Μέρες Κατοχής και η ασχημιά ενός ναζί

ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΚΟΡΑΗ

ΜΕΡΕΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

Η ασχημιά ενός ναζί

Γράφει ο Π. Αρώνης

Ιούλης 1941. Έχουν περάσει κιόλας τρεις μήνες από την κατάληψη της Αθήνας από τα ναζιστικά στρατεύματα. Έχει τελειώσει και η ηρωική μάχη της Κρήτης. Η Ελλάδα «απ' άκρου εις άκρον» στενάζει κάτω από την φασιστική μπότα. 0ι στρατιώτες της Βέρμαχτ προκαλούν, προσβάλλουν, βρίζουν τους πολίτες στους δρόμους της Αθήνας.

Ένα πρωινό ανεβαίνοντας την Πανεπιστημίου είδα ένα παράξενο θέαμα. Πάνω στο άγαλμα του Κοραή -που βρίσκεται και τώρα μπροστά στο Πανεπιστήμιο- καβάλα στο σβέρκο του αγάλμτος, ένας ναζί στρατιώτης έξαλλος και προκλητικός χασκογελούσε και έβριζε. Κοίταζε τριγύρω και κουνιόταν ρυθμικά, σαν να ίππευε. Ένας πολίτης εκνευρισμένος, τον κοίταξε και μουρμούριζε. «Αίσχος»!

Εκεί κοντά ήταν ένας υπαίθριος φωτογράφος με τη μηχανή του τοποθετημένη πάνω σε ένα τρίποδα.

-Φωτογράφισε το Γερμανό, είπε ο πολίτης στο φωτογράφο.

-Φοβάμαι.

-Μη φοβάσαι

-Φοβάμαι μη νευριάσει και μου σπάσει τη μηχανή.

-Τότε φωτογράφισε εμένα. Θα σταθώ κοντά στο άγαλμα.

Ο πολίτης άρπαξε την καρέκλα του φωτογράφου, την τοποθέτησε κοντά στο άγαλμα, πήρε πόζα και περίμενε.

Ο φωτογράφος ξεθάρρεψε, τον φωτογράφισε. Κανόνισε ώστε η μηχανή να πάρει και το άγαλμα και τον Γερμανό πάνω στο σβέρκο του Κοραή.

Πέρασαν χρόνια, πολλά χρόνια από τότε, μπορεί και πενήντα. Κατά το 1990 έτυχε να διαβάσω ένα βιβλίο που έγραφε για την Κατοχή και την Αντίσταση. Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του είδα μια φωτογραφία παράξενη. Ένα στρατιώτη πάνω σε ένα άγαλμα. Ήταν εκείνη η φωτογραφία. Η λεζάντα έγραφε πως ο πολίτης της φωτογραφίας ήταν ο λογοτέχνης Στρατής Δούκας. Οι δύο κοπέλες που κατέβαιναν τα σκαλιά του πανεπιστημίου κοντοστάθηκαν για να τελειώσει η φωτογράφιση.

Ο Στρατής Δούκας με την πράξη του εκείνη αποθανάτισε μια στιγμή της σκλαβωμένης πατρίδας. Μια στιγμή -μια μόνο στιγμή- από τη συμπεριφορά των υπάνθρωπων ναζί της νέας τάξης πραγμάτων.