ΜΠΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ - Let's wait until the storm passes: Ο «Σαμψων» (Γιάννης Κεσκελίδης) δεν είναι πια κοντά μας

Σάββατο 25 Μαΐου 2019

Ο «Σαμψων» (Γιάννης Κεσκελίδης) δεν είναι πια κοντά μας

Ο «Σαμψων» (Γιάννης Κεσκελίδης) δεν είναι πια κοντά μας

Ένας Λαϊκός Ήρωας, ο θρυλικός «μασίστας» Σαμψών έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 90 ετών

Ο θρυλικός παλαιστής Σαμψών, κατά κόσμον Γιάννης Κεσκελίδης ή Κεσκιλίδης, που για πολλά χρόνια γύριζε την Αθήνα και όλη την Ελλάδα παρουσιάζοντας «νούμερα» με τα οποία αναδεικνυόταν η μεγάλη μυϊκή του δύναμη, πέθανε πλήρης ημερών από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία 90 ετών τα ξημερώματα του Σαββάτου στο νοσοκομείο «Αγία Όλγα» όπου νοσηλευόταν με πνευμονία από την περασμένη Δευτέρα (20.5.2019). Δίπλα του είχε τους δικούς του ανθρώπους, τα παιδιά του Κατερίνα και Χρήστο Κεσκιλίδης που του συμπαραστάθηκαν στις στερνές του ώρες και που δήλωσαν στην εφημερίδα Documento όταν έσβησε ότι «έφυγε όπως το επιθυμούσε· γρήγορα και ανώδυνα».

Ο Σαμψών γεννήθηκε στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης στις 5 Ιουνίου 1929 και καταγόταν από οικογένεια Ποντίων οι οποίοι έφθασαν και εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα ύστερα από τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.

Η οικογένειά του είχε παράδοση στην πάλη και ο ίδιος ήταν ένας παλαίμαχος Έλληνας πρωτοπαλαιστής που μαζί με τον Παναγή Κουταλιανό και μερικούς άλλους ήταν οι «μασίστες» που έγραψαν ιστορία στον ελλαδικό χώρο..

Όταν ήταν ακόμη σε μικρή ηλικία η οικογένεια του μετακόμισε στην Αθήνα όπου ασχολήθηκε από μικρός με τον αθλητισμό, καθώς εντάχθηκε στο δυναμικό του Πειραϊκού Συνδέσμου, ως αθλητής ελευθέρας πάλης. Τα επόμενα χρόνια διακρίθηκε σε σωρεία διοργανώσεων στη χώρα και στο εξωτερικό

Κατά τη διάρκεια της κατοχής σε ηλικία μόλις δεκατριών ετών, ο νεαρός Γιάννης Κεσκελίδης, δε δίστασε να τα βάλει με ένα Γερμανό αξιωματικό. Όχι μόνο πάλεψε μαζί του, αλλά νίκησε τον εκπαιδευμένο στρατιωτικό και έδειξε από νωρίς την κλίση του στην πάλη.

Από τη δεκαετία του '50 ασχολήθηκε με αγώνες επιδείξεως της τεράστιας δύναμής του σε ανοικτούς χώρους (πλατείες, πάρκα κλπ) δίνοντας παραστάσεις που τον κατέστησαν πάρα πολύ δημοφιλή, έως του σημείου από πολλούς να χαρακτηρισθεί σαν "λαϊκός ήρωας". Και η φήμη του αυτή δεν περιοριζόταν στην Αθήνα καθώς έκανε περιοδείες σε Ελλάδα και εξωτερικό, επιδεικνύοντας τη δύναμή του.

Όλοι οι κάποιας ηλικίας θα θυμούνται ασφαλώς τον Τζίμυ Αρμάου στο Θησείο και τον Σαμψών στην πλατεία Κοτζιά και στο Θησείο με τους ηράκλειους άθλους τους να σπάζουν αλυσίδες, να σχίζουν τράπουλες στα δύο, να σπάνε κοτρόνες στο κεφάλι τους κ.ά. «Παρακαλώ, αφήστε κάτι για τον επιούσιο... Κύριοι, δεν κάνω έβδομη τέχνη να βάζω μπογιά, το αίμα είναι αληθινό», έλεγε ο Σαμψών.

Από τα πλέον γνωστά νούμερά του ήταν να ξαπλώνει στο δρόμο και πάνω από το σώμα του να περνούν τριαξονικά φορτηγά, ενώ όσοι τον είδαν ζωντανά έχουν να θυμούνται το ματωμένο του πρόσωπο, καθώς έσπαγε ξύλα και πέτρες με το κεφάλι του.

Ήταν πολύ δημοφιλής και στις 23 Φεβρουαρίου 2014 διοργανώθηκε στη γειτονιά του, τη Νέα Ιωνία λαϊκός αγώνας δρόμου "Ολύμπιος Σαμψών" προς τιμή του. Ο Γιάννης Κεσκελίδης ήταν παρών, παραδίδοντας τα βραβεία στους νικητές.

Ο Σαμψών, ο λαϊκός ήρωας μιας ολόκληρης εποχής, είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση κάποια στιγμή στην δεκαετία του ’90 και ζούσε πλέον ήσυχα και ήρεμα στο προσφυγικό σπίτι στην Νέα Ιωνία όπου έμενε από το 1966.

Το 2017 όμως πέθανε η σύζυγός του και αυτό ήταν για τον Σαμψών ένα μεγάλο πλήγμα που του κόστισε στη μνήµη του. Τη σύζυγό του Κυριακή Συµεωνίδου, την γνώρισε στην Κατερίνη κατά τη διάρκεια περιοδείας του το ’71, και την αγάπησε πολύ.

Τον Μάϊο του 2019 η δημοσιογράφος της εφημερίδας Documento Έμυ Ντούρου τον επισκέφθηκε στο σπίτι του και πήρε μια συνέντευξη από τα δυο του παιδιά, την Κατερίνα και τον Χρήστο που της διηγήθηκαν την ζωή του Γιάννη Κεσκελίδη και της φαμίλιας του.

Όπως της είπαν τα παιδιά του οι γονείς του ξεριζώθηκαν από την Τραπεζούντα και εγκαταστάθηκαν στην Καλλιθέα, αρχικά στις παράγκες της Συγγρού και έπειτα στου Χαροκόπου, όπου μεγάλωσε µε στερήσεις και σκληρή δουλειά.

Η νίκη του στην πάλη με τον Γερμανό αξιωματικό που προαναφέραμε έγινε η αφορμή για να αφοσιωθεί στην ελεύθερη πάλη κάτω από τις οδηγίες του Χαρίλαου Μοσχίδη. Η Απελευθέρωση τον βρήκε στον Πειραϊκό Σύλλογο κάτω από τις οδηγίες των Παπαδάκη, Μωραΐτη και Κωτσόβολου.

Μεγάλωσε μέσα στο ΕΑΜ και έκανε εξορία στην Ικαρία το 1947. Σύντομα όμως τον άφησαν να φύγει από την Ικαρία. Αν και ιδεολογικά επρόσκειτο στον χώρο της Αριστεράς, ωστόσο πάντα απέφευγε να συμμετέχει σε κομματικές αντιπαραθέσεις».

Στις αρχές της δεκαετίας του ’50, την περίοδο που υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία, μυήθηκε στις αθλητικές επιδείξεις δύναμης από τον Ανδρέα Ανδριά. Τις πρώτες επιδείξεις τις έκανε στον στρατό, όπου μαζευόταν ολόκληρο το σύνταγμα για να τον δει, λέει ο γιός του ο Χρήστος.

Όμως η κατάσταση που επικρατούσε στη μεταπολεµική Ελλάδα τον ώθησε να ζει κυρίως στο εξωτερικό και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’70 περιόδευε συχνά στην Κύπρο, την Τουρκία, στις χώρες της βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής παίρνοντας μέρος σε τουρνουά πάλης κυρίως σε περιοχές όπου υπήρχε ελληνική ομογένεια.

Λόγω της μακριάς κόμης του κάποιοι τον αποκάλεσαν Σαμψών, κάι που του άρεσε και το κράτησε. Στις λεζάντες που συνοδεύουν τις φωτογραφίες του σε εφημερίδες της εποχής, όπως η “Αθλητική Ηχώ”, χρησιμοποιείται το όνοµα “Νέος Σαμψών”» διευκρινίζει ο Χρήστος.

Αρκετές φορές στις επιδείξεις του κινδύνεψε. «Μια φορά όμως κόντεψε να πεθάνει, την ώρα που περνούσε από πάνω του ένα φορτηγό, όταν ο οδηγός φοβήθηκε και πάτησε φρένο, µε αποτέλεσμα το όχημα να μείνει επάνω του και να του σπάσει τα πλευρά. Ποτέ ωστόσο δεν έμεινε στο νοσοκομείο, όπως ποτέ δεν φοβήθηκε τον θάνατο» λέει η Κατερίνα. Όταν τον ρωτούσαν έλεγε ότι θέλει να πεθάνει όρθιος όπως τα δέντρα.

Στις επιδείξεις δύναμης δεν έβγαζε δίσκο (το θεωρούσε υποτιμητικό), αλλά είχε δύο χαρτοφύλακες όπου μάζευε τη συνδρομή των θεατών. Με αυτά τα χρήματα και µε εκείνα από τις μεταφορές επίπλων που έκανε µε το φορτηγό του (µια δουλειά που του εξασφάλισε τη σύνταξη µε την οποία έζησε ) συντήρησε την οικογένειά του και υποστήριξε τις σπουδές της Κατερίνας ως τεχνολόγου ιατρικών εργαστηρίων και του Χρήστου ως τεχνολόγου ραδιολογίας-ακτινολογίας. Τα παιδιά του τον έχουν δει µόνο σε µία παράσταση. «Δεν ήθελε να µας παίρνει μαζί, γιατί δεν ήθελε να βλέπουμε τη βία. Η μοναδική φορά που τον είδαμε ζωντανά ήταν στα γυρίσµατα του ντοκιµαντέρ που έκανε η Μαρία Μαυρίκου για την ΕΡΤ» λέει ο Χρήστος.

Αγαπούσε πολύ τα παιδιά του. Δεν τα έπαιρνε στις παραστάσεις του για να τα κρατήσει μακριά από το σκληρό θέαμα. «Είναι ένας άνθρωπος που δεν σε άγχωνε ποτέ για τίποτε, που στα δύσκολα σου λέει ότι θα πάνε όλα καλά» είπε συγκινηµένη η κόρη του Κατερίνα στην δημοσιογράφο. «Δεν απογοητευόταν ποτέ» συμπλήρωσε ο Χρήστος.

Ο Σαμψών ήταν πάντα άνθρωπος µε ανησυχίες. Τον ενοχλούσε πολύ η Μεταλλαγή της κοινωνίας. Δεν παρασύρθηκε από τη νοοτροπία που επικράτησε κατά τη μεταπολίτευση, όταν η κοινωνία έκανε στροφή προς τον καταναλωτισμό και τον ατομισμό. «Θύμωνε με κοινωνικά θέματα. Δεν άντεχε τη διαφθορά που πλέον είχε διαχυθεί στον κοινωνικό ιστό. Μιλούσε για όλα αυτά στις παραστάσεις του, όπως και για την ανάγκη της νεολαίας να κρατηθεί μακριά από τα ναρκωτικά» λέει ο Χρήστος. «Το εγκληματικό στοιχείο της νύχτας δεν τον πλησίαζε, τον σεβόταν. Δεν ήθελε να κάνει τον μπράβο, ένιωθε ότι τον υποτιμούσε» και προσθέτει: «Ούτε σε ταινίες ήθελε να παίξει. Μόνο στον “Θεόφιλο” του Λάκη Παπαστάθη εμφανίστηκε».

Φίλοι του ήταν ο Τζίµης Αρµάος, ο Τζίµης ο Τίγρης, ο πολύ νεότερός του Γιώργος Τροµάρας. Όπου εµφανιζόταν πάντα υπήρχε πολύς κόσμος γύρω του, όμως από κάποιο σημείο και μετά το κοινό δεν είχε τη διάθεση να προσφέρει τη συνδρομή του. Ο Σαμψών μπορεί να αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες, όμως έζησε µια ζωή γεμάτη. Εξαρχής έκλινε στην περιπέτεια και την αντισυμβατικότητα και πλήρωσε και με το παραπάνω την τόλμη του να είναι ακηδεμόνευτος σε µια εποχή που δεν συγχωρεί την ανεξαρτησία.

Όταν αποχαιρέτησε η δημοσιογράφος Έμυ Ντούρου τα παιδιά του και τον ίδιο σηκώθηκε από την καρέκλα για να την ξεπροβοδίσει. Την κοίταξε βαθιά στα µάτια και για πρώτη φορά σε όλη τη διάρκεια της συνάντησης τους της απευθύνθηκε λέγοντας: «Όλα καλά θα πάνε!».

Κλείνοντας αυτήν την ανάρτηση θα σας συνιστούσα να διαβάσετε ολόκληρο το ρεπορτάζ της κας Ντούρου που θα το βρείτε εδώ : https://www.documentonews.gr/article/sto-spiti-toy-laikoy-hrwa-sampswn