«…Παντού, όλο και πιο πολλοί άντρες, γυναίκες, παιδιά προστρέχουνε στις πλατείες, αναμαλλιασμένοι από τον άνεμο, γελώντας, κλαίοντας. Εκατοντάδες σημαίες, γαλανόλευκες ή κόκκινες, ξεπετάχτηκαν μέσα από το πλήθος και, μονομιάς, αυτή η απέραντη μάζα αρθρώθηκε και σείστηκε σε μια κίνηση. Έτσι άρχισε η ατέλειωτη παρέλαση, μια παρέλαση που ποτέ δεν είχε ξαναδεί ο κόσμος. Τρεις μέρες και τρεις νύχτες ο λαός της Αθήνας, τσακισμένος από τα δεινά τόσων μαύρων ατελείωτων χρόνων, από τόσα πένθη και τόση μιζέρια, ο πεινασμένος, άρρωστος λαός, που έφτυνε αίμα, ξετυλίχτηκε κάτω από τον ήλιο και με το φως των πυρσών, χωρίς να κοιμηθεί, χωρίς να πιει και χωρίς να φάει, κρατημένος απ΄το ομαδικό παραλήρημα, από την απέραντη χαρά της λευτεριάς, που είχε ξαναβρεθεί». A. Kedros, «Le peuple roi», Παρίσι, 1952.
Γράφει ο Αριστομένης Συγγελάκης |
Στις 12
Οκτωβρίου συμπληρώνονται 70 χρόνια από την απελευθέρωση της Αθήνας από
τον χιτλερικό εφιάλτη. Μια πρωτόγνωρη έκρηξη χαράς έζησε όλη η Ελλάδα
από τις Φέρες στον Έβρο, την Καρδίτσα, τα Κύθηρα και την Σητεία,
περιοχές που απελευθερώθηκαν πρώτες ήδη από τα τέλη Αυγούστου μέχρι τις
αρχές Σεπτεμβρίου, έως τη Δυτική Ελλάδα (η οποία στις 27 Σεπτεμβρίου
είχε απελευθερωθεί στο σύνολό της), τη Στερεά Ελλάδα (η Θήβα
απελευθερώνεται στις 16.9 και στις 18.9 η Λαμία), την Ήπειρο, την
Πελοπόνησσο (όπου μετά από σκληρές μάχες των ανταρτών με τους Γερμανούς
και τους ταγματασφαλίτες απελευθερώνεται η Καλαμάτα στις 9.9 και έως τις
10 Οκτώβρη έχει απελευθερωθεί ολόκληρη η Πελοπόννησος), τη Μακεδονία (η
Θεσσαλονίκη απελευθερώθηκε στις 30.10) και την Κρήτη.
Στην Κρήτη πρώτα απελευθερώνεται ο νομός Λασιθίου (η Σητεία στις 5
Σεπτεμβρίου), στη συνέχεια ο νομός Ηρακλείου (το Ηράκλειο στις 11
Οκτωβρίου) και αμέσως μετά ο νομός Ρεθύμνης (το Ρέθυμνο στις 13
Οκτωβρίου). Όμως οφείλουμε να σταθούμε στο παράδοξο της Κρήτης: ο
κρητικός λαός και η Αντίσταση έπρεπε να αγωνιστούν σκληρά για την
απελευθέρωση και του τελευταίου τμήματος της μεγαλονήσου, καθώς οι
Γερμανοί με την εγκληματική ανοχή των Άγγλων κατείχαν έως τον Ιούλιο του
1945 ένα θύλακα στο νομό Χανίων. Μάλιστα, όπως σημειώνει ο Μανώλης
Γλέζος στο βιβλίο του «Εθνική Αντίσταση», το τελευταίο θύμα του ναζισμού
στην Ελλάδα ήταν ο Λευτέρης Ανδρουλάκης, στις 28 Ιουνίου 1945, 37
ολόκληρες ημέρες μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου! Αλήθεια, τι
τραγική ειρωνεία για τον ανυπότακτο κρητικό λαό που αντιστάθηκε και
δοκιμάστηκε περισσότερο απ΄ όλους…
Από την απελευθερωση της Αθήνας
Ας επανέλθουμε όμως σ΄ εκείνες τις μαγικές μέρες του Οκτώβρη, που ο
λαός μας ρούφαγε αχόρταγα το κρασί της ελευθερίας, προσδοκώντας, εύλογα,
μια καλύτερη ζωή, με ειρήνη, δουλειά, πρόοδο και ευημερία, χωρίς ξένους
δυνάστες. Η περιγραφή του Ρόλαντ Χάμπε, πράκτορα της γερμανικής
αντικατασκοπείας στην κατεχόμενη Ελλάδα, είναι χαρακτηριστική πώς είδαν
οι ίδιοι οι κατακτητές το λυτρωτικό ξέσπασμα του λαού της Αθήνας:
«…Βρήκαμε τους δρόμους σκεπασμένους από μιαν ανθρώπινη πλημμύρα, έτσι
που το αυτοκίνητό μας δεν μπορούσε ν΄ανοίγει, παρά με δυσκολία, το δρόμο
του. Ποτέ δεν είδα ανθρώπους κυριαρχημένους από τέτοια χαρά και τέτοιο
ενθουσιασμό». Δυστυχώς όμως εκείνες τις σπάνιες στιγμές ενότητας, χαράς
και ανάτασης του λαού γρήγορα διαδέχθηκαν τα Δεκεμβριανά, ο Εμφύλιος, οι
διώξεις των μισών Ελλήνων (ακόμη και των αγωνιστών της Εθνικής
Αντίστασης!), οι εκλογές βίας και νοθείας του 1961, η Αποστασία του
1965, η Χούντα, η τραγωδία της Κύπρου.
Σε αντίθεση με τις άλλες χώρες της Ευρώπης, ελάχιστοι δωσίλογοι
τιμωρήθηκαν. Αντίθετα, τα μέλη του ΕΑΜ, που μάτωσαν για την πατρίδα,
υπέστησαν τα πάνδεινα! Αν και η Μεταπολίτευση, ιδίως μετά το 1981,
αποτέλεσε την πιο δημιουργική περίοδο των τελευταίων 100 χρόνων, με
κυρίαρχα στοιχεία την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, τη διεύρυνση
και ισχυροποίηση των δημοκρατικών θεσμών, τις κοινωνικές κατακτήσεις και
τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, εντούτοις δεν κατάφερε, ή
δεν επιχείρησε καν, τη ριζική παραγωγική, διοικητική και αξιακή
ανασυγκρότηση του ελληνικού κράτους σε προοδευτική κατεύθυνση. Και
τελικά, μέσα από καταστροφικές επιλογές πολιτικών ηγεσιών τραγικά
κατώτερων των περιστάσεων, φτάσαμε στο μνημόνιο και, επί της ουσίας,
στην υποδούλωση της χώρας στις ξένες δυνάμεις. Μια πορεία δραματικής
υποβάθμισης της ζωής των πολιτών αλλά και υπονόμευσης της προοπτικής της
χώρας, η οποία πρέπει άμεσα να ανατραπεί!
70 χρόνια μετά την αποχώρηση των, ηττημένων και τσακισμένων από τον
ηρωικό αγώνα του λαού μας, στρατευμάτων του Γ΄ Ράιχ από την Ελλάδα, οι
Γερμανοί ξανάρχονται! Όχι όμως ως μεταμελημένος θύτης, που θέλει να
ζητήσει ταπεινά συγγνώμη και να αναλάβει την ευθύνη για τα εγκλήματα του
Γ’ Ράιχ, αποζημιώνοντας το θύμα του. Ούτε ως αλληλέγγυος εταίρος, που
σπεύδει να μας συμπαρασταθεί στη δύσκολη στιγμή. Αλλά ως οικονομικός
κατακτητής, που μετέρχεται κάθε μέσο για να επωφεληθεί του δράματος του
ελληνικού λαού και να λεηλατήσει τον εθνικό μας πλούτο, δημόσιο και
ιδιωτικό.
Ό,τι δεν κατάφερε να μας αρπάξει ο Χίτλερ, κινδυνεύουμε να το χάσουμε
σήμερα από τους δανειστές μας. Θα το επιτρέψουμε; Έως πότε θα βλέπουμε
την ανεργία να στέλνει τον ανθό της νεολαίας μας στο εξωτερικό; Έως πότε
θα ανεχόμαστε την ανθρωπιστική καταστροφή που συντελείται στην Ελλάδα;
Αλλά και έως πότε θα ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την βάναυση καταπάτηση των
διεθνών Συνθηκών από την ηττημένη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου Γερμανία;
Αλήθεια, θα της επιτρέψουμε να ξαναγράψει την Ιστορία, σύμφωνα με τις
επιθυμίες της; Ή θα αντισταθούμε στις ταπεινωτικές πρακτικές του κ.
Φούχτελ και στις μεθοδεύσεις τύπου «Γερμανοελληνικό Ταμείο για το
Μέλλον» και «Γερμανοελληνικό ίδρυμα Νεολαίας», που ως στόχο έχουν να
απαλλάξουν τη Γερμανία από το άγος της Κατοχής, χωρίς όμως αυτή να
εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της; Έως πότε η πολιτική, οικονομική και
πνευματική ελίτ θα αφίσταται των υποχρεώσεών της απέναντι στο λαό,
ταυτιζόμενη με τους δυνάστες του τόπου μας;
Πέραν πάσης αμφιβολίας, η Θυσία της Ελλάδας κατά την Κατοχή πρέπει να
αναδειχθεί σε ζήτημα εθνικό, ευρωπαϊκό, οικουμενικό. Η Βιάννος, το
Δίστομο, τα Καλάβρυτα, το Κομμένο, ο Χορτιάτης, τα Κερδύλλια, η
Μουσιωτίτσα, η Υπάτη, η Κάνδανος, τα Ανώγεια, όλοι οι μαρτυρικοί δήμοι
και χωριά του χιλιοβασανισμένου τόπου μας, κρατούν άσβεστη την ιστορική
μνήμη και την επανανοηματοδοτούν μέσα από τον αγώνα διεκδίκησης των
γερμανικών οφειλών. Ένας αγώνας για δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια και εθνική
χειραφέτηση. Αγώνας που ενώνει το λαό, πέρα από κομματικούς και
ιδεολογικούς διαχωρισμούς, συνεγείρει τους Έλληνες και συσπειρώνει όλο
και περισσότερους δημοκράτες Γερμανούς, που παλεύουν μαζί μας διότι
πιστεύουν ότι μόνο με την απόδοση δικαιοσύνης θα κλείσει οριστικά το
κεφάλαιο του ναζισμού για τη Γερμανία και την Ευρώπη. Αλλά κι ένας
αγώνας, που διαχωρίζει την ήρα από το στάρι, κατατάσσοντας τον καθένα σε
θέση ανάλογη με τις πράξεις του. Αγώνας, τέλος, για την δικαίωση του
ελληνικού λαού και την απαλλαγή του από τα δεσμά του μνημονίου και της
εξάρτησης.
Η υπερήφανη, κοινωνικά δίκαιη και εθνικά ανεξάρτητη Ελλάδα, στόχος λυτρωτικός για το λαό, απαιτεί θάρρος, αγώνα και θυσίες! Μπορούμε!
* Αριστομένης Ι. Συγγελάκης, Μέλος της Σ.Ε. του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα (aristomenis.syngelakis@gmail.com)
http://www.agonaskritis.gr/γερμανικές-οφειλές-και-εθνική-ανεξαρ/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου