Κυπριακό: Τουρκική παγίδα για «Κυριαρχία»

Κυπριακό: Τουρκική παγίδα για «Κυριαρχία»

Σημαντικό πλήγμα στην όλο και μειούμενη επιθυμία των Κυπρίων για λύση του Κυπριακού επέφεραν οι εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων, καθώς πλέον είναι προφανές ότι η Τουρκία όχι απλώς πιέζει για άρον άρον λύση του προβλήματος ώστε να προλάβει τις εξελίξεις στα ενεργειακά, αλλά δεν είναι καν διατεθειμένη να κάνει έστω και μία κίνηση καλής θέλησης προκειμένου να πείσει για την ειλικρίνειά της, την ελληνοκυπριακή πλευρά.

Η Τουρκία γνωρίζοντας ότι η εκμετάλλευση των τεράστιων ποσοτήτων υδρογονανθράκων που κρύβονται στην κυπριακή ΑΟΖ, η οποία βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Κυπριακής Δημοκρατίας, θεωρεί ότι πρέπει να επιβάλλει με κάθε τρόπο μια λύση σύντομα ώστε μέσω αυτής της λύσης να αποκτήσει πρόσβαση και τον έλεγχο του φυσικού πλούτου του νησιού. Η Άγκυρα βλέποντας τους στόχους της εξωτερικής της πολιτικής να καταρρέουν από τη Μ. Ανατολή μέχρι τον Καύκασο, στρέφεται και πάλι στην Κύπρο ελπίζοντας ότι εκεί μπορεί να πετύχει έστω και μία μικρή «νίκη». Όσο διατηρείται εξάλλου η εκκρεμότητα του Κυπριακού τόσο δυσκολεύει και η εφαρμογή των σχεδίων που απεργάζονται ξένα πολιτικά κέντρα και μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, ώστε να διοχετεύσουν το φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου προς την Τουρκία, μετατρέποντάς την έτσι σε έναν πανίσχυρο ενεργειακό παίκτη από τον οποίο θα εξαρτάται πλέον σε πολύ μεγάλο βαθμό η ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης.

Έτσι το Κυπριακό –για μια ακόμη φορά– ξεφεύγει από το στενό πλαίσιο της διακοινοτικής συνεννόησης (και της ανατροπής φυσικά του προβλήματος της εισβολής και κατοχής) και μετατρέπεται σε ένα διεθνές περιφερειακό πρόβλημα με παρενέργειες στο μεγάλο ενεργειακό παιγνίδι.

Η σπουδή του κ. Νταβούτογλου να εμφανισθεί στην Αθήνα, πριν τη μετάβαση του στην κατεχομένη Λευκωσία, κρατώντας «κλάδο ελαίας» εντάσσεται προφανώς στην προσπάθεια της Τουρκίας να παίξει το γνωστό πια παιγνίδι της απόδοσης ευθυνών.

Διότι εάν πράγματι ήταν τόσο ασήμαντη, όπως την περιέγραψε ο κ. Νταβούτογλου, η αναφορά σε μία και αδιαίρετη κυριαρχία, όπως ζητά ο πρόεδρος Αναστασιάδης, τότε γιατί προτίμησε ο κ. Έρογλου υπό τις οδηγίες του να οδηγήσει σε αδιέξοδο την προετοιμασία των συνομιλιών αρνούμενος κάθε τέτοια αναφορά;

Όμως, στην επίσκεψη του κ. Νταβούτογλου σε ότι αφορά το Κυπριακό πρόεκυψε ένα ιδιαίτερα σοβαρό ερώτημα.

Ο κ. Νταβούτογλου δήλωσε δίπλα στον Ευ. Βενιζέλο ότι «είναι πολύ σημαντικό να συνεχίσει η Κύπρος ως ένα κράτος την ύπαρξή της. Νομίζω ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό μέσα στα διεθνή πλαίσια και στο κείμενο του Κοινού Ανακοινωθέντος αυτό έχει σημασία», προσδίδοντας έτσι στην αυτονόητη ενιαία διεθνή προσωπικότητα, κάτι που είναι εντελώς διαφορετικό από την ενιαία και αδιαίρετη κυριαρχία που ζητά η Λευκωσία.

Κι όμως, αμέσως μετά τον κ. Νταβούτογλου πήρε τον λόγο ο Ευ. Βενιζέλος, η αναφορά του οποίου σε «εξωτερική κυριαρχία» πέρασε απαρατήρητη:

«Άρα χρειαζόμαστε μια λύση που βασίζεται σε μια ενιαία διεθνή νομική προσωπικότητα, σε μια εξωτερική κυριαρχία και σε μια ιθαγένεια. Αυτά είναι θεμελιώδη συστατικά, θεσμικά συστατικά μιας λύσης», είπε ο κ. Βενιζέλος.

Ο όρος και η έννοια όμως της «εξωτερικής κυριαρχίας», χρησιμοποιήθηκε και την επομένη ημέρα στην κατεχόμενη Λευκωσία, καθώς ηθελημένα συγχέεται η ενιαία διεθνής εκπροσώπηση του κράτους με την κυριαρχία, η οποία πρέπει να είναι ενιαία και αδιαίρετη ώστε να μη νομιμοποιείται το «διαζύγιο» πριν ακόμη αποφασιστεί ο «γάμος». Ο ίδιος ο κ. Έρογλου, μάλιστα, εμφάνισε τη Δευτέρα ως «συμβιβαστική» πρόταση την ενιαία εκπροσώπηση του κράτους στο εξωτερικό αλλά «κοινή κυριαρχία» (και συνεπώς όχι ενιαία και αδιαίρετη) των δυο κοινοτήτων στο νησί...

Το ερώτημα που προκύπτει είναι εάν επρόκειτο περί λανθασμένης διατύπωσης ή εάν ο έλληνας υπουργός Εξωτερικών θεώρησε ότι έτσι θα διευκολυνθεί η συμφωνία επί του Κοινού Ανακοινωθέντος και θα ξεκινήσουν οι συνομιλίες, ακόμη κι αν αυτή η παραπλανητική προβολή της «ενιαίας εκπροσώπησης» ως υποκατάστατου της ενιαίας κυριαρχίας, πλήττει και υπονομεύει την διαπραγματευτική θέση της κυπριακής κυβέρνησης αλλά και την βιωσιμότητα της επιδιωκόμενης λύσης.

Ο κ. Νταβούτογλου, πάντως, έδειχνε να επιμένει στην «κρίσιμη μάζα» που έχει δημιουργήσει το Σχέδιο Ανάν, αν και ο κ. Βενιζέλος θέλησε να του υπενθυμίσει ότι η μεγαλύτερη κληρονομιά του Σχεδίου Ανάν είναι η εμπέδωση πλέον της θέσης ότι οποιοδήποτε σχέδιο λύσης θα πρέπει να εγκριθεί από τα δυο δημοψηφίσματα.

Αλλά τελικά αυτό είναι και το μήνυμα όχι μόνο στην Άγκυρα αλλά και σε όλους όσους στην Αθήνα και στη Λευκωσία, απεργάζονται σχέδια επιβολής καλυμμένης συνομοσπονδιακής λύσης, προκειμένου τελικά η Τουρκία να απαλλαγεί από το βάρος του Κυπριακού και να αποκτήσει πρόσβαση και έλεγχο (μέσω των τουρκοκυπρίων) σε ενεργειακές πηγές οι οποίες ανήκουν στην Κυπριακή Δημοκρατία…

Κωνσταντίνος Τσάκαλος

http://www.paron.gr/v3/new.php?id=86044&colid=&catid=48&dt=2013-12-22%200:0:0