ΣΕΜΝΑ και ταπεινά ή, κατά το κοινώς
λεγόμενον, βαράτε με κι ας κλαίω, οι δύο τέως πρόεδροι των πάλαι ποτέ
κραταιών κομμάτων, ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου,
προσπαθούν να βρουν εκ νέου τα πατήματά τους στην υπό διαμόρφωση
πολιτική σκηνή. Οσο βαριά κι αν είναι η καλογερική -συγγνώμη, η
πολιτική- παραμένει ένα μικρόβιο, ανθυγιεινό μεν, αδρεναλιούχο δε. Και
οι δύο γνωρίζουν ότι το κόμμα τους είναι ιδιοκτησία διά συγγενικούς
λόγους.
Τη Ν.Δ. ίδρυσε ο θείος, το ΠΑΣΟΚ ο πατέρας. Αρα, όσοι, έπειτα
απ' αυτούς, ηγούνται και επιθυμούν να ηγηθούν, θεωρούνται ξένοι,
επήλυδες, έστω φιλοξενούμενοι. Πάντως προσωρινοί, μεταβατικοί,
αυτοναφλεγόμενοι, συγκυριακοί, πρώτη γραμμή μάχης σε μνημονιακή
ατμόσφαιρα.
Ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου περιμένουν την
επόμενη μέρα, όταν θα έχει στρωθεί το «κόκκινο χαλί» για την ολική
επαναφορά τους, όταν οι αντίπαλοί τους θα κείτονται ερείπια, θα είναι
τελειωμένοι, απαξιωμένοι, όταν δεν θα τους ψηφίζει ούτε η εκλογική τους
περιφέρεια.
Τα δημοσιεύματα που αναφέρονται σ' αυτούς έχουν πολλαπλασιαστεί.
Τα περισσότερα είναι σαφή, διαυγή και πληροφορημένα, όμως μου προξενεί
εντύπωση το γεγονός γιατί βλέπουν το φως τώρα, όταν ο νέος
προϋπολογισμός που ψηφίστηκε, έστω και με ελάχιστη πλειοψηφία,
πιστώνεται στη δυαρχία Σαμαρά-Βενιζέλου. Ο συνεπώνυμος του θείου
ακολουθεί την τακτική και τη στρατηγική του αειμνήστου.
Αποσύρεται, δεν μπλέκεται στα πόδια του νεοδημοκράτη
πρωθυπουργού και έτσι αγοράζει χρόνο, γιατί τη βρομοδουλειά των
καραμανλικών την έχουν αναλάβει εθελουσίως ο Παυλόπουλος ή ο Αντώναρος.
Ο έτερος, συνεπώνυμος του μεγάλου αντιφατικού, ψάχνεται, μέσω
της αποποινικοποίησης της μαριχουάνας, με έδρα του το Ιδρυμα Α.Γ.
Παπανδρέου. Δεν ηγείται πλέον του κόμματος-αποκόμματος, αλλά ποιος ή
ποια θα του απαγορεύσει την είσοδο σ' ένα ίδρυμα, που φέρει το
ονοματεπώνυμο του πατρός του;
Οι καιροί έχουν αλλάξει και οι δύο καλομαθημένοι και
ανεπάγγελτοι κληρονόμοι της πνευματικής παρουσίας των προγόνων τους δεν
έχουν καταλάβει ότι και στην εξουσία να επανέλθουν, θα έχουν την τύχη
που τους επεφύλαξε το πολιτικό σύστημα, έστω εν μέσω τρόικας και άλλων
ξένων δυνάμεων.
Διότι δεν υπολογίζουν ότι ο ελληνικός λαός έχει πάψει πια να
πιστεύει σε μύθους και μυθεύματα από δεύτερο και τρίτο χέρι. Δεν αρκούν
ούτε οι τακτικισμοί ούτε έστω η χροιά της φωνής. Η υποσχόμενη αλλαγή,
όποτε επέλθει αυτή, δεν θα εκτονωθεί σε μία φαντασιωτική κάθαρση. Η
κάθαρσις δεν επέρχεται με προσομοίωση ενδόξου παρελθόντος.
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=405701
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου