Mεγάλη
Δευτέρα: «Πάθος» αγάπης, τα πάθη τα σεπτά
Του Θεοδώρου Καλμούκου
«Τα πάθη τα σεπτά, η
παρούσα ημέρα, ως φώτα σωστικά ανατέλλει τω κόσμω». Οι ιαχές «ωσαννά» της
Κυριακής των Βαΐων πέρασαν και χάθηκαν μέσα στου χρόνου τον ατέλεστο
στροβιλισμό. Τώρα πια αρχίζουν τα πάθη. Βάστα καρδιά μου!
Αρχίζει μια άλλη πορεία,
ματωμένη και μαρτυρική. Ένας ερχομός σωστός «παραλογισμός» προς το «εκούσιον
πάθος». Μυστήριο μεγάλο ακατανόητο στο περατό μυαλό μας αφού ο ίδιος ο Πλάστης
ουρανού και γης έρχεται θεληματικά και αγαπητικά και πάσχει, για να λυτρώσει
εμάς από τα πάθη μας, τα μικρά και τα μεγάλα μας. Έρχεται άφοβα και τολμηρά
μέσα στο σκοτάδι της νυχτιάς, «εν τω μέσω της νυκτός», ως Νυμφίος, με πάθος
αγαπητικό γιατί μας αγαπά πολύ, παράφορα, κι όποιος αγαπά πραγματικά, πάσχει.
Θυσιάζεται. Αυτοπροσφέρεται χωρίς όρους και υπολογισμούς κανενός είδους.
Η Εκκλησία χρησιμοποιεί τη
λέξη «Πάθος» για να ορίσει και περιγράψει το μέγεθος της αγαπητικής παραφοράς
του Νυμφίου Χριστού, για τη νύμφη – ψυχή μας. Κι ο υμνωδός, της κρούει ηχηρά
τον κώδωνα της εγρήγορσης, λέγοντάς της: «Βλέπε ουν ψυχή μου, μη τω ύπνω
κατανεχθείς, ίνα μη τω θανάτω παραδοθείς και της Βασιλείας έξω κλεισθείς». Ο
αποκλεισμός από τη Βασιλεία του Θεού, δηλαδή η απώλεια της παρουσίας Θεού, αυτό
είναι η κόλαση.
Έρχεται ο Θεάνθρωπος και
πάσχει ως Φιλάνθρωπος, γιατί λαχταρά να κάνει και πάλι «θεό» τον άνθρωπο, κατά
χάριν. Η μορφή Του λαμποκοπά μέσα στης νύχτας τη σκοτεινιά και ζητά να φωτίσει
πλέρια το σύθαμπο και της μορφής μας και της ψυχής μας, επειδή ακριβώς μας
αγαπά πολύ, παράφορα, δίχως όρους και όρια. Εμείς από τη μεριά μας, αντίδοτο
στην αγάπη Του, Τον υποβάλλουμε σε πάθη φρικτά και αδυσώπητα, με τρόπο πέρα για
πέρα ανάλγητο, λες και θέλουμε να αντισταθμίσουμε το μέγεθος του «πάθους» της
δικής Του αγάπης και μακροθυμίας, με πάθη κακίας και εκδίκησης.
Ιδού τα κατορθώματά μας!
Της προδοσίας το φίλημα. Η σύλληψη και το δέσιμο. Το φτύσιμο. Το ράπισμα. Η
κοροϊδία. Το μαστίγωμα. Η απάρνηση. Το καλάμι. Η χολή. Το ξύδι. Το ακάνθινο
στεφάνι. Η λόγχη. Η σταύρωση. Ο θάνατος. Τα πάθη τα αδυσώπητα. Άραγε σκεπτόμαστε
πως ο πάσχων είναι ο Χριστός, δηλαδή η υποστασιοποίηση της αλήθειας και της
ζωής;
Ο Χριστός έπαθε
κυριολεκτικά, ως άνθρωπος. Η θεότητα Του όμως, «απαθής διέμεινε». Η ανθρώπινη
φύση Του υπέστη όλη αυτή την περιπέτεια. Δεν έχομε Θεοπασχία. Ο Θεός δεν
πάσχει. Δεν μπορεί να πάθει. Δεν είναι δυνατόν να υποβληθεί σε παθήματα. Μήτε
να θανατωθεί. Ο άνθρωπος Ιησούς έπαθε και απέθανε, όντας αναμάρτητος και
απέθαντος. Κι’ εδώ ακριβώς βρίσκεται το μυστήριο και το μαρτύριο της
μακροθυμίας Του, και το μέγεθος της αγάπης Του, με την οποία τόλμησε τα πάντα.
Αυτά όλα θα τα ζήσουμε για
μια ακόμα φορά, όχι σαν μια ιστορική αναδρομή και θύμηση της ζωής και των
παθημάτων του Χριστού, αλλά εμπειρικά μέσα στον αδιάστατο χωρόχρονο της
Εκκλησίας, σήμερα.
Ιχνηλάτες κι εμείς του
πάθους της ερωτικής Του αναζήτησης για μας και των παθών Του, γιατί διψούμε τη
ζωή απαλλαγμένη από τη φθορά και τον θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου