Η Μ. Πέμπτη είναι η ημέρα του Μυστικού Δείπνου και αναβιώνουν στην Εκκλησία μας, τα γεγονότα της τελευταίας ημέρας της ζωής του Ιησού Χριστού στη Γη.
Όπως αναφέρεται από τους Ευαγγελιστές, ο Χριστός θέλησε πριν θυσιαστεί για την σωτηρία των ανθρώπων, να δειπνήσει για τελευταία φορά με τους μαθητές του.
Ας δούμε όμως πως μας περιγράφονται τα γεγονότα κατά την διάρκεια του Μυστικού Δείπνου από τους Ευαγγελιστές Ματθαίο, Λουκά και Ιωάννη
«Το τελευταίο δείπνο
(Μτ 26,17-30· Λκ 22, 7-23· Ιω 13, 21-30· Α'Κορ. 11,23-25)
12 Την πρώτη μέρα της γιορτής των *Αζύμων, τότε που θυσίαζαν τον αμνό του * Πάσχα, λένε στον Ιησού οι μαθητές του: «Πού θέλεις να πάμε να σου ετοιμάσουμε να φας το πασχαλινό δείπνο;» 13Στέλνει τότε δύο από τους μαθητές του και τους λέει: «Πηγαίνετε στην πόλη, και θα σας συναντήσει κάποιος που κουβαλάει ένα σταμνί με νερό· ακολουθήστε τον, 14και στο σπίτι που θα μπει πείτε στον οικοδεσπότη ότι ο Δάσκαλος ρωτάει: "πού είναι το δωμάτιο όπου θα φάω το πασχαλινό δείπνο με τους μαθητές μου;" 15Κι αυτός θα σας δείξει ένα μεγάλο ανώγι, έτοιμο στρωμένο. Εκεί κάντε τις ετοιμασίες για μας». 16 Έφυγαν οι μαθητές και πήγαν στην πόλη* τα βρήκαν όπως τους είχε πει ο Ιησούς κι ετοίμασαν το πασχαλινό τραπέζι.
17'Οταν βράδιασε, πήγε εκεί ο Ιησούς με τους δώδεκα. 18Κι ενώ ήταν στο τραπέζι κι έτρωγαν, είπε ο Ιησούς: «Αλήθεια σας λέω πως κάποιος από σας που τρώει μαζί μου θα με προδώσει». 19Λυπήθηκαν οι μαθητές κι άρχισαν να ρωτούν ο ένας μετά τον άλλο: «Μήπως είμαι εγώ;» 20Κι ο Ιησούς τους είπε: «Ένας από τους δώδεκα· αυτός που βουτάει το ψωμί του μαζί μου στην ίδια πιατέλα. 21Ο *Υιός του Ανθρώπου, βέβαια, θα πεθάνει όπως το λένε οι * Γραφές γι' αυτόν, αλίμονο όμως στον άνθρωπο εκείνον που προδίνει τον Υιό του Ανθρώπου. Θα ήταν καλύτερα γι' αυτόν να μην είχε γεννηθεί».
22Κι ενώ τρώγανε, πήρε ο Ιησούς το ψωμί, το ευλόγησε, το έκοψε κομμάτια και το έδωσε στους μαθητές λέγοντας: «Λάβετε και φάγετε, αυτό είναι το σώμα μου».23 Ύστερα πήρε το ποτήρι, κι αφού είπε ευχαριστήρια προσευχή, τους το έδωσε, και ήπιαν απ' αυτό όλοι. 24Και τους είπε: «Αυτό είναι το αίμα μου, που επισφραγίζει τη νέα *διαθήκη και χύνεται για χάρη όλων. 25Σας διαβεβαιώνω πως δε θα ξαναπιώ από τον καρπό του αμπελιού ως την ημέρα εκείνη που θα το πίνω καινούριο στη * βασιλεία του Θεού».
26 Κι αφού έψαλαν τους καθιερωμένους ψαλμούς, βγήκαν έξω για να πάνε στο όρος των Ελαίων.»
Παραθέτω παρακάτω ένα αγαπημένο μου άρθρο που το διάβασα για πρώτη φορά το 2005 στην εφημερίδα ¨Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" . Συγγραφέας του είναι ο κ. Αντώνης Καρκαγιάννης που με μεστά λόγια δίνει μια πολύ χαρακτηριστική περιγραφή του Θείου Δράματος.
Σταύρωση και Ανάσταση
Γραφει ο Αντωνης Καρκαγιαννης
Στον φυσικό κόσμο η ζωή, ο θάνατος και η ανάσταση πάνε μαζί, δεν νοείται το ένα χωρίς το άλλο και ο Ιησούς δίδασκε ότι αν δεν πεθάνει ο σπόρος δεν κάνει άλλους σπόρους, άλλους καρπούς. Το ίδιο και στη χριστιανική θρησκεία, όλη η πίστη πηγάζει από το ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε.
Στη θεία όμως δραματουργία η Ανάσταση έρχεται λίγο σαν «χάπι εντ», καθώς μάλιστα συνοδεύεται από αλλαλαγμούς και ξεφαντώματα. Το Θείο Δράμα κορυφώνεται και περατούται το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, όταν ο Ιησούς άφησε την τελευταία του πνοή επί του Σταυρού, πριν σημάνει η πρώτη ώρα του Σαββάτου και του εβραϊκού Πάσχα (η εβραϊκή ημέρα άρχιζε νωρίς το βράδυ).
Ακολουθώντας τη διήγηση του Ματθαίου, αφήσαμε τον Ιησού να συντρώγει με τους μαθητές του στον Μυστικό Δείπνο, όπου η παγερή σκιά του θανάτου είχε αρχίσει να πλανάται. Ο Ιησούς εκεί αποκάλυψε την προδοσία του Ιούδα (δραματουργικά μάλλον περιττή αλλά απαραίτητη για να επαληθευθούν οι γραφές και να εκχωρηθεί το μισό της υπερκόσμιας εξουσίας στο Σατανά). Εκεί ο Ιησούς προσέφερε το σώμα και το αίμα Του, αιώνια σύμβολα μυστηρίου και μύησης.
Από τον Μυστικό Δείπνο, σύμφωνα πάντα με την αφήγηση του Ματθαίου, μέχρι τον θάνατο του Ιησού μεσολαβούν δύο πολύ γεμάτες μέρες, δύο μέρες «που ανέτρεψαν τον κόσμο». Η διδασκαλία του Ιησού θα είχε ξεχασθεί σε κάποια γωνιά της Ιστορίας σαν μία ακόμα εβραϊκή αίρεση, χωρίς τον θάνατο και την προσδοκία της Ανάστασης.
Η ατμόσφαιρα είναι βαριά από τη σκιά του θανάτου, αλλά και από την αποκάλυψη της προδοσίας του Ιούδα, και από την πρόρρηση ότι ο Πέτρος, ο κορυφαίος μαθητής, αυτή τη νύχτα και πριν λαλήσει ο πετεινός θα Τον απαρνηθεί τρεις φορές. Ωστόσο, αφού έψαλαν τους καθιερωμένους ψαλμούς (υποθέτουμε του εβραϊκού Πάσχα), έφυγαν, ο Ιησούς και οι εναπομείναντες ένδεκα μαθητές και πήραν τον δρόμο για το Ορος των Ελαιών.
Εκεί, σε ένα τόπο που λέγεται Γεσθημανή, άφησε τους μαθητές, πήρε μαζί του τον Πέτρο και τους δύο γιους του Ζεβεδαίου, και πήγε πιο πέρα για να προσευχηθεί. Είναι ο Ανθρωπος στην αγωνία του επερχόμενου θανάτου. Μονολογεί ότι περίλυπος είναι η ψυχή του έως θανάτου και παρακαλεί τον Θεό (τον επουράνιο Πατέρα), αν είναι δυνατόν, να μην πιει αυτό το πικρό ποτήρι του αναπόδραστου μαρτυρικού θανάτου.
Το φιλί του Ιούδα
Μιλούσε ακόμα στους μαθητές του όταν έφτασε ο Ιούδας μαζί με πλήθος οπλισμένων με μαχαίρια. Ο Ιούδας τον πλησίασε και του είπε «Χαίρε Διδάσκαλε» και μετά τον φίλησε. Αυτό ήταν το συμφωνημένο σημείο για να δείξει ότι αυτός είναι ο Ιησούς.
Ολη η παρεμβολή του Ιούδα στη ζωή του Ιησού είναι από πολλές πλευρές ακατανόητη στον σύγχρονο προσεκτικό αναγνώστη των Ευαγγελίων. Προδοσία χωρίς περιεχόμενο και άχρηστος ο ρόλος του προδότη. Ακατανόητη και η εξάρτηση της θείας βούλησης (να πεθάνει ο Ιησούς στον Σταυρό και να δοξασθεί) από την απόφαση ενός ανθρώπου. Ακόμα περισσότερο ακατανόητο είναι ότι συνδέθηκε η προδοσία με το σύμβολο της αγάπης, της τρυφερότητας, του έρωτα και της αφοσίωσης.
Το «φιλί του Ιούδα» παραδόθηκε στους αιώνες ως συνώνυμο της ποταπότητας και της προδοσίας. Πολλοί ξεχνούν ότι και ο Ιησούς ήταν Εβραίος και εκφράζουν τον αντισημιτισμό τους θεωρώντας τον Ιούδα εκπρόσωπο ολόκληρου του εβραϊκού γένους, με το οποίο, όπως και με εκείνον, πραγματώνεται η θέληση του Σατανά! Είναι άδικο και για τον Ιούδα και για το εβραϊκό γένος.
Επειτα, ο Ιησούς, απευθυνόμενος στο πλήθος είπε: «Ληστής είμαι και έρχεσθε να με συλλάβετε με μαχαίρια και ρόπαλα; Κάθε μέρα δίδασκα στον Ναό και δεν με συλλάβατε». Δικαιολογημένη η απορία, που είναι και δική μας. Την απάντηση την δίνει πάλι ο Ιησούς, που την ίδια στιγμή είπε ότι όλα αυτά γίνονται έτσι (και όχι διαφορετικά) για να επαληθευθούν οι προφητείες της Γραφής. (Το «κίνημα» του Ιησού είναι καθαρά εβραϊκό και τα Ευαγγέλια έχουν κεντρικό και σταθερό σημείο αναφοράς, την Παλαιά Διαθήκη.)
Στον Καϊάφα
Από τη στιγμή της σύλληψης του Ιησού οι μαθητές εξαφανίζονται, εγκαταλείπουν τη σκηνή του Θείου Δράματος. Μόνο ο Πέτρος ακολουθεί το πλήθος από μακριά ώς το παλάτι του αρχιερέα και παρέμεινε στην αυλή μαζί με τους υπηρέτες.
Εκεί είναι που τον ρώτησαν τρεις φορές αν και αυτός ήταν μαζί με τον Ιησού τον Ναζωραίο και τρεις φορές το αρνήθηκε και είπε ότι δεν γνωρίζει τον άνθρωπο. Και αμέσως λάλησε ο πετεινός, όπως είχε προβλέψει ο Ιησούς. Θυμήθηκε τα λόγια Του ο Πέτρος, αποτραβήχθηκε σε μια γωνιά και έκλαψε πικρά. Ξημέρωνε και ήταν η μέρα αντίστοιχη με τη Μεγάλη Πέμπτη της Μεγάλης Εβδομάδας.
Στο συνέδριο των αρχιερέων και των πρεσβυτέρων ο Καϊάφας τον ρώτησε ευθέως αν αυτός είναι ο Μεσσίας, ο Υιός του Θεού. Ο Ιησούς απάντησε: «Είμαι, όπως εσύ το λες». Τότε ο Καϊάφας διέρρηξε τα ιμάτιά του από αγανάκτηση και είπε, αυτό είναι βλασφημία και δεν χρειάζονται άλλοι μάρτυρες. Το συνέδριο αποφάνθηκε ότι είναι ένοχος και πρέπει να θανατωθεί.
Στον Πιλάτο
Μετά την καταδίκη πήγαν τον Ιησού δεμένο στον Πιλάτο, τον Ρωμαίο διοικητή, για
τί αυτός μόνο ήταν αρμόδιος να εκτελέσει τη θανατική απόφαση.
Ο Πιλάτος τον ρώτησε αν πράγματι είναι ο Βασιλεύς των Ιουδαίων και ο Ιησούς απάντησε «ναι» (προφανώς άλλα εννοούσε ο Πιλάτος ρωτώντας και άλλα ο Ιησούς με την απάντησή Του).
Επειτα από αυτό το «ναι» κατά το Ευαγγέλιο του Ματθαίου και ως εκείνο το «Ηλί-Ηλί λαμά σαβαχθανί», δεν ακούστηκε άλλη λέξη από το στόμα του Ιησού και δεν απάντησε σε καμιά άλλη ερώτηση.
Κατόπιν ο Πιλάτος ρώτησε το πλήθος ποιον θέλουν, κατά τη συνήθεια του Πάσχα, να ελευθερώσει, τον Βαραββά ή τον Ιησού.
Και εκείνοι απάντησαν τον Βαραββά. Είναι φανερό ότι ο Πιλάτος ήθελε να σώσει τον Ιησού και είχε την εξουσία να το κάνει. Ασήμαντος, όμως, και κομφορμιστής, δεν ήθελε να συγκρουσθεί με το εβραϊκό κατεστημένο, που ενδεχομένως θα τον εξέθετε στην αυλή του αυτοκράτορα! Πήρε, λοιπόν, νερό και μπροστά στο πλήθος έπλυνε τα χέρια του, λέγοντας ότι είναι αθώος για το αίμα ενός αθώου. Ετσι ασήμαντος και ευθυνόφοβος παραδόθηκε στην Ιστορία, αυτός και η χειρονομία του.
Στον Σταυρό
Πρέπει να ήταν απόγευμα της Πέμπτης όταν ο Ιησούς φορτωμένος τον Σταυρό Του πήρε τον δρόμο για τον Γολγοθά. Ο Ιωάννης γράφει ότι ήταν Παρασκευή, αλλά ο Λουκάς λέει ότι την Παρασκευή έγινε η αποκαθήλωση. Είναι μάλλον απίθανο να σταυρώθηκε Παρασκευή και έπειτα από λίγες ώρες να πέθανε. Το μαρτύριο του Σταυρού κρατούσε τρεις και περισσότερες μέρες. Οτι ήταν απόγευμα και άρα απόγευμα της Πέμπτης, το πιθανολογούμε και από το γεγονός ότι οι στρατιώτες που οδηγούσαν τον Ιησού στον τόπο του μαρτυρίου συνάντησαν τυχαία «κάποιον Σίμωνα Κυρηναίο» την ώρα που γύριζε από τον αγρό και τον αγγάρεψαν να κουβαλήσει αυτός τον Σταυρό.
Τον σταύρωσαν ανάμεσα σε δύο ληστές. Οι Ευαγγελιστές αποφεύγουν να περιγράψουν με λεπτομέρειες το μαρτύριο της σταύρωσης. Συγκεντρώνουν την προσοχή τους στα τελευταία λόγια του Ιησού. Οταν συγχώρεσε τους βασανιστές και υβριστές Του, όταν αναφώνησε το «Ηλί-Ηλί λαμά σαβαχθανί» και όταν
, τέλος, με μεγάλη κραυγή, παρέδωσε το πνεύμα Του.
Η αφήγηση του Ματθαίου και των άλλων Ευαγγελιστών συνεχίζεται ώς την Ανάσταση του Ιησού και τις πρώτες εμφανίσεις Του, με άλλη πια μορφή, στις γυναίκες και στους μαθητές. Η αυλαία, όμως, του Δράματος πέφτει τη στιγμή που μια μεγάλη κραυγή εκπνέει επί του Σταυρού. Το παράδειγμα της θυσίας Του το ακολούθησαν πολλοί άνθρωποι, χριστιανοί και μη, με ελπίδα και χωρίς καμιά ελπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου