«Έφυγε» ο Ζορζ Μουστακί

Την τελευταία του πνοή άφησε ο Ζορζ Μουστακί σε ηλικία 79 ετών.

Ο ελληνικής καταγωγής καλλιτέχνης πέθανε στο σπίτι του στη Νίκαια της Γαλλίας, όπου ζούσε το τελευταίο διάστημα.

Το 2011, ο Μουστακί, είχε κάνει γνωστό πως έπασχε από αναπνευστικά προβλήματα και πως η «μη αναστρέψιμη» ασθένειά του τον καθιστούσε «οριστικά ανίκανο να τραγουδά».

Ο Ζορζ Μουστακί γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια to 1934 από Έλληνες γονείς. Οι γονείς του ήταν έλληνες σεφαραδίτες εβραίοι από την Κέρκυρα, οι οποίοι είχαν μεταναστεύσει στην Αίγυπτο. Tο πραγματικό του όνομα ήταν Γιούσεφ Μουστακί. Από μικρή ηλικία ανέπτυξε το πάθος του για τη μουσική και τη λογοτεχνία.

Το 1951 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου συνάντησε τον Ζωρζ Μπρασένς και υιοθέτησε το μικρό του όνομα εκφράζοντας το θαυμασμό του προς αυτόν.

Ο Μουστακί έγραψε περίπου 300 τραγούδια για τους μεγαλύτερους Γάλλους ερμηνευτές, όπως η Εντίτ Πιάφ ή ο Υβ Μοντάν, πριν τα τραγουδήσει ο ίδιος με επιτυχία.

Τα πιο διάσημα τραγούδια του παραμένουν το "Milord" (1958), γραμμένο για την Εντίτ Πιάφ και μεταφρασμένο σ' ολόκληρο τον κόσμο, μετά το "Le Meteque" (Ο Μέτοικος, 1969), που τραγουδήθηκε αρχικά από την Πία Κολόμπο και το ρεφρέν του έχει κάνει το γύρο του πλανήτη.

Πολλά άλλα από τα τραγούδια του έγιναν κλασικά, όπως αυτά που ερμήνευσε το 1966 ο Σερζ Ρεζιανί, ("Sarah", "Ma liberte", "Ma solitude", "Votre fille a vingt ans"), αλλά επίσης τα "La Dame Brune" (το τραγούδησε η Μπαρμπαρά το 1968) ή ακόμη τα "Joseph" και "La Marche de Sacco et Vanzetti".

http://www.newsbomb.gr/politismos/story/310195/efyge-o-zorz-moystaki#ixzz2U8MVmv8K

του Τάκη Θεοδωρόπουλου, με αφορμή το "φευγιό" του Ζωρζ Μουστακί, αναφορά σε μιαν ολόκληρη εποχή

Ο περιπλανώμενος ευγενής
«Με τη φάτσα μου σαν μέτοικος, σαν περιπλανώμενος Ιουδαίος, σαν Ελληνας βοσκός και τα μαλλιά στους τέσσερις ανέμους…» Πόσες φορές τα έχω ακούσει αυτά τα λόγια με την υπέροχη και λίγο θλιμμένη μουσική τους κι ακόμη δεν βαρέθηκα να τα ακούω. Ο Ελληνας Εβραίος, που γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και σταδιοδρόμησε στη Γαλλία, είναι μια ολόκληρη εποχή. Και όχι μόνο μια εποχή της δικής μου ζωής και των συνομηλίκων μου. Μια εποχή της Γαλλίας, της Ευρώπης, της Μεσογείου.

Ηταν οι πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, το Παρίσι ήταν ακόμη κέντρο, και το γαλλικό τραγούδι έφτιαχνε νοοτροπίες και γούστα. Ο Μπρασένς με την ελάχιστη μουσική και τα υπέροχα λόγια, η Μπαρμπαρά, ο Μπρελ, ο Μουστακί. Ακόμη θυμάμαι τον ήχο της ξυριστικής μηχανής του πατέρα μου που με ξυπνούσε για το σχολείο μουρμουρίζοντας παράφωνα τα «Νεκρά φύλλα». Εγώ μουρμούριζα τον «Μέτοικο». Διαφορά γενιάς, όμως νιώθαμε πως συμμετέχουμε και οι δύο στον ίδιο κόσμο. Και πως ο κόσμος αυτός ήταν πολύ πιο ανοιχτός απ’ την ελλαδική στενότητα.

Ηταν ένας κόσμος που διψούσε για ευτυχία, σαν μονίμως ερωτευμένος, όπως ο «μέτοικος» που «χάιδεψε ό,τι φορούσε φούστα». Τα πρότυπα της ευδαιμονίας δεν είχαν ακόμη επιβληθεί και η τέχνη πάλευε την τυραννία των στερεοτύπων. Εκτός των άλλων, ο Μουστακί με έκανε να αγαπήσω τη Γαλλία και την Ευρώπη. Και τη Μεσόγειο, που «τα καλοκαίρια της δεν φοβούνται τα φθινόπωρα». Ηταν μια άλλη Ευρώπη τότε. Αγαπούσε την ελευθερία και έκανε τέχνη. Η Γαλλία του Μουστακί ήξερε να απολαμβάνει τη ζωή, επειδή, όπως και η υπόλοιπη Ευρώπη, είχε μάθει την αξία της μετά τον πιο φονικό πόλεμο που γνώρισε η ανθρωπότητα. Με την τρυφερή του μουσική πάλευε να εξορκίσει τα τέρατα.

Του ταιριάζει απόλυτα το «ελληνικός» του Καβάφη. Κι επειδή ήταν «ελληνικός» αισθανόταν στην παρισινή σκηνή σαν στο σπίτι του. Βλέπετε, τότε κανείς δεν αμφέβαλλε πως η Γηραιά Ηπειρος είναι η γωνιά του κόσμου όπου μπορείς να διεκδικήσεις τη ζωή σου όπως την επιθυμείς. Δεν χρειαζόταν καν να είσαι εύπορος για να περνάς καλά. Ο Μουστακί ήταν ο περιπλανώμενος ευγενής που περνούσε τα σύνορα όπως περνούσε τον δρόμο.
Πόσο κλειστοφοβικός μοιάζει ο κόσμος μας μπροστά στον δικό του."

Από το FACEBOOK