ΘΑΥΜΑΤΑ... ΤΕΛΟΣ!
Κλείνει η πρώτη χαρμόσυνη, περιορισμένης λαμπρότητας κι αυτή, εβδομάδα του μόλις αφιχθέντος νέου χρόνου, όμως καμιά, για την ώρα, από τις ευχές που πήραμε με τα «καλωσορίσματα» του δεν δείχνουν την καλή διάθεση για την πραγματοποίηση τους. Μέχρι και οι κάρτες που πήραμε, περιορισμένες κι αυτές, χωρίς την ανθοστόλιστη αισιοδοξία περασμένων καιρών, για να μην πούμε και για το ελαφρώς πανικόβλητο ύφος με το οποίο ο νέος μας δήμαρχος κ. Καμίνης, μεταξύ μιζέριας και ανησυχίας, μας είπε ότι αλλιώς τα περίμενε και διαφορετικά τα βρήκε.
Και πού εκείνες οι τραγουδιστικές μεγαλοπρέπειες στην Πλατεία Συντάγματος με ολόκληρες συμφωνικές ορχήστρες να παιανίζουν τα καινούργια σουξέ του Γιάννη Πάριου και της Άννας Βίσση; Φέτος η απόλυτη ξεραιλα, ούτε ένα Τρίο Κιτάρα ή έστω και ένα Τρίο Λαχτάρα που να μας έλεγε, ελλείποντος φέτος του κ. Κακλαμάνη, ότι «Λόντον, Παρίσι, Νιου Γιορκ, Βουδαπέστη και Βιέννη, μπρός στην Αθήνα καμιά, μα καμιά σας δεν βγαίνει», προσθέτοντας και την Υεμένη...
Όλες οι ευχές ήταν περίπου στο «άσε να δούμε» και στο «να πάρουμε πρώτα μια ανάσα, βρε αδελφέ» και όλες με μια συγκρατημένη αισιοδοξία και ένα κουμπωμένο χαμόγελο και ως εκεί. Φως ελπιδοφόρο από πουθενά, ούτε καν από μια χαραμάδα για να πιαστούμε από εκεί και να πούμε «εντάξει, ρε παιδιά, ψηλά το κεφάλι, φύγανε από τον καινούργιο χρόνο οι πρώτες οκτώ ημέρες χωρίς να γίνει τίποτα, αλλά μας μένουν οι υπόλοιπες τρακόσες πενήντα εφτά, ας μην το κάνουμε καημό, εδώ κι από μια κάλτσα που φεύγουν οκτώ πόντοι δεν τις πετάμε στα σκουπίδια, τις μαντάρουμε». Τώρα βέβαια θα μου πείτε -και με όλο σας το δίκιο- ότι από τον διαιτολόγο μας γιατρό, τον κ. Στρος-Καν, δεν ακούσαμε καμιά οδηγία περί απλού «μανταρίσματος» των συντάξεων και των μισθών, μια και αυτός, χωρίς να μας ρωτήσει, άρπαξε την ψαλίδα και μας έκοψε μια πιτζάμα της μιας όρθιας ρίγας, άσε δηλαδή που όταν τον είδα να μας μιλάει στη Βουλή, μου θύμισε Παπαδόπουλο σε ώρες ελληνο-χριστιανικού μεγαλείου και δεν σηκώθηκε ένας από τους 300 να του φωνάξει «άει πνίξου, ρε κόπανε, που μας κάνεις και τον εραστή, τα έχεις δει τα μούτρα σου στον καθρέπτη;», αλλά θα μου πεις «δεν θα ήταν ευγενικό». Αυτή η ευγένεια θα μας φάει...
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, θαύματα με πολλαπλασιασμό των άρτων να μην τα περιμένουμε, μια και μας τελείωσαν εδώ και 2.000 χρόνια. Όσα ήταν να γίνουν στην Κανά της Γαλιλαίας, στην Τιβεριάδα, στην Καπερναούμ και στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ έγιναν και καταχωρήθηκαν πολύψαλτα στα Ευαγγέλια των τεσσάρων Αποστόλων και από εκεί και πέρα θαύματα τέλος!
Και από εκεί και πέρα, όσα θαύματα και θαυματάκια μας προέκυψαν, έγιναν με πλήρη δημοκρατική συνέπεια και απόλυτη διαφάνεια, όπως άλλωστε το απαιτεί και η κυρίαρχη φιλοσοφία του Ελληνικού Συντάγματος που ξεκινάει με το άρθρο ότι απέναντι στο Νόμο όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι. Το επιβεβαιώνει άλλωστε και το ομολογεί με τη γνωστή του ειλικρίνεια και την αξιοθαύμαστη πολιτική του, από κάθε άποψη, βαρύτητα και ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος όταν μας λέει ότι «μαζί τα φάγαμε», επιβεβαιώνοντας ότι στη φουσκοθαλασσιά των θαυμάτων όλοι μας κολυμπήσαμε, κάνοντας τις βούτες μας και τις βουτιές μας και στο ανάσκελο και στο ξαπλωτό.
Διότι μη μου πεις ότι υπάρχει έστω και ένας 'Ελληνας ή έστω και μια αδικημένη Ελληνίδα που δεν διαθέτουν από ένα ονειρεμένο ελβετικό «σαλέ» στην Αράχωβα, από μια χολιγουντιανή βίλα στη Μύκονο, από μια παραμυθένια θαλαμηγό με χρυσά πόμολα ωνασιακού μεγέθους, από μια «οφ σορ» εταιρεία, νόμιμη άρα και ηθική, λογικής Βουλγαράκη, συμπεριλαμβανομένης και μιας δεξίωσης στο θωρηκτό «Αβέρωφ» με σουσουδο-φέρνουσα πεθερά κόνα - Μαριγώ, για να είναι έτσι πλήρες και το μεγαλείο μιας Ελλάδας που ποτέ δεν πεθαίνει και που, κατά πάσα πιθανότητα, σε κάποιο δικό της θαύμα θα πρέπει να οφείλεται και η αθανασία της, επιμένοντας πάντα στο εθνικό της σλόγκαν από αιώνος σε αιώνα και από τοίχο σε τοίχο «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ, ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ», συμπεριλαμβανομένων των νεκροθαφτών, εγχώριων και εισαγόμενων...
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ
ΤΟ ΠΑΡΟΝ 9.1.2011 (Απόσπασμα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου