Κυριακή στο Grund
Τα μέρη είναι όπως και οι άνθρωποι. Ή θα σου κουμπώσουν με τη
μία ή θα στραβώσεις από την πρώτη επαφή. Όταν βέβαια ξεκινήσει η
στρατηγική ανάλυση των σημείων, τότε ίσως και το στράβωμα να ισιώσει και
το κούμπωμα να εμφανίσει καμιά χαραμάδα.
της Μίλλη
Τσουμάνη*-
Βρέθηκα για δέκα μέρες στο Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου. Πόσο
μεγάλο το λες με μισό εκατομμύριο κατοίκους και 359 χιλιόμετρα
περίμετρο. Αλλά προφανώς ισχύει η ρήση: «τα ακριβά αρώματα σε μικρά
μπουκαλάκια». Η πρωτεύουσα, το Λουξεμβούργο είναι ένα μπιζουτάκι, με τον
αέρα μιας μεγάλης Ευρωπαϊκής πόλης, αλλά σε μινιατούρα, με βλάστηση που
σχεδόν σε πνίγει, με τα απίστευτα κάστρα και τα φρούρια, με τη γέφυρα
που χωρίζει την πόλη, υψομετρικά, σε Άνω και Κάτω, με μια καθαριότητα
και τάξη που νομίζεις ότι είσαι η κουκίδα σ’ ένα καρτ ποστάλ. Είναι η
ηρεμία και η χαλαρότητα των ανθρώπων της, η λειτουργικότητα και η
έλλειψη άγχους. Το αναμενόμενο, όταν σύμφωνα με το ΔΝΤ, το 2011 ήταν η
δεύτερη πλουσιότερη χώρα στον πλανήτη. Τα τελευταία τρία χρόνια με την
οικονομική και τραπεζική κρίση, η ανάπτυξη φαίνεται ότι έχει κολλήσει,
εξ’ ού και η ανεργία στο 6%. Πονοκέφαλος. Είναι κι αυτό μια
πραγματικότητα.
Η Κυριακή είναι αργία. Κλειστά. Μόνο οι χώροι εστίασης σε ορισμένα σημεία της πόλης, με περιορισμένο ωράριο. Είναι η μέρα για τη βόλτα, για σουλουπωμένες υπαίθριες αγορές στην περιοχή Grund, η Κάτω-Παλιά πόλη. Πλακοστρωμένη, με μονοπάτια και σπηλιές, με πηγές και συντριβάνια, με καφέ, μπιστρό και μπρασερί. Για την οικογένεια, για τα παιδιά, για τις παρέες, για τους αθλητές, τους φυσιολάτρες, για τους ενήλικες, για τους ξένους. Ο πληθυσμός ένα αρωματικό blend ανθρώπων στον πυρήνα τη Ευρώπης, με βάση τους ντόπιους, ποτισμένο με Γάλλους, Βέλγους, Γερμανούς, Ιταλούς και τελευταία Ρώσους. Δύσκολα θα συναντήσεις βαλκάνιους. Οι Πορτογάλοι πρόλαβαν και εισχώρησαν αποτελώντας το 20% του πληθυσμού. Πιο ξένη κι από τους ξένους αλλά με ένα αίσθημα οικειότητας. Φιλόξενα, όχι όμως όπως εννοούμε τη λέξη στην Ελλάδα. Με αυτές και άλλες σκέψεις περιπλανιόμουν, ώσπου έφτασα στο Κέντρο Πολιτισμού και Εκδηλώσεων, το Abbaye de Neumünster. Κάτι βραζιλιάνικες μουσικές, κάτι χειροκροτήματα με έφεραν κοντά. Ώρα 11.30 πρωινή. Αφεψήματα, κρασιά και μπύρες. Ο χώρος τακτοποιημένος και ο κόσμος σαν σε κυριακάτικο όρθρο απολάμβανε το Trio Brasil με τον front man Tatta Spalla να δίνει τον καλύτερο του εαυτό. Εκεί αποκωδικοποιήθηκε η φράση η μουσική δεν έχει σύνορα. Ο ήχος και το συναίσθημα σε βρίσκουν ακόμη και στο ψυχρό αλλά ανακαινισμένο Αββαείο στο Grund. Και αναπόφευκτα ξεκίνησε ο συρμός της αντιπαραβολής. Οι ξενέρωτοι και πληκτικοί κεντροευρωπαίοι με τον μουντό καιρό και την παγωμάρα μέσα-έξω. Εκεί στο Νότο που τρίζει ο θάνατος κι η αγάπη κάνει κρότο. Οι άνθρωποι με την έξω καρδιά, ή την καρδιά έξω. Ωστόσο όμως, αυτή δεν είναι η διαφορετικότητα των λαών, των εθνών, των ανθρώπων, την οποία καλούμαστε καθημερινά να κατανοήσουμε, να ενσωματώσουμε, να αφομοιώσουμε, να αποδεχθούμε. Ήθη, έθιμα, παραδόσεις, ιστορία, πολιτισμός, κλιματολογικές συνθήκες και άλλα διαμορφώνουν μια ταυτότητα, ή στερεότυπα που στις μέρες μας είναι τόσο εύθραυστα όσο ποτέ. Το άλλοτε μεσογειακό ταμπεραμέντο έχει κουκουλωθεί από τη νοοτροπία «κάνω ό,τι γουστάρω, γιατί έτσι».
Άστοχο πράγμα η όποια σύγκριση, γιατί προσφέρεται για ευρείας κατανάλωσης μυθοπλασίες. Για εύστοχους παραλληλισμούς και εποικοδομητικές συγκρίσεις είναι αναγκαία η κατανόηση της σχετικότητας των καταστάσεων, η διαμόρφωση των συνθηκών και οι απορρέουσες ζυμώσεις. Είναι απαραίτητη μια κουλτούρα «ανοιχτότητας» η οποία θα μας αποτρέψει από τις παγίδες παραδοχής ποιο(ς) είναι καλύτερο(ς) και συγχρόνως θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε και να δούμε λίγο πιο καθαρά από τα μυωπικά γυαλιά του εγωκεντρισμού μας. Να σκεφτούμε ότι ίσως, θα έπρεπε να κάνουμε κι εμείς ένα-δυο βήματα προς τα πάνω, προκειμένου να χρωματίσουμε τις διαφορές με περισσότερες ομοιότητες.
*Η Μίλλη Τσουμάνη είναι παραγωγός ραδιοφώνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου