ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ: Εθνικό έγκλημα «υψηλής τάσης»

Εθνικό έγκλημα «υψηλής τάσης»

Το 1993 ο Αντ. Σαμαράς οδήγησε, συνειδητά και μεθοδικά, στην πτώση της κυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη για το θέμα της ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ, που επιχειρείτο μέσω του περίφημου «στρατηγικού επενδυτή» (ακόμα θυμόμαστε το «φυλλορρόημα» των βουλευτών της ΝΔ, με τελευταία την, καθοριστική αριθμητικά, αποχώρηση του κ. Συμπιλίδη…). Σήμερα, χωρίς ίχνος αυτοσεβασμού, πολιτικής αξιοπρέπειας και αυτογνωσίας, ο ίδιος ο Αντ. Σαμαράς υποδεικνύει ως παράδειγμα επιτυχούς ιδιωτικοποίησης τον ΟΤΕ και οδηγεί στο ξεπούλημα την πιο σημαντική σε εθνικό - στρατηγικό επίπεδο αναπτυξιακή δομή της χώρας μας, τη ΔΕΗ…

Δεν ξεχνάμε επίσης ότι πριν από τρία χρόνια, τον Ιούλιο του 2011, όταν ο Γ. Παπακωνσταντίνου έφερε στη Βουλή νομοσχέδιο που αφαιρούσε, σε πρώτη φάση, τα δίκτυα από τη ΔΕΗ παραδίδοντας τα στον ΑΔΜΗΕ, η «αντι-μνημονιακή», τότε, ΝΔ μιλούσε για ξεπούλημα και ζητούσε να παραμείνουν τα δίκτυα στη ΔΕΗ… Αυτά ακριβώς τα δίκτυα του ΑΔΜΗΕ τα πουλάει σήμερα η συγκυβέρνηση μαζί με τη «μικρή ΔΕΗ»…

Ανταγωνισμός ή κρατική προστασία;

Ο πρώτος μύθος της ιδιωτικοποίησης αφορά τον ανταγωνισμό και τη μείωση των τιμών. Οι ιδιώτες, αν επεδίωκαν πραγματικά να επενδύσουν, θα το έπρατταν από το 2008, όταν τους χορηγήθηκαν οι άδειες. Όμως δεν το έκαναν γιατί οι λιγνιτικές και οι υδροηλεκτρικές μονάδες έχουν υψηλό κόστος… Αντί για αυτό, συνασπίσθηκαν, έγιναν «θεσμικοί συνομιλητές» και αντί για ανταγωνισμό μεταξύ τους, καλύφθηκαν από πάγιες χρεώσεις που βάρυναν τους καταναλωτές, εξασφαλίζοντάς τους σίγουρο κέρδος… Έγιναν δηλαδή στην πράξη «κρατικοδίαιτοι» και μάλιστα σε βάρος των πολιτών-καταναλωτών.

Η ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ σημαίνει ότι ο ιδιωτικός φορέας θα αξιολογεί ποιες μονάδες παραγωγής θα χρησιμοποιούνται στο σύστημα. Μια λιγνιτική μονάδα παράγει πολύ πιο φθηνό ρεύμα από μια μονάδα φυσικού αερίου ή ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο. Αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι οι μέχρι σήμερα ιδιωτικές μονάδες ηλεκτροπαραγωγής χρησιμοποιούν ως πρώτη ύλη το εισαγόμενο φυσικό αέριο, τότε είναι πολύ εύκολο για τον ιδιώτη / διαχειριστή του ΑΔΜΗΕ να επιλέξει τις ακριβές μονάδες για να προωθήσει την ιδιωτική κερδοσκοπία, οπότε μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η τιμή του ρεύματος θα αυξάνεται ανεμπόδιστα και κατά βούλησιν…

Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα όπου η ενέργεια πέρασε στα χέρια των ιδιωτών και δεν αυξήθηκε κατακόρυφα η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος. Τα πρόσφατα γεγονότα στη Βουλγαρία, όπου η μεγάλη αύξηση της τιμής του ρεύματος οδήγησε σε λαϊκή εξέγερση και σε πτώση του πρωθυπουργού, αποδεικνύουν έμπρακτα τις συνέπειες του ξεπουλήματος των εθνικών ενεργειακών υποδομών.

Ιδιώτες - «γύπες»

Υπάρχει και ένας άλλος μύθος σχετικά με τον χαρακτήρα των ιδιωτών-αγοραστών… Στην πράξη είναι οι ίδιες οι κρατικές εταιρείες ηλεκτρικής ενέργειας (γαλλικές, γερμανικές) που ενδιαφέρονται για την εξαγορά της ΔΕΗ. Τι είδους ιδιωτικοποίηση είναι η διαδικασία σύμφωνα με την οποία μια ελληνική παραγωγική επιχείρηση περνάει στα χέρια ξένου κρατικού οργανισμού; Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα ούτε αγορά ούτε ανταγωνισμός

Προωθείται αντίθετα μια διαδικασία εκποίησης των εθνικών υποδομών, του εθνικού πλούτου, της ενεργειακής βάσης ανάπτυξης της χώρας σε κερδοσκόπους, σε κρατικούς-μονοπωλιακούς «γύπες» που διαρπάζουν και καταληστεύουν έναν ολόκληρο λαό με τις ευλογίες και τα χειροκροτήματα μιας δράκας εθελόδουλων πολιτικών.

Τι περιμένουμε άλλωστε από τους πολιτικούς αυτούς, όταν ο Μ. Βορίδης γίνεται συνήγορος υπεράσπισης των ιδιωτών που καταχράσθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από τη ΔΕΗ, ενώ ο Γ. Στουρνάρας δεν παρίσταται καν στη δίκη τους για να υπερασπισθεί, όπως είχε θεσμικό, πολιτικό και ηθικό χρέος, το δημόσιο και κοινωνικό συμφέρον;

Το Κοινοβούλιο έκλεισε με συνοπτικές διαδικασίες. Διατεταγμένες, κατασκευασμένες πλειοψηφίες κυβερνητικών βουλευτών πιέζονται, εκβιάζονται, υποχρεώνονται να ψηφίσουν και να «νομιμοποιήσουν» επιλογές που υπονομεύουν την ίδια την εθνική μας υπόσταση και ισχύ. Δεν απέμειναν, άραγε, ελεύθερες πατριωτικές συνειδήσεις στο κυβερνητικό στρατόπεδο;

Δεν περιμένουμε απάντηση. Αυτή θα δοθεί, άλλωστε, από την κοινωνία, από τους εργαζόμενους, από το ευρύτερο πολιτικό-κοινωνικό μέτωπο που θα πρέπει να αντιπαρατεθεί με τις καταστροφικές αυτές επιλογές.

Στη Θεσσαλονίκη, η κοινωνική συσπείρωση, πέρα από κόμματα, πρόσωπα, ιδεολογικές διαφορές, πέτυχε μια σημαντική νίκη στο θέμα της ιδιωτικοποίησης του νερού. Αυτό το σημαντικό παράδειγμα δείχνει τον δρόμο του συντονισμένου και καθολικού αγώνα για τη σωτηρία της χώρας και την επιβίωση της ελληνικής κοινωνίας…

Είναι ο μόνος δρόμος για να τελειώσει μ’ ένα απότομο «μπλακ άουτ» η εξουσία τους. 

paron.gr