Πρόγραμμα-απάτη των δανειστών μας

Πρόγραμμα-απάτη των δανειστών μας

«Δεν χωράμε» στο ευρώ

Υπάρχει η αίσθηση, που τείνει να αποτελέσει βεβαιότητα, ότι όλα τα μέτρα που παίρνει, σκέπτεται ή πρόκειται να πάρει η κυβέρνηση αποτελούν μάταιη προσπάθεια, αφού ρίχνουν απλώς νερό σε ένα τρύπιο βαρέλι. Το νερό χάνεται, οι τρύπες στο βαρέλι παραμένουν και κανείς δεν ομολογεί την αλήθεια. Είναι τόσο μεγάλες οι δεσμεύσεις άραγε και οι εξαρτήσεις, ώστε να μην μπορεί καμιά ελληνική κυβέρνηση να πει δυνατά ότι στόχος των δανειστών και της «τρόικας» δεν είναι η ανάπτυξη και η εξυγίανση της οικονομίας, αλλά η συρρίκνωση και η εξαφάνισή της;

Αυτό δηλαδή που είπε δυνατά και ευθαρσώς η καγκελάριος Μέρκελ και το έχουμε ξαναγράψει: Δεν υπάρχει εξυγίανση για τις οικονομίες αυτές (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία) αν δεν συρρικνωθούν είπε η κ. Μέρκελ. Τι σημαίνει αυτό; Ότι όλα όσα εμείς αντιλαμβανόμαστε ως αδόκιμα, ατελέσφορα και λανθασμένα μέτρα, λαμβάνονται ακριβώς γι’ αυτό. Δεν είναι ηλίθιοι οι δανειστές και οι «τροϊκανοί» να μην ξέρουν (εκ των προτέρων μάλιστα) ότι «τα μέτρα δεν βγαίνουν». Το ξέρουν και αυτό ακριβώς θέλουν. Να μη βγαίνουν και η ελληνική οικονομία να εκμηδενίζεται. Να οδηγείται σε μείωση, συρρίκνωση, καταβαράθρωση. Μόνο έτσι «θα βγει» το σχέδιό της που περιλαμβάνει και θρησκευτική-ηθική διάσταση: Οι σπάταλοι, δανειζόμενοι, γλεντζέδες Έλληνες θα πρέπει να τιμωρηθούν για τη ζωή που έκαναν [ενώ εμείς οι προτεστάντες δουλεύαμε σαν τα μυρμήγκια, αποταμιεύαμε και πηγαίναμε επιπλέον διακοπές (στα νησιά τους) μόλις για ένα 15νθήμερο-20ήμερο τον χρόνο] και η τιμωρία θα είναι και παράδειγμα για όσους ήταν στον ίδιο δρόμο, αλλά κυρίως για όσους πήγαιναν στον ίδιο δρόμο.

Οι καλβινιστές ξέρουν καλά ότι τα μέτρα τους απλώς καταρρακώνουν την ελληνική οικονομία και είναι αυτό ακριβώς που θέλουν. Όταν χρησιμοποιούν το παράδειγμα των γειτονικών βαλκανικών χωρών και της Λετονίας-Εσθονίας για το πού πρέπει να πάει και να προσαρμοστεί η ελληνική οικονομία, γνωρίζουν ότι αυτό σημαίνει εξομοίωση της Ελλάδας σε επίπεδο παραγωγής, αγοραστικής δύναμης και οικονομικής υπόστασης με χώρες των οποίων οι κάτοικοι έως λίγους μήνες πριν αναζητούσαν δουλειά στην Ελλάδα. Είτε επειδή στις δικές τους χώρες δεν υπήρχαν δουλειές είτε επειδή αυτές αμείβονταν με εξαιρετικά χαμηλά μεροκάματα και μισθούς. Πού αποβλέπουν οι συνεχείς μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις; Στη μείωση έως εξαφάνιση της κατανάλωσης, με αποτέλεσμα να μη μιλάμε σε έναν χρόνο από σήμερα για ύφεση, αλλά για εκμηδένιση της οικονομίας, αφού κανείς δεν αγοράζει τίποτα παρά μόνο όσα αυστηρά απαιτούνται για να ζήσει. Και πώς να αγοράσει, πώς να καταναλώσει αν τα έξοδά του είναι π.χ. 1.000 ευρώ και τα έσοδά του 700; Με τη συγκεκριμένη τακτική της συνεχούς μείωσης μισθών και συντάξεων, οι Έλληνες οδηγούνται μαθηματικά στην (απ)άρνηση του ευρώ όχι επειδή το αντιπαθούν, αλλά επειδή δεν καταφέρνουν να ζήσουν με και μέσα σε αυτό. Ένα εξαιρετικά ακριβό και σκληρό νόμισμα που έως πέρυσι ήταν (ή φαινόταν) μια χαρά. Στην αρχή μάλιστα όλοι ήταν χαρούμενοι, με πρώτον τον αρχιτέκτονα της σύγχρονης οικονομικής καταστροφής, που βαφτίστηκε «εκσυγχρονισμός», τον Κ. Σημίτη, που κούναγε χαμογελαστός και περήφανος στις κάμερες τα πρώτα ευρώ που έβγαλε κάποιο ΑΤΜ το 2001.

Δέκα χρόνια μετά, οι Έλληνες ωθούνται σε απομάκρυνση από το εχθρικό νόμισμα, αφού αυτό συνδέθηκε με την προτεσταντική ηθική των γερμανών καπιταλιστών και των δορυφόρων τους. Η επικράτηση του αξιακού συστήματος υπέρ του άκρατου κέρδους οδήγησε και οδηγεί τους περισσότερους λαούς σε αναζήτηση άλλων λύσεων, που σύντομα είτε θα επιλεγούν είτε θα επιβληθούν.

Οι κυβερνήσεις όμως των χωρών που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα, κάτι κάνουν. Κάπως αντιδρούν. Μόνο οι δικές μας κυβερνήσεις, τεχνοκρατικές ή κομματικές, αυτοδύναμες ή συνεργαζόμενες, δεν κάνουν τίποτα παρά αντιλαμβάνονται το ευρώ ως θέσφατο και είναι πρόθυμες να θυσιάσουν τη χώρα στον βωμό του ευρώ παρά το ευρώ (και τη συγκεκριμένη σχέση με τη γερμανική Ευρώπη) στο όνομα της προστασίας της Ελλάδας. Εκεί εντοπίζεται πλέον το πρόβλημα και με αυτό πρέπει να ασχοληθούμε. Με την αντίσταση της χώρας στην επιχείρηση ισοπέδωσης της οικονομίας της, απαξίωσης του εργατικού δυναμικού και εξόντωσης των δικών της παραγωγικών δυνατοτήτων. Αν δεν μπορεί να το κάνει αυτή η κυβέρνηση, κάποια άλλη θα υπάρξει που και θα το θέλει και θα μπορεί.

http://www.paron.gr/v3/new.php?id=78975&colid=29&dt=2012-08-12