Το παιδί και το παιχνίδι

Το παιδί και το παιχνίδι

Πρωινές ώρες του Σαββάτου, σε πολυσύχναστο δρόμο κάποιας λαϊκής γειτονιάς της Αθήνας. Μπροστά σε μια φανταχτερή βιτρίνα, με ποικιλία εκθεμάτων. Ανάμεσα σ' αυτά, χρωματιστά παιγνίδια ευτελούς αξίας. Από αυτά που τραβάνε το βλέμμα των μικρών παιδιών.

Πολλοί οι διερχόμενοι.  Άλλοι στέκονταν και άλλοι, οι λιγότεροι, έμπαιναν μέσα για να ικανοποιήσουν τις καταναλωτικές τους ανάγκες. Τις λίγες βέβαια, με το γλίσχρο εισόδημα που διαθέτουν.

Ένας νεαρός πατέρας, κρατώντας τον μικρό του γιο από το χέρι, μπροστά στη βιτρίνα. Ο μικρός είχε καρφώσει τα μάτια του στα χρωματιστά παιχνίδια. Με ύφος παρακλητικό, προσπαθούσε να πείσει τον πατέρα του να του αγοράσει κάποιο από αυτά.

Εκείνος κοίταζε το παιδί με ένα αμήχανο αλλά και λυπημένο ύφος. Χωρίς να μπορεί να βρει τα κατάλληλα λόγια για να δικαιολογήσει την προφανή αδυναμία του να ικανοποιήσει την επιθυμία του μικρού.

Το παιδί δεν έλεγε να ξεκολλήσει τα μάτια του από το παιχνίδι που δεν μπορούσε να αποκτήσει. Με γοερούς λυγμούς διεκδικούσε ότι με επιμονή διεκδικούν όλα τα παιδιά του κόσμου. Ο μικρός δεν ζητούσε κάποιο ακριβό ηλεκτρικό τρενάκι ή κάποιο επώνυμης μάρκας παιγνίδι. Ένα μόνο απλό, απροσδιόριστης μάρκας φτηνό παιδικό παιχνίδι.

Ο νεαρός πατέρας δεν ανήκε στην κατηγορία των φτωχών. Ούτε πάλι στους προνομιούχους υπάλληλους ή μικροβιοτέχνες. Κάτι τέτοιο τουλάχιστον σου έδινε την εντύπωση.

Ο νεαρός πατέρας έσφιξε το χέρι του παιδιού και προσπάθησε συγκαταβατικά να του αποσύρει την προσοχή από τη βιτρίνα. Προσπάθησε να το απομακρύνει. Η επιμονή όμως του παιδιού κατέστησε μάταιη κάθε προσπάθεια.

Ίσως ήθελε να του πει και να του εξηγήσει πράγματα που ο μικρός δεν θα μπορούσε να καταλάβει. Ίσως να ήθελε να του πει πόσο μεγάλη πολυτέλεια είναι να αγοράσει το μικρό έστω αυτό παιγνίδι, γιατί με τα χρήματα αυτά θα μπορούσε να καλύψει άλλα καθημερινά έξοδα, πολύ πιο βασικά. Ίσως ήθελε να του πει πόσο λυπάται που δεν μπορεί να του προσφέρει το μικρό αυτό παιγνίδι, που τόσο διακαώς το παιδί επιθυμούσε.

Ίσως πάλι, ήθελε να του εξηγήσει πως για να επιβιώσει κανείς στη σημερινή μνημονιακή εποχή που ζούμε, πρέπει να στερηθεί, ακόμη και ευτελούς αξίας πράγματα.

Τι θα καταλάβει όμως από όλα αυτά ένα μικρό παιδί;

Με τι λόγια, αλήθεια, μπορεί ένας πατέρος να δικαιολογήσει, χωρίς ενοχές και τύψεις την αδυναμία του να ικανοποιήσει μια επιθυμία, έστω και την πιο μικρή, του παιδιού του;

Τι να του πρωτοπεί; Ότι ο μισθός του έχει μειωθεί; Ότι σε λίγο καιρό μπορεί να μείνει άνεργος Ότι ίσως αργότερα, όταν μεγαλώσει, θα πρέπει να εγκαταλείψει τη χώρα του και να ξενιτευτεί για να αναζητήσει μια καλύτερη τύχη; Είναι καμιά φορά, πολύ δύσκολο για τους γονείς να εξηγήσουν τα αυτονόητα στα παιδιά τους.  Ίσως γιατί φοβούνται μήπως «αποηρωποιηθούν... Γιατί ξέρουν καλά ότι τα παιδιά θέλουν να βλέπουν τον πατέρα τους σαν ήρωα.

Δεν είναι βέβαιο τι απ' όλα αυτά ήθελε να πει ο πατέρας.

Ένα πράγμα, ωστόσο, είναι βέβαιο. Δεν  θα μπορεί πλέον να επαναλάβει στο παιδί του τον γνωστό επίλογο. Εκεί που κατέληγαν πάντοτε τα παραμύθια των παιδικών μας χρόνων, με το λυτρωτικό εκείνο: «Και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα....».

Πηγή : "ΤΟ ΠΑΡΟΝ"