Δημήτρης Βέργος : Αυτοί που αρίστευσαν

Αυτοί που αρίστευσαν

Γράφει ο Δημήτρης Βέργος 

Συνταξιούχος μηχανικός αεροπλάνων Ολυμπιακής

Υπάρχουν κάποιες αναμνήσεις βαθιά χαραγμένες μέσα μας, που χωρίς να είναι συγκλονιστικές, είναι όμως καθοριστικές και ανεξίτηλες στο διάβα του χρόνου. Έτσι στις ήρεμες και αταλάντευτες μέρες που βιώνουμε σαν συνταξιούχοι, έρχονται και ξαναέρχονται στο μυαλό μας γεγονότα, άλλοτε γλαφυρά που μας φέρνουν μία γλυκιά θαλπωρή, άλλοτε πάλι μίζερα που μας αφήνουν μία πικρή γεύση. Αυτή είναι η ζωή. "Πολλές οι πίκρες, λίγες οι χαρές". Μία φτηνή φιλοσοφία με πολλές παραλλαγές.

Σήμερα οι θύμησες μου, έβγαλαν στο προσκήνιο ένα αξιόλογο πρόσωπο του παρελθόντος, τον Βλαδίμηρο Έξαρχο, έναν παλιννοστούντα Έλληνα που είχε έρθει από την Ρωσία και εργαζόταν στην επιστασία ασύρματων της Τ.Α.Ε. όπως και εγώ. Ήταν η προ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ εποχή. Μια εποχή που δεν δικαιούταν να υπερηφανεύεται για τις επιτεύξεις της, εκτός από μία. Ότι είχε την πρωτοπορία στις αεροπορικές συγκοινωνίες της μεταπολεμικής περιόδου. Τότε η εταιρεία Τ.Α.Ε. αποτελούσε μία κλειστή κοινωνία προσώπων μετρίου πνεύματος, ανεπίδεκτη προόδων. Ούτως εχόντων των πραγμάτων οι συνθήκες εργασίας δεν ήταν και οι καλύτερες. Τι ελπίδες για το μέλλον να έχουμε, χωρίς εκπαίδευση και χωρίς οργάνωση; Με αυτές τις προϋποθέσεις δεν υπήρχε άμιλλα. Σ' αυτή την εποχή γνώρισα τον Βλαδίμηρο και δέθηκα φιλικά μαζί του.

Ο Βλαδίμηρος είχε πάρει το Ντοκτορά της Φυσικομαθηματικής σχολής του Πανεπιστημίου της Μόσχας και είχε εργαστεί στο Ινστιτούτο πειραμάτων της πυρηνικής φυσικής του ανώτατου αυτού Ιδρύματος. Με τέτοια προσόντα σε κάθε άλλη εταιρεία θα έβρισκε ανοιχτές αγκαλιές, όχι όμως στην Τ.Α.Ε. που κάποιοι τον έβλεπαν σαν απειλή για την θεσούλα τους. Τον έστειλαν λοιπόν στην πίστα να βάζει τσοκς και να κουβαλάει γεννήτριες και πυροσβεστήρες στα αεροπλάνα. Κάποτε ο Δημόκριτος προκήρυξε εξετάσεις τεχνικών υψηλού επιπέδου, που θα τους έστελνε για εκπαίδευση στην Αμερική για τον επιταχυντήρα, που πρόσφατα είχε εγκαταστήσει. Ο Βλαδίμηρος ήταν τυχερός. Με τα προσόντα του τον προσέλαβαν αμέσως, τον έστειλαν στην Αμερική και εκπαιδεύτηκε, γιατί και τα αγγλικά του ήταν άριστα. Έτσι βρήκε τη θέση που του άρμοζε. Όσοι συνάδελφοι τον επισκέφθηκαν στις εγκαταστάσεις του Δημόκριτου, έμειναν γοητευμένοι από την ξενάγηση που ο Βλαδίμηρος τους έκανε στους χώρους που ήταν το βασίλειο του.

Κάπου εδώ σταμάτησε και η εποχή του σκοταδισμού της Τ.Α.Ε. και ανέτειλε η ελπιδοφόρα εποχή της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ. Δύο δεκαετίες περίπου κράτησε η χρυσή αυτή εποχή, που είχαμε την ευτυχία να βλέπουμε τα ελληνικά χρώματα με τα φτερά της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ να ταξιδεύουν και στις πέντε Ηπείρους. Ήταν η εποχή που ο μεγάλος μας Θεοδωράκης εμπνεύστηκε εκείνο το υπέροχο τραγούδι "τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις" που σου φέρνε δάκρυα στα μάτια.

Δύο δεκαετίες ευτυχήσαμε να δούμε την εταιρεία μας να ανέρχεται κατακόρυφα, με σωστή εκπαίδευση σε όλες τις ειδικότητες, με γνώμονα την αξιοκρατία, χωρίς εύνοιες από υψηλά ιστάμενους. Για πρώτη φορά νιώσαμε να πατάμε γερά στα δικά μας πόδια.

Όμως, όλα τα καλά τελειώνουν κάποτε, το ίδιο συνέβη και με την ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, όταν την ανέλαβε το κράτος. Πρώτα-πρώτα, διπλασιάστηκε το ανθρώπινο δυναμικό που προσλήφθηκε χωρίς αξιοκρατία, μόνο με κομματικά κριτήρια κι από όλα τα κόμματα. Η πειθαρχία ατόνησε, η αποδοτικότητα έπεσε, η αξιοσύνη ξεχάστηκε. Κανείς δεν βαθμολογούσε την ικανότητα και κανείς δεν έλεγχε, αλλά και δεν αντάμειβε όσους το άξιζαν. Έτσι η άμιλλα των εργαζομένων έπεσε σε μαρασμό. Θα ήταν άδικο όμως να πούμε ότι απουσίασαν εντελώς και οι κατά καιρούς εξαίρετες πράξεις, τόσο από τους απλούς εργαζόμενους, όσο και από το διευθυντικό και επιστημονικό προσωπικό, όσοι δηλαδή από το παλιό προσωπικό εξακολουθούσαν να εργάζονταν με το παλιό καλό σύστημα.

Ας μου επιτραπεί εδώ να απαριθμήσω μερικά από τα πιο σημαντικά. Κάποτε θεωρήθηκε απαραίτητο να γίνουν σημαντικά Μodifications σε κάποια αεροπλάνα, εργασία σημαντικότατη, που οι πολλοί επέμεναν να γίνουν στην BOEING, για λόγους που ίσως μαντεύετε. Ο Περικλής Αλαμάρας πήρε την ευθύνη, "προς τιμήν του". Έγιναν εδώ και η επιτυχία ήταν τεράστια, όπως και το κέρδος για την εταιρεία.

Κάποτε, πάλι νύχτα, με φοβερό κρύο πάνω από τον Ελληνικό, ένα αεροπλάνο κινδύνευσε σοβαρά επειδή πάγωσαν οι σερβομηχανισμοί που κινούσαν τα πηδάλια διευθύνσεως και ύψους βάθους. Το δυστύχημα αποφεύχθη, με τις οδηγίες που έδωσε από τον Πύργο ελέγχου ο συνάδελφος μηχανικός Χ. Βλαχόπουλος και κάτι παρόμοιο που συνέβη στο Παρίσι σε δικό μας αεροπλάνο από το συνάδελφο Α. Λιανόπουλο που ήταν μηχανικός εδάφους στο Παρίσι, με αίσια έκβαση. Αν ρωτήσετε όμως για την επιβράβευση αυτών των δύο τελευταίων από την εταιρεία, η απάντηση είναι "ούτε μία εύφημος μνεία δεν τους εδόθη".

Οι κρίσεις δικές σας... 

«Τα δικά μας φτερά»