ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ BUNKER ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΑΛΗΝΗΣ

 

ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ BUNKER ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΑΛΗΝΗΣ

Ιδιαίτερη εντύπωση παρουσιάζει στην Αγία Γαλήνη ένα μεγάλο πυροβολείο (bunker) σμιλευμένο μέσα στο βράχο, το οποίο στοχεύει στον κόλπο της Μεσαράς και την ευρύτερη περιοχή. Μέσα στο  μπούνκερ  υπάρχει μια μεγάλη στενόμακρη θολωτή αίθουσα, ενώ μια ανηφορική σήραγγα μήκους 20 και πλέον μέτρων, με πέτρινη σκάλα μας βγάζει στην κορφή του βράχου με έξοδο διαφυγής.

Η Αγία Γαλήνη είχε ιδιαίτερη σημασία για τη Βέρμαχτ λόγω της σημαντικής στρατηγικής της θέσης, καθώς από εκεί ελεγχόταν ο κόλπος της Μεσαράς και προστατευόταν το αεροδρόμιο του Τυμπακίου το οποίο βρίσκεται ανατολικότερα της Αγίας Γαλήνης. 

 

Οι κατακτητές κατασκεύασαν λοιπόν στην Αγία Γαλήνη οχυρωματικό παρατηρητήριο μέσα στο βράχο, το οποίο είχε δύο εισόδους. Η κάτω είσοδος βρίσκεται στο επίπεδο της θάλασσας. Κοιτάζοντας από την πόρτα ο επισκέπτης βλέπει μια σήραγγα που ξεκινά από την παραλία της Αγίας Γαλήνης και εκτείνεται σε δύο επίπεδα. Το πρώτο είναι παράλληλο προς το έδαφος και μετά από μια μικρή σχετικώς δαιδαλώδη πορεία καταλήγει σε αδιέξοδο. Το δεύτερο μετά από δαιδαλώδη δεξιόστροφη πορεία καταλήγει υψηλότερα. Τα κάτω διαμερίσματα ήταν χώροι διαμονής του προσωπικοί και αποθήκες πυρομαχικών. 

 

 

Διαπιστώσαμε επίσης ότι πολύ κοντά στο άγαλμα του Δαίδαλου και Ίκαρου υπάρχει μια μικρότερη  σήραγγα, η οποία όμως ήταν κλειδωμένη. Απ’ ότι διαβάσαμε στο διαδίκτυο υπάρχει παρατηρητήριο  στην κορυφή του βουνού πάνω από το παλιό εργοστάσιο.

Για τo συγκεκριμένοo bunker πάντως, στην πάνω μεριά, με την πολύ θέα, υπάρχει μια τσιμεντένια βάση στην οποία επάνω βρισκόταν, εκείνα τα χρονιά κάποιο αντιαεροπορικό πυροβόλο. 

 

 

Στην κάτω μεριά, κατά πληροφορίες από το διαδίκτυο, ο χώρος διαμορφώθηκε έτσι γύρω στο 2000 μετά από παρεμβάσεις που έγιναν για την εξυπηρέτηση της παραλίας........ Η θάλασσα έφτανε σχεδόν μέχρι την είσοδο και μπορούσες να φτάσεις εκεί μέσω ενός μονοπατιού που όταν είχε κύμα δεν μπορούσες να περάσεις χωρίς να βραχείς.

Στην μεγάλη μπίλια προσαρμοζόταν ένα πολυβόλο το οποίο περιστρεφόταν ώστε να προστατεύει την είσοδο.

Όλα αυτά αφαιρέθηκαν μετά την απελευθέρωση από τον Ελληνικό στρατό.

Πηγές :

https://www.cretanbeaches.com/el/πόλεις-της-κρήτης/αγία-γαλήνη

https://www.youtube.com/watch?v=QSiGxoJoqvY

https://explore.cure-project.gr/routes/view/608a7cab7567290018e9a933/point/608a83697567290018e9a953

https://mires46.blogspot.com/2019/11/blog-post_10.html

https://fortifications.gr/2012/12/13/agia-galini/

 

Μονακό, Κάνες και Μύκονος

 

Μονακό, Κάνες και Μύκονος

 Της ΤΙΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗ

Καλοκαίρια της τέχνης και του χρήματος! Για δεκαετίες, η Μεσόγειος ήταν και είναι τόπος συνάντησης των αστεριών της δημιουργίας και της ισχύος. Από τον Ωνάση και τον Ανιέλι στην Μπριζίτ Μπαρντό και τους Πινκ Φλόιντ. Και από τις Κάνες, στη Μύκονο, στη Ρόδο και στην Ύδρα

Η εικόνα που συνήθως έχουμε για τους διανοουμένους, τους ανθρώπους της τέχνης γενικότερα, είναι πως πρόκειται για κάποια απόκοσμα, μοναχικά άτομα που κρυμμένα στο σκοτάδι σκέπτονται ακατάπαυστα και είναι απορροφημένα μόνο από τις δημιουργίες τους. Όμως, όταν αυτοί οι μεγάλοι αποφασίσουν να... παίξουν στην κοινωνική ζωή, τότε δημιουργούν φημισμένες πόλεις, στέκια κι ευφορία στους κτηματομεσίτες, αφού οι τιμές στα μέρη που αγαπούν και συχνάζουν ανεβαίνουν κατακόρυφα.

Ο νότος της Γαλλίας, με τα μικρά παραθαλάσσια χωριά, τα πνιγμένα στο πράσινο και τα λουλούδια τράβηξε την προσοχή τους, αμέσως μετά τον πόλεμο.

Οι Κάνες πήραν το χρίσμα ως τόπος συνάντησης ανθρώπων της τέχνης, της κοσμικής ζωής του πλούτου και ακολούθησαν το γειτονικό Μονακό, η Ιταλία με το Κάπρι, τη Βενετία, το Πόρτο Φίνο, η Ισπανία με την Ιμπιζα και τα Κανάρια Νησιά και πολύ γρήγορα η Ελλάδα με την Κέρκυρα, τη Ρόδο, την Ύδρα και φυσικά την απαράμιλλη, ως σήμερα Μύκονο!

Οι Κάνες του '50

 

 

Ας θυμηθούμε, όμως, τις Κάνες των αρχών της δεκαετίας του '50 μέσα από τις διηγήσεις του κομμωτή των διασημοτήτων Κάρολου Καμπελόπουλου, που, δουλεύοντας για μισό σχεδόν αιώνα στα σαλόνια της Καριτά, απέκτησε μία πιστή πελατεία, η οποία εκτιμώντας και τις καλλιτεχνικές του τάσεις στη γλυπτική, τον έκανε φίλο της και τον καλούσε πάντα κοντά της στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

• Από τους πρώτους, λοιπόν, που έφτασαν στις Κάνες, από το 1936, ήταν ο φυγάς από την πατρίδα του την Ισπανία, Πάμπλο Πικάσο και η παρέα του με διανοούμενους πρώτης γραμμής όπως ο Πολ Ελιάρ, ο Ζαν Πολ Σαρτρ, η Σιμόν ντε Μποβουάρ, ο Γκιγιόμ Απολινέρ, ο Αντρέ Μπρετόν. Φυσικά και οι χιλιάδες γυναίκες που συνδέθηκαν με τη ζωή του ζωγράφου και τον γέμισαν παιδιά.

Όμως, επέπρωτο να μείνει ιστορική η σχέση του με τη Φρανσουάζ Ζιλό, τη μητέρα της Παλόμα Πικάσο, που την κατέβαζε στην πλαζ και αυτός την ακολουθούσε κρατώντας μία τεράστια ομπρέλα για να μην κάψει ο ήλιος την αγαπημένη του. Βλέπετε τότε δεν ήταν της μόδας το μαύρισμα! Η σκηνή αυτή αποτυπώθηκε φωτογραφικά και σήμερα αποτελεί μέρος σε όλες τις βιογραφίες του μεγάλου Ισπανού. Το 1955, εγκαθίσταται στην περίφημη βίλα «Λα Καλιφορνί» που «είδε» πολύ μεγάλες συναντήσεις.

• Μία άλλη παρέα ήταν αυτή του Ζαν Κοκτό και του Ζαν Μαρέ που είχαν μαζί τους την κοντέσα Βεσβελέρ και τη Λουίζ Κοντ, η μόνη γυναίκα αρτίστα που κυκλοφορούσε εκείνο τον καιρό στις Κάνες. Ακόμη η Μαρί Μαρκέ με το συγγραφέα του Συρανό Εντμόν Ροστάν, που αποτέλεσε και μεγάλο έρωτα της Σάρας Μπερνάρ. Εκεί και ο συγγραφέας Λερίς, η γυναίκα του οποίου διατηρούσε γκαλερί που έβγαλε καλλιτέχνες του διαμετρήματος του Πικάσο.

• Παρέα ο Απολινέρ, ο Βαλτέρ, που εκεί βρήκε και την ωραία γυναίκα του, της οποίας το πορτρέτο έκανε ο Ντερέν και όταν πέθανε προσέφερε στο Μουσείο Ορανζερί της Πλας ντε Λα Κονκόρντ στο Παρίσι.

Η Ζοζεφίνα Μπέκερ, ο Αραγκόν με τη γυναίκα του Ελίζα επίσης στις Κάνες. Εκεί και ο πανέμορφος και χαρισματικός σούπερ σταρ της εποχής, ο Ζεράρ Φιλίπ που καταγόταν από την περιοχή των Κανών και που θάφτηκε στο χωριό Ραματιέλ, δίπλα στις Κάνες, όταν πέθανε, μόλις στα 37 του χρόνια, βυθίζοντας στο πένθος τις γυναίκες απανταχού της γης!

 

Μέχρι που οι Κάνες... παίρνουν φωτιά!

• Εμφανίζεται συνοδευόμενος από το σύζυγο του, το πιο παράξενα ωραίο πλάσμα που είχε δει ο κόσμος! Είναι, βέβαια, η Μπριζίτ Μπαρντό με τον Ροζέ Βαντίμ, που επέπρωτο να διαλέξει το γειτονικό Σεν Τροπέ για μόνιμη σχεδόν κατοικία.

• Το τρομερό παιδί της γαλλικής διανόησης, η Φρανσουάζ Σαγκάν, συχνάζει κι αυτή εκεί, ενώ ο αμερικανός πολυεκατομμυριούχος Γκουλντ, που έκανε και το αμερικανικό νοσοκομείο στο Παρίσι, δημιουργεί ντόρο με τις μεγάλες δεξιώσεις στη βίλα του. Άλλη περίφημη βίλα είναι του Αγά Χαν και της συζύγου του Μπεγκούμ κι όπου γίνεται ο πιο πολυσυζητημένος γάμος, ως τότε. Αυτός του Αλή Χαν με τη σούπερ σταρ Ρίτα Χέιγουορθ.

Κάπρι και Βενετία

ΚΑΠΡΙ : ΙΝΓΚΡΙΝΤ ΜΠΕΡΓΚΜΑΝ

 

Στην Ιταλία, μεταξύ της γοητείας της Βενετίας και της πολυκοσμίας του Κάπρι ή του Πορτοφίνο, κινούνται διάφοροι άνθρωποι που γεννούν το νεορεαλισμό του ιταλικού κινηματογράφου.

• Ο Φελίνι, ο Αντονιόνι, ο Ντε Σίκα και τα αστέρια τους, μεταξύ των οποίων και ο λατίνος εραστής Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, δημιουργούν ιδέες.

• Ο άρχοντας Βισκόντι, ακολουθούμενος από μεγάλες παρέες, προτιμά τη μελαγχολία της Βενετίας και χαρίζει στο παγκόσμιο κοινό αστέρια όπως ο Αλεν Ντελόν και ανεπανάληπτες οπερετικές εκδοχές με ντίβες σαν τη Μαρία Κάλας.

•Ο Ανιέλι, πρόεδρος της Φίατ και ο Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν σύχναζαν στις ιταλικές κοσμοπόλεις, συνοδεύοντας κάποιες από τις ωραιότερες γυναίκες του κόσμου.

Το Μονακό παίρνει φωτιά στα τέλη της δεκαετίας του '50, όταν ο πιο περιζήτητος εργένης παντρεύεται το χαϊδεμένο παιδί του Χόλιγουντ. Είναι ο γάμος του Πρίγκιπα Ρενιέ με την Γκρέις Κέλι.

Το Μονακό όμως γίνεται τα χρόνια εκείνα το βασίλειο του Αριστοτέλη Ωνάση, που γνωρίζει τις μεγαλύτερες δόξες του, αφού ο φοβερός Έλληνας κατεβάζει εκεί με τη θαλαμηγό του «Χριστίνα» αστέρια πρώτου διαμετρήματος, Τσόρτσιλ, Λιζ Τέιλορ και Γκρέτα Γκάρμπο και φυσικά το Μονακό ζει όλες τις πτυχές του πολύκροτου ειδυλλίου της μεγαλύτερης σοπράνο όλων των εποχών, της Μαρίας Κάλας, με τον Άρη.

Εδώ Αιγαίο

 

Οι θαλαμηγοί των μεγιστάνων με τους διανοούμενους και τους σταρ, έτσι όπως ανεβοκατεβαίνουν τη Μεσόγειο, φτάνουν και στις ελληνικές θάλασσες. Η αιγαιοπελαγίτικη σοφή λαϊκή αρχιτεκτονική, οι απίθανες παραλίες, η πολιτιστική παράδοση, η απλότητα των κατοίκων, η ζεστή τους φιλοξενία, η γοητεία των βράχων που φυτρώνουν στη θάλασσα, τους συνεπαίρνουν. Το Αιγαίο τους έχει κατακτήσει και καθώς όλοι περνούν να προσκυνήσουν στη Δήλο, ανακαλύπτουν ένα νησί απέναντι που επέπρωτο να γίνει διεθνές.

Είναι φυσικά η Μύκονος, που περνά στο διεθνή τύπο ως το Κάπρι του Αιγαίου. Από τους πρώτους ανθρώπους που αγάπησαν τη Μύκονο και συνέβαλαν στη φήμη της είναι η Ελένη Βλάχου, που ανακάλυψε εκεί τη Σοφία Θανοπούλου και τον Γιάννη Γαλάτη.

Η πρώτη γνωστή για τα κοσμήματα και ο δεύτερος με τα υφαντά φορέματα του δίνουν και μυκονιάτικο στίγμα στο διεθνές ντιζάιν. Η Σοφία Θανοπούλου γίνεται η περίφημη Μαρουλίνα και ο Γαλάτης αναφέρεται στο διεθνή τύπο σαν ο Ντιορ του Αιγαίου.

• Από τους πρώτους Έλληνες που αγκαλιάζουν το νησί, ο Τάκης Χορν, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Νίκος Γκάτσος, ο Γ. Α. Μαγκάκης, η Μελίνα Μερκούρη με τον Ντασέν. Ο Ωνάσης και ο Νιάρχος με τα κότερα τους γρήγορα φέρνουν και τους σταρ. Τα σοκάκια του νησιού έχουν δει από τον Μπεζάρ και τη Λιζ Τέιλορ, ως τη Τζούλι Κρίστι και την Κλαούντια Καρντινάλε, από τη Τζάκι Κένεντι ως τη Σοράγια και τη Φαράχ Ντιμπά (αυτοκρατόρισσες στο τότε Βασίλειο της Περσίας, από τον Γκοτιέ και τον Φερέ ως το Βερσάτζε και το Ντιορ παλαιότερα. Η Μύκονος φιλοξένησε ακόμη τη Γκρέις Κέλι, το μεγάλο Δημήτρη Μητρόπουλο, την μεγάλη ελληνίδα ηθοποιό Αννα Συνοδινού, ενώ κάποιοι αγάπησαν το νησί κι απόκτησαν και σπίτια, όπως ο Γενούντι Μενουχίν και η Φιόνα Φον Τίσεν.

Από τότε, η Ελλάδα είδε πολλούς ανθρώπους της τέχνης να τη λατρεύουν, κυρίως για το πολιτιστικό της παρελθόν, αλλά και πολλούς να φεύγουν και να ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους, κυρίως για το πολιτιστικό της παρόν!

Εδώ πολιτισμός

Ο Ελύτης έφερε στους διεθνείς πολιτιστικούς κύκλους το Αιγαίο, ο Καζαντζάκης την Κρήτη, η Μελίνα με το Χατζιδάκι τον Πειραιά, ο Ωνάσης το Ιόνιο, ο Ανδρόνικος τη Μακεδονία, ο Θεοδωράκης τη λεβεντιά της Ρωμιοσύνης, ο Ροντήρης διέδωσε τον αρχαίο λόγο ως τη Γη του Πυρός και δημιούργησε ελληνολάτρεις που τους έφερε προσκυνητές στην Επίδαυρο ενώ η Μαρία Κάλλας, όσο κι αν θέλησαν να την οικειοποιηθούν οι Ιταλοί, δήλωνε πάντα Ελληνίδα. Οι Άγγλοι μέσα από τους στίχους του Σεφέρη γνώρισαν μια πάσχουσα ελληνική ψυχή και ο Ξενοφών Ζολώτας έδινε διεθνείς μάχες για την ελληνική γλώσσα.

Ίσως και γιατί δεν υπάρχουν πια ο Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν που έφτασε ως την Κοζάνη για ν' ανακαλύψει τις ελληνικές του ρίζες, ο Νουρέγιεφ με τις εκκεντρικότητες του, η Γκάρμπο με τα τεράστια μαύρα γυαλιά της, η Τζάκι που ακόμη και με το θάνατο της έκανε μπεστ σέλερ στην Αμερική τα ποιήματα του Καβάφη, αφού η ίδια είχε επιλέξει να μπουν στον τάφο της στίχοι του μεγάλου Αλεξανδρινού από την «Ιθάκη».

• Η Ελλάδα ενέπνευσε διεθνή μπεστ σέλερ όπως το «Αλεξανδρινό Κουαρτέτο» στο Λόρενς Ντάρελ ή τον «Κολοσσό του Αμαρουσίου» στο Χένρι Μίλερ.

• Την κερκυραϊκή ζωή διηγείται στο βιβλίο του «Εγώ, η οικογένεια μου και άλλα ζώα» ο αδελφός του Λ. Ντάρελ, Τζέραλντ Ντάρελ.

• Από τον Σαρτρ και τη Σιμόν ντε Μιτουβουάρ ως τον Ντεριντά και τον Β. Χάβελ έχουν περάσεις πολλοί για να κάνουν τις διακοπές τους στη χώρα μας.

Λατρεύτηκε από κορυφαίους του άλλοτε σοβιετικού πνεύματος η χώρα μας, αλλά και από ρώσους φυγάδες. Ο Ερενμπουργκ, ο Ροστροπόβιτς, ο Ρίχτερ, ο Χατσατουριάν, η Πλιτσέσκαγια, ο Βασίλιεφ θεωρούσαν τιμή τους μια εμφάνιση κάτω από τον Παρθενώνα στο Ηρώδειο και λίγες μέρες παραμονής στην Ελλάδα.

• Ο Γκίντερ Γκρας, ο πνευματικός μέντορας του Βίλι Μπραντ, όπως και ο ίδιος ο δημιουργός της οστ πολιτίκ, ήταν τακτικοί επισκέπτες της χώρας μας.

• Πολλά εργά του Τζόρτζιο Ντε Κίρικο είναι εμπνευσμένα από τη χώρα μας, ο Μπερνστάιν, ο Πίτερ Χολ, η Βανέσσα Ρεγκντρέιβ, ο Πέτερ Στάιν, ο Ιονέσκο, ο Τένεσι Ουίλιαμς συνδέθηκαν κι αγάπησαν μέσα από Έλληνες όπως η Μελίνα, ο Κουν, οι Φωτόπουλοι, ο Κακογιάννης και την πατρίδα μας.

• Ο Αντονι Κουίν θέλησε να πολιτογραφηθεί Ελληνας μετά το Ζορμπά, οι Πινκ Φλόιντ και Λεονάρ Κοέν απέκτησαν σπίτια στη Ρόδο και την Υδρα, η Ντενέβ περνούσε τις διακοπές της στη Σύρο, ο Γκι Λαρός είχε υπέροχο σπίτι στα Σίβοτα, οι Χαν στην Πάτμο.

Ποιους να πρωτοθυμηθεί κανείς;

Τους σταρ σαν το Ζεράρ Φιλίπ, τον Αλεν Ντελόν και τη Ρόμι Σνάιντερ, τον Μπελμοντό και την Ούρσουλα Αντρες, τη Λιζ Τέιλορ και τη Σοφία Λόρεν που άναβαν φωτιές ή τους μεγάλους δημιουργούς σαν τον Μίλερ και τον ΧέρμΠερτ Φον Κάραγιαν που ερωτεύονταν την Ελλάδα είτε ακούγοντας το δίμετρο Κατσίμπαλη να λαλάει στην Ακρόπολη με τη βροντερή φωνή του ο πρώτος, είτε διαβαίνοντας τα δρομάκια της Κοζάνης για να γνωρίσει την πόλη που γεννήθηκε ο παππούς του, ο δεύτερος;

Από άρθρο της ΤΙΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗ στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

 

Ατλαντίδα: Το αίνιγμα μιας χαμένης πολιτείας

 

Ατλαντίδα: Το αίνιγμα μιας χαμένης πολιτείας

Γράφει η ΠΕΠΗ ΣΚΑΡΛΗ

Σε δευτερόλεπτα ο ουρανός έγινε κατάμαυρος και το νησί του Κρακατάου, μεταξύ Σουμάτρας καν Ιάβας, τινάχτηκε στον αέρα, δημιουργώντας ένα χάσμα στο βυθό της θάλασσας κι ένα παλιρροιακό κύμα ύψους 30 μέτρων, που εκσφενδόνισε πλοία και βάρκες πάνω σε λόφους και στο πέρασμα του κατάπινε ζώα καν ανθρώπους.

Αυτή είναι η περιγραφή του γεγονότος από έναν αυτόπτη μάρτυρα το 1883. Καν δεν είναι μόνο ο καταποντισμός του νησιού Κρακατάου, που μας αφήνει άναυδους, αλλά κι ένας μεγάλος αριθμός άλλων καταστροφών, τόσο στο απώτερο όσο και στο κοντινό παρελθόν.

Πόλεις, εμπορικά και πολιτιστικά κέντρα που έχουν αναφερθεί από αρχαίους συγγραφείς, δεν υπάρχουν πια. Για παράδειγμα, η ετρουσκική πόλη Σπίνα, στην Αδριατική, (αναφέρεται από τον Πολύβιο τον πρεσβύτερο και τον Στράβωνα) έχει βυθιστεί. Η Διοσκουρία (η πόλη της Μαύρης Θάλασσας, που επισκέφτηκαν οι Αργοναύτες), καθώς και η Φαναγορία, έχουν βυθιστεί στα νερά της Μαύρης Θάλασσας και συγκεκριμένα στον κόλπο Τομάν. Οι καταστροφές εκτείνονται ακόμη και στον Ειρηνικό Ωκεανό, όπου το Ιουανάκι, ένα από τα νησιά Κουκ, καταποντίστηκε μαζί με 13.000 κατοίκους, το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.

Κάτω από τις μάσκες της υπεροχής του ανθρώπινου γένους, είναι γνωστό πόσο ανήμποροι είναι οι άνθρωποι να εμποδίσουν τις τεκτονικές κινήσεις της γης, ώστε να προλάβουν μια επερχόμενη πιθανή καταστροφή, εφόσον ο χρόνος έχει δείξει απειράριθμα στοιχεία γεωγραφικών και γεωλογικών αλλαγών. Λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τα λόγια που είπε ο Αιγύπτιος ιερέας στο ιερατείο της θεάς Νηίθ στην Αίγυπτο, μας προβληματίζει αν οι ήπειροι του πλανήτη είναι μόνιμες κατοικίες για τους κατοίκους της: «Πολλοί κατά πολλά φθοραί γεγόνασιν ανθρώπων και έσονται πυρί μεν και ύδατι μέγισται μύριους δε άλλους έτεραι βραχύτεραι», που θα πει: Συνέβησαν και θα συμβούν πολλές και διάφορες καταστροφές στο ανθρώπινο γένος. Οι σημαντικότερες προήλθαν από φωτιές και πλημμύρες, ενώ οι μικρότερες από αμέτρητες άλλες αιτίες.

 

 

Το απόσπασμα αυτό είναι παρμένο από τον Τίμαιο του Πλάτωνα, όπου μας δίδονται διάφορες πληροφορίες για την ήπειρο Ατλαντίδα. Γι' ακόμη μια φορά, αγαπητοί αναγνώστες, οι αρχαίοι μας πρωτοπόρησαν στη συγγραφή εκπληκτικών στοιχείων, όπου ενσαρκώνουν το μύθο με πραγματικά γεγονότα και τον τοποθετούν στο ράφι της ιστορίας και όχι της μυθολογίας, όπως πολλοί θα τον ήθελαν.

Ατλαντίδα λοιπόν! Είναι η χαμένη πολιτεία, που κρύβει στα σπλάχνα της ο Ατλαντικός Ωκεανός. Είναι η πολιτεία-- φάντασμα, που χάραξε ένα παζλ γρίφων στον αρχαιολογικό, γεωγραφικό, και προπάντων στον επιστημονικό ορίζοντα. Πριν σας παραπέμψουμε σε αποσπάσματα του Τίμαιου, θα σας αποκαλύψουμε τα εξής: Η εξερεύνηση του πυθμένα του Ατλαντικού από τον καθηγητή του Πανεπιστημίου της Κολούμπια Μ. Ενγουίκ, αποκαλύπτει μια οροσειρά, που εκτείνεται από βορρά προς νότο στο μέσο του ωκεανού και σε βάθος 3.160m. Βρέθηκε επίσης ένα κομμάτι από υαλώδη λάβα (το οποίο δεν δύναται να σχηματιστεί μέσα στη θάλασσα) κι επίσης σε βάθος 3.000-5.000 μέτρων βρέθηκε προϊστορική αμμουδιά. Ο Πλάτωνας, λοιπόν, ήξερε πολύ καλά την τοποθεσία της ηπείρου, εφόσον δεν τη συγχέει με την Αμερική, όπου και την τοποθετεί δυτικά από την Ατλαντίδα.

Συγκεκριμένα, ο ιερέας εκμυστηρεύεται στο Σόλωνα ότι ο ελληνικός πολιτισμός είναι κατά χίλια χρόνια πιο αρχαίος από τον αιγυπτιακό και συνάμα ο ελληνικός λαός είναι πολύ δυνατός και ανδρείος λαός, γιατί κατάφερε και νίκησε ένα πολύ δυνατό πολιτισμό, τους Άτλαντες, όταν αυτοί κυριεύτηκαν με αλαζονεία και κήρυξαν πόλεμο σε Ευρώπη και Ασία.

Εξυμνώντας την ανδρεία των προ-προγόνων μας, ο ιερέας συνεχίζει: «...γιατί στην είσοδο της, που εσείς ονομάζετε Ηράκλειες Στήλες (πορθμό Γιβραλτάρ) υπήρχε νησί, το οποίο ήταν μεγαλύτερο από τη Λιβύη και την Ασία μαζί. Απ' αυτό το νησί μπορούσε κανείς εκείνη την εποχή να περάσει στ' άλλα νησιά και στη συνέχεια στην απέναντι ήπειρο, η οποία βρισκόταν γύρω από κείνον τον αληθινό ωκεανό. Το μέρος που βρίσκεται μέσα από τον πορθμό, για τον οποίο μιλάμε, μοιάζει σα λιμάνι με στενή είσοδο, ενώ πέρα από το στόμιο βρίσκεται ένας αληθινός ωκεανός και η ξηρά που τον περιβάλλει είναι πραγματική ήπειρος. Σ' αυτό λοιπόν το νησί, την Ατλαντίδα, υπήρχε μεγάλη οργάνωση βασιλιάδων με τεράστια και θαυμαστή δύναμη, που εξουσίαζε όλο εκείνο το μέρος, πολλά νησιά και τμήματα της ηπείρου». (Τίμαιος, Πλάτωνας).

Και συνεχίζει ο ιερέας, αναφέροντας το φοβερό πόλεμο που ξέσπασε μεταξύ Ατλάντιων και Ελλήνων, μέχρι την τελική νίκη των Ελλήνων, τονίζοντας την αξιοπρέπεια και την ανδρεία τους. Το συγκλονιστικό κομμάτι, όμως, βρίσκεται στο τέλος του λόγου του ιερέα: «Ύστερα, όμως, από αρκετό καιρό, έγιναν μεγάλοι σεισμοί και πλημμύρες και μέσα σ' ένα φοβερό μερόνυχτο η γη κατάπιε ολόκληρο το στρατό σας, ενώ η Ατλαντίδα βούλιαξε στη θάλασσα».

Κι όλα αυτά περιγράφονται από τον Πλάτωνα κι αναφέρονται στο 9.500 π.Χ., όταν οι τότε Έλληνες είχαν έναν εκπληκτικό πολιτισμό, όπως θα δούμε στη συνέχεια της μελέτης μας, πολύ προηγμένο για να μπορέσει ν' αντεπεξέλθει στην υψηλή τεχνολογία των Ατλάντων, όταν πολλοί και διάφοροι μύθοι και θρύλοι άλλων λαών μας μιλούν για ουρανόπλοια, ηλεκτρικά φώτα κι ακόμη για ζωή σε άλλους πλανήτες (πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, η πόλη των Συρακουσών στη Σικελία είχε ένα πλανητάριο, στο οποίο τα άστρα άλλαζαν θέσεις με τη βοήθεια υδραυλικής δύναμης).

 

Εμείς και η Επιστήμη αδυνατούμε να δώσουμε λύσεις στο μυστήριο της πανάρχαιας και μυστηριώδους ηπείρου, αλλά ένα πρόσφατο εύρημα (η εικόνα του πιθαριού) είναι άξιο προσοχής και λόγου.

Κάτω από τη θάλασσα των Βερμούδων, στα νησιά Μπαχάμες, και συγκεκριμένα στα νησιά Άνδρος (όχι την ελληνική) και Μπίμινι, βρέθηκε μια πληθώρα κτιρίων που είναι ελληνικής επίδρασης και ρυθμού κι ένα πανάρχαιο μεγάλο πιθάρι, όπου επάνω του είναι ζωγραφισμένοι οι διπλοί πελέκεις (Ε. Μερτζ «Atlantic», published in 1976). Οι διπλοί πέλεκεις είναι δημιούργημα της κρητικής τέχνης και το πιθάρι κρητικής προέλευσης. Πώς βρέθηκε εκεί; Μήπως οι Κρήτες είχαν φτάσει στην πανάρχαια Ατλαντίδα και Αμερική;

Έχοντας πάντοτε το δικαίωμα του να υποθέτουμε και βασιζόμενοι στις πηγές και μελέτες μας, όπως και στα λόγια που είπε ο ιερέας στο Σόλωνα, το ότι δηλαδή η Ελλάδα είναι κατά 1.000 χρόνια πιο παλιά από την Αίγυπτο, αναρωτιόμαστε αν σ' εκείνα τα χρόνια λέγοντας Ελλάδα εννοούσαν όλη τη... Γη.

 

Η  καταστροφή

Ο Ουρανός πλησίασε τη γη και όλα χάθηκαν σε μια μέρα. Ακόμα και τα βουνά χάθηκαν κάτω από τα νερά», δηλώνει ένα χειρόγραφο των Μάγια. Πάνω από 130 φυλές των Ινδιάνων της Αμερικής έχουν θρύλους για μια παγκόσμια καταστροφή. Συγκεκριμένα, μια φυλή Ινδιάνων που ζούσε στη Βενεζουέλα ήταν λευκοί και ονόμαζαν το χωριό τους «Ατλάν». Οι παραδόσεις τους μιλούσαν για μια καταστροφή που εξαφάνισε το νησί τους στα άδυτα της θάλασσας. Αναφορές από άλλους λαούς, όπως Κινέζοι, Εσκιμώοι, Ινδοί, εκφράζουν τη λύπη τους για κάποιες παγκόσμιες καταστροφές στο παρελθόν και για πιθανές καταστροφές στο μέλλον.

Ο Ρώσος καθηγητής Ν.Σ. Βετσίνκιν έχει μια απάντηση στο αίνιγμα της Ατλαντίδας και του παγκόσμιου κατακλυσμού: «Η πτώση ενός γιγάντιου μετεωρίτη ήταν η αιτία της καταστροφής της Ατλαντίδος. Συγκρούσεις γιγάντιων μετεωριτών φαίνονται καθαρά στην επιφάνεια της Σελήνης. Υπάρχουν κρατήρες διαμέτρου 200 χιλιομέτρων, ενώ στη Γη έχουν πλάτος μόνο 2.000 μ. Πέφτοντας στη θάλασσα, οι γιγάντιοι μετεωρίτες προκάλεσαν παλιρροιακά κύματα που σάρωσαν όχι μόνο το βασίλειο των φυτών και των ζώων, αλλά βουνά και λόφους επίσης.

Η παρατήρηση του Ρώσου καθηγητή ήταν γνωστή στην αρχαιότητα, εφόσον ο Πλάτωνας στον «Τίμαιο» αναφέρει το εξής: «...Το δε αληθές εστί, των περί γην κατ' ουρανών ιόντων παράλλαξης και διά μακρών χρόνων γιγνομένη των επί γης πυρί πολλώ φθορά...», που θα πει: Η πραγματικότητα όμως είναι η μεταβολή της κίνησης των ουράνιων σωμάτων γύρω από τη Γη και η καταστροφή όλων όσα βρίσκονται στην επιφάνεια της από τεράστιες φωτιές, ανάμεσα σε μεγάλα χρονικά διαστήματα.

Κι επίσης, μην ξεχνάμε τις αντιλήψεις των αρχαίων μας για τη σφαιρικότητα της Γης. Ο Πυθαγόρας (530 π.Χ.) συμπέρανε ότι η Γη είναι μια σφαίρα και ο Αρίσταρχος ο Σάμιος (310-230 π.Χ.) επέμενε ότι η Γη περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο. Ο Ερατοσθένης (270-195 π.Χ.) υπολόγισε τη γήινη περιφέρεια με ένα λάθος μόνο 300 χιλιομέτρων. (Αυτή είναι και η απάντηση μας σε όσους πιστεύουν κατηγορηματικά ότι οι Έλληνες είχαν την εντύπωση ότι η Γη είναι επίπεδη. Η αντίληψη αυτή επιβλήθηκε από το σκοταδισμό του Μεσαίωνα, αφού πρώτα κατακρεουργήθηκε η αρχαία ελληνική σκέψη, που είναι αρχή όλων).

Δεν θα προχωρήσουμε σε αναλύσεις των δεδομένων μας από τον Πλάτωνα και στοιχείων που συνεχώς ανακαλύπτονται κι επιβεβαιώνουν τα δεδομένα, αλλά όπως είχαμε αναφέρει παραπάνω θα σας αποκαλύψουμε κάποια ανεξήγητα στοιχεία που αναδύονται μέσα από τις παραδόσεις και τους θρύλους διαφόρων λαών. Μας εντυπωσίασε ιδιαίτερα ένας θρύλος των Εσκιμώων, που λέει ότι οι Εσκιμώοι μεταφέρθηκαν στον παγωμένο Βόρειο Πόλο με τεράστια μεταλλικά πουλιά.

 

Είναι δυνατή η παρουσία αεροσκαφών πριν από 11.500 χρόνια; Άραγε, συνδέεται η παράδοση περί ανθρώπων των ουρανών όπως στο έπος του «Γκιλγκαμές» (σουμεριακό κείμενο) με την ανωτέρω φωτογραφία της σελίδας μας; Θα μπορούσε ο άνθρωπος που είναι καθισμένος μέσα σ' αυτό το πολύπλοκο σχέδιο, όπου τα χέρια του κρατούν (θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν) πηδάλια, να είναι ένας προϊστορικός πιλότος;

Το ινδικό «Σαμσαπτακαμπάτα» μιλά για αερόπλοια που έπαιρναν ενέργεια       από... «ουράνιες δυνάμεις» και το σανσκριτικό «Μαουσόλα Πούρβα» αναφέρεται σ' ένα άγνωστο όπλο... «ένα σιδερένιο αστροπελέκι, ένα γιγάντιο αγγελιαφόρο του θανάτου, που έκανε στάχτη ολόκληρες τις φυλές των Βρισνίς και Ανάκας. Τα πτώματα ήταν τόσο καμένα, που δεν αναγνωρίζονταν. Τα μαλλιά και τα νύχια τους έπεσαν. Τα κεραμικά έσπασαν χωρίς αιτία και τα πουλιά έγιναν άσπρα. Μετά από μερικές ώρες μολύνθηκαν όλα τα τρόφιμα».

Άραγε, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτή η περιγραφή ως μια προϊστορική πυρηνική καταστροφή;

Μήπως οι αναφορές του Πλάτωνα, στις ιμπεριαλιστικές τάσεις των Ατλάντων σε Ευρώπη και Ασία, έχουν κάποια σχέση με την περιγραφή που μας δίνει το ιερό αυτό σανσκριτικό κείμενο;

Πολλά άλλα αρχαία ινδικά κείμενα μιλούν για ουρανόπλοια, ατομικές βόμβες κι ακόμη για διαστημικά ταξίδια. Συγκεκριμένα, ο βεδικός θεός Πουσάν ταξίδεψε με χρυσά πλοία στον ωκεανό του ουρανού.

Το αρχαιότερο σανσκριτικό κείμενο «Σούρια Σιντάτα» αναφέρει ότι οι τέλειοι άνθρωποι «Σίντα» και κάτοχοι της γνώσης «Βιγιαντάρα» ταξίδευαν γύρω από τη Γη, κάτω και πάνω από το φεγγάρι.

Οι επιστήμονες προβληματίζονται για τα ουρανόπλοια κι έναν τόσο προηγμένο τεχνολογικό πολιτισμό 11.500 χρόνια πριν, βασιζόμενοι πάντα στις παραδόσεις και τους θρύλους διαφόρων λαών, ώστε μία πολύ περίεργη ανακάλυψη «θόλωσε» και πάλι τα νερά της επιστήμης.

Λίγο πριν ξεσπάσει ο πυρετός του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στα 1936, ένας Γερμανός αρχαιολόγος, ο Βίλχεμ Κένιγκ (Wilhelm König), ανακάλυψε ένα Παρθικό χωριό κοντά στη Βαγδάτη, ύστερα από πολλές ανασκαφές. Εκεί βρέθηκαν παράξενα βάζα, που έμοιαζαν με μπαταρίες. Έμοιαζαν κυρίως με δοχεία ή στάμνες, όπου μέσα υπήρχε ένας κύλινδρος από φύλλο χαλκού και μια σιδερένια ράβδος, που ίσως χρησίμευε ως ηλεκτρόδιο. Το στόμιο του δοχείου ήταν συγκολλημένο μ' ένα κράμα κασσίτερου - μολύβδου, σε αναλογία 40:60. Η ράβδος συγκρατιούταν από ένα ασφάλτινο πώμα. Στη βάση του κυλίνδρου ήταν στερεωμένος ένας χάλκινος δίσκος και για μονωτικό βρέθηκε πίσσα. Κάποια μορφή ηλεκτρολύτη βρέθηκε ανάμεσα στη ράβδο και τον κύλινδρο, αλλά λόγω ηλικίας δεν μπόρεσε να εξακριβωθεί.

 

Γοητευμένος απ' αυτή την ανακάλυψη, ένας άλλος επιστήμονας, ο Γουίλι Λι, ζήτησε από τη «General Electric» να κατασκευαστεί ένα ομοίωμα του αντικειμένου αυτού, για να δοκιμάσει αν λειτουργεί. Πραγματικά, όταν γέμισαν το κενό ανάμεσα στη ράβδο και τον κύλινδρο, η προϊστορική μπαταρία δούλεψε. Πώς λοιπόν βρέθηκε τέτοιου είδους αντικείμενο σε μια χώρα όπου η γραπτή και προφορική παράδοση δεν έκανε λόγο ποτέ για υψηλή τεχνολογία;

Από τις αρχαίες ελληνικές πηγές γνωρίζουμε πως μόνο οι Έλληνες και οι κάτοικοι της Ατλαντίδος είχαν αναπτύξει έναν αξιοθαύμαστο πολιτισμό, που, όπως είπε και ο Αιγύπτιος ιερέας στον Σόλωνα, 1.000 χρόνια πριν από τους Αιγυπτίους, οι Έλληνες είχαν ένα πολιτισμικό μεγαλείο, που δίδαξε τις γνώσεις του στους Αιγύπτιους. Ίσως η προϊστορική μπαταρία, που βρέθηκε στη Βαγδάτη, να εξηγεί και τα εξής φαινόμενα, που αναφέρθηκαν από πολλούς συγγραφείς:

Ο Πλούταρχος έγραψε ότι είχε δει μία λάμπα στο ναό του Άμμωνα Δία, όπου οι ιερείς τον διαβεβαίωσαν ότι έκαιγε πάρα πολλά χρόνια κι ότι ούτε το νερό ούτε ο άνεμος μπορούσαν να τη σβήσουν. Ο Λουκιανός είδε στην Ιεράπολη της Β. Συρίας έναν πολύτιμο λίθο στο κεφάλι της Ήρας, που φώτιζε μ' ένα εκτυφλωτικό φως, έτσι που ολόκληρος ο ναός ήταν πλημμυρισμένος με φως χιλιάδων κεριών.

Αν, λοιπόν, υποθέσουμε ότι ο ηλεκτρισμός ήταν γνωστός στην αρχαιότητα, τότε τα βέλη της επιστημονικής έρευνας επιστρέφουν πάλι στην Ελλάδα, όπου στο λεξιλόγιο της η λέξη ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΣ βγαίνει από το ΗΛΕΚΤΡΟ. Κι αν ακόμη απομονώσουμε την αλήθεια από το μύθο του Άτλαντα, όπου η κόρη του ονομαζόταν ΗΛΕΚΤΡΑ, (οι κεραυνοί δεν είναι τίποτ' άλλο από ηλεκτρικές εκκενώσεις), τότε για άλλη μια φορά καταλήγουμε στο ότι: Ελλάδα ίσον όλη η Γη.

Συγκρίνοντας το σημερινό μας πολιτισμό μ' αυτόν της αρχαιότητας,  σας πληροφορούμε ότι χίλια κι ένα παραδείγματα  μπορούν ν' αναφερθούν, για ν' αποδείξουν ότι δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο, παρά μόνο ό,τι έχει ξεχαστεί. Το ξέρατε ότι ο σημερινός κερματοδέκτης που πουλάει coca-cola και τσιγάρα είχε το αρχέτυπο του στο ναό του Δία στην Αθήνα, όπου μοίραζε άγιο νερό, ανάλογα με το πόσο βαρύ ήταν το νόμισμα που θα του έριχνε κάποιος;

 

 

Ο φοβερός πόλεμος Ελλήνων και Ατλαντων

Κάτι σαν κραυγή που βγαίνει από τα σκοτάδια του παρελθόντος και στροβιλίζεται σαν αίνιγμα στον πλανήτη γη  ύστερα από 11.500 χρόνια σκιτσάρει μια σειρά υποθέσεων και ντοκουμέντων σε ό,τι αφορά το βυθισμένο νησί της Ατλαντίδος.

Αναφερθήκαμε στην τοποθεσία της ηπείρου, βασισμένοι στα κείμενα του Πλάτωνα «Κριτίας» και «Τίμαιος». Συζητήσαμε για το περίεργο πυθάρι, αναμφισβήτητα κρητικής προέλευσης, που βρέθηκε στη θάλασσα των Βερμούδων, μεταξύ των νησιών Άνδρος (στον Ατλαντικό ωκεανό, όχι στην δική μας Ανδρο) και Μπίμινι. Για μας η απάντηση για το πώς βρέθηκε το πυθάρι αυτό στην μακρινή θάλασσα των Βερμούδων, βρίσκεται στα κείμενα των δύο αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων: Του Πλάτωνα και του Ησιόδου, που μαρτυρούν ότι η Ατλαντίδα, η Αμερική και άλλα νησιά του Ατλαντικού ωκεανού εποικίσθηκαν από τα ελληνικά φύλα της εποχής του Βασιλέα Ουρανού, του Κρόνου και του Ποσειδώνα... «εν δε τη Ατλαντίδι νήσω ταύτη μεγάλη συνέστη και θαυμαστή δύναμις βασιλέων, κρατούσα μεν απάσης της νήσου, πολλών δε άλλων νήσων και μερών της ηπείρου»... (Πλάτωνος «Κριτίας» Κεφ. VI εδ. 113). «Αναξ, παιδοτρεφές, αίμαι γιγάντων» λέει και ο Ησίοδος, διαλαλώντας ότι οι Γίγαντες ήταν Ελληνες.

Τώρα θα σας περπατήσουμε στο πιο σκοτεινό μέρος αυτής της ιστορίας, στο φοβερό πόλεμο που ξέσπασε μεταξύ των δύο ισχυρών της εποχής, Ελλήνων και Ατλάντων, όπου οι επεκτατικές βλέψεις των Ατλάντων, που σύμφωνα με τον Πλάτωνα η κοινωνία τους είχε παρακμάσει και πήγαιναν ενάντια στους θεούς έγιναν αιτία για τη φοβερή σύγκρουση.

Οι προετοιμασίες των Ελλήνων (θα τους λέμε Πελασγούς γιατί βρισκόμαστε 11.500 πριν) για τον πόλεμο που θα ξεσπούσε με τους Άτλαντες (λόγω των ενοχλητικών παρεμβάσεων σε πελασγικά νησιά) κράτησε 2 χρόνια. Ο πελασγικός στόλος που συγκεντρώθηκε στην Αθήνα και αριθμούσε περίπου 950 πλοία ξεκίνησε για να συναντήσει τον Ατλαντικό που ήταν συγκεντρωμένος στην Ανατολική πλευρά των Αντικυθήρων και αριθμούσε περίπου 300 πλοία.

Ο πελασγικός στόλος έπλεε σε σχηματισμό τριγώνου με προπορευόμενη τη βάση του τριγώνου. Σε κάθε κορυφή του τριγώνου υπήρχε ένα μέρος της ναυτικής δύναμης. Ο αριθμός των πλοίων που προέπλεαν στις δύο κορυφές της βάσης του τριγώνου, που είχαν απόσταση η μία από την άλλη δύο περίπου μίλια, ήταν κατά πολύ μικρότερος του αριθμού των πλοίων που βρισκόταν πίσω στην κορυφή του τριγώνου κι έπλεαν σε αρκετή απόσταση από τα προπορευόμενα μέρη του στόλου.

Ο κύριος όγκος του πελασγικού στόλου που βρισκόταν στο κέντρο και στην πίσω κορυφή του τριγώνου - έπλεε φανερά και με πολύ φωτισμό για να φανερώνει τη θέση του, ενώ τα δύο πλάγια και η βάση του τριγώνου κινούνταν κρυφά για να μην γίνουν αντιληπτοί από τους Άτλαντες. Ετσι λοιπόν η ναυμαχία ξεκίνησε ξημερώματα. Όταν ο κύριος όγκος του πελασγικού στόλου που έπλεε όπισθεν των πλαγίων και προπορευόμενων τμημάτων συγκρούστηκε με τον ατλαντικό στόλο, τα δύο πλάγια και προπορευόμενα τμήματα αιφνιδίασαν τους Άτλαντες χτυπώντας τους από πίσω. Όταν αυτοί συνειδητοποίησαν ότι ο στόλος τους είχε κυνηγηθεί απ' όλες τις πλευρές πανικοβλήθηκαν και στην προσπάθεια τους να σπάσουν τον κλοιό και να φύγουν προς το Γιβραλτάρ συγκρούονταν μεταξύ τους και βυθίζονταν. Η ναυμαχία κράτησε 6 ώρες περίπου.

Οι Ατλαντες έσπασαν τον κλοιό με μεγάλες απώλειες. Βυθί στηκαν περίπου 80 πλοία τους ενώ οι Πελασγοί έχασαν 30 και κατευθύνθηκαν προς το Γιβραλτάρ. Στον τόπο της ναυμαχίας και στον πυθμένα της θάλασσας σε βάθος 1-3 μ. υπάρχουν όργανα πλεύσης που έφεραν μαζί τους τα πλοία. Μετά τη σύγκρουση αυτή, γύρω στα 100 πλοία επέστρεψαν στην Αθήνα, ενώ τα υπόλοιπα συγκεντρώθηκαν στη Σικελία για να αποδεκατίσουν τον υπόλοιπο στόλο των Ατλάντων. Χωρίστηκαν λοιπόν σε δύο τμήματα. Το ένα κατέλαβε θέση από την πλευρά της Σικελίας και Σαρδηνίας, και το άλλο από την πλευρά της Τυνησίας. Όταν ο στόλος των Ατλάντων βρέθηκε ανάμεσα τους άρχισαν να τον χτυπούν και από τις δύο πλευρές, αφήνοντας πάντα ελεύθερο το πρόσθιο μέρος προς το Γιβραλτάρ. Η ναυμαχία αυτή άρχισε τρεις μέρες μετά την ναυμαχία των Αντικυθήρων, στη θαλάσσια περιοχή που απέχει από τη Σικελία 10 μίλια, από την Τυνησία 3 μίλια και 17 μίλια από τη Σαρδηνία. Η σύγκρουση κράτησε τρεις ώρες και αποδεκάτισε τα 2/3 του στόλου των Ατλάντων ενώ οι Πελασγοί έχασαν μόνο 40 πλοία. Στον πυθμένα της θάλασσας του τόπου της δεύτερης ναυμαχίας σε βάθος 1 ½ έως 5 μ. υπάρχουν χάλκινα και μπρούτζινα όργανα πλεύσης. Νικητές οι προγονοί μας, καθώς επέστρεφαν στην Αθήνα για ν' ανακοινώσουν τη μεγάλη τους νίκη (εκτός από 45 πλοία που πήγαιναν στην Αίγυπτο για να αναγγείλουν την καταστροφή του ατλαντικού στόλου), μόλις 8 μίλια δυτικά της Κρήτης, καταστράφηκαν από ένα φοβερό σεισμό και συνεχείς εκρήξεις ηφαιστείων στο νησί Μαγκάν. Οι εκρήξεις και τα τεράστια παλιροϊκά κύματα, ύψους πάνω από 250 μ., κράτησαν εννέα ημέρες, κι εξαφάνισαν το νησί αυτό που βρισκόταν  λίγο πιο πάνω από την Κρήτη που όπως το αναφέρει ο Πλάτωνας λεγόταν και Μάγκνος και καταποντίστηκε την ίδια χρονική περίοδο που καταποντίστηκε και η Ατλαντίδα, το έτος 9267 π.Χ.

 

Τα απομεινάρια του νησιού Μαγκάν ή Μάγκνος, βρίσκονται στο Κρητικό πέλαγος και λέγεται σήμερα Αυγό καθώς και το νησάκι Εσχάτη στα βόρεια της Κρήτης. Όσο για τα 45 πλοία που πήγαν στην Αίγυπτο, γλίτωσαν από τα φοβερά παλιροϊκά κύματα και το σεισμό, γιατί η Κρήτη λειτούργησε σαν θώρακας που εμπόδισε την καταστροφή της Αιγύπτου.

Οι Πελασγοί, φτάνοντας εκεί ξεσήκωσαν τους Αιγυπτίους οι οποίοι επαναστάτησαν κατά των κατακτητών Ατλάντων, θανάτωσαν το 70% περίπου αυτών που έμειναν στην Αίγυπτο, ενώ οι υπόλοιποι εκδιωχθέντες κατέφυγαν κι έζησαν στην έρημο. Μετά από χρόνια όμως, πολεμήθηκαν κι αυτοί από τους Φαραώ και αφανίστηκαν. Οι Άτλαντες πριν τη ναυμαχία με τους Έλληνες, κατείχαν ένα μεγάλο μέρος των νησιωτικών περιοχών της Μεσογείου. Από την Αφρική, το Μαρόκο και την Αίγυπτο, και από την Ευρώπη, εδάφη της Ισπανίας, Πορτογαλίας, Γαλλίας και Ιταλίας.

Οι Πελασγοί, οι κάτοικοι αυτής της μικρής χώρας με τη μεγάλη ψυχή, την ανδρεία και το λαμπερότερο πνεύμα, έσωσαν τους γείτονες τους χωρίς αντάλλαγμα κανένα, που όπως αναφέρει ο Πλάτωνας στον «Τίμαιο»: «...νίκησε τους εισβολείς (για τους Έλληνες), έστησε τρόπαια, κατάφερε να μην υποδουλωθούν όσοι δεν ήταν ακόμα δούλοι, και πέτυχε ν' απελευθερώσει όλους εμάς (λέει ο Αιγύπτιος ιερέας στο Σόλωνα) τους άλλους... χωρίς ν' απαιτήσει το παραμικρό».

Για τους προγόνους μας αλλά και για του σύγχρονους το να είσαι Έλληνας σημαίνει να είσαι πρώτα ...ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Κείμενο – επιμέλεια: ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ KAI H  Π. ΣΚΑΡΛΗ*

Αδέσμευτος Τύπος Μάρτιος 1994

* Η Πέπη Σκαρλή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στο Metropolitan University of Manchester και πραγματοποίησε τις σπουδές στις "Ανθρωπιστικές Επιστήμες και Μουσικολογία". Στην Ελλάδα εργάστηκε ως δημοσιογράφος στον Ελεύθερο και στον Αδέσμευτο Τύπο (συντάκτης πολιτιστικού ρεπορτάζ και αρθρογράφος των άρθρων "Ελλάδα είναι όλη η γη") καθώς και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Σκάι και Αντέννα ως μουσικός παραγωγός. Ζει και εργάζεται στους Δελφούς καταθέτοντας καθημερινά την αγάπη και το όραμά της επάνω σε αυτό που τάχθηκε να περατώσει... "την αφύπνιση των ελλληνικών συνειδήσεων".