Η
Ανάσταση του Λαζάρου από την αρχαιότητα στον χριστιανισμό
Το Σάββατο του Λαζάρου
κατέχει ξεχωριστή θέση στο λειτουργικό ημερολόγιο. Δεν ανήκει στις σαράντα
ημέρες της μετάνοιας της Μ. Τεσσαρακοστής ούτε και στις οδυνηρές ημέρες της Μ.
Εβδομάδας, αυτές που αρχίζουν από τη Μ. Δευτέρα και τελειώνουν τη Μ. Παρασκευή.
Μαζί με την Κυριακή των Βαΐων συνθέτουν ένα σύντομο χαρούμενο πρελούδιο των
γεμάτων πόνο ημερών που ακολουθούν. Δύο σημαντικά περιστατικά συνδέονται με τη
Βηθανία: εκεί ανέστησε τον Λάζαρο και από εκεί ξεκίνησε ο Ιησούς την πορεία και
άνοδο Του προς τα Ιεροσόλυμα.
Η ανάσταση του Λαζάρου
είναι ένα γεγονός που, όπως θα δούμε, έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία. Συνδέεται
μυστηριωδώς με την Ανάσταση του Κυρίου μας και παίζει, ως προς αυτή, το ρόλο
μιας έμπρακτης προφητείας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Λάζαρος μας
παρουσιάζεται στο κατώφλι της Μ. Εβδομάδας αναστημένος, ως προάγγελος της νίκης
του Χριστού επί του θανάτου, όπως ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, παραμονές των
Θεοφανείων, προανήγγειλε τον Επιφανέντα Χριστό. Πέρα όμως από τον πρωταρχικό
αυτό χαρακτήρα της, η ανάσταση του Λαζάρου έχει και κάποιες δευτερεύουσες
πτυχές τις οποίες είναι χρήσιμο να εξετάσουμε:
Η ανάσταση του Λαζάρου
αναγγέλλει την ανάσταση των νεκρών η οποία έρχεται ως συνέπεια της Αναστάσεως
του Κυρίου: « Λάζαρον τεθνεώτα τετραήμερον ανέστησας εξ Άδου, Χριστέ, προ του
σου θανάτου διασείσας του θανάτου το κράτος και δι’ ενός προσφιλούς την πάντων
ανθρώπων προμηνύων εκ φθοράς ελευθερίαν».
Το Σάββατο του Λαζάρου
είναι, κατά κάποιο τρόπο, η εορτή όλων των νεκρών. Μας δίνει την ευκαιρία να
επιβεβαιώσουμε και να συγκεκριμενοποιήσουμε την πίστη μας στην Ανάσταση. Ο
Κύριός μας, τονώνοντας το ηθικό της Μάρθας, μας δίνει σχετικά με τους
κεκοιμημένους μας μια πολύτιμη διδασκαλία. Είπε στη Μάρθα: « Αναστήσεται ο
αδελφός σου». Η Μάρθα απάντησε: « Γνωρίζω ότι ο αδελφός μου θα αναστηθεί κατά
τη γενική ανάσταση της εσχάτης ημέρας». Και ο Ιησούς ανταπάντησε: « Εγώ ειμί η
ανάστασις και η ζωή».
Η πίστη της Μάρθας ήταν
ανεπαρκής σε δύο σημεία. Προέβαλε στο μέλλον, και μόνο στο μέλλον, την ανάσταση
του αδελφού της και, δεύτερον, δεν αντιλαμβανόταν αυτή την ανάσταση παρά μόνο
σε σχέση με ένα γενικό νόμο. Ο Ιησούς όμως της δείχνει ότι η ανάσταση είναι ένα
γεγονός ήδη παρόν, επειδή Αυτός δεν προξενεί απλώς, αλλά είναι η ανάσταση και η
ζωή. Οι κεκοιμημένοι μας ζουν διά και εν Χριστώ. Η ζωή τους συνδέεται με την
προσωπική παρουσία του Χριστού και εκδηλώνεται εν αυτή. Εάν θελήσουμε να
ενωθούμε πνευματικά με ένα κεκοιμημένο αδελφό μας που αγαπούσαμε πολύ, δεν θα
προσπαθήσουμε να τον ζωντανέψουμε στη φαντασία μας, αλλά θα έρθουμε σε
επικοινωνία με τον Ιησού και εν Αυτώ θα τον βρούμε.
Η ανάσταση του Λαζάρου
είναι μια θαυμάσια επεξήγηση του χριστολογικού δόγματος. Μας δείχνει πώς, στο
πρόσωπο του Ιησού, η θεία και η ανθρώπινη φύση ενώνονται χωρίς να συγχέονται: «Ανάστασις και ζωή των ανθρώπων υπάρχων,
Χριστέ, εν τω μνήματι Λαζάρου επέστης, πιστούμενος ημίν τας δύο ουσίας σου».
Αφενός, στον Ιησού ο άνθρωπος μπορεί να λυγίσει μπροστά στη συγκίνηση και να
θλιβεί για την απώλεια ενός φίλου: «
Εδάκρυσεν ο Ιησούς. Έλεγον δε οι Ιουδαίοι, ίδε πως εφίλει αυτόν». Αφετέρου,
ο Θεός, εν Χριστώ, μπορεί να διατάξει τον θάνατο ως έχων εξουσία: « Φωνή μεγάλη εκραύγασε· Λάζαρε, δεύρο έξω.
Και εξήλθεν ο τεθνηκώς…».
Τέλος, η ανάσταση του
Λαζάρου παρακινεί τον αμαρτωλό να ελπίζει ότι, ακόμη και αν είναι πνευματικά
νεκρός, μπορεί να ξαναζήσει: «Καμέ,
φιλάνθρωπε, νεκρόν τοις πάθεσιν, ως συμπαθής εξανάστησον, δέομαι». Είναι
κάποιες φορές που μια τέτοια πνευματική ανάσταση φαίνεται εξίσου αδύνατη όπως
και η ανάσταση του Λαζάρου: « Κύριε, ήδη
όζει, τεταρταίος γαρ εστί». Όλα όμως είναι δυνατά για τον Ιησού, από το να
μεταστρέψει τον πιο σκληρόκαρδο αμαρτωλό μέχρι να αναστήσει ένα νεκρό: « Λέγει ο Ιησούς, άρατε τον λίθον…».
Να λοιπόν τι θα μάθουμε,
αν πάμε το Σάββατο αυτό στη Βηθανία, στον τάφο του Λαζάρου. Εμείς όμως δεν
θέλουμε να συναντήσουμε τον Λάζαρο. Θέλουμε να συναντήσουμε στη Βηθανία τον
Ιησού και να ξεκινήσουμε μαζί Του τη φετινή Μ. Εβδομάδα. Μας προσκαλεί ο ίδιος
και μας περιμένει. Η Μάρθα ήρθε κρυφά να πει στην αδελφή της: « Ο διδάσκαλος πάρεστι και φωνεί σοι».
Και η Μαρία « ως ήκουσεν, εγείρεται ταχύ
και έρχεται προς Αυτόν». Ο Κύριος με καλεί. Θέλει κατά τις ημέρες του
Πάθους Του να μην τον εγκαταλείψω. Θέλει, αυτές ακριβώς τις μέρες να
αποκαλυφθεί σε μένα – που μπορεί ήδη να «όζω» – με ένα τρόπο καινούριο και
υπέροχο. Κύριε, έρχομαι.
(
Lev Gillet,(ενός Μοναχού της Ανατολικής Εκκλησίας) Πασχαλινή κατάνυξη, Εκδ.
ΑΚΡΙΤΑΣ ( Φεβρουάριος 2009) σ. 51- 55).
Πρωταρχικές
και κάποιες δευτερεύουσες πτυχές
Στον Χριστιανισμό η
ανάσταση του Λαζάρου είναι ένα γεγονός που έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία.
Συνδέεται μυστηριωδώς με την Ανάσταση του Κυρίου μας και παίζει, ως προς αυτή,
το ρόλο μιας έμπρακτης προφητείας. Πέρα όμως από τον πρωταρχικό αυτό χαρακτήρα
της, η ανάσταση του Λαζάρου έχει και κάποιες δευτερεύουσες πτυχές. Η ανάσταση
του Λαζάρου αναγγέλλει την ανάσταση των νεκρών η οποία έρχεται ως συνέπεια της
Αναστάσεως του Κυρίου. Μας δίνει την ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε και να
συγκεκριμενοποιήσουμε την πίστη μας στην Ανάσταση. Η ανάσταση του Λαζάρου είναι
μια θαυμάσια επεξήγηση του χριστολογικού δόγματος. Μας δείχνει πώς, στο πρόσωπο
του Ιησού, η θεία και η ανθρώπινη φύση ενώνονται χωρίς να συγχέονται:
«Ανάστασις και ζωή των ανθρώπων υπάρχων, Χριστέ, εν τω μνήματι Λαζάρου επέστης,
πιστούμενος ημίν τας δύο ουσίας σου». Τέλος, η ανάσταση του Λαζάρου παρακινεί
τον αμαρτωλό να ελπίζει ότι, ακόμη και αν είναι πνευματικά νεκρός, μπορεί να
ξαναζήσει: « Καμέ, φιλάνθρωπε, νεκρόν τοις πάθεσιν, ως συμπαθής εξανάστησον,
δέομαι». Είναι κάποιες φορές που μια τέτοια πνευματική ανάσταση φαίνεται εξίσου
αδύνατη όπως και η ανάσταση του Λαζάρου: « Κύριε, ήδη όζει, τεταρταίος γαρ
εστί». Όλα όμως είναι δυνατά για τον Ιησού, από το να μεταστρέψει τον πιο
σκληρόκαρδο αμαρτωλό μέχρι να αναστήσει ένα νεκρό: « Λέγει ο Ιησούς, άρατε τον
λίθον…».
Η
ανάσταση του Λαζάρου και η Ελληνιστική Αίγυπτος
Η ανάσταση του Λαζάρου
γινόταν στην Ελληνιστική Αίγυπτο ως μία έκδοση του Μυστηρίου της Ανάστασης που
γινόταν στα Ελευσίνια Μυστήρια. Η διαφορά είναι πως οι Έλληνες δεχόντουσαν την Μετενσάρκωση αλλά οι Αιγύπτιοι μόνο μία ζωή, και έτσι διαφοροποιήθηκαν στην
ερμηνεία της Ανάστασης και προώθησαν τα μυστήρια του Λαζάρου όπου ο Λάζαρος
είναι η Αιγυπτιακή μούμια!
Εκτός τούτου, καθώς το αντικείμενο είναι Αιγυπτιακό,
είναι πιθανόν ότι το όνομα προέρχεται από τα Αιγυπτιακά. Εάν συμβαίνει αυτό,
Λαζ (ισοδύναμο με το Ras) σημαίνει εγείρομαι, ενώ αρού είναι η μούμια. Και με
το Ελληνικό σίγμα (ς) έχουμε Λάζαρος. Υπάρχει και μία δεύτερη άποψη:
Λας=λίθος-ύλη, άρω=σηκώνομαι Στην πορεία της εξανθρωπίσεως του μύθου, η τυπική
αναπαράσταση της ανάστασης που υπήρχε στους τάφους της Ρώμης και της Αιγύπτου,
γίνεται η ιστορία του Λαζάρου, που αναστήθηκε εκ νεκρών.
Οι τιμημένοι νεκροί, οι
οποίοι ανασταίνονται ως οπαδοί του 'Ωρου-Μακερού, του Λόγου της Αληθείας.
Ma-Kheru είναι ο όρος που αποδίδεται πάντοτε στους πιστούς εκείνους οι οποίοι
εκέρδισαν το στέμμα της ζωής και το φορούν στη γιορτή που ονομάζεται
"Έλθετε προς εμέ" - μία πρόσκληση από τον 'Ωρο, τον Δικαιωτή, προς
εκείνους που είναι οι "Ευλογημένοι του πατέρα του, του 'Οσιρι" -
εκείνοι που, έχοντας κάνει τον Λόγο της Αληθείας νόμο της ζωής τους, έγιναν οι
δικαιωμένοι - οι χρηστοί, πάνω στη Γη.
Η
ανάσταση του Λαζάρου από την αρχαιότητα στο σήμερα
Στη Λέσβο, τη Θράκη, τη
Σκύρο, την Κρήτη, την Κύπρο κ.α. υπάρχουν έθιμα που αναπαριστούν την ανάσταση
του Λαζάρου, συνδεμένα με την πάλη ανάμεσα στο Χειμώνα και την Άνοιξη.
Στους Ρωμαίους συναντάμε
τη θεά Φλώρα (ή Χλωρίδα). Η θεά της Άνοιξης έκανε τα λουλούδια να ανθίζουν και
τους αγρούς να καρποφορούν. Στην αρχή του Μαΐου διοργάνωναν τα Φλωράλια, γιορτή
προς τιμήν της Θεάς, που χάριζε στους ανθρώπους και στη φύση την άνθηση, την
νιότη και τον έρωτα.
Στους Φινλανδούς υπήρχε
ένα θεϊκό ζευγάρι ο Ράουμ και η Ούκκο που κάθε χρόνο την άνοιξη γιόρταζαν τον
ιερό τους γάμο, μετά από τον οποίο καρποφορούσαν οι αγροί. Το χειμώνα οι σκοτεινές
δυνάμεις τους χώριζαν και την άνοιξη έσμιγαν ξανά.
Στην αρχαία Ελλάδα η
εναλλαγή των εποχών του χρόνου σχετιζόταν με τον μύθο της αρπαγής της
Περσεφόνης. Ο Άδης έκλεψε την Περσεφόνη για να την κάνει σύζυγό του. Η Δήμητρα
όμως μαράζωνε από την θλίψη της και έψαχνε παντού την κόρη της, μαζί της όμως
μαράζωνε και η φύση, πενθούσε μαζί της. Όταν κατάλαβε ότι η Περσεφόνη είναι
στον Άδη την διεκδίκησε, όμως ο Άδης δεν ήταν διατεθειμένος να την αφήσει. Έτσι
ο Δίας αποφάσισε η Περσεφόνη μισό χρόνο να μένει με τον Άδη στον κάτω
κόσμο(Φθινόπωρο – Χειμώνας) και μισό χρόνο να επιστρέφει στη μητέρα της στον
επάνω κόσμο(Άνοιξη – Καλοκαίρι).
Βλέπουμε δηλαδή ότι πολλοί
μύθοι της Άνοιξης σχετίζονται με τον θάνατο και την ανάσταση κάποιου θεού,
γεγονός που συμβολίζει τον ερχομό της Άνοιξης που σηματοδοτεί η εαρινή
ισημερία. Συμβολισμός που σχετίζεται με την εναλλαγή των εποχών, τον θάνατο και
την αναγέννηση της φύσης.
Όπως η φύση «κοιμάται»
κατά την διάρκεια του χειμώνα και αναγγενάται την άνοιξη έτσι και ο πνευματικός
μας εαυτός, αυτός ο ιερός εσώτερος εαυτός μας πέφτει σε λήθη, σταυρώνεται στην
ύλη και τα πάθη του φυσικού μας σώματος που ικανοποιούνται με τις πέντε αισθήσεις
μας. Χρειάζεται λοιπόν να θυμηθούμε την ύπαρξη αυτού του άλλου μας εαυτού, και
να προσπαθήσουμε να τον αναγεννήσουμε όπως ξαναζωντανεύει η φύση την Άνοιξη,
αναστένεται ο Λάζαρος, ανεβαίνει στον επάνω κόσμο η Περσεφόνη. Και αυτό μπορεί
να γίνει με την συνειδητοποίηση των συναισθημάτων μας, την επίγνωση αυτών την
στιγμή που γεννιούνται και τον λόγο γέννησής τους, την κρίση των πράξεων μας
κάθε στιγμή και βέβαια με την προσπάθεια μας να έρθουμε σε επαφή με αυτόν το
Ιερό Φίλο με Προσευχή και Διαλογισμό!
O Λάζαρος τελικά ως θνητός
πεθαίνει. Ο λυτρωτικός Λόγος μένει.
Πηγές :
Aπό τον Ιστοχώρο: Ενορία
των Αγίων Πάντων Μακεδονίτισσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου