι νέες γυναίκες πάλεψαν μαζί με όλη τη νεολαία και το λαό για το γκρέμισμα της Χούντας, την αποκατάσταση μιας πραγματικής Δημοκρατίας, για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας. Πολλές ήταν οι νέες γυναίκες — φοιτήτριες, εργάτριες, μαθήτριες — πού συνελήφθησαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν. Όλα αυτά τα χρόνια κοινός πόθος όλου του λαού ήταν η απόχτηση της λευτεριάς και της εθνικής ανεξαρτησίας. Έτσι, όταν πέρυσι στις 23 Ιούλη κατάρρευσε το τυραννικό καθεστώς, κι’ εμείς, μαζί με όλο το λαό βγήκαμε στους δρόμους να πανηγυρίσουμε και πιστέψαμε ότι αρχίζει μια νέα περίοδος, πού οδηγεί στην πραγματική Δημοκρατία και τη βελτίωση της δικής μας θέσης στην κοινωνία.

»Οι νέες γυναίκες, πιο ώριμες πολιτικά, πιο μαχητικές, έχοντας και την πείρα της εφταετίας συμμετείχαν σ' όλες τις εκδηλώσεις που είχαν σκοπό την αποχουντοποίηση και τον εκδημοκρατισμό της πολιτικής μας ζωής. Με τη συμμετοχή στις διάφορες δημοκρατικές οργανώσεις, με τη ζωντανή παρουσία τους σ' όλους τους τομείς της ζωής, οι νέες γυναίκες άρχισαν να διεκδικούν τα αιτήματα τους. Καρπός αυτών των προσπαθειών μας είναι και η ίδρυση του συλλόγου μας, της Δημοκρατικής Ένωσης Νέων Γυναικών (Δ.Ε.Ν.Γ.).

»Όμως, παρά την ενεργητική συμμετοχή των νέων γυναικών σ' όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, η κυβέρνηση έκρινε ότι δεν έχουμε ωριμότητα και μάς στέρησε την ψήφο από τα 18 χρόνια, όπως και σ' όλη τη νεολαία. Να κάτι πού δεν κερδίσαμε στο χρόνο πού πέρασε...

»Βέβαια, έγιναν ορισμένα θετικά βήματα.

»Το δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι, πού απέκτησαν όλοι οι Έλληνες, υστέρα από την πτώση της Χούντας, οι γυναίκες το χρησιμοποίησαν. Ή δραστηριοποίηση παλιών γυναικείων οργανώσεων και η δημιουργία καινούργιων, όπως και η δική μας, το φανερώνει. Αυτό, βέβαια, δείχνει και κάτι άλλο: ότι τα προβλήματα των γυναικών, πού οξύνθηκαν ακόμα πιο πολύ κατά τη διάρκεια τής δικτατορίας, εξακολουθούν να υπάρχουν και να απαιτούν τη λύση τους, και ότι οι  γυναίκες είναι αποφασισμένες να τα διεκδικήσουν πιο επιτακτικά.  Πιστεύουμε ότι για να γίνει κάτι ουσιαστικό για τη βελτίωση της θέσης μας και την οριστική κατάργηση των διακρίσεων σέ βάρος μας (αυτό το τελευταίο βέβαια το βλέπουμε από μακριά)   χρειάζεται:

•   Ή συσπείρωση των γυναικών γύρω από τα δημοκρατικά γυναικεία σωματεία, πράγμα που θα συμβάλει σημαντικά στην ανάπτυξη του δημοκρατικού γυναικείου κινήματος στη χώρα μας.

•    Η πιο πλατιά συμμετοχή των γυναικών στην παραγωγή. Στην πολιτική και κοινωνική ζωή. Εδώ θ’ άθελά να υπογραμμίσω ότι καταπολεμούμε την άποψη ότι οι γυναίκες δεν πρέπει να ασχολούνται με την πολιτική, ότι η πολιτική είναι μόνο για τους άνδρες κλπ.

•   Ή συνεργασία των γυναικείων σωματείων και οι κοινές ενέργειες, για την προβολή και διεκδίκηση των αιτημάτων μας.

