ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ
ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ Ο ΠΟΝΟΣ!
ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ Ο ΠΟΝΟΣ!
Της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ
Άλλη μια νύχτα, που έβρεχε στις χούφτες μου τα όνειρα
κι εγώ, έψαχνα τους ουρανούς να ξεδιψάσω!
Έτσι είναι τα μεγάλα πάθη! Πάντα νικητής ο πόνος να σαρκάζει την ήττα της χαράς. Αυτά σκεπτόμουνα ο άμοιρος, καθώς κάναμε σινιάλα πίσω απ΄τις κουρτίνες, με το ‘’ντέρτι’’ της αντικρινής βεράντας, όταν…
Όταν χτύπησε τo κουδούνι της εξώπορτας. Ήταν η Κατερίνα, το παλιό μου φλερτ, που το είχα εγκαταλείψει άδοξα, όταν ο απρόσκλητος έρωτας, είχε εισβάλει στη ζωή μου!
Μπήκε λοιπόν μέσα με ύφος τάχα αδιάφορο, ενώ πίσω της κρυβόταν η απελπισία της ερωτευμένης, για τα άχρηστα δώρα της καρδιάς της... σ΄έναν άντρα, που αυτός την εγκατέλειψε.
Ναι, αυτό ήταν. Η απόλυτη προσφορά της Κατερίνας με είχε εξαντλήσει. Με έκανε να ασφυκτιώ, να μην μπορώ να αναπνεύσω τον αέρα της ελευθερίας μου. Είχε γίνει το εξάρτημά μου, ο απόηχος της σκέψης μου, το αντικαθρέφτισμά μου, με αποτέλεσμα να χάσει γρήγορα τη μαγεία του απρόσιτου που κάποτε με είχε συγκλονίσει!
Θα μου πεις, με την Χριστίνα, δεν ήτανε το ίδιο; Όχι, δεν ήταν… την ηθελημένη φυλακή μου, εγώ την είχα επιλέξει και το μόνο που λαχτάραγα, ήταν να μείνω μέσα της εσαεί φυλακισμένος!
Από θέσεως ισχύος φυσικά, αφού ήταν παντρεμένη.
-Λοιπόν Κατερίνα, πώς από δω;
- Ε! όταν ο Μωάμεθ δεν πάει στο βουνό, το βουνό πιάνει πεδιάδα, δήλωσε με ύφος Divas, σε μια προσπάθεια να με κεντρίσει με την αδιαφορία της.
Ε, λοιπόν, ολόκληρη η σχέση μου μ΄αυτήν, ήταν μια μικρή απάτη. Όλες εκείνες οι μεγαλειώδεις διακηρύξεις περί αγαμίας τάχα, πάλι στο γάμο οδηγούσαν από ένα σκηνοθετημένο μονοπάτι.
Τούτη την ώρα όμως, βλέποντας ότι το παιχνίδι της δεν είχε πιάσει, έβαζε σε ενέργεια την εγγυημένη τακτική. Εκείνη η υποτακτική γυναίκα, που μου ρουφούσε την ανάσα, είχε μεταμορφωθεί σε μια μοιραία σφίγγα.
Κάποτε άλλωστε μου το΄χει πει:
Εσείς οι άντρες δεν συγκινείστε με τα αληθινά αισθήματα. Για να σας κατακτήσει μια γυναίκα, πρέπει συνεχώς να σας κεντρίζει με την απόρριψη και την αδιαφορία.
-Έλα τώρα, τι δουλειές, είπε, καθώς τραβούσε την κουρτίνα.
Ξαφνικά, το βλέμμα της άρχισε να βγάζει αστραπές. Γύρισε και με κοίταξε με λαχανιασμένη υποψία.
-Α, μπα, μπααα, ποια είναι αυτή που δεν ξεκολλάει τα μάτια της από δω; Τώρα λοιπόν, θα γίνει μεγάλη πλάκα, είπε με οργισμένο γέλιο, καθώς έπεφτε στην αγκαλιά μου, δίνοντάς μου ρουφηχτό φιλί!
Είχα αρχίσει να ιδρώνω. Το κορίτσι απέναντι, που ήταν έτοιμο να ομολογήσει στον σύζυγό της τα καθέκαστα, δεν έπρεπε να το πληγώσω με συναισθηματική αγνωμοσύνη. Μου΄ρχόταν να την πετάξω από το παράθυρο. Συγκρατήθηκα όμως και της είπα:
-Κατάλαβες τώρα γιατί χωρίσαμε; Φαντάσου να σε είχα παντρευτεί!
Τι μικροαστός που ήμουνα αλήθεια τότε; Τώρα που το σκέπτομαι ντρέπομαι λιγάκι. Ο πρωτόγονος αρσενικός που υπέβοσκε μέσα απ΄την γαλούχηση, μου χτυπούσε συνεχώς το καμπανάκι του κινδύνου:
Πρόσεχε ηλίθιε, μην πιαστείς κορόιδο της ξύπνιας τακτικής της.
Φυλάξου απ΄τις μεγαλοστομίες της, ότι τάχα σ΄αγαπάει μόνο, ενώ αυτό που θέλει είναι να σε κουκουλώσει και στο Ησαΐα χόρευε άθελα σου να βρεθείς…
Πόσο θα γελάει σήμερα εκείνο το κορίτσι, αν διαβάσει τούτο το βιβλίο! Ένα κορίτσι που ήταν από τζάκι αρχοντικό, με σπουδές στην Ελβετία και με λάμψη εκρηκτική, ενώ εγώ, ένας απλός υπάλληλος σε κάποια εταιρεία.
Ναι, κορόιδο πιανόμαστε συχνά οι άντρες, μέσα απ΄την αναχρονιστική ανατροφή γονιών και κηδεμόνων, που δεν λέει ακόμα και σήμερα να ξεκληριστεί.
Πώς; Αφού το υποσυνείδητο συνεχώς σου υπενθυμίζει:
Όχι αγόρι μου με μία, αυτή θα σε τυλίξει. Πάντα με πολλές…
Δεν βαριέσαι! Περασμένες μου αγάπες, σκεπτόμουν αναιδώς ο αφελής.
Καβουρδισμένες νοσταλγίες, σε μνημοσύνων κόλλυβα! Κι όμως...
Εκείνη τη νύχτα,
έσταζαν τα βλέφαρα ΕΓΩ
και γω, κάτω απ΄την τρύπια μου ομπρέλα
με το ΕΣΥ της να μεθώ!!!
<απόσπασμα ανέκδοτου βιβλίου της Μάριον Μίντση>
Άλλη μια νύχτα, που έβρεχε στις χούφτες μου τα όνειρα
κι εγώ, έψαχνα τους ουρανούς να ξεδιψάσω!
Έτσι είναι τα μεγάλα πάθη! Πάντα νικητής ο πόνος να σαρκάζει την ήττα της χαράς. Αυτά σκεπτόμουνα ο άμοιρος, καθώς κάναμε σινιάλα πίσω απ΄τις κουρτίνες, με το ‘’ντέρτι’’ της αντικρινής βεράντας, όταν…
Όταν χτύπησε τo κουδούνι της εξώπορτας. Ήταν η Κατερίνα, το παλιό μου φλερτ, που το είχα εγκαταλείψει άδοξα, όταν ο απρόσκλητος έρωτας, είχε εισβάλει στη ζωή μου!
Μπήκε λοιπόν μέσα με ύφος τάχα αδιάφορο, ενώ πίσω της κρυβόταν η απελπισία της ερωτευμένης, για τα άχρηστα δώρα της καρδιάς της... σ΄έναν άντρα, που αυτός την εγκατέλειψε.
Ναι, αυτό ήταν. Η απόλυτη προσφορά της Κατερίνας με είχε εξαντλήσει. Με έκανε να ασφυκτιώ, να μην μπορώ να αναπνεύσω τον αέρα της ελευθερίας μου. Είχε γίνει το εξάρτημά μου, ο απόηχος της σκέψης μου, το αντικαθρέφτισμά μου, με αποτέλεσμα να χάσει γρήγορα τη μαγεία του απρόσιτου που κάποτε με είχε συγκλονίσει!
Θα μου πεις, με την Χριστίνα, δεν ήτανε το ίδιο; Όχι, δεν ήταν… την ηθελημένη φυλακή μου, εγώ την είχα επιλέξει και το μόνο που λαχτάραγα, ήταν να μείνω μέσα της εσαεί φυλακισμένος!
Από θέσεως ισχύος φυσικά, αφού ήταν παντρεμένη.
-Λοιπόν Κατερίνα, πώς από δω;
- Ε! όταν ο Μωάμεθ δεν πάει στο βουνό, το βουνό πιάνει πεδιάδα, δήλωσε με ύφος Divas, σε μια προσπάθεια να με κεντρίσει με την αδιαφορία της.
Ε, λοιπόν, ολόκληρη η σχέση μου μ΄αυτήν, ήταν μια μικρή απάτη. Όλες εκείνες οι μεγαλειώδεις διακηρύξεις περί αγαμίας τάχα, πάλι στο γάμο οδηγούσαν από ένα σκηνοθετημένο μονοπάτι.
Τούτη την ώρα όμως, βλέποντας ότι το παιχνίδι της δεν είχε πιάσει, έβαζε σε ενέργεια την εγγυημένη τακτική. Εκείνη η υποτακτική γυναίκα, που μου ρουφούσε την ανάσα, είχε μεταμορφωθεί σε μια μοιραία σφίγγα.
Κάποτε άλλωστε μου το΄χει πει:
Εσείς οι άντρες δεν συγκινείστε με τα αληθινά αισθήματα. Για να σας κατακτήσει μια γυναίκα, πρέπει συνεχώς να σας κεντρίζει με την απόρριψη και την αδιαφορία.
-Έλα τώρα, τι δουλειές, είπε, καθώς τραβούσε την κουρτίνα.
Ξαφνικά, το βλέμμα της άρχισε να βγάζει αστραπές. Γύρισε και με κοίταξε με λαχανιασμένη υποψία.
-Α, μπα, μπααα, ποια είναι αυτή που δεν ξεκολλάει τα μάτια της από δω; Τώρα λοιπόν, θα γίνει μεγάλη πλάκα, είπε με οργισμένο γέλιο, καθώς έπεφτε στην αγκαλιά μου, δίνοντάς μου ρουφηχτό φιλί!
Είχα αρχίσει να ιδρώνω. Το κορίτσι απέναντι, που ήταν έτοιμο να ομολογήσει στον σύζυγό της τα καθέκαστα, δεν έπρεπε να το πληγώσω με συναισθηματική αγνωμοσύνη. Μου΄ρχόταν να την πετάξω από το παράθυρο. Συγκρατήθηκα όμως και της είπα:
-Κατάλαβες τώρα γιατί χωρίσαμε; Φαντάσου να σε είχα παντρευτεί!
Τι μικροαστός που ήμουνα αλήθεια τότε; Τώρα που το σκέπτομαι ντρέπομαι λιγάκι. Ο πρωτόγονος αρσενικός που υπέβοσκε μέσα απ΄την γαλούχηση, μου χτυπούσε συνεχώς το καμπανάκι του κινδύνου:
Πρόσεχε ηλίθιε, μην πιαστείς κορόιδο της ξύπνιας τακτικής της.
Φυλάξου απ΄τις μεγαλοστομίες της, ότι τάχα σ΄αγαπάει μόνο, ενώ αυτό που θέλει είναι να σε κουκουλώσει και στο Ησαΐα χόρευε άθελα σου να βρεθείς…
Πόσο θα γελάει σήμερα εκείνο το κορίτσι, αν διαβάσει τούτο το βιβλίο! Ένα κορίτσι που ήταν από τζάκι αρχοντικό, με σπουδές στην Ελβετία και με λάμψη εκρηκτική, ενώ εγώ, ένας απλός υπάλληλος σε κάποια εταιρεία.
Ναι, κορόιδο πιανόμαστε συχνά οι άντρες, μέσα απ΄την αναχρονιστική ανατροφή γονιών και κηδεμόνων, που δεν λέει ακόμα και σήμερα να ξεκληριστεί.
Πώς; Αφού το υποσυνείδητο συνεχώς σου υπενθυμίζει:
Όχι αγόρι μου με μία, αυτή θα σε τυλίξει. Πάντα με πολλές…
Δεν βαριέσαι! Περασμένες μου αγάπες, σκεπτόμουν αναιδώς ο αφελής.
Καβουρδισμένες νοσταλγίες, σε μνημοσύνων κόλλυβα! Κι όμως...
Εκείνη τη νύχτα,
έσταζαν τα βλέφαρα ΕΓΩ
και γω, κάτω απ΄την τρύπια μου ομπρέλα
με το ΕΣΥ της να μεθώ!!!
<απόσπασμα ανέκδοτου βιβλίου της Μάριον Μίντση>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου