Με αυτά χόρευα ζεϊμπέκικο

Με αυτά χόρευα ζεϊμπέκικο

Όταν τελείωσα το βιβλίο του Δημήτρη Ν. Μανιάτη "Εγώ είμαι ένας άλλος" είχα την αίσθηση ότι είχα δει 15 ταινίες μικρού μήκους. Τόσα είναι τα διηγήματα που το απαρτίζουν (προσωπικά θα ήθελα να είναι περισσότερα για προφανείς λόγους).

... Τα λόγια του τριγύριζαν στο κεφάλι μου μαζί με τις πρώτες σουβλιές ενός ελαφριού πονοκεφάλου που κουδούνιζε στο κεφάλι μου από το ουίσκι. Παρήγγειλα μια κοτόσουπα και κάθισα στο τραπέζι κολλητά με την τζαμαρία κοιτώντας τα φώτα των αυτοκινήτων απέξω που κατηφόριζαν προς την Πλατεία Καραϊσκάκη. Το μαγαζί φορτωμένο με φωτογραφίες και πρωτοσέλιδα αθλητικών εφημερίδων δεν σε άφηνε στιγμή να ξεχάσεις πως ανήκε σε έναν βετεράνο άσο των γηπέδων. Κι αυτός -ο Αχιλλέας Ασλανίδης- με το παχύ μουστάκι σαν βούρτσα και την κοιλιά που ξεχείλιζε από το τζην στεκόταν όρθιος στο ταμείο ανταλλάσσοντας πότε πότε λόγια με τους πελάτες του διανυκτερεύοντος μαγαζιού του.

Τότε πρόσεξα ένα ζευγάρι καλογυαλισμένα αλλά εμφανώς μεταχειρισμένα παπούτσια πάνω σε ένα ψηλό ξύλινο σκαμπό στην άκρη του μαγαζιού, έξω από την πόρτα της τουαλέτας. Ένα παράξενο ντεκόρ του εστιατορίου του, έναν ιδιότυπο βωμό. Ρώτησα από κει που καθόμουν τον Ασλανίδη γιατί ήταν έτσι τοποθετημένα: "Είναι τα παπούτσια που φορούσα όταν πήγαινα στον Στράτο Διονυσίου. Με αυτά χόρευα ζεϊμπέκικο" μου απάντησε με νόημα στις 6 και μισή.

facebook/Βασω Κυριαζακου