Αυτή η κυβέρνηση είναι
η χειρότερη και η πλέον επικίνδυνη,
γι' αυτό πρέπει να φύγει
• Αριστερά, Δεξιά και συνδικάτα είναι στον κυκλώνα της αμφισβήτησης
• Είναι για όλους μαζί η ώρα των αποφάσεων, η ώρα των ανθρώπων του μόχθου
η χειρότερη και η πλέον επικίνδυνη,
γι' αυτό πρέπει να φύγει
• Αριστερά, Δεξιά και συνδικάτα είναι στον κυκλώνα της αμφισβήτησης
• Είναι για όλους μαζί η ώρα των αποφάσεων, η ώρα των ανθρώπων του μόχθου
Ο ολοκληρωτικός πόλεμος που έχει εξαπολύσει, εδώ και καιρό, η κατ' ευφημισμόν σοσιαλιστική κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου ενάντια στον κόσμο της εργασίας, βρίσκεται σε εξέλιξη .
Κατακτήσεις δεκαετιών του εργατικού κινήματος, και μεταξύ αυτών κάποιες που δεν τόλμησαν να θίξουν ή και που σεβάστηκαν και οι πιο συντηρητικές κυβερνήσεις, όπως οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, το πενθήμερο, το οκτάωρο, τα εργασιακά ευρύτερα και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, έχουν βρεθεί στο στόχαστρο της πιο βίαιης νεοφιλελεύθερης επίθεσης.
Το κράτος από εγγυητής δημοκρατικής νομιμότητας και κοινωνικής ισορροπίας έχει μεταβληθεί σε θλιβερό εντολοδόχο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) της Ευρωπαϊκής 'Ενωσης (ΕΕ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα περιορίζονται. Οι δημοκρατικές και λαϊκές ελευθερίες συρρικνώνονται. 0 πολιτισμός της εργασίας καταστρέφεται. Οι μισθοί υποβαθμίζονται δραματικά, οι συντάξεις μηδενίζονται, τα συνδικάτα σιωπούν, οι πνευματικοί άνθρωποι βρίσκονται σε βύθιση διαρκείας, το σύστημα επιτίθεται, η δημοκρατία υποχωρεί.
Το Σύνταγμα της χώρας έχει υποκατασταθεί από το τερατούργημα που λέγεται Μνημόνιο.
Η εθνική κυριαρχία έχει εκχωρηθεί στους διεθνείς τοκογλύφους με ευθύνη εκείνων που είναι δεσμευμένοι από το Σύνταγμα και τον θεσμικό τους ρόλο να την υπερασπίζονται. Η χώρα είναι παραδομένη στο έλεος των αδίστακτων δανειστών της. Το μέλλον της και το μέλλον του λαού μας είναι υποθηκευμένο, η ελληνική κοινωνία διαλύεται, οι Ελληνίδες και οι 'Έλληνες είναι βυθισμένοι στην πιο μαύρη απελπισία. Θλιβερή είναι η εικόνα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Μια κυβέρνηση πειθήνιο όργανο του ΔΝΤ και της «τρόικας».
Υπουργοί μαριονέτες που συναγωνίζονται μεταξύ τους σε επίδειξη αντικοινωνικής υστερίας και μεταξύ αυτών κάποιοι, ελάχιστοι, πρώην αριστεροί που μόλις και τολμούν να ψελλίσουν μερικές λέξεις, έτσι για να σώσουν τα προσχήματα. Βουλευτές βολεμένοι και πειθαρχημένοι στις εντολές του κομματικού και κυβερνητικού ιερατείου, αδιάφοροι μπροστά στις κατακλυσμιαίες ανατροπές που ακυρώνουν κατακτήσεις δεκαετιών του συνδικαλιστικού κινήματος, ένθερμοι υποστηρικτές όλων των νομοθετικών τερατουργημάτων που η κυβέρνηση εισάγει στο Εθνικό Κοινοβούλιο με εντολή της «τρόικας».
Οι κραυγές των δεκάδων χιλιάδων απεργών που διαδηλώνουν στους δρόμους την αγανάκτηση, την απόγνωση και την οργή τους δεν φτάνουν στην καλά προστατευμένη αίθουσα του Κοινοβουλίου και δεν ταράζουν τη «σοσιαλιστική» τους συνείδηση.
Αντιπολίτευση άτολμη, δειλή, φοβισμένη, αναποφάσιστη, διστακτική ακόμα και στη διεκδίκηση της εξουσίας, ή ίσως ανέτοιμη, και μια Αριστερά αμήχανη, χλωμή, πολυδιασπασμένη, απαξιωμένη, σκιά του παλιού καλού εαυτού της, έτοιμη να διασπασθεί χίλιες ακόμα φορές, ανέτοιμη και απρόθυμη να παραμερίσει τις ασήμαντες διαφορές που τη χωρίζουν, να δημιουργήσει τη μεγάλη προοδευτική, δημοκρατική και πλειοψηφική Αριστερά που θα δώσει όραμα, που θα ανοίξει δρόμους, που θα επαναφέρει την πίστη και που θα δώσει ελπίδα στον λαό μας που δοκιμάζεται.
Συνδικαλιστικές ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων, ανάξιες, συμβιβασμένες και υποταγμένες στη στρατηγική της κυβέρνησης, του Μνημονίου, της «τρόικας» και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Οι πολίτες της χώρας διακατέχονται από τη δικαιολογημένη αίσθηση ότι πολιτικοί και κόμματα χαρακτηρίζονται από αναξιοπιστία, ανειλικρίνεια, απουσία στόχων, έλλειψη οράματος και ιδεολογική σύγχυση.
Αριστερά, Δεξιά και συνδικάτα βρίσκονται στον κυκλώνα μιας γενικευμένης αμφισβήτησης αναφορικά με το τι εκπροσωπούν και ποια συμφέροντα υποστηρίζουν.
Τα συνδικάτα, ιδιαίτερα, παραπαίουν. Η ηθική του συνδικαλισμού και η ηθική της αλληλεγγύης έχουν εγκαταλειφθεί.
Το λαϊκό κίνημα έχει καθηλωθεί στην αδράνεια.
Είμαστε σοσιαλιστές. Και αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με μια κοινωνική πραγματικότητα που κυριαρχείται από φτώχεια, ανεργία, κοινωνικό αποκλεισμό, ανισότητες και κοινωνικές αδικίες που αλλοιώνουν την έννοια του σοσιαλισμού και θαμπώνουν το κοινωνικό μας όραμα. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε και να συμβιβαστούμε με μια βαθύτατα ταξική κοινωνία, το 30% των μελών της οποίας ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τη λογική του αναπόφευκτου για τη στρατιά των ανέργων της χώρας μας, το ποσοστό των οποίων υπερβαίνει κατά πολύ τις επίσημες στατιστικές.
Είναι για τον καθένα μας και για όλους μαζί η ώρα των αποφάσεων. Σε αυτόν τον ολοκληρωτικό και ανήθικο πόλεμο σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, κομμουνιστές, ανένταχτοι αριστεροί, δημοκρατικοί πολίτες είμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε με πόλεμο. Αυτή η κυβέρνηση, η χειρότερη των τελευταίων δεκαετιών και η πλέον επικίνδυνη, πρέπει να φύγει.
Κατακτήσεις δεκαετιών του εργατικού κινήματος, και μεταξύ αυτών κάποιες που δεν τόλμησαν να θίξουν ή και που σεβάστηκαν και οι πιο συντηρητικές κυβερνήσεις, όπως οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, το πενθήμερο, το οκτάωρο, τα εργασιακά ευρύτερα και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, έχουν βρεθεί στο στόχαστρο της πιο βίαιης νεοφιλελεύθερης επίθεσης.
Το κράτος από εγγυητής δημοκρατικής νομιμότητας και κοινωνικής ισορροπίας έχει μεταβληθεί σε θλιβερό εντολοδόχο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) της Ευρωπαϊκής 'Ενωσης (ΕΕ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα περιορίζονται. Οι δημοκρατικές και λαϊκές ελευθερίες συρρικνώνονται. 0 πολιτισμός της εργασίας καταστρέφεται. Οι μισθοί υποβαθμίζονται δραματικά, οι συντάξεις μηδενίζονται, τα συνδικάτα σιωπούν, οι πνευματικοί άνθρωποι βρίσκονται σε βύθιση διαρκείας, το σύστημα επιτίθεται, η δημοκρατία υποχωρεί.
Το Σύνταγμα της χώρας έχει υποκατασταθεί από το τερατούργημα που λέγεται Μνημόνιο.
Η εθνική κυριαρχία έχει εκχωρηθεί στους διεθνείς τοκογλύφους με ευθύνη εκείνων που είναι δεσμευμένοι από το Σύνταγμα και τον θεσμικό τους ρόλο να την υπερασπίζονται. Η χώρα είναι παραδομένη στο έλεος των αδίστακτων δανειστών της. Το μέλλον της και το μέλλον του λαού μας είναι υποθηκευμένο, η ελληνική κοινωνία διαλύεται, οι Ελληνίδες και οι 'Έλληνες είναι βυθισμένοι στην πιο μαύρη απελπισία. Θλιβερή είναι η εικόνα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Μια κυβέρνηση πειθήνιο όργανο του ΔΝΤ και της «τρόικας».
Υπουργοί μαριονέτες που συναγωνίζονται μεταξύ τους σε επίδειξη αντικοινωνικής υστερίας και μεταξύ αυτών κάποιοι, ελάχιστοι, πρώην αριστεροί που μόλις και τολμούν να ψελλίσουν μερικές λέξεις, έτσι για να σώσουν τα προσχήματα. Βουλευτές βολεμένοι και πειθαρχημένοι στις εντολές του κομματικού και κυβερνητικού ιερατείου, αδιάφοροι μπροστά στις κατακλυσμιαίες ανατροπές που ακυρώνουν κατακτήσεις δεκαετιών του συνδικαλιστικού κινήματος, ένθερμοι υποστηρικτές όλων των νομοθετικών τερατουργημάτων που η κυβέρνηση εισάγει στο Εθνικό Κοινοβούλιο με εντολή της «τρόικας».
Οι κραυγές των δεκάδων χιλιάδων απεργών που διαδηλώνουν στους δρόμους την αγανάκτηση, την απόγνωση και την οργή τους δεν φτάνουν στην καλά προστατευμένη αίθουσα του Κοινοβουλίου και δεν ταράζουν τη «σοσιαλιστική» τους συνείδηση.
Αντιπολίτευση άτολμη, δειλή, φοβισμένη, αναποφάσιστη, διστακτική ακόμα και στη διεκδίκηση της εξουσίας, ή ίσως ανέτοιμη, και μια Αριστερά αμήχανη, χλωμή, πολυδιασπασμένη, απαξιωμένη, σκιά του παλιού καλού εαυτού της, έτοιμη να διασπασθεί χίλιες ακόμα φορές, ανέτοιμη και απρόθυμη να παραμερίσει τις ασήμαντες διαφορές που τη χωρίζουν, να δημιουργήσει τη μεγάλη προοδευτική, δημοκρατική και πλειοψηφική Αριστερά που θα δώσει όραμα, που θα ανοίξει δρόμους, που θα επαναφέρει την πίστη και που θα δώσει ελπίδα στον λαό μας που δοκιμάζεται.
Συνδικαλιστικές ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων, ανάξιες, συμβιβασμένες και υποταγμένες στη στρατηγική της κυβέρνησης, του Μνημονίου, της «τρόικας» και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Οι πολίτες της χώρας διακατέχονται από τη δικαιολογημένη αίσθηση ότι πολιτικοί και κόμματα χαρακτηρίζονται από αναξιοπιστία, ανειλικρίνεια, απουσία στόχων, έλλειψη οράματος και ιδεολογική σύγχυση.
Αριστερά, Δεξιά και συνδικάτα βρίσκονται στον κυκλώνα μιας γενικευμένης αμφισβήτησης αναφορικά με το τι εκπροσωπούν και ποια συμφέροντα υποστηρίζουν.
Τα συνδικάτα, ιδιαίτερα, παραπαίουν. Η ηθική του συνδικαλισμού και η ηθική της αλληλεγγύης έχουν εγκαταλειφθεί.
Το λαϊκό κίνημα έχει καθηλωθεί στην αδράνεια.
Είμαστε σοσιαλιστές. Και αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με μια κοινωνική πραγματικότητα που κυριαρχείται από φτώχεια, ανεργία, κοινωνικό αποκλεισμό, ανισότητες και κοινωνικές αδικίες που αλλοιώνουν την έννοια του σοσιαλισμού και θαμπώνουν το κοινωνικό μας όραμα. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε και να συμβιβαστούμε με μια βαθύτατα ταξική κοινωνία, το 30% των μελών της οποίας ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τη λογική του αναπόφευκτου για τη στρατιά των ανέργων της χώρας μας, το ποσοστό των οποίων υπερβαίνει κατά πολύ τις επίσημες στατιστικές.
Είναι για τον καθένα μας και για όλους μαζί η ώρα των αποφάσεων. Σε αυτόν τον ολοκληρωτικό και ανήθικο πόλεμο σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, κομμουνιστές, ανένταχτοι αριστεροί, δημοκρατικοί πολίτες είμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε με πόλεμο. Αυτή η κυβέρνηση, η χειρότερη των τελευταίων δεκαετιών και η πλέον επικίνδυνη, πρέπει να φύγει.
Είναι η ώρα των ίδιων των ανθρώπων του μόχθου. Αυτοί εξάλλου θα σηκώσουν στα χέρια τους την αυριανή κοινωνία. 0 κόσμος του μέλλοντος είναι δική τους υπόθεση.
Πέρα από τα λάθη , τις παραλείψεις, τις ανεπάρκειες, τις καθυστερήσεις ή τους συμβιβασμούς των κοινωνικών τους εκπροσωπήσεων είναι η ώρα αυτοί να εκφράσουν δυναμικά την αντίθεση, την οργή τους και τον θυμό τους απέναντι σε μια πολιτική που λεηλατεί τη ζωή τους και καθημερινά τους περιθωριοποιεί όλο και περισσότερο.
Σε αυτούς επικεντρώνεται η προσοχή, το ενδιαφέρον και η ελπίδα όλων μας σήμερα. Στον δικό τους αυθορμητισμό και στη δική τους αποφασιστικότητα θα στηριχτούν οι αυριανές συγκρούσει και οι μελλοντικές μεγάλες νίκες του εργατικού κινήματος.
Ο χώρος των εργαζομένων υπήρξε πάντα για μας εκείνος από τον οποίο αντλήσαμε δύναμη, έμπνευση, ενθουσιασμό, πολιτικά και ιδεολογικά επιχειρήματα, αλλά κι ένας χώρος κι ένας κόσμος με τον οποίον γράψαμε μια κοινή ιστορία. Μια ιστορία που γράφτηκε με αγώνες και με θυσίες σε όλη την Ελλάδα.
Η ανασυγκρότηση του κατακερματισμένου κοινωνικού ιστού και η οικοδόμηση μιας κοινωνίας με ανθρώπινο πρόσωπο είναι η κορυφαία δική μας προτεραιότητα. Εμείς εκφράζουμε τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη μας στις αστείρευτες δυνάμεις του λαού μας. Μέσα από τις στάχτες που αφήνουν πίσω τους η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και η κυβέρνηση των Μνημονίων θα αναδυθεί μια νέα κοινωνία, μια δημοκρατική, συμμετοχική, διεκδικητική και αλληλέγγυα κοινωνία, μια κοινωνία που θα στηρίζεται στη συλλογική αφύπνιση, στη δημοκρατική εξέγερση, στη δημιουργική φαντασία, στην πολιτική συνειδητοποίηση και στην τόλμη εκείνων που υφίστανται τις συνέπειες της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας.
Το παραπάνω κείμενο είναι από τον επίλογο του βιβλίου που πρόσφατα εξέδωσε ο Γιώργος Ραυτόπουλος, με τίτλο «Κάποτε τα συνδικάτα», όπου αποκαλύπτει άγνωστες πλευρές και γεγονότα που σημάδεψαν τα χρόνια από το 1981 έως το 1996.
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΥ
πρώην προέδρου της ΓΣΕΕ
και Ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου