ΕΞΕΓΕΡΣΗ ή ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ;

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ή ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ;

Γράφει ο Φώτης Σιμάτος

«Από τη δημιουργική αναρχία ξεπροβάλει

η νέα σύνθεση...»

 Άρθουρ Καίσλερ, «ΠΡΑΞΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ»

Η ιστορία της ανθρωπότητας διδάσκει πως κανένα κατεστημένο, πολιτικό ή οικονομικό, και καμιά ξένη κηδεμονία δεν κοιμούνται ήσυχοι πάνω σ' ένα καζάνι που βράζει, πάνω σε μια κοινωνία που σωρεύει οργή για την αδικία και τη φτώχια που υφίσταται.

Οι διεργασίες που γίνονται στη συνείδηση του κόσμου δεν είναι ούτε αυτόνομες ούτε ανεξάρτητες ούτε κι έξω από το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι. Όσο κι αν αυτό δεν αρέσει στους φίλους μας τους ιδεαλιστές, η συνείδηση καθορίζεται από τους γενικούς όρους της ύπαρξης. Έτσι, λοιπόν, μέσα στις ιστορικές περιστάσεις όπου διαμορφώθηκε η νεότερη Ελλάδα - με την οικονομία της, τις τάξεις της, την κρατική της εξουσία - μέσα στην επιρροή που ασκήθηκε πάνω της από τις κυριαρχικές ξένες δυνάμεις και μέσα στους προδομένους αγώνες του λαού της, πρέπει να αναζητήσουμε τα πρωταρχικά σπέρματα της σημερινής κατάστασης.

Στο μέτρο του κάθε επιφανειακού παρατηρητή μια τέτοια επίθεση σαν τη σημερινή ενάντια στο βιοτικό επίπεδο του λαού που δεν είναι ικανή να οδηγήσει τις μάζες στην εξέγερση, είναι μια αινιγματική κατάσταση. Πλην όμως είναι αναγκαίο να αναζητήσουμε το μίτο του αινίγματος μέσα στα απανωτά ξεπουλήματα που δέχτηκε αυτός ο λαός από την εποχή της απελευθέρωσης και του εμφυλίου πολέμου έως το εκσυγχρονιστικό φιάσκο του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια στο σημερινό κατακερματισμό των αριστερών δυνάμεων, με ευθύνη κύρια της σταλινικής ηγεσίας του ΚΚΕ.

Η κατάσταση στη χώρα μας σήμερα μπορεί να μην είναι προεπαναστατική, αλλά πέρα από κάθε αμφισβήτηση είναι τουλάχιστον έκρυθμη. Οι διαδικασίες που πραγματοποιούνται μέσα στις μάζες της μικροαστικής αλλά και της υπό εξαφάνιση μεσαίας αστικής τάξης, έχουν εξαιρετική σημασία για την συνολική εκτίμηση της πολιτικής κατάστασης. Η πολιτική κρίση της Ελλάδας είναι πρώτα από όλα κρίση εμπιστοσύνης αυτών των συγκεκριμένων μαζών προς τα παραδοσιακά τους κόμματα και τους παραδοσιακούς τους ηγέτες.

Η δυσαρέσκεια, η νευρικότητα, η αστάθεια, η εύκολη έξαψη της μικροαστικής και της μεσαίας τάξης αποτελούν χαρακτηριστικά πολύ σημαντικά μιας - εν διαμορφώσει - εξεγερσιακής κατάστασης.  Όμοια με τον άρρωστο που καίγεται από τον πυρετό και γέρνει στο δεξί ή το αριστερό πλευρό, έτσι και η διεγερμένη μικροαστική και μεσαία τάξη μπορεί να στραφεί προς τα Δεξιά ή προς τα Αριστερά. Ανάλογα με την πλευρά προς την οποία θα στραφούν την επόμενη περίοδο οι χιλιάδες των αγροτών, των χειροτεχνών εργατών, των μικρεμπόρων και των κατώτερων υπαλλήλων. Ανάλογα και με την αποφασιστικότητα και τη δύναμη που θα δείξουν τα κόμματα της Δεξιάς ή της Αριστεράς, αφού είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η μικροαστική και μεσαία τάξη τείνει να ακολουθεί πάντα τον ισχυρό.

Το πιο αδιαφιλονίκητο γνώρισμα μιας έντονης κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής κρίσης είναι η κινητικότητα κι η εν συνεχεία ταλάντευση των μαζών προς την πλευρά της εξέγερσης ή του συμβιβασμού. Το προς τα πού αυτές θα γείρουν, θα το κρίνει η ικανότητα, η ανικανότητα ή το ξεπούλημα των πολιτικών ηγεσιών!

Η σημερινή έκρυθμη κατάσταση στη χώρα μας μπορεί το ίδιο εύκολα να μετατραπεί σε επαναστατική όσο και σε αντεπαναστατική. Μπορεί το ίδιο εύκολο να οδηγήσει στο φως ή στο σκοτάδι...

...Και για να τελειώνουμε και με τους πολλούς ανιστόρητους δημοσιογράφους, τους καθημερινούς υμνητές του συστήματος της εκμετάλλευσης, αυτούς που δεν κουράζονται να ρωτάνε προβοκατόρικα τον κάθε ένα που αντιτίθεται στα μνημόνια και στην φτωχοποίηση του λαού την ίδια, στερεότυπη φράση: «.. .και καλά όλα αυτά που μας λέτε. αλλά ποιο είναι το δικό σας πρόγραμμα;», ερχόμαστε και του λέμε:

Ο κόσμος, ο λαός, οι εργατικές μάζες δε ρίχνονται στη μάχη ενάντια στην εξουσία του εκμεταλλευτή τους με ένα πανέτοιμο σχέδιο κοινωνικής αλλαγής, αλλά με το στυφό αίσθημα ότι δεν μπορούν πια να υποφέρουν άλλο αυτήν την εκμετάλλευση.

Κι αυτό τους φτάνει... Τους αρκεί για να εναντιωθούν στη βάρβαρη αυτή πολιτική... Γιατί έτσι κύλισε ο τροχός της εξέλιξης... Απ' αυτούς  που αντιτάχτηκαν και τόλμησαν κι όχι από αυτούς  που δεν κατέβηκαν ποτέ από τα δέντρα κι έμειναν κει πάνω για πάντα πίθηκοι... 

-Έχεις δει μαντρόσκυλο να γαυγίζει ζητιάνο;

- Μάλιστα αφέντη μου.

- Και να τρέχει ο φουκαράς κι ο σκύλος να τον κυνηγάει; Ε, τότε είδες την επίσημη εικόνα της εξουσίας.

ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΛΗΡ (Πράξη Δ!, σκ. 6)

Πηγή : ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΦΤΕΡΑ