14 Απριλίου 1912. Ώρα 23:40 μ.μ.
Το Βρετανικό υπερωκεάνιο RMS TITANIC (ή SS TITANIC) (ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ) προσκρούει σε ένα παγόβουνο που έσκισε το κύτος του πλοίου και επέτρεψε την εισροή υδάτων.
15 Απριλίου 1912 στις 2:20 π.μ.
Το υπερωκεάνιο βυθίζεται 400 μίλια (περίπου 640 χιλιόμετρα) βόρεια του Newfoundland παρασύροντας στον υγρό του τάφο 1503 άτομα.
Το RMS TITANIC - τα αρχικά RMS που του είχαν δώσει σήμαιναν ROYAL MESSENGER SHIP και σήμαινε ότι το πλοίο μπορούσε να μεταφέρει μηνύματα απευθείας από τις κεραίες του στην στεριά χωρίς να μεσολαβήσει άλλο πλοίο για την μεταφορά των μηνυμάτων- έκανε το παρθενικό του ταξίδι από το Σαουθάμπτον προς τη Νέα Υόρκη, όπου θα έφτανε το πρωΐ της 16ης Απριλίου 1912. Ποτέ όμως δεν προσέγγισε εκεί.
Οι 46.328 τόνοι του, κινούμενοι με μέγιστη ταχύτητα 25 κόμβων (46,5 χιλιόμετρα την ώρα), προσέκρουσαν σε έναν παγόβουνο ανοίγοντας ρήγμα περίπου 100 μέτρων. Το παγόβουνο έσκισε το κύτος του πλοίου, ξεκινώντας από την πλώρη, όπου κατέστρεψε και τα 5 στεγανά μέρη του πλοίου επιτρέποντας την εισροή υδάτων στο σκάφος και την βύθισή του.Το σκάφος είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε ακόμα και αν πλημμύριζαν 4 στεγανά να μπορούσε να επιπλεύσει,όχι όμως και τα 5.
Ο Τιτανικός ήταν το πρώτο στην ιστορία πλοίο που χρησιμοποίησε τον νέο κώδικα διάσωσης S.O.S. Η βύθιση του ήταν ταχύτατη. Οι σκηνές τις τελευταίες 2 ώρες πριν από την εξαφάνισή του πλοίου ήταν δραματικές. 1178 διαθέσιμες θέσεις στις ναυαγοσωστικές λέμβους, 2228 επιβάτες καταστρώματος. Αποτέλεσμα 1523 άτομα ποτέ δεν είδαν ξανά τον έναστρο ουρανό εκείνης της νύχτας. Μονον 705 άνθρωποι κατάφεραν να σωθούν.
Το κύτος του σκάφους κατά την βύθιση έσπασε σε 2 κομμάτια γιατί καθώς βυθιζόταν με την πλώρη προς τα κάτω και την πρύμνη προς τα πάνω, το πλοίο, κόπηκε στην μέση, λόγω του τεράστιου μεγέθους της πρύμνης.
Αυτό το ναυάγιο θεωρείται ως ένα από τα τραγικότερα "εν καιρώ ειρήνης" ναυάγια και οδήγησε στην αλλαγή διάφορων νόμων της ναυτιλίας, και κυρίως σε θέματα σωστικών μέσων των πλοίων. Ιδιαίτερα δε της απαίτησης όπως τα μέσα διάσωσης (όπως είναι οι ναυαγοσωστικές λέμβοι και οι σωσίβιες ζώνες), να υπερκαλύπτουν σημαντικά τον συνολικό αριθμό των επιβαινόντων (επιβατών και πληρώματος) κάθε πλοίου.
Το ναυάγιο εντοπίστηκε την 1η Σεπτέμβρη του 1985,
σε βάθος 4 χιλιομέτρων, σπασμένο σε δύο κομμάτια.
σε βάθος 4 χιλιομέτρων, σπασμένο σε δύο κομμάτια.
Μερικά κύρια χαρακτηριστικά του πλοίου:
Ολικό μήκος 269 μ
Πλάτος 28 μ
Χωρητικότητα (GRT) 46328 tons
Βύθισμα 11 μ
Μέγιστο σύνολο επιβαινόντων 3547
Επιβάτες (που τελικα επέβησαν) 1343
Πλήρωμα 885
Ταχύτητα 23 kts (42 χλμ)
Ιπποδύναμη μηχανών 51000
Προπέλες 3
Πλάτος 28 μ
Χωρητικότητα (GRT) 46328 tons
Βύθισμα 11 μ
Μέγιστο σύνολο επιβαινόντων 3547
Επιβάτες (που τελικα επέβησαν) 1343
Πλήρωμα 885
Ταχύτητα 23 kts (42 χλμ)
Ιπποδύναμη μηχανών 51000
Προπέλες 3
ΠΗΓΕΣ:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82
http://www.sciencenews.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=193&Itemid=42
http://www.lexrites.com/forum/lofiversion/index.php?t11734.html
http://aristodimos.pblogs.gr/2008/03/1523-nekroi-titanikos.html
Το παγόβουνο που βύθισε τον Τιτανικό
Φωτογραφία αυτή φέρεται να δείχνει το
παγόβουνο που προκάλεσε τη βύθιση του Τιτανικού -και είναι ενδεχομένως
το μοναδικό φωτογραφικό ντοκουμέντο του είδους του
Όπως γνωρίζουμε δεν υπάρχουν γνωστές φωτογραφίες του παγόβουνου που ελήφθησαν από το κατάστρωμα του ίδιου του Τιτανικού μετά την πρόσκρουση τη νύχτα της 14ης Απριλίου 1912.
Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε από τον καπετάνιο ενός άλλου πλοίου, με την ονομασία Estonian, δύο ημέρες πριν από το μοιραίο ατύχημα.
Η περιοχή όπου τραβήχτηκε η φωτογραφία και οι περιγραφές που είχαν δώσει αυτόπτες μάρτυρες -ανάμεσά τους ο παρατηρητής του Τιτανικού Φρέντερικ Φλιτ, o οποίος εντόπισε πρώτος το γιγάντιο κομμάτι πάγου, μαρτυρούν ότι το ντοκουμέντο εικονίζει το παγόβουνο που οδήγησε στο θάνατο 1.502 άτομα, διαβεβαιώνουν οι δημοπράτες.
http://www.briefingnews.gr/
Η απίστευτη ιστορία των «ορφανών» του «Τιτανικού»
Ο Michel και ο Edmond Navratil ήταν τα δύο παιδιά που βρέθηκαν χωρίς γονείς ή συνοδεία μετά το ναυάγιο του Τιτανικού. Στη λέμβο που τους έσωσε τη ζωή τους είχε βάλει ο πατέρας τους, με κόστος της δικής του ζωής.
Παρά τη μικρή τους ηλικία -ήταν μόλις τεσσάρων και δύο χρονών όταν έγινε το ναυάγιο- είχαν συναίσθηση του τρόμου και της υστερίας των επιβατών που έμειναν πάνω στο βυθιζόμενο πλοίο.
Με αφορμή την επικείμενη 100η επέτειο από το παρθενικό και τελευταίο ταξίδι του Τιτανικού η απίστευτη ιστορία των δύο αγοριών αναβίωσε μέσα από φωτογραφίες των επιζώντων.
Τα αγόρια έγιναν γνωστά ως «Louis» και «Lola» και ήταν τα μόνα παιδιά που βρέθηκαν χωρίς συνοδεία όταν περισυνελέγησαν οι επιζώντες.
Ο πατέρας τους φρόντισε να μπουν σε μία σωστική λέμβο. Ο Michel τον θυμάται να τους λέει, σύμφωνα με την ιστοσελίδα Retronaut: «παιδί μου, όταν η μητέρα σας έρθει να σας βρει, πες της πως την αγαπούσα πολύ και πως ακόμα την αγαπώ. Πες της πως την περίμενα να μας ακολουθήσει για να ζήσουμε όλοι ευτυχισμένοι στην ειρήνη και την ελευθερία του Νέου Κόσμου».
Τα δύο αγόρια ήταν από τη Γαλλία, δεν μιλούσαν αγγλικά κι έτσι οι διασώστες δεν μπορούσαν να μάθουνποιοι είναι. Έτσι, μία επιβάτης που μιλούσε γαλλικά, η Margaret Hays, ανέλαβε τη φροντίδα τους μέχρι να εντοπιστεί η μαμά τους.
Για την επανένωση των τριών πλέον μελών της οικογένειας βοήθησαν τα άρθρα που γράφτηκαν στις εφημερίδες της εποχής και περιλάμβαναν και φωτογραφίες.
Η μητέρα τους ταξίδεψε τελικά στη Νέα Υόρκη και βρήκε τα παιδιά της στις 16 Μαΐου του 1912, ένα μήνα και μία μέρα μετά το ναυάγιο.
Οι γονείς των αγοριών είχαν χωρίσει και η Marcelle είχε την κηδεμονία τους. Ωστόσο τους επέτρεψε να μείνουν με τον πατέρα τους για το Πάσχα κι εκείνος αποφάσισε να τα πάρει μαζί του στην Αμερική!
Παρά τη μικρή τους ηλικία -ήταν μόλις τεσσάρων και δύο χρονών όταν έγινε το ναυάγιο- είχαν συναίσθηση του τρόμου και της υστερίας των επιβατών που έμειναν πάνω στο βυθιζόμενο πλοίο.
Με αφορμή την επικείμενη 100η επέτειο από το παρθενικό και τελευταίο ταξίδι του Τιτανικού η απίστευτη ιστορία των δύο αγοριών αναβίωσε μέσα από φωτογραφίες των επιζώντων.
Τα αγόρια έγιναν γνωστά ως «Louis» και «Lola» και ήταν τα μόνα παιδιά που βρέθηκαν χωρίς συνοδεία όταν περισυνελέγησαν οι επιζώντες.
Ο πατέρας τους φρόντισε να μπουν σε μία σωστική λέμβο. Ο Michel τον θυμάται να τους λέει, σύμφωνα με την ιστοσελίδα Retronaut: «παιδί μου, όταν η μητέρα σας έρθει να σας βρει, πες της πως την αγαπούσα πολύ και πως ακόμα την αγαπώ. Πες της πως την περίμενα να μας ακολουθήσει για να ζήσουμε όλοι ευτυχισμένοι στην ειρήνη και την ελευθερία του Νέου Κόσμου».
Τα δύο αγόρια ήταν από τη Γαλλία, δεν μιλούσαν αγγλικά κι έτσι οι διασώστες δεν μπορούσαν να μάθουνποιοι είναι. Έτσι, μία επιβάτης που μιλούσε γαλλικά, η Margaret Hays, ανέλαβε τη φροντίδα τους μέχρι να εντοπιστεί η μαμά τους.
Για την επανένωση των τριών πλέον μελών της οικογένειας βοήθησαν τα άρθρα που γράφτηκαν στις εφημερίδες της εποχής και περιλάμβαναν και φωτογραφίες.
Η μητέρα τους ταξίδεψε τελικά στη Νέα Υόρκη και βρήκε τα παιδιά της στις 16 Μαΐου του 1912, ένα μήνα και μία μέρα μετά το ναυάγιο.
Οι γονείς των αγοριών είχαν χωρίσει και η Marcelle είχε την κηδεμονία τους. Ωστόσο τους επέτρεψε να μείνουν με τον πατέρα τους για το Πάσχα κι εκείνος αποφάσισε να τα πάρει μαζί του στην Αμερική!
http://troktiko.eu/2012/03/h-apisteuth-istoria-ton-orfanon-tou-titanikou/
«Είναι ο μεγαλύτερος μύθος σχετικά με τον Τιτανικό», λεει ο Ριτσαρντ Χάουελς του βρετανικού πανεπιστημίου Κινγκς Κόλετζ, προσθέτοντας πως «η ίδια η εταιρεία ποτέ της δεν είπε κάτι σχετικό με το «αβύθιστο» του Τιτανικού, αλλά είναι μια ιστορία που βολεύει παρά πολύ τη λαϊκή δοξασία γιατί φέρνει στο νου την αρχαιοελληνική έννοια της ύβρεως και την τιμωρία ενός καραβιού από τον Θεό εξαιτίας της αλαζονείας του». Αντιθέτως, όπως τονίζει ο Χάουελς, «η βύθιση του Τιτανικού δεν θεωρήθηκε τόσο σημαντικό γεγονός στην εποχή του, καθώς πολλοί πίστευαν τότε πως κάτι τέτοιο, αργά ή γρήγορα, θα συνέβαινε».
Ο μύθος λεει πως, ανάμεσα από την πρώτη και τη τρίτη θέση επιβατών, υπήρχε μια πόρτα που έμεινε κλειδαμπαρωμένη, ακόμη και κατά τη διάρκεια του ναυαγίου, προκειμένου οι «κοινωνικά κατώτεροι» επιβάτες, να μην εχουν την ευκαιρία να διασωθούν, αφήνοντας τους εύπορους επιβάτες να επιβιβαστούν στις σωσίβιες λέμβους. Όντως ένα τέτοιο τύπου κιγκλίδωμα υπήρχε, όμως η πόρτα δεν ήταν αμπαρωμένη και σίγουρα όχι κατόπιν εντολής. Σύμφωνα με το πόρισμα της έρευνας του Λόρδου Μέρσι, οι περισσότεροι επιβάτες της τρίτης θέσης (στην πλειοψηφία τους Αρμένιοι, Κινέζοι, Ολλανδοί, Ιταλοί, Ρώσοι και Σκανδιναβοί) αρνήθηκαν από μόνοι τους να αποχωριστούν τα λιγοστά τους υπάρχοντα και να επιβιβαστούν δίχως αυτά στις λέμβους - ενώ δεν υπάρχει καμία ένδειξη πως δόθηκε εντολή από τον καπετάνιο να μείνουν κλειδωμένοι στο χώρο που τους αναλογούσε.
Στις 23:40 της 14ης Απριλίου 1912, κατά τη διάρκεια τουπαρθενικού του ταξιδιού, το βρετανικό υπερωκεάνιο της εταιρείας White Star Line «Τιτανικός», θεωρούμενο τότε ως το «θαύμα της ναυπηγικής», συγκρούστηκε με ένα παγόβουνο στον Ατλαντικό Ωκεανό. Το παγόβουνο έσκισε το κύτος του πλοίου, καταστρέφοντας και τα πέντε στεγανά μέρη του πλοίου επιτρέποντας την εισροή νερού στο καράβι, το οποίο βυθίστηκε δύο ώρες και σαράντα λεπτά αργότερα στις 2:20, τα ξημερώματα της 15ης Απριλίου.
Το κύτος κατά την βύθιση έσπασε σε 2 κομμάτια, αφού ενώ βυθιζόταν με την πλώρη προς τα κάτω και την πρύμνη προς τα πάνω, κόπηκε στην μέση, λόγω του τεράστιου μεγέθους της πρύμνης. Η βύθισή του όχι μόνο παρέσυρε στο θάνατο 1.523 από τους 2.223 επιβάτες, αλλά γέννησε μια ολόκληρη παραφιλολογία σχετικα με τις συνθήκες του ναυαγίου πριν και κατά τη διάρκειά του, με αποτέλεσμα τη διάδοση μερικών δημοφιλών «αστικών μύθων» που έμειναν στην ιστορία κυρίως λόγω της, προ 15ετιας, ομώνυμης ταινίας του Καναδού σκηνοθέτη Τζέιμς Κάμερον. Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός αιώνα από τη ναυτική τραγωδία, πέντε από αυτούςτους μύθους καταρρίπτονται σε δημοσιεύματα των διεθνών μέσων ενημέρωσης.
Το κύτος κατά την βύθιση έσπασε σε 2 κομμάτια, αφού ενώ βυθιζόταν με την πλώρη προς τα κάτω και την πρύμνη προς τα πάνω, κόπηκε στην μέση, λόγω του τεράστιου μεγέθους της πρύμνης. Η βύθισή του όχι μόνο παρέσυρε στο θάνατο 1.523 από τους 2.223 επιβάτες, αλλά γέννησε μια ολόκληρη παραφιλολογία σχετικα με τις συνθήκες του ναυαγίου πριν και κατά τη διάρκειά του, με αποτέλεσμα τη διάδοση μερικών δημοφιλών «αστικών μύθων» που έμειναν στην ιστορία κυρίως λόγω της, προ 15ετιας, ομώνυμης ταινίας του Καναδού σκηνοθέτη Τζέιμς Κάμερον. Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός αιώνα από τη ναυτική τραγωδία, πέντε από αυτούςτους μύθους καταρρίπτονται σε δημοσιεύματα των διεθνών μέσων ενημέρωσης.
Μύθος 1: το δήθεν «αβύθιστο πλοίο»
«Είναι ο μεγαλύτερος μύθος σχετικά με τον Τιτανικό», λεει ο Ριτσαρντ Χάουελς του βρετανικού πανεπιστημίου Κινγκς Κόλετζ, προσθέτοντας πως «η ίδια η εταιρεία ποτέ της δεν είπε κάτι σχετικό με το «αβύθιστο» του Τιτανικού, αλλά είναι μια ιστορία που βολεύει παρά πολύ τη λαϊκή δοξασία γιατί φέρνει στο νου την αρχαιοελληνική έννοια της ύβρεως και την τιμωρία ενός καραβιού από τον Θεό εξαιτίας της αλαζονείας του». Αντιθέτως, όπως τονίζει ο Χάουελς, «η βύθιση του Τιτανικού δεν θεωρήθηκε τόσο σημαντικό γεγονός στην εποχή του, καθώς πολλοί πίστευαν τότε πως κάτι τέτοιο, αργά ή γρήγορα, θα συνέβαινε».
Μύθος 2: η ορχήστρα «έπαιζε μέχρι το τέλος»
Ο μύθος λεει πως η ορχήστρα έπαιξε μέχρι τη βύθιση του, με τους επτά μουσικούς να παίζουν με τα πόδια τους χωμένα, κυριολεκτικά, μέσα στο νερό. Αυτόπτες μάρτυρες που είχαν διασωθεί, είχαν πει κατόπιν πως θυμούνται μεν την ορχήστρα να παίζει, αλλά φυσικά μέσα στο χαμό της ώρας εκείνης, κανείς δεν θυμάται αν έπαιξαν μέχρι το τέλος.«Σίγουρα πάντως δεν έπαιξαν τον θρησκευτικό ύμνο που ισχυρίζεται η ταινία του Κάμερον, αλλά ρυθμικά και δημοφιλή «ραγκτάιμ» κομμάτια της εποχής». «Η ιστορία με τους αυτόχειρες μουσικούς χρησιμοποιήθηκε, ποιητική αδεία, στην ταινία του 1998», τονίζει ο Πολ Λούντεν-Μπράουν, επικεφαλής της «Titanic Historical Society» και ιστορικός σύμβουλος του Καναδού σκηνοθέτη.
Μύθος 3: ο καπετάνιος «πέθανε ηρωικά»
Ο καπετάνιος Εντουαρντ Σμιθ παρουσιάστηκε στην ταινία ως ένας βαριά πληγωμένος από τύψεις κι ένοχες άνθρωπος που προτίμησε να πάει στο βυθό μαζί με το καράβι του από το να διασωθεί. «Τίποτα από αυτά δεν συνέβη όμως», τονίζει ο Λούντεν-Μπράουν.«Απλώς η τύχη του Σμιθ αγνοείται. Σαν να έγινε καπνός. Κανείς δεν ξέρει τι απέγινε. Ωστόσο, είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για το ναυάγιο του Τιτανικού, αφού αυτός ήταν που οδήγησε το καράβι ανάμεσα στα παγόβουνα, θεωρώντας λανθασμένα ότι, παρά το μέγεθος του πλοίου του, μπορούσε με ελιγμούς να τα αποφύγει».
Μύθος 4: ο «κακός» πρόεδρος της εταιρείας
Οι μύθοι περί του προέδρου της White Star Line, Μπρους Ισμέι, τον παρουσιάζουν ως έναν «καυγατζή» που πίεσε τον καπετάνιο να οδηγήσει το πλοίο μέσα από τα παγόβουνα για να κάνει πιο γρήγορα, καθώς και ότι όταν το πλοίο βυθιζόταν πήρε τη θέση μιας γυναίκας σε μια σωσίβια λέμβο, για να σωθεί. «Πολλοί αυτόπτες μάρτυρες αναφέρουν πως ο Ισμέι βοήθησε πολλούς επιβάτες να ανέβουν σε σωσίβιες λέμβους, προτού επιβιβαστεί στην τελευταία από αυτές», αναφέρει ο λόρδος Μέρσι, ο οποίος ειχε διεξάγει την έρευνα για τις συνθήκες του ναυαγίου, λίγους μήνες μετά το δυστύχημα. Ο ίδιος ο Ισμέι σώθηκε και παραιτήθηκε από τη θεση του έναν χρόνο μετά, το 1913.
Μύθος 5: η κλειδαμπαρωμένη «τρίτη θέση» επιβατών
http://www.blog.gr/article.php?id=74945&category_id=28
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου