Χατζιδάκις, για πάντα...

Χατζιδάκις, για πάντα...*

Ένα διαχρονικό κείμενο του μεγάλου συνθέτη
 

 «ΑΔΙΑΦΟΡΩ για τη δόξα. Με φυλακίζει στα όρια που εκείνη καθορίζει κι όχι εγώ. Πιστεύω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει κι όχι σ' αυτό που μας διασκεδάζει και μας κολακεύει εις τας βιαίως αποκτηθείσας συνήθειες μας. Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα "επώνυμους" πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, τη σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία, την πάσα λογής χυδαιότητα καθώς και κάθε ηλίθιο του καιρού μου.

Γεννήθηκα στις 23 Οκτώβρη του '25 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη, τη φριχτή, που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους μεταπολεμικούς της ενδοχώρας μετανάστες. Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη και ο πατέρας μου απ' την Κρήτη. Με φέραν το 31 στην Αθήνα, απ' όπου έλαβα την Αττική παιδεία - όταν ακόμη υπήρχε στον τόπο μας και Αττική και Παιδεία.

Ταξίδεψα πολύ κι αυτό με βοήθησε ν' αντιληφθώ πως η βλακεία δεν ήταν μόνο προϊόν του τόπου μας αποκλειστικό, όπως περήφανα αποδεικνύουν συνεχώς οι Έλληνες σοβινιστές και οι ντόπιοι εθνικιστές. Έτσι ενισχύθηκε η έμφυτη ελληνικότητά μου και μίκραινε κατά πολύ ο ενθουσιασμός μου για τους αλλοδαπούς.

Το 1966 βρέθηκα στην Αμερική, και επειδή χρωστούσα στην ελληνική εφορία κάπου τριάμισι εκατομμύρια δραχμές, αναγκάστηκα να κατοικήσω εκεί ώσπου να τα εξοφλήσω. Εξόφλησα τα χρέη μου το 72 κι επέστρεψα στην Αθήνα, για να κατασκευάσω το καφενείο με το όνομα "Πολύτροπο".

Ήρθε όμως ο τυφώνας που ονομάστηκε "Μεταπολίτευση" με τις σειρήνες  των γηπέδων και των σφαιριστηρίων και τους χιλιάδες εκ των υστέρων αντιστασιακούς, που αγανακτισμένοι τραγουδούσαν τραγούδια ενάντια στη Δικτατορία, και που με αναγκάσανε να κλείσω το "Πολύτροπο", μ' ένα παθητικό περίπου πάλι των τριάμισι εκατομμυρίων. Μοιραίος αριθμός. Παρ' όλα αυτά, μέσα σε τούτον τον καιρό, γεννήθηκε η φιλελεύθερη έννοια του ΤΡΙΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ και επιβλήθηκε σε ολόκληρο τον τόπο. Και καταστάλαγμα μέχρι στιγμής του βίου μου είναι: Αδιαφορώ για τη δόξα.

Επιθυμώ να έχω πολλά χρήματα για να μπορώ να στέλνω "εις τον διάβολον" -που λένε- κάθε εργασία που δεν με σέβεται. Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα "επώνυμους" πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, τη σκοτεινή καχύποπτη δημοσιογραφία, την πάσα λογής χυδαιότητα καθώς και κάθε ηλίθιο του καιρού μου»

Η Ακίς

*Κείμενο του Μάνου σε ομογενειακή εφημερίδα της Μελβούρνης το 1980. Ουδέν σχόλιον.

"Κυριακάτικη Δημοκρατία"