Ο Γκοτζαμάνης τότε και... τώρα

1996

2011

Πριν από 45 χρόνια, τον Οκτώβριο του 1966, είχα τη μεγάλη τύχη να καλύψω για το "Βήμα" τη δίκη για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Δεν είχα κλείσει ακόμη τα 22 χρόνια μου και για πολλούς λόγους είναι η σημαντικότερη εμπειρία της δημοσιογραφικής μου πορείας. Αν την αναφέρω σήμερα, είναι επειδή κάποιοι από τους λόγους εκείνους είναι αυτές τις μέρες εξαιρετικά επίκαιροι.

Είναι πολλά τα αναπάντητα ερωτήματα εκείνης της συγκλονιστικής υπόθεσης. Σημαντικότερο, βεβαίως, αν η αποδεδειγμένα προσχεδιασμένη επίθεση εναντίον του βουλευτή της Αριστεράς είχε ως στόχο τη φυσική εξόντωσή του ή μόνο το στραπατσάρισμά του. Αλλά κάτι για το οποίο δεν υπήρξε η παραμικρή αμφισβήτηση ήταν η συμβολή της "αντισυγκέντρωσης των αντιφρονούντων" στην εκτέλεση της αποστολής που είχαν αναλάβει ο Γκοτζαμάνης και ο Εμμανουηλίδης.

Ηταν κεντρική κυβερνητική απόφαση οι αντισυγκεντρώσεις εκείνες. Αποδείχθηκε με επίσημα έγγραφα που ανακαλύφθηκαν και δημοσιοποιήθηκαν μετά την άνοδο στην εξουσία της Ενωσης Κέντρου. Και φυσικά στις αντισυγκεντρώσεις εκείνες, εκτός ενός οργανωμένου πυρήνα που κατευθυνόταν από τις αστυνομικές αρχές, μετείχε όποιος είχε τη διάθεση να αποδοκιμάσει, να προπηλακίσει, να βρίσει, ακόμη και να χειροδικήσει όπως κατά κανόνα συνέβαινε.

Δεν ξέρω, και δεν με ενδιαφέρει, αν σήμερα υπάρχει κεντρική καθοδήγηση. Εκείνο που μετράει είναι ότι οι σημερινές αντισυγκεντρώσεις εξελίσσονται με έναν τρόπο που τις κάνει το ίδιο ή και περισσότερο επικίνδυνες από εκείνες. Και για όσα διαπράττονται από τους συμμετέχοντες σ' αυτές, αλλά, κυρίως, για τις δυνατότητες που παρέχουν στον κάθε σύγχρονο Γκοτζαμάνη να δράσει εναντίον του όποιου στόχου επιλέξει.

Θυμηθείτε την επίθεση εναντίον του Χατζηδάκη. 'Η του Αθανασιάδη. Ή του Τσιώνη. Προσέφεραν ή δεν προσέφεραν οι συνθήκες τη δυνατότητα για ένα αποφασιστικότερο χτύπημα; Και μη διαπράξετε το λάθος να αναρωτηθείτε ποιος θα μπορούσε να προχωρήσει σε μια τέτοια ενέργεια, γιατί ξέρω και ξέρετε ότι είναι πολλά τα ακραία εκείνα στοιχεία που δεν θα είχαν τον παραμικρό ενδοιασμό να το επιχειρήσουν.

Κι επειδή πολλά λέγονται και από πολλούς για την κληρονομιά και τα βιώματα της Αριστεράς, και επειδή στη δίκη εκείνη είχα την τύχη και την τιμή να γνωρίσω αριστερούς όπως ο Γαλανόπουλος, ο Κατριβάνος, ο Σοφιανόπουλος, ο Τζαβέλας, ο Οδυσσέας ο Τσουκάτος, ο μόνος, εκτός των ανθρώπων του ΚΚΕ, που πραγματικά τιμά σήμερα την κληρονομιά εκείνη είναι ο Κουβέλης.

του Ερρίκου Μπατζινόπουλου
http://origin2.ethnos.gr/article.asp?catid=22790&subid=2&pubid=63211210

Αφιέρωμα : Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη 

 

Στις 22 Μαΐου 1963, η ελληνική κοινή γνώμη ήταν συγκλονισμένη στο άκουσμα της φρικιαστικής είδησης. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης, βουλευτής της ΕΔΑ, διακεκριμένος γιατρός, αλλά και πρώην βαλκανιονίκης του στίβου, είχε δεχθεί δολοφονική επίθεση από παρακρατικούς στη Θεσσαλονίκη και νοσηλευόταν με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και ελάχιστες ελπίδες ανάνηψης. Ο Λαμπράκης πάλεψε σθεναρά με τον θάνατο, αλλά έχασε τη μάχη στις 27 Μαΐου 1963.


Ο Λαμπράκης είχε βρεθεί στη συμπρωτεύουσα για να μιλήσει σε μία εκδήλωση για την ειρήνη και τον αφοπλισμό. Ο βετεράνος αθλητής είχε ήδη στοχοποιηθεί από το παρακράτος γι' αυτές τις πρωτοβουλίες του, με κορυφαία την 1η Μαραθώνια πορεία ειρήνης που πραγματοποίησε αψηφώντας τις απαγορεύσεις της αστυνομίας (η οποία συνέλαβε 3.000 πολίτες), ένα μήνα πριν τη δολοφονική επίθεση. Με την έξοδό του από την αίθουσα χτυπήθηκε με ρόπαλο από δύο παρακρατικούς που επέβαιναν σε τρίκυκλο και μεταφέρθηκε βαριά τραυματισμένος στο νοσοκομείο. Ο θάνατος του, πέντε μέρες αργότερα, προκάλεσε το ξέσπασμα παλλαϊκής αντίδρασης, η οποία εκφράστηκε πιο έντονα στην κηδεία του αγωνιστή Δημοκρατίας. Λίγες μέρες αργότερα, στις 11 Ιουνίου, η κυβέρνηση Καραμανλή υποχρεώθηκε σε παραίτηση, όταν αποκαλύφθηκε η εμπλοκή της Αστυνομίας στη δολοφονική επίθεση κατά του βουλευτή.

Ποιος ήταν, όμως, ο αθλητής Γρηγόρης Λαμπράκης; Γεννημένος το 1912 στην Κερασίτσα Αρκαδίας, ασχολήθηκε από μικρός με το άλμα εις μήκος και το άλμα τριπλούν ως αθλητής του Πειραϊκού Συνδέσμου. Στο τριπλούν ήρθε η πρώτη διάκριση, με την κατάκτηση του πανελλήνιου πρωταθλήματος το 1931 με επίδοση 13.62 μ.

Το 1935 αναδείχθηκε για πρώτη φορά βαλκανιονίκης, κερδίζοντας τα χρυσά μετάλλια τόσο τριπλούν όσο και στο μήκος. Την ίδια χρονιά είχε καταρρίψει το πανελλήνιο ρεκόρ στο μήκος με 7.15, το οποίο βελτίωσε τρεις φορές μέσα στο 1938 φτάνοντας το στα 7.37 (επίδοση η οποία άντεξε μέχρι το 1959!). Συνολικά κατέκτησε 12 μετάλλια στους Βαλκανικούς Αγώνες, ενώ αποτελούσε μέλος της Εθνικής Ελλάδας και στα σπριντ (100 και 200 μέτρα).

Στις σημαντικότερες διακρίσεις της αθλητικής καριέρας του Λαμπράκη συγκαταλέγεται φυσικά και η συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο, όπου κατέλαβε την 11η θέση στο μήκος. Υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την ενεργό δράση το 1941, λόγω της γερμανικής εισβολής, αλλά συνέχισε τη δραστηριότητά του ιδρύοντας μαζί με άλλους αθλητές την Ενωση Ελλήνων Αθλητών, η οποία είχε ως στόχο τη συνέχιση της αθλητικής κίνησης και την περίθαλψη των ασθενών ή τραυματιών αθλητών.

Η ζωή και ο μαρτυρικός θάνατος του Γρηγόρη Λαμπράκη ενέπνευσε τον Βασίλη Βασιλικό για τη συγγραφή του μυθιστορήματος «Ζ», το οποίο μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο από τον διάσημο σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά. Εδώ και πολλά χρόνια ο ΣΕΓΑΣ τιμά τη μνήμη του μεγάλου αγωνιστή της Δημοκρατίας με την διεξαγωγή αγώνα Μαραθωνίου δρόμου στην κλασική διαδρομή, κάθε δεύτερη Κυριακή του Νοεμβρίου.

sday.gr(αφιέρωμα)
http://pinnokio.blogspot.com/2011/05/blog-post_6701.html