Κάποτε στον Ελληνικό Στρατό της 24μηνης θητείας

Γο κάψιμο του κατοστάρικου ήταν συμβολικό στην Μονάδα. Σήμαινε ότι ο «παλιός» μετράει ακόμη 99 μέρες και σήμερα.

Κάποτε στον Ελληνικό Στρατό της 24μηνης θητείας

Ο παλιός είναι βαθμός

Το παρακάτω κείμενο αφορά τα όσα συνέβαιναν τον παλιό καιρό τότε που η θητεία ήταν 24μηνη και δίνει το κλίμα της τότε εποχής. Και το λέω αυτό γιατί τα τότε συμβαίνοντα δεν έχουν καμιά σχέση με την σημερινή πραγματικότητα που φυσικά αυτά πλέον δεν συμβαίνουν.

«Οι μέρες περπατούν με βήμα χελώνας», έγραφε τότε στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ένας στρατιώτης που πλησίαζαν οι μέρες για να απολυθεί και θυμόταν λίγα από αυτά που έζησε.

«Εδώ ο παλιός δεν είναι νόμος, είναι βαθμός! Οι στρατιώτες χωρίζονται σε προέδρους, παλιούς, ημίσκουρους και τα νιάτα. Με το που κατεβαίνουν οι νέοι από το λεωφορείο, οι παλιοί τους υποδέχονται με φωνές και πανηγύρια: «Φέρτε τα "νιάτα" να τους πιούμε το αίμα», «θάνατος στους ποντικαράδες», «νέο αίμα στη φουρτούνα, θα σας πήξουμε τη μ@@@α».

Η πρώτη, εκ του σύνεγγυς, γνωριμία μαζί τους γίνεται στο λόχο. Με ψάρωμα και «όπα» όλα τα πράγματα (άδειασμα των σάκων) γιατί μπορείνα 'χεις τ' απολυτήρια των προέδρων.

Όταν είσαι «νέος», φρέσκος κι αμεταχείριστος εξυπακούεται ότι θα ξυπνήσεις στις 5.30 για καθαριότητες. Αν τυχόν και δεν σηκωθείς, αισθάνεσαι να σε τρυπάει με την ξιφολόγχη του ο παλιός που κοιμάται στο κάτω κρεβάτι. Το 24άωρο του «νέου» είναι γεμάτο υποχρεώσεις: Μαζί με το δικό σου κρεβάτι, στρώνεις και όλα τα κάτω κρεβάτια των παλιών. Κάθε 5 λεπτά σε βγάζουν «κίνηση» για το ΚΨΜ, να φέρνεις τις παραγγελίες που σου δίνει ένας ένας. Κάθε μισή ώρα κάνεις σκούπα μάπα στο θάλαμο για να έχει δροσιά.

Πέφτεις και παίρνεις κάμψεις το υπόλοιπο τους δηλαδή τους μήνες ή τις μέρες που έχουν απομείνει μέχρι ν' απολυθούν. Για τέσσερις μήνες σκέφτεσαι μόνο πόσες κάμψεις θα πάρεις, πόσες πουλάδες θα φορέσεις, πόσα siva party θα κάνεις το Σαββατοκύριακο. (Οι «πουλάδες» ή τα «όπα», είναι καψώνια. Ελεύθερη πτώση από το πάνω κρεβάτι και προσγείωση στο πάτωμα (ξερό όπα) ή σε σεντόνι με κρανάκια από κάτω). Η πιο δημοφιλής έκφραση των παλιών είναι το «πέσε και παίρνε». Η πιο ευχάριστη λέξη για τους «νέους» είναι: «Άκυρον».

«Είμαι ποντικάκι...»

Για μεσημεριανή κατάκλιση δεν γίνεται λόγος. Δεν προλαβαίνεις, γιατί δεν... απολύεσαι! Το βράδυ, από τις 11 μέχρι τις 2, πλένεις τα πόδια σου γύρω στις πέντε φορές, για να είσαι σίγουρος και ο ίδιος ότι τα 'πλυνες. Κάνεις σκούπα μάπα το θάλαμο. Πριν πας για ύπνο παίρνεις τις προβλεπόμενες κάμψεις και νανουρίζεις τους παλιούς με το εξής στιχάκι: «Είμαι ένα ποντικάκι που τρώει όλο το τυράκι. Κριτς, κρατς, κρουτς. Καληνύχτα "σκουριές" και παλιο-σειρές. Τόσες και σήμερα...». Και πάντα πρέπει να ξέρεις για τον καθένα «πόσο πάει το φασολάκι σήμερα...».

Ευτυχώς, οι τελευταίες σειρές τα καταργούν σιγά σιγά όλα αυτά. Είπαν να μην κάνουν ό,τι τους κάνανε. Έδειξαν έτσι ότι συνεχίζουν ν' ανασαίνουν με αξιοπρέπεια παρ' όλο το σπάσιμο νεύρων, παρ' όλο το τρέξιμο και το καψώνι που φάγανε.

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

Παρατήρηση kgrek: Για λόγους σκοπιμότητας δεν αναφέρω την μονάδα που συνέβαιναν αυτά και αναφέρεται στο σχετικό άρθρο