•   Ή διαφωτιστική δουλειά ανάμεσα στις γυναίκες (άλλα και στους άνδρες) κάθε επαγγέλματος και μόρφωσης, έτσι ώστε η θέληση για αλλαγή της μειονεκτικής τους θέσης στην κοινωνία και η πίστη σ' αυτή την αλλαγή να τους γίνει συνείδηση. Αυτό μπορεί να γίνει με διαλέξεις, συζητήσεις, με την καταπολέμηση του αναλφαβητισμοί) κ.α.

»Ας δούμε πιο συγκεκριμένα τα προβλήματα και αιτήματα των γυναικών, τόσο των νέων, όσο και τα γενικά.

•   Ίση αμοιβή για ίση δουλειά και η Εθνική Συλλογική Σύμβαση να γίνει πράξη πριν από το '78.

•    Επαγγελματική εξειδίκευση και αποκατάσταση.

•   Τρόποι επιμόρφωσης και κατάρτισης της νέας κοπέλας. Μελέτη συγκεκριμένων προτάσεων, για λύσεις πραγματοποιήσιμες, όπως π. χ. μαθήματα στους τόπους δουλειάς, μέσα στο χρόνο της δουλειάς.

•   Προώθηση και ανάδειξη των νέων γυναικών στις συνδικαλιστικές οργανώσεις.

•   Ίσες ευκαιρίες μόρφωσης και δουλειάς  για τις  νέες  κοπέλες.

•    Κοινωνική ασφάλιση και σύνταξη στη νοικοκυρά.

•   Αναγνώριση της μητρότητας σαν κοινωνικού λειτουργήματος.

•  Κατάργηση του θεσμού της προίκας.

•   Να δοθεί ή ψήφος από τα 18 χρόνια.

• Να παρθούν μέτρα για την δουλειά των ανηλίκων κοριτσιών και να καταργηθεί ή νυχτερινή δουλειά στα κορίτσια κάτω των  18.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ...

Γράφει η ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΞΥΔΗ

(Μέλος  του  Κ.Σ. της   ΕΦΕΕ)

— Στον ένα χρόνο που μεσολάβησε από τη κατάρρευση της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας, οι φοιτήτριες πήραν ενεργό και δραστήριο μέρος στον αγώνα για αποχουντοποίηση και εκδημοκρατισμό των ΑΕΙ, συμμετείχαν μαζί στις διαδικασίες οργάνωσης του φοιτητικού κινήματος (εκλογές για ΔΣ και ΕΦΕΕ), στάθηκαν στις πρώτες γραμμές των φοιτητικών κινητοποιήσεων, πού έγιναν πλάϊ σ' εκείνες τών εργαζομένων.

»Για να δούμε τώρα τί κέρδισε η γυναίκα και ιδιαίτερα ή εργαζόμενη στο χρόνο πού πέρασε, πρέπει να αναφερθούμε στα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

»Συνοπτικά αναφέρω το πρόβλημα της άνισης αμοιβής για ίση με τον άντρα προσφορά εργασίας, το πρόβλημα της κοινωνικής ασφάλισης (είναι γνωστά τα περιορισμένα και εντελώς υποτυπώδη μέτρα πού προβλέπονται από το κράτος για την έγκυο εργαζόμενη, για την προστασία του παιδιού κλπ.), το πρόβλημα των ανθυγιεινών ορών εργασίας, πού είναι ιδιαίτερα οξύ για τις γυναίκες. Το γενικότερο πρόβλημα του πώς να συνδυάσει η εργαζόμενη γυναίκα το επάγγελμα της με τις οικογενειακές της υποχρεώσεις.

>>Όλα αυτά τα προβλήματα, σέ σχέση με το γενικότερο πρόβλημα της ανεργίας και της υποαπασχόλησης στη χώρα μας, έσπρωξαν τις γυναίκες στο να πάρουν μέρος όλο και περισσότερο στους απεργιακούς και άλλους αγώνες των εργαζομένων, για τα δικαιώματα τους. Έτσι, ό,τι κέρδισαν στους επί μέρους κλάδους, το κέρδισαν με τον αγώνα τους. Όσο για τα γενικότερα μέτρα χαρακτηριστικά της ποιότητας τους είναι ή νομική διάταξη — στη Ν.Ε.Σ.Σ. — για ίση αμοιβή της γυναίκας με τον άντρα για ίση προσφορά εργασίας. Το μέτρο προβλέπεται να εφαρμοστεί σταδιακά μέχρι το 1978. Ενώ είναι γνωστή και αναγνωρισμένη η προσφορά της γυναικείας εργασίας, αφού στους τρεις εργαζομένους ή μια είναι γυναίκα.

»Αιτία όλων αυτών των περιορισμένων μέτρων που πάρθηκαν είναι ο τρόπος που έγινε η πολιτική αλλαγή, του περσινού Ιούλη.

»Σήμερα η Ελληνίδα φοιτήτρια και μη, χάνοντας από τα μάτια της τους άμεσους και γενικότερους στόχους, πού το φοιτητικό κίνημα έχει βάλει, παλεύει για να μη περάσει το αντιδραστικό Νομοσχέδιο για την Παιδεία. Η συσπείρωση όλων μας γύρω από την ΕΦΕΕ η συμπαράσταση των δημοκρατικών δυνάμεων και η απόφαση μας να παλέψουμε, αποκλείοντας συμβιβασμούς και συνδιαλλαγές, θα φέρει τα αποτελέσματα πού ζητάμε.

»Γενικότερα. Η Ελληνίδα φοιτήτρια αγωνίζεται σήμερα για τη λύση των ιδιαίτερων προβλημάτων της. Τούτο τον αγώνα, όμως, τον εντάσσει, βέβαια, στην πάλη ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΣΕ ΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ  ΕΑΛΑΔΑ.

Η ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΚΟΡΥΦΩΝΕΤΑΙ

Γράφει η ΑΝΘΟΥΛΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΟΥ

(Δημοτική  Σύμβουλος  του  Δήμου Καλλιθέας)

—Από την άποψη ότι εμείς οι γυναίκες χρέος έχουμε να ενωθούμε σ' ένα μέτωπο, μέσα από γυναικείους συλλόγους, σωματεία, συνδικάτα και άλλους κλαδικούς οργανισμούς, για να αντικρούσουμε την οργανωμένη αδικία της εκμετάλλευσης του ανθρώπινου μόχθου, που δικαιολόγησε και νομιμοποίησε την ανισότητα σέ βάρος της γυναίκας με την εργατική νομοθεσία, το Αστικό Δίκαιο και άλλες κοινωνικές διακρίσεις, ευχαρίστως θα πάρω μέρος στην ερευνά σας.

»Το γυναικείο πρόβλημα εντάσσεται στα γενικά, εθνικά, πολιτικά προβλήματα τού τόπου μας, είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένο με θέματα οικονομικής πολιτικής, γενικά δημοκρατικής διαδικασίας και άλλα προβλήματα κοινωνικής πρόνοιας. Μια απλή αλλαγή πολιτικής δεν μπορεί να αγγίξει σε βάθος το γυναικείο πρόβλημα. Ωστόσο, από τη βάση αυτή πολλά μπορούσαν και έπρεπε να γίνουν. Πέρασε ένας χρόνος προσμονής και στον επίσημο κυβερνητικό απολογισμό για τα αιτήματα των εργαζομένων και ειδικότερα αυτά πού έχουν σχέση με την εργαζόμενη γυναίκα, δεν έγιναν βήματα.

»Η κύρωση της 103 Διεθνούς Σύμβασης, πού έγινε πραγματικότητα εκκρεμούσε εδώ και 25 χρόνια. Σήμερα αποτελεί απαραίτητο όρο για την εισδοχή μας στην ΕΟΚ. Η πλήρης δε εφαρμογή της θα γίνει κλιμακωτά ως το 1978. Πέρα, λοιπόν, από την κύρωση της παραπάνω Σύμβασης, πού ήταν ολότελα τυπικό θέμα, ουσιαστικά μέτρα δεν πάρθηκαν.

»Από την άλλη μεριά, Η γυναικεία δραστηριότητα στα πλαίσια του διεθνούς έτους της γυναίκας, πού έφερε στο προσκήνιο το γυναικείο πρόβλημα, όπως εμφανίζεται στον διεθνή στίβο,  κορυφώνεται.

Επιμέλεια ΑΓΓΕΛΙΚΗ  ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΑΟΥ & ΓΙΑΝΝΗΣ  ΣΤΑΥΡΟΥ για το περιοδικό ΠΑΝΘΕΟΝ τ. 575 Αυγ.1975