ΤΙΜΗ
ΚΑΙ ΔΟΞΑ Σ' ΑΥΤΟΥΣ
Γράφει η Χρύσσα Λουλοπούλου
Οι φαντάροι ήταν
σκυθρωποί, παραταγμένοι σε σειρά με τα όπλα στον ώμο.
Μια φωνή βροντερή, κοφτή, θλιμμένη
έκοβε τη σιωπή στα δύο: "Στρατιώτης Κολπάμης Νικόλαος του Μενελάου. Απών. Έπεσεν
υπέρ πατρίδος."
Οι στρατιώτες σήκωναν τα
όπλα στον αέρα και πυροβολούσαν.
Η φωνή έλεγε κι άλλο
όνομα. Κι άλλο, κι άλλο...Και οι πυροβολισμοί έσκιζαν τον ουρανό σαν χασέ παλιό
κι ανέβαιναν στον παράδεισο κι έλεγαν 'ευχαριστώ' στους ήρωες. Κι ύστερα μια σάλπιγγα τους
έκλαιγε. Όλοι νέοι. Όλοι γεμάτοι ζωή και όνειρα.
Ανατρίχιαζα. Έκλαιγα. Ήμουν
μικρό παιδί, μα ένοιωθα τις ψυχές που πετούσαν ανάμεσά μας και μας ψιθύριζαν
στο αυτί ν' αγαπάμε την πατρίδα που για χάρη της ήταν απόντες.
Έτσι έμαθα να αγαπώ την
Ελλάδα, την Ελλάδα 'μου', τη Μακεδονία 'μου', την Ιστορία 'μου' και τους ήρωές
'μου'. Από τα Προσκλητήρια νεκρών στα οποία με έπαιρνε ο πατέρας μου κάθε
τέτοια μέρα.
Πες με όπως θες. Είναι
σχεδόν της μόδας να αποκαλείς 'φασίστα' ή 'σωβινιστή' κάποιον που δηλώνει πως
αγαπά πολύ τον τόπο του. Μα εγώ προτιμώ να αρέσω σε κείνους τους ήρωες, παρά σε
σένα που όλο λόγια είσαι. Τίποτα δεν είσαι μπροστά τους. Ούτε κι εγώ άλλωστε. Αλλά
αν κληθώ να αποδείξω την αγάπη μου, θα τους μιμηθώ.
Εσύ;;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου