Να ανασχεθούν οι ολέθριες υποτροπές της χρεοκοπίας

Να ανασχεθούν οι ολέθριες υποτροπές της χρεοκοπίας

Αποβαίνοντας αυτοδύναμοι διαχειριστές της τύχης μας

Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ

Να το καταλάβουμε: Η χώρα δεν μπορεί να επιβιώνει με όρους δανειακών δόσεων και κυρίως δεν μπορεί να συντηρήσει την έννοια της εθνικής κυριαρχίας με την υποθήκευση του σύνολου συστήματος αξιών της σε στυγνά Μνημόνια, τα οποία προέρχονται μεν από εταίρους, αλλά διέπονται από έως και βάναυσες προδιαγραφές τοκογλυφίας. Η πάσα αλήθεια.

Και η ακόμη στυγνότερη: Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι απλώς οικονομικό. Είναι και τέτοιο, αλλά σε αυτό συναρτώνται και άλλα, εθνικώς ουσιαστικότερα, που τείνουν να περισταλούν ή και να ακρωτηριασθούν ως αποτέλεσμα των επαχθών αναγκών που αναπαράγονται. Με την Ελλάδα στην τανάλια τραυματικών συνθηκών χρεοκοπίας και τις προοπτικές της να διέπονται από κινδύνους εκποίησης, με αποτέλεσμα να αποβαίνει εν πολλοίς αναλώσιμη στο πλαίσιο των συμμαχιών που υποτίθεται ότι υπήρξαν το μείζον εχέγγυο.

Η έκτη δόση, λοιπόν, εκταμιεύεται. Η εμπειρία όμως από τη χρήση της ως εκβιαστικού μοχλού πρέπει να έχει δώσει ένα πικρό μάθημα για όσα συνέπονται. Γιατί τα χειρότερα βρίσκονται μπροστά μας, και αυτά θα δημιουργήσουν οδυνηρότερες συνθήκες για τη χώρα, κάτι που πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε και έτσι να οδηγηθούμε ως λαός -και ως Ελληνισμός- στην αναζήτηση σωστικών διεξόδων. Το ταχύτερο. Και με κάθε πρόσφορο τρόπο. Με παραγωγικές διαδικασίες, οι οποίες θα περνούν μέσα από πολιτική ανανέωση και από θεσμική επανίδρυση. Αποφασιστικά. Και με σαφείς στοχεύσεις, οι οποίες να οδηγούν στην εθνική ανασύνταξη μέσα και από επώδυνες έστω αποφάσεις και ανάλογες ταυτοχρόνως δράσεις.

Διαφορετικά, είτε θα αναμένουμε κατά τακτά διαστήματα τη δοκιμασία των υπεσχημένων δόσεων είτε θα υπερβούμε το πρόβλημα με δραστικές τομές, οι οποίες θα οδηγήσουν σε συνθήκες αυτάρκειας, κάτι που σημαίνει αναδιάταξη και επί επιπέδου πολιτειακής λειτουργίας και επί επιπέδου ατομικής ανάληψης ευθυνών. Με δίκαιη πράγματι κατανομή των βαρών του εγχειρήματος και γενικά της συμμετοχής στην προσπάθεια επανακάμψεως.

Δεν υπάρχει άλλη οδός. Κανείς δεν δανείζει ατόκως και «για την ψυχή του». Και κανείς δεν θα λυπηθεί για τη δική μας κατολίσθηση. Όλοι θα μας συμπαρίστανται μεν, αλλά κανείς δεν θα βάλει την πλάτη του κάτω από το άχθος της πτωχεύσεως για εμάς. Το απλό.

Αυτή μας η αποφασιστική στάση πρέπει να μεταφρασθεί σε πολιτική βούληση και να διαβιβασθεί πειστικά προς τα έξω. Πρωταρχικά προς τους δυνάμει εταίρους, κάποιοι από τους οποίους μας διέσυραν, ή καλύτερα τους επιτρέψαμε να μας διαβουκολήσουν ως ακαμάτηδες, μπαταξήδες και ανίκανους να διαχειρισθούμε ακόμη και τις αδυναμίες μας. Αυτό όχι μόνο πρέπει να αναστραφεί πάραυτα αλλά και να εκχωρήσει τη θέση του σε μια πειστική αναστροφή που να οδηγεί από τη μοιρολατρική αποδοχή της κηδεμονίας του ευρωπαϊκού οίκτου «προς την ελληνική επαιτεία» στην παλινόρθωση του εθνικού γίγνεσθαι. Και οικονομικά (που δεν είναι καθόλου εύκολο μεν, αλλά δεν είναι και αδύνατον) και πολιτικά και εθνικά. 1) Με την ανασύνταξη εσωτερικών δυνάμεων και εξωτερικών αντιστηριγμάτων. 2) Με τη διαμόρφωση ρεαλιστικών σχεδιασμών που να οδηγούν σε κάποιες αναγκαίες υπερβάσεις.

Είναι το λιγότερο αδιανόητο τη στιγμή που επιβεβαιώνεται υπεραξία φυσικού (υποθαλάσσιου και όχι μόνον) πλούτου στην εθνική γεωγραφία, η Ελλάδα να επιβιώνει με όρους αδυσώπητης επαιτείας! Και την ώρα που η αναξιοποίητη δημόσια περιουσία υπερκαλύπτει τις τοκογλυφικές απαιτήσεις, οι έλληνες πολίτες να απορρίπτονται «στα μπάζα» δίκην ανενεργού και αχρηστευμένου υλικού. Χωρίς την προοπτική ανατάξεως και χωρίς ελπίδα επανενεργοποιήσεως, καθώς η μετανάστευση κλιμακώνεται συνεχώς, ενώ στο κέντρο της χώρας αυξάνεται η εμβόλιμη δημογραφία, που οδηγεί στην επιτάχυνση των κακοήθων μεταλλάξεων, με ό,τι αυτό σημαίνει. Κάτι που θα εισπραχθεί αναλόγως. Και συντόμως. Και αυτό χωρίς καθόλου -μα καθόλου- αισθήματα ή νύξεις με ρατσιστικά ελατήρια. Το αντίθετο. Οι πραγματικότητες όμως δεν αστειεύονται. Και η εξαθλίωση της γηγενούς ανθρώπινης πανίδος, μαζί με αυτά τα φαινόμενα, τελικώς αποβαίνει εκρηκτικό μείγμα. Με μοιραίο κόστος.

Σε τελική ανάλυση, το θέμα δεν είναι να διαπιστώνεται η κακοήθης προοπτική χρεοκοπίας. Το θέμα είναι να υπάρξουν το ταχύτερο αποτρεπτικές δυναμικές, πριν τα πράγματα καταστούν δυνάμει μη αναστρέψιμα, οπότε και τα παράγωγα θα είναι μοιραία και τα επίχειρα εθνικώς ολέθρια, με όρους όχι απλώς ακρωτηριασμών αλλά και ιστορικής ενδεχομένως συνέχειας.

Να συνέλθουμε. Όσο είναι καιρός...