Ανατρεπτική κινητικότης
του Γιάννη Τριάντη
Οι «μεγάλοι» συντρίβονται και χάνουν -για πρώτη φορά- το προνόμιο της αυτοδύναμης εξουσίας… Η Αριστερά υψώνεται σε υπολογίσιμη δύναμη και διεκδικεί καθοριστικό λόγο στις εξελίξεις… Οι αμφισβητίες όλων των πεδίων και πασών των αποχρώσεων εφορμούν θυελλώδεις στο πολιτικό γήπεδο (κυρίως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες)…
Αυτά κατοπτρίζονται μέχρι στιγμής στις δημοσκοπήσεις. Και αν δεν επισυμβεί κάτι δραματικό μέχρι τις εκλογές, η ως άνω εικόνα θα προκύψει το βράδυ των εκλογών. Εικόνα απολύτως συμβατή με τις δραματικές εξελίξεις της τελευταίας διετίας, η οποία έστειλε την Ελλάδα στην άβυσσο, κατάφερε καίριο πλήγμα στον αλαζονικό δικομματισμό και άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, αποδεσμεύοντας δαιμονικούς κοινωνικούς ανέμους.
Τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία ετοιμάζεται να ξιφουλκήσει εναντίον των ολετήρων, η ποικιλώνυμη χορεία των ξένων -εταίροι, δανειστές, οίκοι αξιολόγησης και αγορές- ανησυχούν σφόδρα. Διαβλέπουν συντριβή των εκλεκτών τους και καταφεύγουν στην προσφιλή τακτική των ανοιχτών εκβιασμών, για να τρομοκρατήσουν το εκλογικό σώμα. Το ξέρουν ότι δεν αρκούν οι προεκλογικές δεσμεύσεις των πρώην μεγάλων. Και τρέμουν μήπως ο ελληνικός ιός μολύνει εν εκτάσει την ευρωπαϊκή κοινωνία και βληθεί καίρια το σώμα των κεντρικών επιλογών τους.
Βάσιμος ο φόβος τους: η ετυμηγορία των Ελλήνων, σε συνάρτηση με την πιθανή ανατροπή του Σαρκοζί, δημιουργεί νέα δεδομένα στην Ευρώπη. Δεν πρόκειται για συνήθη πολιτική κινητικότητα, αλλά για ένα δραστικό εν δυνάμει, άμεσα απειλητικό για την ισορροπία θανάτου που έχει επιβάλει -ειδικά για τον πάσχοντα ευρωπαϊκό Νότο- η γερμανική ηγεμονία. Αν συνυπολογιστούν οι εξελίξεις στη φλεγόμενη Ιβηρική και η αγωνία της Ιταλίας μήπως ακολουθήσει τη μοίρα της Ελλάδος, τότε προκύπτει σαφές το συμπέρασμα: απειλούνται άμεσα οι δυναστικές γερμανογαλλικές επιλογές που έχουν καθηλώσει την Ευρώπη. Και προβάλλει με αξιώσεις ένα διεκδικητικό κίνημα ανατροπής. Ένα κίνημα που αναμένεται να διαμορφώσει νέο πολιτικό χάρτη, να διαλύσει κραταιούς μύθους και να δώσει καινούργιο στίγμα…
Είναι νωρίς να πει κανείς, έστω με σχετική βεβαιότητα, πού μπορεί να οδηγήσει η δυναμική αυτή. Ενδέχεται να φτάσει μέχρι την αφετηρία του κακού. Δηλαδή, στον πυρήνα της λογικής η οποία δημιούργησε τη ζώνη του ευρώ. Ακριβώς για το εν λόγω «κατασκευαστικό λάθος» μίλησε τις προάλλες ο μεγαλοεπενδυτής Τζορτζ Σόρος, ξαφνιάζοντας με μια καίρια επισήμανσή του: «Οι δημιουργοί του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος πίστευαν πως οι ανισορροπίες προέρχονται από τον δημόσιο τομέα και δεν κατάλαβαν πως και οι αγορές από μόνες τους μπορούν να γεννήσουν ανισορροπίες»… Εκπληκτική παραδοχή, αλήθεια, από έναν ιέρακα των αγορών. Παραδοχή που κονιορτοποιεί τις νεοφιλελεύθερες ανοησίες περί δημόσιου τομέα, επαναφέρει στην τάξη τους φλύαρους απολογητές του αγοραίου κυνισμού και εισφέρει σοβαρό υλικό για γόνιμο προβληματισμό.
Επομένως -για να επανέλθουμε στα καθ' ημάς εκλογικά- το μείζον δεν εντοπίζεται στο ενδεχόμενο ακυβερνησίας ούτε στη στιβαρή υλοποίηση του προγράμματος που έχει επιβληθεί, αλλά στον εξοστρακισμό της θλιβερής και ολέθριας συνταγής που οδηγεί την Ελλάδα στον αφανισμό. Ο Τζορτζ Σόρος -ναι, πάλι αυτός- υπενθύμισε το καίριον: «Μπορείς να γλιτώσεις από το υπερβολικό χρέος με την ανάπτυξη και όχι με λιτότητα»… Ο αντίλογος εκ μέρους εκείνων που υπεραμύνονται της δηλητηριώδους συνταγής προβάλλει ήδη στον ορίζοντα: Η ανάπτυξη αποτελεί το επόμενο, στέρεο βήμα. Και σε συνδυασμό με την πιστή τήρηση του υφισταμένου προγράμματος θα αποδώσει τα μέγιστα για την Ελλάδα, αλλά και συνολικά για την Ευρωζώνη.
Όμως η ζοφερή πραγματικότητα άλλα αποκαλύπτει. Παρ' όλα αυτά, ας την αφήσουμε προσωρινά στην άκρη κι ας δούμε τι λέει σε πρόσφατη έκθεσή της η Citigroup. Σημειώνει, λοιπόν, ότι το PSI δεν αρκεί για να καταστεί βιώσιμο το ελληνικό χρέος, το οποίο προβλέπεται -όπως λέει- να φτάσει στο 180% του ΑΕΠ το 2014. Ειδικότερα: «Ακόμη κι αν η χώρα προχωρήσει σε πρόσθετα μέτρα λιτότητας τα επόμενα χρόνια, με την πιθανή συνεχιζόμενη ύφεση, η Ελλάδα δεν αναμένεται να μειώσει τον δείκτη του χρέους σε βιώσιμα επίπεδα σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα»…
Φευ, υπάρχουν και χειρότερες προβλέψεις. Η βρετανική επενδυτική εταιρεία Threadneedle εκτιμά ότι «η Ελλάδα θα εγκαταλείψει εντός του επόμενου έτους την Ευρωζώνη και, δεδομένης της σκληρής λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία σε όλες τις χώρες με πρόβλημα χρέους, θα ακολουθήσουν στην έξοδο από το ευρώ πιθανότατα περισσότερες χώρες» («Καθημερινή», 20/4/2012).
Η αντίδραση των Γαλλογερμανών, του ΔΝΤ και των αγορών στις προβλέψεις αυτές, αλλά κυρίως στην ανατρεπτική κινητικότητα που παρατηρείται σε Ελλάδα και Γαλλία, συνοψίζεται σε μια ασύστολα κινδυνολογική φράση. Την «εκτόξευσε» προσφάτως ο Σαρκοζί: «Εάν ο Ολάντ κερδίσει, θα γίνουμε Ελλάδα»! Αναμενόμενη αντίδραση, διότι ποτέ κανένας θύτης δεν ομολογεί τις ευθύνες του. Το δυστύχημα τόσο για τον Σαρκοζί όσο και για τις χρηματαγορές που ανησυχούν είναι -όπως σημειώνει ο «Ιντιπέντεντ»- ότι ο Ολάντ διατηρεί τη δημοτικότητά του… Θα μπορούσε να προσθέσει κανείς, βλέποντας και τις δημοσκοπήσεις για τις ελληνικές εκλογές, ότι οι κοινωνίες «δεν μασάνε» πια. Οργισμένες αποκρούουν τη χυδαία προπαγάνδα και τους τρομώδεις εκβιασμούς, προσβλέποντας σε ριζοτομικές αλλαγές.
Όμως ένας θανάσιμος κίνδυνος καιροφυλακτεί. Και συνοψίζεται στο ακόλουθο ερώτημα: Θα μπορέσουν να διαχειριστούν αποτελεσματικά την κρίση οι νέοι εκλεκτοί της Ελλάδος και της Γαλλίας ή θα στρώσουν τον δρόμο για να επανακάμψει πλησίστια η σημερινή, ολέθρια τάξη πραγμάτων; Επ' αυτού, στο επόμενο σημείωμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου