ΕΜΑΘΕΣ ΤΑ ΝΕΑ ΚΟΡΟΪΔΟ.....

Πέρα  

από τους αριθμούς

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ κρίση είναι ίδια κάθε μέρα. Όμως, μέ­ρες σαν κι αυτές, οι επιπτώσεις της εξειδικεύο­νται, έρχονται στην επιφάνεια συγκεκριμένα περιστατικά, ανθρώπινες ιστορίες, μικρά δράματα, που φανερώνουν την άλλη πλευρά των ψυχρών αριθμών.

ΑΥΤΟΙ οι αριθμοί και η ανάλυση τους λένε ότι από πέρσι τέτοια εποχή οι αποδοχές των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα περικόπηκαν από 15% ώς 30%. Οτι η ανεργία - η καταγεγραμμένη , όχι η πραγματική - αγγίζει το 15%. Ότι στον ιδιωτικό τομέα οι εργασιακές σχέσεις επιδεινώνονται καθημερινά, με μείωση αποδοχών και εκ περιτροπής εργα­σία. Η δε ανασφάλιστη εργασία κάνει θραύση.

ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ και οι εκτιμήσεις αποκτούν άλλη διάσταση όταν εξατομικεύονται. Είναι άλλο να ακούμε όλοι μας ότι «τον προηγούμενο μήνα σημειώθηκε νέο ρεκόρ απολύσε­ων» και άλλο να περιγράφει ένας απολυμένος πώς βιώνει αυτή τη νέα κατάσταση στη ζωή του. Είναι άλλο να ακούμε ότι «φέτος η κίνηση στην αγορά είναι μειωμένη κατά 15%» και άλλο να περιγράφει ο άνεργος ή ο συνταξιούχος πώς πε­ριορίζει τις αγορές του ή γιατί αδυνατεί φέτος να ταξιδέψει ώς την ιδιαίτερη πατρίδα του.

ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ απλών ανθρώπων, συμπολιτών της δι­πλανής πόρτας, που καταγράφονται σήμερα στο ρεπορτάζ της «Ε», αποτυπώνουν την αλήθεια της οικονομικής κρί­σης, πέρα από αριθμούς και αναλύσεις. Και αναδεικνύουν την καθημερινή αγωνία για την επιβίωση του συνταξιούχου, το άγχος των γονιών για το αν θα συνεχίσουν τα παιδιά τους να σπουδάζουν, την ντροπή της ηλικιωμένης γυναίκας που τη συντηρεί ο γιος της. Μα πάνω απ' όλα οι μαρτυρίες αυτές λένε με απλά λόγια αυτά που περιγράφουν οι έρευνες με αριθμούς. Τη διάχυτη ανασφάλεια για το σήμερα και το φόβο για το αύριο. Ανασφάλεια για τη δουλειά και το εισόδημα, φόβος για τις προοπτικές των παιδιών.

Η ΧΩΡΑ βρίσκεται στη δίνη της μεγαλύτερης μεταπολεμικής οικονομικής κρίσης, η οποία, κατά τα φαινόμενα θα συνεχιστεί για χρόνια. Η κυβέρνηση, πέρα από την προσήλωση στους οικονομικούς στόχους (έλλειμμα, χρέος, έσόδα, δαπάνες, φοροδίάφυγή κ.λπ.), έχει την υποχρέωση να φροντίσει για τα θύματα της κρίσης. Πρωτίστως για τους ανθρώπους που έμειναν και θα μείνουν χωρίς δουλειά. Αυ­τή είναι η αποστολή του κοινωνικού κράτους και πρέπει να την αποδεικνύει στην πράξη, και όχι οι διαχειριστές του να τη θυμούνται μόνο στους προεκλογικούς λόγους τους.

Η ΧΩΡΑ δεν μπορεί να βγει από την κρίση μόνο τιθασεύ­οντας ελλείμματα και χρέη, χωρίς να αποτρέψει τον κίνδυνο να συσσωρευθούν κοινωνικά συντρίμμια. Η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα γενικότερα, πέρα από την καθημερινή ανούσια πολιτική αντιπαράθεση, έχουν την υποχρέωση να αντιμετωπίσουν και αυτή την πλευρά της κρίσης, που μπο­ρεί να αποδειχθεί η πιο επικίνδυνη.