Η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον κ. Λουκά Παπαδήμο θεωρήθηκε ως ευκαιρία αλλαγής του κλίματος, εάν όχι του πολιτικού συστήματος. Η προσδοκία διαψεύδεται στην πράξη, και ούτε ήταν δυνατόν να γίνει διαφορετικά. Αμοιρος πολιτικής εμπειρίας, ο σημερινός πρωθυπουργός ηγείται προσωρινής κυβερνήσεως τριών κομμάτων βιαίως σπαρασσομένων.
Πολίτες αγαθών προθέσεων, που θεωρούν δικαίως ή αδίκως ότι το πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδος είναι αποκλειστικά και μόνον οι πολιτικοί της, θα εύχονταν τα πράγματα να ήσαν διαφορετικά. Αλλά ένα πολιτικό σύστημα ουδέποτε καταργείται αυτοβούλως για να δώσει τη θέση του σε τεχνοκράτες. Ενίοτε ανατρέπεται με τρόπο πραξικοπηματικό.
Η περίπτωση της τεχνοκρατικής κυβερνήσεως υπό τον κ. Μάριο Μόντι είναι απολύτως διαφορετική περίπτωση, διότι η Ιταλία μπορεί να κυβερνάται ενίοτε από οπερετικούς πρωθυπουργούς -όπως ο κ. Σίλβιο Μπερλουσκόνι-, αλλά είναι μία χώρα όπου υπάρχει κράτος και ένα ισχυρό και παραγωγικό οικονομικό κατεστημένο.
Η Ελλάδα είχε αναδείξει στο παρελθόν πολιτικούς ολκής, αλλά το κράτος που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν δεν υπήρχε. Τα όποια επιτεύγματά τους ήσαν το αποτέλεσμα προσωπικού κύρους στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό και η απομάκρυνσή τους από την εξουσία συχνότατα τα εκμηδένιζε.
Από τη δημιουργία του Ανεξαρτήτου Βασιλείου, η Ελλάς προσποιείται ότι λειτουργεί ως κράτος ευρωπαϊκό, δίχως να είναι. Διαδοχικές κυβερνήσεις «νομοθετούν θεσμούς», αλλά δεν έχει δημιουργηθεί ποτέ κοινό έδαφος πολιτικής συμπεριφοράς, όπως στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εξ ου και οι πολιτικές συγκρούσεις που παίρνουν στην Ελλάδα εμφυλιακές περίπου διαστάσεις· εξ ου και το χάος που δημιουργεί η κατάχρηση των δημοκρατικών θεσμών.
Κράτος προσπάθησε να δημιουργήσει μόνον ο Ιωάννης Μεταξάς, κατά τον Κρίστοφερ Γουντχάους, τον απεσταλμένο της Βρετανίας στις ανταρτικές ομάδες της κατεχόμενης από τους Γερμανούς Ελλάδος· και η κρίση του έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι ο Μεταξάς δεν ήταν μεταξύ όλων εκείνων που εστήριζε η αγγλική πολιτική στη χώρα μας.
Η προσπάθεια του Μεταξά ανεκόπη από τον πόλεμο, αλλά ούτως ή άλλως ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία, διότι ακόμη και το έργο του πλέον ικανού δικτάτορα κατεδαφίζεται με την ανατροπή του. Η ποιότητα του κράτους επιβάλλεται από την καθεστηκυία αστική τάξη μίας χώρας και όχι διά διαταγμάτων. Το δυστύχημα με την ελληνική αστική τάξη ήταν ότι διχάστηκε με τρόπο τραγικό και επανασυγκολλήθηκε επιπολαίως μόνον για να αντιμετωπίσει την κομμουνιστική ανταρσία.
Παράλληλα, η μοναδική κοινωνική κινητικότητα που χαρακτηρίζει την Ελλάδα δεν επιτρέπει τη διαμόρφωση παγίας αστικής συμπεριφοράς, όπως συνέβη σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Πέραν τούτου, στη σημερινή συγκυρία της παγκοσμιοποιήσεως διερώταται πλέον κανείς ποίος ο ρόλος μίας εθνικής αστικής τάξεως.
Θα ήταν εξωπραγματικό εάν κανείς ανέμενε από τον όποιο κ. Παπαδήμο να φέρει την «λαμπρά επανάσταση» στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Η λύση θα προκύψει από λαϊκιστή ηγέτη, που θα καταστήσει τον εκσυγχρονισμό λαϊκό αίτημα και όχι ιδεολόγημα επιβαλλόμενο έξωθεν.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_04/12/2011_1296993
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου