Γιατί, ρε θείο;

Της ΒΟΥΛΑΣ ΠΑΤΟΥΛΙΔΟΥ

Ολυμπιονίκου

Ενώ το εικονικό ευημερούσε, το πραγματικό κατέρρεε και δεν «ά­νοιγε ρουθούνι» τόσα χρόνια. Βο­λευόμασταν, αλλά κυρίως μας εξαπα­τούσαν παραμυθιάζοντάς μας.

Το έ­γκλημα της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων δεν είναι ότι συμμετεί­χαν στο μεγάλο φαγοπότι. Θεωρώ πως υπάρχει κάτι ασύγκριτα πιο ε­γκληματικό. ΑΝΕΧΘΗΚΑΝ!

Υποπτεύονταν βέβαια τα όσα γίνονταν για εμάς ερήμην μας και χωρίς τις ούτως ή άλλως δυσεύρετες αποδείξεις. Πά­ρα πολλοί από εμάς καλυπτόμασταν πίσω από την ανεύθυνη τακτική του «άσε για αύριο» ή «έλα μωρέ τώρα» γιατί οι πολυπράγμονες μπροστάρηδές μας ανήκαν στους πολιτικούς μας «φίλους»!

Η επιτυχία ή η προσδοκία της δη­μιουργούσε τέτοιον εθισμό, ώστε φτάσαμε ν' ακούγεται «φυσιολογικό» το να παίρνονται τα κεφάλια των α­ξιότερων και ικανότερων από τους κομματικο-μεγαλο-παράγοντες. Και φτάσαμε τώρα να μας φταίει το Δη­μόσιο και «οι κοπρίτες» που προσλή­φθηκαν σ' αυτό; Γιατί, ρε θείο, επέλεξες τον κοπρίτη; Μα ξέρεις πολύ καλά το γιατί! Αν επέλεγες τον άξιο, τον ικανό, ήξερες πως κάποια στιγμή θα τον έβρισκες μπροστά σου, να σου καταλογίζει εσφαλμένες και επιλήψιμες επιλογές, για τις οποίες βεβαίως βεβαίως θα καλυπτόσουν πί­σω από τον ευφάνταστης αισχρότητας νόμο «περί ευθύνης υπουργών».  Τον επέλεξες γιατί εξ ιδίων επιλέγει πάντοτε τα αλλότρια.

Όσοι βρέθηκαν στο τιμόνι της χώρας διέψευσαν στον έναν ή στον άλ­λον βαθμό τις λαϊκές προσδοκίες. Διαπλοκή, διαφθορά, κομματισμ0ς, κλοπές και υποκλοπές, μετριοκρατία, τεμπελιά, σπατάλη, απουσία οράματος και αξιοποίησης όλου του πλού­του που κληρονομήσαμε, δονζουανίστικες συμπεριφορές και φυσικά έλ­λειψη έμπρακτης και όχι θεωρητικής ευθύνης, χαρακτήρισαν την πολιτική του τόπου μας.

Σ' αυτόν τον τόπο όμως γεννήθη­καν και έδρασαν αναστήματα ανθρώ­πων όπως π.χ. ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Και για να μάθουν όλοι αυτοί οι οσφυοκάμπτες τι σημαίνει διαπραγ­μάτευση, υπενθυμίζω το εξής, που ποτέ δεν το θεώρησαν άξιο παρα­δειγματισμού για τα παιδιά μας, ώστε να ενταχθεί στην ύλη των σχολικών αναγνωσμάτων, και αντ' αυτού μιλού­σαν για συνωστισμό των ελληνικών πτωμάτων στη Μικρά Ασία:

Στη Λωζάννη ο Ελ. Βενιζέλος πη­γαίνει ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας  για τη γνωστή συνθήκη ειρήνης. Η Ελλάδα είναι ήδη ηττημένη, εξαθλιωμένη και με 1.500.000 πρόσφυγες σε ελεεινή κα­τάσταση. Πριν από την έναρξη της συνεδρίασης ο πρόεδρος της διεθνούς επιτροπής ανακοινώνει με μεγάλη δυσφορία στον Βενιζέλο ότι οι Τούρ­κοι για να δεχθούν έναρξη διαπραγ­ματεύσεων απαιτούν: α) Την παράδο­ση της Θεσσαλονίκης, β) Την παρά­δοση του ελληνικού στόλου και φυσι­κά του θρυλικού «Αβέρωφ» (όπου τώρα γίνονται γαμήλιες δεξιώσεις!).

Η απάντηση του Βενιζέλου προς τον πρόεδρο υπήρξε ακαριαία: «Θα ανακοινώσετε στους Τούρκους ότι ε­δώ στη Λωζάννη δεν προσέρχομαι ως ηττημένος, αλλά ως εμπόλεμος». Έπειτα απ' αυτήν την απάντηση οι Τούρκοι απέσυραν τις απαιτήσει τους.

Είναι μια άριστη φροντιστηριακή ά­σκηση για τις σημερινές διαπραγματεύσεις του παρόντος μας, του μέλλοντ0ς μας και φυσικά του παρελθόντος μας.

Πηγή: "ΠΑΡΟΝ"