ΝΙΚΟΥ ΑΜΜΑΝΙΤΗ : Ήταν που λέτε μια φορά οπού 'χαμε ένα βασιλιά....

Μια Φορά Και Έναν Καιρό

 Ήταν που λέτε μια φορά οπού 'χαμε ένα βασιλιά....

Του ΝΙΚΟΥ ΑΜΜΑΝΙΤΗ

Ήταν ιδανική η ζωή επάνω κει στον Παράδεισο. Μάσες, ξάπλες, φούμες, αραλίκι, με μόνο προαπαιτούμενο, το ανεκδιήγητο και προνομιούχο ανθρώπινο εκείνο ζεύγος, να μη φάει, ούτε καν να γλύψει, έναν «απαγορευμένο καρπό» Έλα όμως που η Εύα έσερνε μέσα της κάτι περίεργες φεμινιστικές αντιλήψεις που τις διεκήρυσσε μάλιστα δημοσίως, κραυγάζοντας «πως εδώ μέσα είμαστε όλοι ίσοι, απαγορεύσεις δεν χωράνε, και πως τρώω ότι μου γουστάρει να φάω και κεχαγιά δεν βάζω στο στομάχι μου!...»

Την άκουγαν τα ζώα και την χειροκροτούσαν, συζητούσανε μάλιστα πως σε περίπτωση εκλογών να τη ψηφίσουνε μονοκούκι. Την άκουσε και ο «οξαποδώ» που παρεισέφρησε για κατασκοπία αθέατος, διότι ως γνωστόν ο διάβολος είναι τελείως αόρατος πλην των περιπτώσεων που μεταμφιέζεται σε λεπτεπίλεπτη νεαρά αθώα ύπαρξη και όποιον πάρει ο χάρος, και αμ' έπος αμ' έργον. Έβαλε το φίδι να της παρουσιαστεί σαν «αντικειμενικός σχολιαστής» και ν' αρχίσει το ψηστήρι, ενώ ο Αδάμ που είχε βαρεθεί ν' ακούει σαχλαμάρες γαρνιρισμένες με γκρίνια, αντί να τη πλακώσει στις γρήγορες, λούφαζε για να μη χαρακτηρισθεί ρατσιστής και φαλλοκράτης. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Δημιουργός τους έδιωξε από τον Παράδεισο και την ώρα που τους σιχτίριζε τους καταράστηκε να ζήσουν σ' έναν κόσμο γεμάτον πόνους, κόπους, μνημόνια και Γερμανούς. Έτσι βρέθηκαν πάνω στη γη, και άρχισαν να φτιάχνουν την καινούρια ζωή τους.

Φυσικά δεν προτιθέμεθα να καταγράψουμε τη πορεία της ανθρωπότητας ανά τους αιώνες, αλλά να θυμηθούμε τις βλαβερές συνέπειες της προόδου του ανθρώπου επί της γης, όπως π.χ. την επινόηση της γραφής και τις εφαρμογές της. Θα αναφερθούμε σε ένα «περιστατικό» οφειλόμενο στο γράψιμο και ειδικά στην αλληλογραφία Και επειδή στη συγκεκριμένη περίπτωση αποστολέας ήταν ένας νεαρός Βασιλιάς και παραλήπτης ένας γηραιός πρωθυπουργός, αμφότεροι «εν τη ενασκήσει των καθηκόντων τους», ο κουρνιαχτός που ανασηκώθηκε χρειάστηκε μπόλικα χρόνια για να καταλαγιάσει. Τέτοιες ημέρες ήτανε. Αρχές Ιουλίου ήτανε, και η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα ήταν ως συνήθως ανώμαλη. Ένα στρατιωτικό κίνημα ονόματι Ασπίδα με κατηγορούμενο ως «ψήστη» τον πρωθυπουργικό υιό, «ψήνεται» στη Κύπρο που συμβαίνει τότε να μη «κείται μακράν»,. Μια συνήθης επίσης αύξηση των ειδών διατροφής, δημιουργεί στον λαό κλίμα δυσαρέσκειας κατά της Κυβερνήσεως της Ενώσεως Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου που εξελέγη έναν χρόνο νωρίτερα με 54% περίπου. Δυσαρέσκεια που πολλοί εντός, εκτός και επί τα αυτά, εκμεταλλεύονται καταλλήλως. Σατιρίζει από θεατρικής σκηνής ο Γιάννης Γκιωνάκης την ακρίβεια με το… «καρπούζι που έφτασε τις δύο δραχμές» ενώ παράλληλα στις μνήμες παραμένει έναυλος η ομιλία του Αρχηγού της ΕΡΕ Παναγιώτη. Κανελλόπουλου τον παρελθόντα Φεβρουάριο στην Πλατεία Κλαυθμώνος, όπου δηλώνει πως «το κόμμα του θα στηρίξει οποιαδήποτε κυβέρνηση της Ε.Κ. αρκεί να απομακρυνθεί ο Παπανδρέου».

Δηλώσεις, ίντριγκες, παρασκήνια, και λοιπές ζυμώσεις, βρίσκονται στο ζενίθ. Όλοι υπονομεύουνε όλους. Πολιτικοί, πολιτικάντηδες, και δημοσιογράφοι ανασκουμπώνονται με το μπουρλότο στο χέρι και αναζητούν «το ξερό και το χλωρό» να του βάλουν φωτιά. Το πολιτικό θερμόμετρο καθημερινά ανεβαίνει, και ένα κλίμα διχασμού γιγαντώνεται με τις εφημερίδες να ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Μεγάλος παίκτης από τα νιάτα του ο Παπανδρέου απολαμβάνει το πολιτικό παιχνίδι από το Καστρί γαρνίροντάς το με… λογοπαίγνια. Ο Βασιλιάς που όλο τον ντοπάρουν οι σύμβουλοί του σπέρνοντας ζιζάνια στις σχέσεις του με τον Πρωθυπουργό, παραθερίζει στην Κέρκυρα όπου η νεαρά Βασίλισσα-σύζυγος του, περιμένει μέρα με την ημέρα να αφιχθεί ο «βασιλικός πελαργός» κομίζοντας Διάδοχο του Θρόνου. Και φτάνομε στην 8η Ιουλίου όπου ο Βασιλεύς πρεσαρισμένος κάθεται στο γραφείο του και συντάσσει προσωπική επιστολή προς τον Πρωθυπουργό Του, το περιεχόμενο της οποίας συνοψίζεται στη φράση «Κεραυνός εντός φακέλου» Το γράμμα δεν αρχίζει με το φιλόφρον τυπικό όλων των οδηγών αλληλογραφίας: «Υγείαν έχω και αυτό επιθυμώ και δι' Υμάς», αλλά μ' ένα θυμώδες και ξερό «Κύριε Πρωθυπουργέ» για να περάσει εν συνεχεία χωρίς προλόγους σε σωρεία αιτιάσεων, αρχής γενομένης ότι από τον παρελθόντα Μάρτιο δεν «ζήτησε ακρόασιν» προκειμένου να τον ενημερώσει επί των φλεγόντων προβλημάτων του τόπου, και πολλά «άλλα τινά» ακόμη, με συμπέρασμα ότι το Πολίτευμα δεν λειτουργεί ομαλώς. Ταχύτατος ήταν ο Μιχαήλ Στρογκώφ ο ταχυδρόμος του τσάρου, αλλά ταχύτερος απεδείχθη ο Έλλην συνάδελφος του, αφού προτού φθάσει η επιστολή «εις χείρας» του παραλήπτου, εγνώριζε και σχολίαζε ο λαός το περιεχόμενο της. Το θαύμα συνέβη διότι μεταξύ Κερκύρας και Καστριού μεσολαβούσαν οι ραδιοθάλαμοι του Ζαππείου, απ' όπου μέσα σε πνεύμα απόλυτης δημοκρατικότητας μεταδίδονταν το κείμενο απ' όλα τα δελτία ειδήσεων του σταθμού. Για την ιστορία και μόνον, Γενικός Διευθυντής του Εθνικού ιδρύματος Ραδιοφωνίας εκείνον τον καιρό, ήταν ο αείμνηστος Αναστάσιος Πεπονής και εκ του λόγου αυτού μερικές δεξιές εφημερίδες αποκαλούσαν σκωπτικά το ραδιόφωνο «Πεπονόφωνο…»

Έπαιζε ο παππούς με τα εγγόνια του στον δροσερό κήπο του σπιτιού του στο Καστρί, και πανευτυχής τα κανάκευε, αν και μια γριά γύφτισσα που έλεγε τις μοίρες τον συμβούλεψε πως έπρεπε να τα ξυλοφορτώνει «Τρις ημερησίως» εν είδη φαρμακευτικής αγωγής. μπας και στρώσουνε, όταν έφερε το γνωστό γράμμα ο συμπαθέστατος Συνταγματάρχης Καράμπελας, άγγελος φύλακας του Πρωθυπουργού. Το άνοιξε και ξεχύθηκε από μέσα ο χείμαρρος των κατηγοριών του Άνακτος, οπότε σαν «έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος» οσμιζόμενος πως το ρεζουμέ είχε την έννοια «αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις», βούτηξε οργισμένος πέννα και χαρτί και έστειλε απάντηση την επομένη όπου ανασκεύαζε τις βασιλικές μομφές, προσθέτοντας σαν παράπονα τις δικές του αιτιάσεις για βασιλικές παρατυπίες και ατοπήματα του ανακτορικού περίγυρου. Για να πούμε επ' αυτού ύστερα από τόσα χρόνια τη μαύρη αλήθεια, ο Γέρος περιέβαλλε τον νεαρό μόλις 24ων ετών Βασιλέα με πατρική στοργή και αγάπη στα πρώτα βήματα της πρόσφατης αναρρήσεώς του στο Θρόνο. Και στάθηκε σίγουρα πολύ τυχερός ο Κωνσταντίνος που είχε σύμβουλο του έναν πολύπειρο πολιτικό, πρωταγωνιστή στην ιστορία του τόπου μιάν ολόκληρη ζωή. Έναν πολιτικό έτοιμο και χωρίς να του ζητηθεί, να κάνει όλα τα χατίρια στο νεαρό τρελλόπαιδο. Το περιβάλλον όμως αμφοτέρων «Άλλα εφρόνει…» Πέντε ήσαν οι επιστολές που αντάλλαξαν ο Βασιλιάς με τον Πρωθυπουργό όπου καταγράφονταν φοβερές κατηγορίες του ενός για τον άλλον. Όλες μεταδόθηκαν από το ραδιόφωνο και οι ακροατές ανακηρύχθηκαν σε δικαστές, εκδίδοντας καθένας ετυμηγορία «ποιός έχει δίκαιο» Την οξύτητα φούντωσε η είδηση πως επιθυμούσε ο Πρωθυπουργός να αναλάβει και το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης, κάτι που ο Άναξ ηρνείτο με την δικαιολογία «πως ήταν γέρος και δεν αντέχανε τα κότσια του», ενώ οι άπιστοι Θωμάδες διέδιδαν πως θέλει το Υπουργείο «για να βγάλει λάδι στην υπόθεση Ασπίδα. τον γιόκα του Ανδρέα». Έκτακτα παραρτήματα κυκλοφορούσαν και τα πάθη μεγάλωσαν όταν διαδόθηκε πως ο Βασιλεύς είχε μουλαρώσει και δεν υπέγραφε το Διάταγμα αποπομπής Γαρουφαλιά. Κύλησε ένα δεκαπενθήμερο «Ανάστα ο Κύριος» ώσπου φτάνομε στην ιστορική συνάντηση Βασιλέως-Πρωθυπουργού, όπου ο Παπανδρέου αποχαιρετώντας λέει:- «Αύριο θα σας υποβάλλω την παραίτηση μου». Και ο ολιγαρκής Κωνσταντίνος απαντά πως του «αρκεί και η προφορική του δήλωσις».

Νέος Πρωθυπουργός ορκίζεται ο Πρόεδρος της Βουλής Νόβας. Η Αθήνα ζει φωτιές και διαδηλώσεις. Η κραταιά «Ένωσις Κέντρου» χωρίζεται στα δύο. Στους «Αποστάτες» και στους «Δημοκρατικούς» Διχάζονται και οι εφημερίδες που με πύρινα άρθρα κατακεραύνωναν μια ανωμαλία που στη πραγματικότητα ήτανε ανωμαλία «ντουμπλ φας»

Ανάμεσα στους επαμφοτερίζοντες σε μεγάλο δίλημμα επιλογής «στρατοπέδου» βρέθηκαν και στο «Συγκρότημα Λαμπράκη» όπου επικρατούσε κλίμα «Μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω / Απ' τη Κική και τη Κοκό ποια να διαλέξω;…»

Με λίγες όμως εφημερίδες που έκαψαν διαδηλωταί έξω από τα Γραφεία του «Βήματος» και των «Νέων» στην Χρήστου Λαδά, ο κύβος ερρίφθη: Προκρίθηκε η… Κική!

http://www.paron.gr