Καταπέλτης η αγόρευση του εισαγγελέα Δελαπόρτα
Το Δεκέμβριο του 1966, λίγους μήνες πριν η χώρα μπει στο γύψο των
συνταγματαρχών, η δίκη για τη δολοφονία Λαμπράκη βρίσκεται στην τελική
της ευθεία. Ο Εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας είναι καταπέλτης κατά των κατηγορουμένων, ζητώντας την καταδίκη τους βάσει του κατηγορητηρίου.
Στην αγόρευσή του, ο εισαγγελικός λειτουργός βάλλει κατά του Στρατού
και των Σωμάτων Ασφαλείας ενώ χαρακτηρίζει τους κατηγορούμενους ως
«υποπροϊόντα του Χίτλερ και γιγαντοκύτταρα δοσιλογισμού που δυστυχώς
κυκλοφορούν ακόμη στο ελληνικό αίμα»:
«Οι άνθρωποι που κλήθηκαν δύο μέρες πριν (από τη δολοφονία του
Λαμπράκη) και βοήθησαν τους «Γορίλες» της προσωπικής ασφάλειας του
στρατηγού Ντε Γκολ στο έργο τους, εκαλούντο για να παίξουν το βράδυ της
22ης Μαΐου 1963 τους Ρινόκερους του Ιονέσκο, εκ του φυσικού. Και
πράγματι το έπαιξαν με μεγάλη επιτυχία.
Αποτελεί δεινή ύβρη και μείωση του Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας,
η καταφυγή προς ενίσχυσή τους στην ιδιωτική οργάνωση οιουδήποτε που
αποτελείται από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα
δοσιλογικής λευχαιμίας που κυκλοφορούν δυστυχώς ακόμη στο ελληνικό αίμα,
από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες
τους οποίους μνημόνευσα πιο πάνω, και από άλλους φτωχούς διαβόλους που,
σε κάθε περίσταση και ευκαιρία, «ζητούν οι ταλαίπωροι να μπαλωθούν»
(κατά τον ποιητή)…
Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα
ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη
και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του
Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων»,
κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την
ταυτότητα του Γκοτζαμάνη.
Άλλοτε, εκείνοι που καταδικάζονταν για ζωοκλοπή, στερούνταν της τιμής
να υπηρετούν στο Στράτευμα, με τη σκέψη ότι η υπεράσπιση της Πατρίδας
είναι έργο των αγνών, των τιμίων, των ανιδιοτελών και των ενάρετων
ανθρώπων, με κορωνίδα μεταξύ αυτών των αρετών τη φιλοπατρία.
Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους
κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς
σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων
και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης.
Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»
ΠΑΥΛΟΣ ΔΕΛΑΠΟΡΤΑΣ :
ΕΝΑΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΜΕ "ΤΣΑΓΑΝΟ"
Γεννήθηκε στα Κουβαλάτα Ληξουρίου και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εισήλθε στο δικαστικό σώμα το 1931 και το 1933 διορίστηκε ειρηνοδίκης στην Μυτιλήνη, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1938.
Υπηρέτησε ως πρωτοδίκης στο Γύθειο (1945 - 1946) και την Ζάκυνθο (1947 - 1951) και ως εισαγγελέας πρωτοδικών στο Μεσολόγγι.
Το 1963 υπηρετούσε ως εισαγγελέας εφετών στη Θεσσαλονίκη. Από την θέση αυτή αναμείχθηκε στην υπόθεση Λαμπράκη καθώς είχε τη γενική εποπτεία των ανακρίσεων, που διεξάγονταν από τον ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη και τον εισαγγελέα Δημήτριο Παπαντωνίου. Μαζί με τον Σαρτζετάκη αντιστάθηκαν στις πιέσεις του τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Κωνσταντίνου Κόλλια, να κλείσει γρήγορα και χωρίς έρευνα η υπόθεση. Αργότερα στην δίκη ως εισαγγελέας έδρας πρότεινε την καταδίκη των περισσοτέρων, πρόταση που δεν έγινε δεκτή από το δικαστήριο.
Με τον ερχομό της Χούντας των Συνταγματαρχών εκδιώχθηκε μαζί με άλλους είκοσι εννέα από το δικαστικό σώμα με απόφαση της τότε κυβέρνησης (1968).
Είχε συγγράψει δύο βιβλία αυτοβιογραφικού χαρακτήρα: το σημειωματάριο ενός Πιλάτου (1978, εκδόσεις Θεμέλιο) και το Λιθάρι του Σισύφου (1981, εκδόσεις Θεμέλιο)
Απεβίωσε στην Αθήνα το 1980. Ήταν παντρεμένος και είχε αποκτήσει δύο παιδιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου