ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ : Το καπνισμένο τσουκάλι

Και να αδερφέ μου
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα
δε χρειάζονται περισσότερα.

Κι αύριο λέω θα γίνουμε
ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια
που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές,
σ' όλα τα χείλη,
έτσι να λέμε πια
τα σύκα-σύκα
και τη σκάφη-σκάφη.

Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι
και να λένε:
"Τέτοια ποιήματα
σου φτιάχνω εκατό την ώρα".
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο.


***

So, my brother
we have learned, at last, how to discuss
quietly, quietly and simply.
We understand each other now
nothing more is necessary.

And tomorrow, says I, we will become
even simplier.
We will find those words
that bear the same weight
among all hearts,
all lips,
so that we can call from now on
all things as their are
exactly*.

And so that the others may lauph
and say:
"Such poems
I can present to you in hundreds per hour"
That's what we want after all.
Because we do not sing
in order to be separated, my brother,
from the world.
We sing
in order to unite the world.