Δημήτρης Βέργος : Το πρώτο μεροκάματο

ΕΝΑΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΉΣ ΘΥΜΑΤΑΙ

Το πρώτο μεροκάματο

Γράφει ο Δημήτρης Βέργος

Συνταξιούχος μηχανικός αεροπλάνων Ολυμπιακής

Ποιος δεν θυμάται αλήθεια τη σημαντικότερη ημέρα της ζωής του; Την ημέρα δηλαδή που έπιασε δουλειά; Τη δουλειά από την οποία προσδοκά να κερδίσει τη ζωή και την ευημερία τη δική του και της οικογενείας του. Όλα τα όνειρα και οι στόχοι από αυτήν περιμένουν να ευοδωθούν, κι αν βοηθήσει λίγο και η τύχη ώστε η εργασία να έχει καλές προοπτικές, τότε το κέφι για δουλειά γιγαντώνεται και καμιά δυσκολία δεν είναι ικανή να ανακόψει την ανοδική της πορεία. Μ’ αυτά τα ιδανικά ξεκίνησα κι εγώ την 15η Οκτωβρίου του 1949 τη δουλειά μου στην αεροπορική εταιρεία ΕΛΛ.Α.Σ.

Την εποχή εκείνη ήταν δύσκολο να βρει δουλειά κάθε εργαζόμενος! Να υπενθυμίσω στο φίλο αναγνώστη ότι ο πόλεμος είχε λίγα χρόνια τελειώσει, ο δε εμφύλιος εξακολουθούσε το καταστρεπτικό του έργο. Η βιομηχανία, οι συγκοινωνίες και το εμπόριο, έκαναν τα πρώτα μεταπολεμικά τους δειλά βήματα. Τη νεοσύστατη αεροπορική εταιρεία ΕΛΛ.Α.Σ. είχε συγκροτήσει τρία μετοχικά ταμεία μαζί με μια αγγλική εταιρεία την SCOTCH AVIATION. Ο στόλος της απαρτιζόταν από έξι δικινητήρια τύπου Ντακότα και ένα LIBERATOR βομβαρδιστικό τετρακινητήριο, διασκευασμένο σε επιβατικό για τις γραμμές εξωτερικού. Ρώμης-Παρισίων-Λονδίνου.

Οι εγκαταστάσεις της εταιρείας δεν κάλυπταν μια πλήρη τεχνική υποστήριξη. Έτσι λοιπόν οι σοβαρότερες εργασίας συμπληρωνόντουσαν από την SCOTCH AVIATION που η βάση της ήταν στη Σκωτία. Διευθύνων σύμβουλος ήταν ο Ναύαρχος Μάτεσης. Τεχνικός διευθυντής ο κ. Γιάγκου και αρχιμηχανικός βάσεως ο αείμνηστος Σπύρος Καραμάνος, με τον οποίο είχαμε στενές επαφές εμείς οι τεχνικοί.

Ήταν άνθρωπος καλοσυνάτος και με πολλές τεχνικές γνώσεις, πρακτικές και θεωρητικές, προήρχετο από το Κ.Ε.Α. και υπήρξε πολυτιμότατος αρωγός σε όλους εμάς τους τεχνικούς που οι περισσότεροι ήταν πρακτικοί μόνον, ελάχιστοι είχαν θεωρητική μόρφωση από αεροπορικές τεχνικές σχολές της πολεμικής αεροπορίας, όμως στερούντο αξιόλογης εμπειρίας.

Έτσι είχαν τα πράγματα, όταν πολύ πρωί ήμουν παρών στην «Τεχνική βάση» της εταιρείας στο Χασάνι για να ενταχτώ στην αεροπορική οικογένεια. Προηγουμένως είχα δώσει εξετάσεις, γραπτές και πρακτικές και είχα κριθεί ικανός ως μηχανικός Α/Τ. Μετά από λίγο έφθασε ένα εταιρικό λεωφορείο με το προσωπικό εδάφους, τεχνικούς – διοικητικούς – εργάτες. Την πρώτη μου επαφή θυμάμαι την είχα με τον μακαρίτη σήμερα Λεουτσάκο τεχνικό γραφέα, ένα γλυκύτατο και ευγενέστατο παλικάρι που καθώς ήταν ενήμερος για την πρόσληψή του, μου έδωσε τις πληροφορίες που με ενδιέφεραν στην πρώτη αυτή επαφή και με παρέπεμψε για τα περαιτέρω στον Αρχιμηχανικό κ. Καραμάνο.

Με δέχτηκε με το γνωστό στους παλιούς συναδέλφους εγκάρδιο ύφος του, με ενημέρωσε σχετικά με τη δουλειά που θα έκανα και με συνέστησε στον προϊστάμενο του τμήματος Α/Τ Αλέκο Βήχο και τους υπόλοιπους δύο συναδέλφους Γιώργο Ιωαννίδη και Σταύρο Διασίτη. Με τον Σταύρο ήμασταν παλιοί φίλοι και συμμαθητές στο Τατόϊ στη σχολή μηχανικών Α/Τ της Πολεμικής Αεροπορίας. Όλοι μου φέρθηκαν πολύ εγκάρδια, όπως εγκάρδια ήταν και η μετέπειτα μακρόχρονη συνεργασία μας. Μέχρις εδώ ήταν τα εύκολα, τα ευοίωνα, τα ελπιδοφόρα. Δυστυχώς, κάποιοι συνάδελφοι δεν ήσαν τόσο ευγενικοί μαζί μου, βρήκαν μάλιστα την ευκαιρία να κάνουν φτηνό χιούμορ σε βάρος μου. Πληγώθηκα! Αλλά τους υπέμεινα με καρτερικότητα, ελπίζοντας ότι οι σχέσεις μας θα βελτιωθούν με τον καιρό, όταν γνωριστούμε καλύτερα.

Ας προχωρήσουμε όμως επί της ουσίας. Η δουλειά μου αρχικά ήταν να κάνω λειτουργικό έλεγχο στον ηλεκτρονικό εξοπλισμό των αεροπλάνων, που την εποχή εκείνη ήταν υποτυπώδης και αρχέγονος. Αν κάποια μονάδα δεν απέδιδε την άλλαζα ή έκανα κάποια ρύθμιση επί τόπου. Όμως για να μην αδειάζουν οι μπαταρίες του αεροσκάφους, έπρεπε να μεταφέρω εξωτερική ηλεκτρική πηγή που παρείχαν δύο τεράστιες και βαρύτατες μπαταρίες φορτωμένες σε ένα πρωτόγονο καροτσάκι με ρόδες από συμπαγές καουτσούκ και να σκεφθεί κανείς ότι

τότε, ο χώρος σταθμεύσεως των αεροπλάνων ήταν στρωμένος με μεταλλικό πλέγμα αργότερα ασφαλτοστρώθηκε.

Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι με τα σούρτα-φέρτα από αεροπλάνο σε αεροπλάνο, πέφτανε τα νεφρά μου. Όμως δεν ήταν η μόνη βαριά εργασία. Επειδή έλειπαν και τα στοιχειωδέστερα βοηθητικά μέσα. Οι δουλειές, όπως μεταφορά αεροπλάνων από θέση σε θέση, αφαίρεση ελίκων κι άλλες βαριές εργασίες γινόντουσαν με την ανθρώπινη μυϊκή δύναμη. Λόγω δε του μικρού αριθμού τεχνικών σκάφους όλες οι ειδικότητες συμβάλλανε στις εργασίες αυτές, μηδέ και των τεχνικών γραφέων εξαιρουμένων κ.κ. Λεουτσάκου και Αγιομυριανάκη, του γνωστού και αγαπητού μας Φρανσουά, που τον λέγανε έτσι λόγω της Γαλλικής του καταγωγής.

Την ιστορική εκείνη πρώτη ημέρα γνώρισα πολλούς συναδέλφους, που αργότερα δέθηκα φιλικά μαζί τους όπως ο Κ. Μαρτάκης, Θ. Γκολφινόπουλος, Π. Κατσαρέας, Β. Βεργίδης, Μ. Μυριτζής, Α. Αρκάς, Π. Κουδούνης, Χ. Σπανός, ΠελοπίδαςΚοντάλιπος, Κ. Θεοφάνης, Γ. Αχτύπης, Δημ. Μικρούτσικος, Βασ. Βασιλειάδης, Ε. Ελευθεριάδης, Γ. Κολαζάς και άλλοι. Εργοδηγούς είχαμε τους αείμνηστους Χ. Μακρή και Μ. Βεντούρη.

Οι εγκαταστάσεις της εταιρείας ήταν ένα συνεργείο μηχανουργικό με έναν τόρνο και ένα δράπανο, ένα άλλο μικρότερο που στέγαζε το ηλεκτρολογικό και ένα τρίτο που συστέγαζε το Ηλεκτρονικό και των Οργάνων. Σε αρκετή απόσταση υπήρχε ένα υποστεγάκι που έπαιρνε μόνο τη μισή Ντακότα μέσα για την επισκευή και αντικατάσταση ελίκων κινητήρων κ.ά.

Τα δρομολόγια των αεροσκαφών τότε ήταν ελάχιστα 6 έως 8 ημερησίως, έτσι το προσωπικό που έκανε την εξυπηρέτηση της κινήσεως των αεροσκαφών ήταν το ίδιο που έκανε τις επιθεωρήσεις και επισκευές τους. Δεν θα ‘ταν πλήρη η περιγραφή αυτής της πρώτης και σημαντικής ημέρας μου στην αεροπορική οικογένεια αν δεν τόνιζα πόσο κουράγιο άντλησα από τη ζεστή συμπεριφορά του Αλέκου του Βήχου, τον οποίον γνώριζα για πρώτη φορά και ας είναι αιώνια η μνήμη του.

Τα δικά μας φτερά/τ. 171/Ιαν.-Φεβ. 2018