Μαξ Ρίχτερ : Αναπλάθοντας τις «Τέσσερις Εποχές»

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ "ΟΙ 4 ΕΠΟΧΕΣ"

Αναπλάθοντας τις «Τέσσερις Εποχές»

Ο Μαξ Ρίχτερ αποδομεί και επανασυνθέτει το διάσημο έργο του Βιβάλντι για να του ξαναδώσει τη γοητεία του

του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
 

«Στα παιδικά μου χρόνια είχα παθιαστεί με αυτή τη μουσική. Είναι μια πανέμορφη απολαυστική μουσική με εξαίσιες μελωδίες. Καθώς μεγάλωνα και μάθαινα περισσότερα, σπούδαζα κι άκουγα ολοένα και πιο πολύ μουσική, διαπίστωσα ότι το συγκεκριμένο έργο του Βιβάλντι δεν μου προξενούσε παρόμοια συναισθήματα. 

 

Αυτό συνέβαινε, όπως πιστεύω, γιατί αυτή η μελωδία ακούγονταν παντού, στα εμπορικά κέντρα, στις διαφημίσεις και με τη συνεχή επανάληψη έχανε τη μαγεία της. Ετσι ανέλαβα να επανασυνθέσω τις "Τέσσερις εποχές" για να ξαναδώσω στον Βιβάλντι τη γοητεία του». 

Ετσι εξηγούσε ο Μαξ Ρίχτερ τη φιλοσοφία που κρύβεται πίσω από το νέο του δίσκο «Vivaldi, The Four Seasons: Recomposed by Max Richter» που μόλις κυκλοφόρησε από τη φημισμένη δισκογραφική εταιρεία κλασικής μουσικής Deutsche Grammophon, με τη συμμετοχή του Βρετανού σολίστ του βιολιού Ντάνιελ Χόουπ και της ορχήστρας Konzerthaus Orchester του Βερολίνου. 

Ο γερμανικής καταγωγής, Βρετανός συνθέτης, με κλασικές σπουδές αλλά και πολλές επιρροές και συνεργασίες με τη σύγχρονη ηλεκτρονική σκηνή, χρησιμοποίησε τη μέθοδο των παραγωγών και dj's, το cut and paste, κόβοντας και βάζοντας σε διαφορετική σειρά ολόκληρα μοτίβα, για να επανασυνθέσει το αριστούργημα του Βιβάλντι «ως ένα παλίμψηστο της αυθεντικής σύνθεσης». Για τους φανατικούς της κλασικής μουσικής, η τεχνική του φαντάζει ιεροσυλία, πολλοί κριτικοί τον χλευάζουν γράφοντας «ποιο θα είναι το επόμενο βήμα, η Ενάτη, το Μπολερό, τα Καρμίνα Μπουράνα;». Οσοι όμως τον γνωρίζουν από τις πειραματικές του δουλειές, όπου κατάφερε να βάλει τις κλασικές συνθέσεις στην ελεκτρόνικα όπως στο «Dead Cities» των Future Sound of London, να συνθέσει το σκοτεινό σάουντρακ της ταινίας «Waltz with Bashir» ή να γράψει μια όπερα δωματίου βασισμένη στο βιβλίο του νευροεπιστήμονα Ντέιβιντ Ιγκλμαν «Sum: Σαράντα ιστορίες από την άλλη ζωή», ξέρουν τι σημαίνει η φράση του «να πάψει να αντιμετωπίζεται η κλασική ως μουσειακό είδος που δεν επιδέχεται επεμβάσεις». 

 

Για τον ίδιο και η μαθητεία του στην κλασική μουσική ήταν εξαιρετικά «καταπιεστική», αλλά και η εμπειρία του σχετικά με το κοινό της ήταν αποκαλυπτική για «το συντηρητισμό που αποπνέει». «Η μουσική είναι επικοινωνία και ελευθερία έκφρασης, δεν είναι δυνατόν να λειτουργεί με τους κανόνες του 17ου και 18ου αιώνα», υποστηρίζει. Γι' αυτό και παρομοιάζει την τεχνική του στο δίσκο με αυτήν ενός γλύπτη που ανασχηματίζει ένα παλιό έργο δημιουργώντας κάτι καινούργιο, φέρνοντας ουσιαστικά τον Βιβάλντι στον 21ο αιώνα. Αλλωστε όπως το θέτει, «η επιθυμία μου δεν ήταν να επέμβω δραστικά στο έργο του, ούτε να το εκμοντερνίσω, αλλά να ανοίξω μια δημιουργική συνομιλία μαζί του». 

http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes--politismos&id=440188

 Στην αρχή, λίγη υπομονή, προηγούνται τα διαδικαστικά!

Filmed live at (Le) Poisson Rouge
New York, NY
December 20, 2012

facebook /Ritsa Masoura