Η οικονομία είναι λογική και όχι αναλγησία

Δεν υπάρχει Έλληνας που να πιστεύει ότι πρέπει η χώρα μας να χάσει την εθνική της ανεξαρτησία και κυριαρχία, να πτωχεύσει ή να προχωρήσει σε στάση πληρωμών.

Γι' αυτό ίσως ο Έλληνας να ανέχεται με καρτερικότη­τα τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο εικοσάμηνο στη χώρας μας, από μια κυβέρνηση που δείχνει να είναι σε σύγχυση και αμηχανία.

Ένας φίλος οικονομολόγος μου είπε ότι για να σωθεί η Ελλάδα πρέπει να γίνουν μερικά απλά πράγματα.

- Να πληρώνουμε τους φόρους που μας αναλογούν, να μην εξαπατάμε το κράτος, να μη «λαδώνουμε» τους ελεγκτικούς μηχανισμούς (Αστυνομία, εφοριακούς, πο­λεοδομία κ.ά.) να μη δεχόμαστε εκβιασμούς από τα εντεταλμένα όργανα για να συνεχίζουμε να είμαστε παραβάτες, να μην επιλέγουμε τους εκπροσώπου μας, που αποφασίζουν για το μέλλον το δικό μας αλλά και των παιδιών μας, ανάλογα με τις υποσχέσεις που μας δίνουν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, να μην εκλέγουμε πρόσωπα τα οποία έγιναν γνωστά όχι α­πό την επαγγελματική τους προσφορά και καταξίωση, αλλά από τα τηλεοπτικά παράθυρα ή τις τηλεοπτικές σαπουνόπερες. Να μην ψηφίσουμε για δεύτερη φορά πολιτικό που δεν έχει δυναμική παρουσία στη Βουλή, παρά μόνο στην κομματική πειθαρχία.

- Μα όλα αυτά που μου λες πώς μπορούν να σταμα­τήσουν και να πείσεις τον Έλληνα να τα εφαρμόσει;

-  Είναι απλό, όπως σου είπα: θα πρέπει το κράτος και η κάθε εξουσία να πείσει τους πολίτες ότι δεν τους κλέβει, ότι αυτό είναι δίκαιο, αξιοκρατικό και να επιβρα­βεύει τους σωστούς πολίτες και να καταδικάζει αυτούς που το εξαπατούν και όχι το αντίθετο (κάτι που γίνεται σήμερα π.χ. με τους κάθε χρόνο φορολογικούς διακανονισμούς των μεγάλων φοροφυγάδων), ότι δεν ελέγ­χει μόνο τους εργαζόμενους που είναι η πιο εύκολη και σίγουρη κοινωνική ομάδα που δεν μπορεί να το κλέψει.

Ότι τα χρήματα που του παίρνει πιάνουν τόπο και δεν πάνε σε μίζες υπουργών και διάφορων παρατρεχά­μενων. Ότι με τα χρήματά του θα έχει καλύτερη υγεία, καλύτερη παιδεία. Ότι αυτά τα χρήματα επενδύονται σε ανάπτυξη, για μια καλύτερη κοινωνία.

Θα πρέπει ο πολιτικός έμπρακτα να δείξει ότι έχει την ίδια αγωνία με τον λαό του. Δεν φτάνει οι πολιτικοί μας να δηλώνουν ότι κάνουν και αυτοί περικοπές στους μισθούς τους, αλλά από την άλλη μεριά να δίνουν χορηγίες εκατομμυρίων σε ημετέρους ή να εισπράττουν διά­φορα επιδόματα επιτροπών και να αυξάνουν τις ατέλειές τους, έτσι ώστε να είναι μια ή άλλη.

Έχετε δει παιδί πολιτικού να πηγαίνει σε δημόσιο σχολείο; Έχετε δει ποτέ πολιτικό να είναι ασθενής και να φιλοξενείται σε ράντζο διάδρομου νοσοκομείου; Έχετε ρωτήσει υπουργό να σας πει και να γνωρίζει πό­σο έχει το ένα κιλό ψωμί; Σίγουρα δεν θα ξέρει.

Αν οι πολίτες και οι πολιτικοί δεν κατανοήσουν ότι η σχέση τους είναι αμφίσημη και ειλικρινής και αν οι πο­λιτικοί μας δεν αλλάξουν πρώτοι νοοτροπία, η χώρα δεν θα σωθεί και θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότε­ρο, βάζοντας φόρους, φόρους, μόνο στους μισθωτούς, και τους συνταξιούχους, δηλαδή σε αυτούς από τους οποίους μπορεί να τους εισπράξει εύκολα και σίγουρα.

Χρήστος  Η. Χαλαζιάς
Γράμματα  Αναγνωστών (ΤΟ ΠΑΡΟΝ)