Παρακολούθησα επί τρεις μέρες μια συζήτηση στην στήλη του κ. Στέφανου Κασιμάτη (ΦΑΛΗΡΕΥΣ) στην Καθημερινή και την παραθέτω γιατί αξίζει τον κόπο να την διαβάσετε.
Προσωπικά συμμερίζομαι τους φόβους του κάθε πολίτη και πιστεύω ότι αν το Κράτος πραγματικά επιθυμεί την πάταξη της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής θα πρέπει να προχωρήσει σε δραστικά μέτρα που θα προασπίζουν και δεν θα δημιουργούν πρόβλημα στον φιλότιμο πολίτη ενώ παράλληλα θα του δίνουν κίνητρα για να συμμετάσχει στο έργο της κάθαρσης και της πάταξης της φοροδιαφυγής.
Ένα μέτρο, για τα θέματα κάθαρσης, εκφράζει ένας αναγνώστης της Καθημερινής παρακάτω και το βρίσκω λογικό. Εγώ θα περιοριστώ εδώ απλά στο θέμα της φοροδιαφυγής.
Καλό λοιπόν, κύριοι του οικονομικού επιτελείου, είναι το μέτρο των αποδείξεων, μόνο που δημιουργεί εύλογες ανησυχίες αν πρόκειται για ένα μέτρο πάταξης της φοροδιαφυγής ή μήπως για ένα μέτρο που οδηγεί στην επιπλέον φορολόγηση του άτυχου πολίτη που δεν θα καταφέρει να συγκεντρώσει τον απαιτούμενο αριθμό αποδείξεων. Νομίζω όμως ότι αν η Κυβέρνηση έχει αγαθές προθέσεις θα πρέπει να το αποδείξει βάζοντας συντελεστές αξιολόγησης των αποδείξεων. Δηλαδή δεν μπορεί να έχει ίση αξία η απόδειξη ενός σουπερμάρκετ με την απόδειξη ενός γιατρού ή την απόδειξη ενός πάρκινγκ αυτοκινήτων.
Τα σουπερμάρκετ κόβουν αποδείξεις έτσι και αλλιώς στην περίπτωση όμως του γιατρού η υπόθεση αφήνει περιθώρια συνδιαλλαγής αφού η φοροελάφρυνση είναι ασήμαντη και αφήνει περιθώρια διαπραγμάτευσης. Στην περίπτωση δε των πάρκινγκ η απόδειξη των 3 έως 6 ευρώ είναι αμελητέα και αφήνει περιθώρια φοροδιαφυγής αφού είτε δεν εκδίδεται είτε δεν παραλαμβάνεται λόγω του ότι θεωρείται ασήμαντη για τον πολίτη. Για σκεφθείτε όμως τι φοροδιαφυγή σημαίνει η μη έκδοση της απόδειξης αυτής για το κράτος. Αλλά ποιος πολίτης δεν θα ζητούσε την έκδοσή της αν λ.χ η αξία της πολλαπλασιαζόταν ας πούμε επί τρία !!
Μήπως λοιπόν το θέμα της καθιέρωσης συντελεστών αξιολόγησης των αποδείξεων θα πρέπει να περιληφθεί στο φορολογικό νομοσχέδιο;
Νομίζω ότι αξίζει να τα σκεφτούν τα παραπάνω οι αρμόδιοι της Κυβέρνησης
Κων/νος Γραικιώτης
Οικονομολόγος
Διαβάστε τώρα τα σχετικά αποσπάσματα από την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»
16.3.2010
Εξισορρόπηση
Χθεσινό. Γνωστός μου επιχειρηματίας δέχεται την επίσκεψη κλιμακίου κρατικών υπαλλήλων, της γνωστής υπηρεσίας στο έλεος της οποίας ουδείς επιθυμεί να περιέλθει. Τον ελέγχουν και δεν βρίσκουν τίποτε το μεμπτόν. «Ξέρετε, όμως», του λένε, «με τις περικοπές που ανακοινώθηκαν έχουμε υποστεί απώλεια εισοδήματος και πρέπει να την αναπληρώσουμε». (Είχαν τουλάχιστον τη λεπτότητα να μην του πουν «πρέπει να την πληρώσετε εσείς». Κάτι είναι κι αυτό...) Ο άνθρωπος αντελήφθη και έκανε αυτό που έπρεπε, προκειμένου να έχει ήσυχο το κεφάλι του. Το σημειώνω, όχι επειδή ελπίζω να ευαισθητοποιηθεί κάποιος αρμόδιος της κυβερνήσεως και να δείξει ενδιαφέρον, αλλά γιατί αυτά και άλλα παρόμοια κατέγραφε το γερμανικό «Focus» στην περιβόητη ανταπόκρισή του κι εμείς γίναμε έξω φρενών!..
17.3.2010
Ζητείται ήρωας για να τα βάλει με το σύστημα
Ηταν από τις σπάνιες φορές, που σου δίνουν την ικανοποίηση ότι η δουλειά σου έχει αντίκρισμα. Εγραφα στη χθεσινή στήλη για την περίπτωση σοβαρού επιχειρηματία (εξαγωγέα ελληνικών προϊόντων στη Γερμανία), ο οποίος, μολονότι άμεμπτος, εκλήθη από κρατικούς υπαλλήλους να καταβάλει ό, τι προαιρείται, ώστε «ο κλάδος να εξισορροπήσει την απώλεια εισοδήματος από τα πρόσφατα μέτρα της κυβέρνησης». Αυτός μεν υπέκυψε, προκειμένου να έχει ήσυχο το κεφάλι του, και εγώ έκανα ένα σημείωμα, πιστεύοντας ότι απλώς ρίχνω μια άσφαιρη τουφεκιά στον αέρα - έτσι, για να γεμίσω τη στήλη...
Την επομένη, στη 1 μ.μ. μου τηλεφώνησε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θόδωρος Πάγκαλος, ο οποίος, πολύ σοβαρά, μου ζήτησε να έλθω σε επικοινωνία με τον επιχειρηματία και να τον πείσω να καταγγείλει τον εκβιασμό. Με διαβεβαίωσε μάλιστα ότι ο επιχειρηματίας δεν είχε να φοβάται τίποτε και ότι θα χειριζόταν το θέμα ο ίδιος προσωπικώς. Ομολογουμένως, ενθουσιάστηκα! Σκέφθηκα ότι κάτι πάει να γίνει, επιτέλους. Αμέσως επικοινώνησα με τον επιχειρηματία, στον οποίο μετέφερα τα διημειφθέντα. Εκείνος όμως ήταν ανένδοτος: «Οι νόμοι και οι πολιτικοί παρέρχονται. Οι υπάλληλοι μένουν και είναι συντεχνία, αγαπητέ μου. Ακόμη και αν τιμωρηθούν αυτοί, οι άλλοι, είτε πράσινοι είτε γαλάζιοι, θα με περιμένουν στη γωνία και μπορούν να μου κάνουν τη ζωή κόλαση». Τι να του πω; (Θυμήθηκα μάλιστα εκείνον τον φουκαρά υφυπουργό, στις αρχές της Νέας Διακυβέρνησης, που προερχόταν από τον κλάδο και είχε γίνει ρεζίλι, επειδή τους είχε προτρέψει δημοσίως να μειώσουν τη μίζα...) Παρέδωσα τα όπλα και είπα ότι ώς εδώ ήταν. Αυτή είναι η Ελλάδα. Εγώ θα την αλλάξω;
Στις 4.45 μ.μ. δέχθηκα άλλο τηλεφώνημα. Αυτή τη φορά από τον υπουργό Επικρατείας Χάρη Παμπούκη. Πάλι για το ίδιο θέμα και χωρίς να έχει προηγηθεί συνεννόησή του με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης. (Αλλωστε, έχω την εντύπωση ότι οι δυο τους αποτελούν διαφορετικούς πόλους στην κυβέρνηση. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία, καταπώς θα έλεγε και ο Κίπλινγκ...) Ο Επικρατείας ήταν έξαλλος. Ηθελε να χώσει στη φυλακή τους εκβιαστές, ήταν τα λόγια του. Ξαναπήρα στο τηλέφωνο τον επιχειρηματία, επιχειρώντας, με περισσότερο ζήλο αυτή τη φορά, να τον πείσω.
Εκείνος άφησε τον ενθουσιασμό μου να εκφραστεί κι έπειτα, μέσα σε πέντε λεπτά, μου αφηγήθηκε την ιστορία του Δημοσίου όπως την έχει ζήσει ως επιχειρηματίας: Πώς ξεκίνησε από το μηδέν πριν από πολλά χρόνια τις εξαγωγές ελληνικών προϊόντων στη Γερμανία, την εποχή που, καθώς εκταμίευες το δάνειο (από τις κρατικές τράπεζες της εποχής) έσπρωχνες και δυο «τούβλα» στον διευθυντή του καταστήματος. Πώς το σύστημα, με τη νομοθεσία σταθερά μεταβαλλόμενη και πάντα φτιαγμένη στα μέτρα των υπαλλήλων, μπορεί να μπλοκάρει τις δραστηριότητές του για πέντε χρόνια στα φορολογικά δικαστήρια και να τον καταστρέψει. Πώς λειτουργούν τα περιβόητα υπηρεσιακά συμβούλια, που μονίμως δικαιώνουν τα μέλη της συντεχνίας, ανεξαρτήτως των καλών προθέσεων των πολιτικών προϊσταμένων. Και κατέληξε: «Αφού επιβίωσα σαράντα χρόνια, θα τα βάλω τώρα με την παντοδυναμία των Σοβιέτ του Δημοσίου, για να κάνω τον Δον Κιχώτη; Ασε με ήσυχο, παιδάκι μου!»
Τον άφησα ήσυχο, γιατί κατάλαβα τη θέση του. Δεν εννοώ τα επιχειρηματικά συμφέροντά του που ενδεχομένως να διακινδυνεύσει, αλλά τη θέση του από την πλευρά του δικαίου. Αυτό το τέρας (για το οποίο έλεγε κάποτε υπουργός: «Προΐσταμαι 22.000 απατεώνων»...) το δημιούργησαν οι πολιτικοί. Αυτοί υπέκυπταν στις συνδικαλιστικές πιέσεις και παραχωρούσαν τα προνόμια, ώσπου ξέφυγε τελείως από τον έλεγχό τους. Αντιθέτως, ο επιχειρηματίας υφίσταται το τέρας και το πληρώνει. Το δίχως άλλο, συμβάλλει και αυτός στη συντήρησή του. Εξ ανάγκης, όμως. Είναι άραγε δίκαιο τώρα, που οι οι πολιτικοί αποφάσισαν να τα βάλουν με τον Φρανκενστάιν που δημιούργησαν, να το κάνουν εξόδοις του θύματος;
Ο επιμερισμός των ευθυνών προκύπτει μέσα από μια θλιβερή ιστορία του 1995. Τότε αγοράστηκε ένα ολοκληρωμένο σύστημα τεχνητής νοημοσύνης, για τον έλεγχο και τη διασταύρωση των οικονομικών στοιχείων των εταιρειών, χωρίς την επίσκεψη κλιμακίου υπαλλήλων, (με ό, τι αυτή συνεπάγεται...). Υποτίθεται ότι αυτό θα επέτρεπε στις εταιρείες να «σκανάρουν» τα στοιχεία, να τα στέλνουν ηλεκτρονικά στο υπουργείο και από εκεί και πέρα η δουλειά να γίνεται εξ αποστάσεως. Είκοσι πέντε υπάλληλοι εστάλησαν στη Δανία για εκπαίδευση, με τον σκοπό όταν θα επέστρεφαν να εκπαιδεύσουν σταδιακά και άλλους. Ομως, το σύστημα αυτό ποτέ δεν ετέθη σε λειτουργία. Οι δε 25 εκπαιδευθέντες υπάλληλοι ένα χρόνο αργότερα είχαν μετατεθεί στις τέσσερις γωνίες της επικράτειας. Ποιος ευθύνεται περισσότερο εν προκειμένω; Οι επιχειρηματίες που συντηρούν με τη συνενοχή τους τη διαφθορά ή μήπως οι πολιτικοί που υποχώρησαν στις πιέσεις των συνδικαλιστών και εξαφάνισαν τη λύση;
Ωστόσο, τιμώ την καλή προαίρεση των δύο κυβερνητικών στελεχών που έδειξαν ενδιαφέρον για τη συγκεκριμένη περίπτωση και προτίθεμαι να κάνω ό, τι μπορώ για να συνδράμω στην προσπάθειά τους. Για τον λόγο αυτόν, καλώ όσους επιθυμούν να καταγγείλουν σοβαρά περιστατικά διαφθοράς και δεν φοβούνται την εκδίκηση των Σοβιέτ του Δημοσίου να απευθυνθούν στη στήλη, μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Από πλευράς μου, αναλαμβάνω την υποχρέωση να ενημερώσω τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και τον υπουργό Επικρατείας.
18.3.2010
Λύση υπάρχει. Διάθεση, δεν ξέρω...
Από τον μεγάλο αριθμό των ενδιαφερουσών επιστολών που έλαβα, σχετικώς με το θέμα της χθεσινής στήλης, ξεχώρισα εκείνη του κ. Β. Π., από το Μαρούσι, στην οποία θίγεται η ουσία του προβλήματος της διαφθοράς του φορολογικού μηχανισμού της χώρας:
«Αγαπητέ κύριε, εάν θέλει η ιταλική κυβέρνηση να καταπολεμήσει τη Μαφία δεν θα ζητήσει βέβαια από τους απλούς Σικελούς να την καταγγείλουν δημόσια. Θα σχηματίσει μια ολιγομελή ομάδα, αποτελούμενη από ειδικώς επιλεγμένα άτομα. Η ομάδα αυτή θα λειτουργεί με διαδικασίες που θα εξασφαλίζουν την απόλυτη προστασία των πολιτών που καταφεύγουν σε αυτήν και θα λογοδοτεί μόνον σε ένα πανίσχυρο πρόσωπο, ας πούμε στον κύριο Πάγκαλο ή τον κύριο Παμπούκη. Σε αυτήν την ομάδα θα μπορεί ο επιχειρηματίας της ιστορίας σας να καταγγείλει το περιστατικό που αναφέρετε, με την προϋπόθεση της ανωνυμίας. Ως επιπλέον κίνητρο, αλλά και εξασφάλιση, θα μπορούσε ο καταγγέλλων σοβαρά περιστατικά να απαλλάσσεται κάθε φορολογικού ελέγχου για δέκα χρόνια. Tέλος, η νομοθεσία πρέπει να προβλέπει δρακόντειες ποινές για τους υπαλλήλους που χρηματίζονται, π. χ. απόλυση, απώλεια συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων και δήμευση περιουσίας».
Αυτή είναι η λύση, υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχει διάθεση. Οι πολιτικοί θα πρέπει να τολμήσουν να αλλάξουν το σύστημα. Ούτε η καλή προαίρεσή τους αρκεί ούτε η αναζήτηση γενναίων (ή κορόιδων) με διάθεση αυτοθυσίας (ή αυτοκαταστροφής). Τα υπόλοιπα είναι απλώς πολιτική, με την παρ’ ημίν έννοια του όρου, δηλαδή επικοινωνία. Μου εξηγούσε σοβαρό στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος, που γνωρίζει όσο λίγοι τη λειτουργία του Δημοσίου και είναι σήμερα εκτός κυβέρνησης, ότι το πρόβλημα αντιμετωπίζεται με μια ενοποιημένη αρχή για τη δίωξη της διαφθοράς, κατά το ιταλικό πρότυπο. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να έχει εκ του νόμου τις δυνατότητες, να υπάγονται σε αυτήν όλες οι υπάρχουσες διωκτικές αρχές, να είναι επαρκώς επανδρωμένη και να διαθέτει τον απαραίτητο τεχνολογικό εξοπλισμό. Πληροφορούμαι ότι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου επεξεργάζεται μια σχετική πρόταση. Για τα δεδομένα του ελληνικού κράτους, όμως, η απόσταση από τη θεωρία ώς την πράξη είναι όση ήταν και για τον Οδυσσέα η απόσταση από την Τροία ώς την Ιθάκη...
Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου