ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ : ΑΞΙΟΣΥΝΗ! ΓΕΝΟΥΣ ΘΥΛΗΚΟΥ!!!

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ

ΑΞΙΟΣΥΝΗ! ΓΕΝΟΥΣ ΘΥΛΗΚΟΥ!!!

της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ

Δεν ξέρω καλή μου, αν τόχεις ποτέ σκεφτεί, εγώ όμως θλίβομαι συχνά, σαν βλέπω τον αυτοσεβασμό και την αυτοπεποίθηση μας , να κολυμπάνε τόσο στα ρηχά, ώστε κάθε φορά που χρειάζεται να καταφύγουμε για προσωπική μας υπόθεση, στης επιστήμης τη δάδα, της εμπιστοσύνης αξιότερος να είναι σχεδόν πάντα, ο άντρας ειδικός.

Για σκέψου λίγο σε παρακαλώ. Όταν ήρθε η ώρα να φέρεις στον κόσμο το παιδί σου, που κατέφυγες; Μα εκεί που κατέφυγα κι εγώ, μέσα απ΄τον ‘’ευνουχισμό’’. Στον κύριο καθηγητή, τον υφηγητή, σε κάποιον κύριο επιφανή και όχι σε συνάδελφο κυρία.

Τι, γιατί; Γιατί δεν σκέφτηκα, ούτε για μια στιγμή, πώς είναι δυνατόν όταν η επίτοκος γυναίκα σπαράζει πάνω στο χειρουργικό κρεββάτι, κάποιος άλλος αμύητος και ασυγκίνητος στους σπασμούς του τοκετού, τους κραδασμούς της γέννας σου να αισθανθεί, εκτός από την ομοιοπαθούσα γυναίκα αυθεντία!

Έτσι, αφήνουμε το λευτέρωμα του κορμιού μας, σε άντρα γιατρό. Την νοσηλεία του νεογέννητου σε άντρα παιδίατρο, το διαζύγιο στον δικηγόρο και την ανέγερση του σπιτιού μας σε άντρα αρχιτέκτονα ή μηχανικό.

Μα αναρωτήθηκες ποτέ γιατί;  Αφού απ΄την ίδια πνευματική δεξαμενή, ήπιαν κι εκείνες της σοφίας το νερό, γιατί εναποθέτουμε ακόμα κι αυτά τα σχέδια της οικιακής μας βασιλείας σε άντρα ειδήμονα, που συχνά δείχνει να συγχέει το σπίτι με ξενοδοχείο; Να γιατί μετά, σχεδιάζει την κουζίνα στον ανήλεο φωταγωγό, στις ασφυκτικές διαστάσεις του ένα επί δυο.

Μια αρχιτεκτόνισσα όμως, που κατά τον Μπριφώ, στην πρωτόγονη εποχή, στους χώρους της αρχιτεκτονικής, μονάχα η γυναίκα ήταν μυημένη, θα έκανε ποτέ το λάθος αυτό το τραγικό;

Έρχεται η αποφράδα μέρα του διαζυγίου. Την βέρα από το χέρι μας πετάμε και…’’θα έχεις να κάνεις με τον δικηγόρο μου’’ βροντοφωνούμε.
Νάτο πάλι το παράδοξο που δεν έχει εξήγηση, μα μήτε σκεπτικό. Διότι μια γυναίκα που παίρνει την απόφαση στο διαζύγιο να καταφύγει, σημαίνει πως, για την χειραφέτησή της είναι ικανή, αφού η αναλλοτρίωτη προσωπικότητά της , δεν δέχεται να αλλοτριωθεί.
Και τότε, γιατί τη διάλυση του γάμου της, στην γυναίκα νομικό δεν αναθέτει, αφού και πιο κοντά στην ψυχοσύνθεσή της βρίσκεται και στην καταδυνάστευση που υφίσταται κι εκείνη καθημερινά;

Το τραγικό βέβαια είναι, ότι όσο πιο λυσσαλέα αγωνιζόμαστε απ΄το αντρικό μαρτύριο της υποτιθέμενης ανωτερότητάς τους να απαλλαγούμε, τόσο περισσότερο στην γοητεία της επιβολής τους βυθιζόμαστε.

Είμαστε άραγε ανίκανες τη μάχη της ισοτιμίας να κερδίσουμε και την νοησιακή μας δειλία να συντρίψουμε;

Ασφαλώς και δεν είμαστε. Αλλά, όσο εμείς οι γυναίκες με ευλάβεια περισσή, στο προσκυνητάρι της εθελοδουλίας θα στεκόμαστε, δεν θα μπορέσουμε ποτέ από την κατασκευασμένη κατωτερότητα να ελευθερωθούμε, γιατί θα είμαστε πάντα οι μεγάλες συνένοχες της αντρικής εξουσίας και της γαλουχημένης τους υπεροχής.

‘’Γιατί, για να ελευθερωθούμε, πρέπει να θελήσουμε να είμαστε ΕΜΕΙΣ, ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΡΙΕΣ’’.

Μα για να γίνει αυτό, επιβάλλεται πρωτίστως, εμείς που είμαστε οι φορείς της Μεγαλοσύνης,, να κυοφορήσουμε την Εμπιστοσύνη, τον Θαυμασμό και την Εκτίμηση, γι΄αυτόν τον κατατρεγμένο και συκοφαντημένο Άνθρωπο, που λέγεται ΓΥΝΑΙΚΑ!!!

Όταν όμως εμείς ξεχνούμε, πως η Γυναίκα και η Αγάπη ζυμώθηκαν αντάμα, πώς είναι δυνατόν από εκείνους την εμπιστοσύνη τους να καρτερούμε και από μας τις ίδιες, την Αξιοσύνη και τον Αλληλοσεβασμό να απαιτούμε;

ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΜΗΠΩΣ ΦΤΑΙΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ;

<<μικρά αποσπάσματα άρθρου βιβλίου μου, με τίτλο:
ΓΙΑΤΙ ΑΓΝΟΟΥΜΕ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ;
που έτυχαν κριτικής, από τις εφημερίδες ΒΗΜΑ, ΝΕΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, ,ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΩΝ, ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ!>>

Το ραντεβού μας, πάλι εδώ, στο ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ μας ΣΑΛΟΝΙ,
Όπως κάθε Τετάρτη βράδυ! Για το boraeinai ίσως και Πέμπτη…