Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε προκάλεσε με τις δηλώσεις του την οργή των Ελλήνων αγωνιστών της εθνικής αντίστασης Οι αντιστασιακοί δέχονται ότι οι απόψεις του Γερμανού υπουργού μπορεί να πηγάζουν από την αρχή της διεθνούς αλληλεγγύης μεταξύ των λαών, υπενθυμίζουν, ωστόσο ότι “ εδώ και 60 ολόκληρα χρόνια η Γερμανία αρνείται να καταβάλλει τις γερμανικές επανορθώσεις ύψους 7,1 δισ. δολαρίων (αγοραστικής αξίας 1938) και το αναγκαστικό δάνειο ύψους 3,5 δισ. δολαρίων (αγοραστικής αξίας 1938).
“Συνιστούμε στον κ. Σόιμπλε να εισηγηθεί στην κυβέρνησή του την εξής διευκολυντική πρότασή μας: αν δυσκολεύεται να εκταμιεύσει τώρα αυτό το οφειλόμενο προς την Ελλάδα ποσό, τότε απλώς να το αφαιρέσει από τα δάνεια που χρωστάει σήμερα η Ελλάδα προς τη Γερμανία”, επισημαίνουν στην ανακοίνωσή τους οι αντιστασιακοί.
Πηγή:
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=116298
ΝΑ ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ
Το βαρύ χέρι της Γερμανίας Ο πολιτικός που φερόταν ως ο πιθανότερος διάδοχος του Χέλμουτ Κολ στη γερμανική καγκελαρία καθηλώθηκε για το υπόλοιπο της ζωής του στην αναπηρική πολυθρόνα το 1990, όταν δέχθηκε τρεις σφαίρες, στο πρόσωπο και τη σπονδυλική στήλη, από ψυχικά διαταραγμένο πολίτη. Ωστόσο, δεν ήταν η αναπηρία, αλλά εντελώς διαφορετικοί λόγοι που ανέκοψαν τον δρόμο του προς το ανώτατο πολιτικό αξίωμα: Το 2000, ο εσωκομματικός αντίπαλος της Αγκελα Μέρκελ αναγκάσθηκε να παραιτηθεί πρώτα από πρόεδρος της χριστιανοδημοκρατικής CDU και ύστερα από κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κυβερνώντος συνασπισμού λόγω της θρυλούμενης εμπλοκής του σε μέγα οικονομικό σκάνδαλο.
Μέχρι πρόσφατα, ο Σόιμπλε είχε χτίσει το πολιτικό του προφίλ κατά κύριο λόγο πάνω σε ζητήματα «νόμου και τάξης». Το 1999 ηγήθηκε αντιμεταναστευτικής εκστρατείας της Δεξιάς εναντίον της κεντροαριστερής κυβέρνησης Σρέντερ, απορρίπτοντας τη διπλή υπηκοότητα των μεταναστών. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, έγινε πολιορκητικός κριός της ισλαμοφοβίας στη Γερμανία. Σε αντίθεση με τη γερμανική κυβέρνηση, υποστήριξε ένθερμα τον πόλεμο του Μπους στο Ιράκ, κατήγγειλε την ενεργειακή συνεργασία Βερολίνου - Μόσχας, υπερασπίστηκε το Γκουαντάναμο και τα σκίτσα εναντίον του Μωάμεθ. Τα «αντιτρομοκρατικά» μέτρα του έθιξαν τόσο βάναυσα τα δημοκρατικά δικαιώματα, που οι αντίπαλοί του βάφτισαν το υπουργείο Εσωτερικών υπό τον Σόιμπλε «Στάζι 2.0», παραπέμποντας στη μυστική αστυνομία της Ανατολικής Γερμανίας.
Γιος λογιστή και πρώην αξιωματούχος της εφορίας, ο Σόιμπλε μετακόμισε στο υπουργείο Οικονομικών τον Οκτώβριο του 2009. Εδώ, η οργή του σκληροτράχηλου Γερμανού πολιτικού βρήκε άλλη διέξοδο, αυτή τη φορά προς τους μικρούς και άσωτους μεσογειακούς εταίρους του. Δύο σπουδαίοι Γερμανοί, ιδρυτές της μεγαλύτερης φιλοσοφικής σχολής του εικοστού αιώνα, ο Μαξ Χορκχάιμερ και Τέοντορ Αντόρνο έγραψαν στη «Διαλεκτική του Διαφωτισμού»: «Ο Γερμανός όμως βλέπει την ομορφιά ως συνάρτηση του μεγέθους… και δεν μπορεί να απαλλαγεί από την ιδεαλιστική συνήθεια που θέλει να δει τους μικρούς κλέφτες στην κρεμάλα, αλλά επιμένει να θεωρεί τις ιμπεριαλιστικές ληστρικές εκστρατείες ως κοσμοϊστορικές αποστολές».
Πηγή:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_100005_21/03/2010_394989
Σε αντίθεση με την κυρίαρχη αντίληψη ότι για τη δημοσιονομική κρίση της Ευρωζώνης ευθύνονται κυρίως οι «ανεύθυνες» χώρες του Νότου, ερευνητές του πανεπιστημίου του Λονδίνου ενοχοποιούν τις μητροπολιτικές χώρες και κυρίως τη Γερμανία. Η σχετική πολυσέλιδη έκθεση πολυεθνικής ερευνητικής ομάδας του ινστιτούτου RMF με επικεφαλής τον καθηγητή Κώστα Λαπαβίτσα υποστηρίζει ότι το σημερινό δημοσιονομικό πρόβλημα απορρέει από την ίδια την αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης, η οποία επιτρέπει τη ληστεία των περιφερειακών οικονομιών από τις μητροπόλεις.
«Οι χώρες της Ευρωζώνης ενεπλάκησαν σε μία κούρσα προς τον πάτο, ενθαρρύνοντας περικοπές μισθών, μερική απασχόληση και ευελιξία. Ο αγώνας δρόμου κερδήθηκε από τη Γερμανία, η οποία συμπίεσε σκληρά τα εργατικά εισοδήματα μετά την ενοποίηση. Η Ευρωζώνη έγινε μια περιοχή με θωρακισμένα γερμανικά πλεονάσματα, τα οποία χρηματοδοτούνται από τα ελλείμματα των περιφερειών. Τελικά, η νομισματική ένωση λειτουργεί για τη Γερμανία ως μια πολιτική “εξαγωγής της κρίσης στον γείτονα”, στο έδαφος της οικονομικής υποβάθμισης των δικών της εργαζομένων».
Η έκθεση αποκαλύπτει ότι την τελευταία δεκαετία τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Γερμανίας προήλθαν σχεδόν αποκλειστικά από αυτό το κοινωνικό ντάμπινγκ σε βάρος των εταίρων της. Αντίθετα, στον τομέα της παραγωγικότητας η Γερμανία έμεινε σχεδόν στάσιμη, ενώ περιφερειακές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, σημείωσαν μεγαλύτερη πρόοδο. Οι ερευνητές καταδικάζουν την πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να αφήσει τις χώρες με πρόβλημα δανεισμού στο έλεος των κερδοσκοπικών αγορών, σημειώνοντας χαρακτηριστικά ότι «οι περιφερειακές χώρες αναγκάζονται να εφαρμόσουν οδυνηρούς όρους τύπου ΔΝΤ, χωρίς καν να παίρνουν δάνεια από το ΔΝΤ».
Αναφορικά με την έξοδο από την κρίση, η έκθεση δεν θεωρεί τη νεοφιλελεύθερη λιτότητα ως μονόδρομο. Εναλλακτικά, σκιαγραφεί την πιθανή στρατηγική του «καλού ευρώ», δηλαδή μιας ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης της Ευρωζώνης με χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας, αν και αναγνωρίζει ότι μια τέτοια στρατηγική θα οδηγούσε σε πτώση της αξίας του ευρώ έναντι του δολαρίου. Μια άλλη ριζοσπαστικότερη λύση θα ήταν, κατά τους συντάκτες της έκθεσης, η έξοδος από την Ευρωζώνη, σε συνδυασμό με εθνικοποίηση των τραπεζών, προσωρινή στάση πληρωμών και επαναδιαπραγμάτευση του χρέους.
Ιnfo
- C. Lapavitsas et. al. «Eurozone Crisis: Beggar Thyself and thy Neighbour», RMF report, March 2010.
- Wolfgang Schauble, «Why Europe’s Monetary Union faces its biggest crisis», Financial Times, 11/3/2010.
- Xavier Vidal-Folch, «Si todos para uno, uno para todos», El Pais, 15/3/2010.
- «Europe’s engine: Why Germany needs to change», Economist, 11/3/2010.
Πηγή:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_100004_21/03/2010_394990
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου