Ατλαντίδα: Το αίνιγμα μιας χαμένης πολιτείας

 

Ατλαντίδα: Το αίνιγμα μιας χαμένης πολιτείας

Γράφει η ΠΕΠΗ ΣΚΑΡΛΗ

Σε δευτερόλεπτα ο ουρανός έγινε κατάμαυρος και το νησί του Κρακατάου, μεταξύ Σουμάτρας καν Ιάβας, τινάχτηκε στον αέρα, δημιουργώντας ένα χάσμα στο βυθό της θάλασσας κι ένα παλιρροιακό κύμα ύψους 30 μέτρων, που εκσφενδόνισε πλοία και βάρκες πάνω σε λόφους και στο πέρασμα του κατάπινε ζώα καν ανθρώπους.

Αυτή είναι η περιγραφή του γεγονότος από έναν αυτόπτη μάρτυρα το 1883. Καν δεν είναι μόνο ο καταποντισμός του νησιού Κρακατάου, που μας αφήνει άναυδους, αλλά κι ένας μεγάλος αριθμός άλλων καταστροφών, τόσο στο απώτερο όσο και στο κοντινό παρελθόν.

Πόλεις, εμπορικά και πολιτιστικά κέντρα που έχουν αναφερθεί από αρχαίους συγγραφείς, δεν υπάρχουν πια. Για παράδειγμα, η ετρουσκική πόλη Σπίνα, στην Αδριατική, (αναφέρεται από τον Πολύβιο τον πρεσβύτερο και τον Στράβωνα) έχει βυθιστεί. Η Διοσκουρία (η πόλη της Μαύρης Θάλασσας, που επισκέφτηκαν οι Αργοναύτες), καθώς και η Φαναγορία, έχουν βυθιστεί στα νερά της Μαύρης Θάλασσας και συγκεκριμένα στον κόλπο Τομάν. Οι καταστροφές εκτείνονται ακόμη και στον Ειρηνικό Ωκεανό, όπου το Ιουανάκι, ένα από τα νησιά Κουκ, καταποντίστηκε μαζί με 13.000 κατοίκους, το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.

Κάτω από τις μάσκες της υπεροχής του ανθρώπινου γένους, είναι γνωστό πόσο ανήμποροι είναι οι άνθρωποι να εμποδίσουν τις τεκτονικές κινήσεις της γης, ώστε να προλάβουν μια επερχόμενη πιθανή καταστροφή, εφόσον ο χρόνος έχει δείξει απειράριθμα στοιχεία γεωγραφικών και γεωλογικών αλλαγών. Λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τα λόγια που είπε ο Αιγύπτιος ιερέας στο ιερατείο της θεάς Νηίθ στην Αίγυπτο, μας προβληματίζει αν οι ήπειροι του πλανήτη είναι μόνιμες κατοικίες για τους κατοίκους της: «Πολλοί κατά πολλά φθοραί γεγόνασιν ανθρώπων και έσονται πυρί μεν και ύδατι μέγισται μύριους δε άλλους έτεραι βραχύτεραι», που θα πει: Συνέβησαν και θα συμβούν πολλές και διάφορες καταστροφές στο ανθρώπινο γένος. Οι σημαντικότερες προήλθαν από φωτιές και πλημμύρες, ενώ οι μικρότερες από αμέτρητες άλλες αιτίες.

 

 

Το απόσπασμα αυτό είναι παρμένο από τον Τίμαιο του Πλάτωνα, όπου μας δίδονται διάφορες πληροφορίες για την ήπειρο Ατλαντίδα. Γι' ακόμη μια φορά, αγαπητοί αναγνώστες, οι αρχαίοι μας πρωτοπόρησαν στη συγγραφή εκπληκτικών στοιχείων, όπου ενσαρκώνουν το μύθο με πραγματικά γεγονότα και τον τοποθετούν στο ράφι της ιστορίας και όχι της μυθολογίας, όπως πολλοί θα τον ήθελαν.

Ατλαντίδα λοιπόν! Είναι η χαμένη πολιτεία, που κρύβει στα σπλάχνα της ο Ατλαντικός Ωκεανός. Είναι η πολιτεία-- φάντασμα, που χάραξε ένα παζλ γρίφων στον αρχαιολογικό, γεωγραφικό, και προπάντων στον επιστημονικό ορίζοντα. Πριν σας παραπέμψουμε σε αποσπάσματα του Τίμαιου, θα σας αποκαλύψουμε τα εξής: Η εξερεύνηση του πυθμένα του Ατλαντικού από τον καθηγητή του Πανεπιστημίου της Κολούμπια Μ. Ενγουίκ, αποκαλύπτει μια οροσειρά, που εκτείνεται από βορρά προς νότο στο μέσο του ωκεανού και σε βάθος 3.160m. Βρέθηκε επίσης ένα κομμάτι από υαλώδη λάβα (το οποίο δεν δύναται να σχηματιστεί μέσα στη θάλασσα) κι επίσης σε βάθος 3.000-5.000 μέτρων βρέθηκε προϊστορική αμμουδιά. Ο Πλάτωνας, λοιπόν, ήξερε πολύ καλά την τοποθεσία της ηπείρου, εφόσον δεν τη συγχέει με την Αμερική, όπου και την τοποθετεί δυτικά από την Ατλαντίδα.

Συγκεκριμένα, ο ιερέας εκμυστηρεύεται στο Σόλωνα ότι ο ελληνικός πολιτισμός είναι κατά χίλια χρόνια πιο αρχαίος από τον αιγυπτιακό και συνάμα ο ελληνικός λαός είναι πολύ δυνατός και ανδρείος λαός, γιατί κατάφερε και νίκησε ένα πολύ δυνατό πολιτισμό, τους Άτλαντες, όταν αυτοί κυριεύτηκαν με αλαζονεία και κήρυξαν πόλεμο σε Ευρώπη και Ασία.

Εξυμνώντας την ανδρεία των προ-προγόνων μας, ο ιερέας συνεχίζει: «...γιατί στην είσοδο της, που εσείς ονομάζετε Ηράκλειες Στήλες (πορθμό Γιβραλτάρ) υπήρχε νησί, το οποίο ήταν μεγαλύτερο από τη Λιβύη και την Ασία μαζί. Απ' αυτό το νησί μπορούσε κανείς εκείνη την εποχή να περάσει στ' άλλα νησιά και στη συνέχεια στην απέναντι ήπειρο, η οποία βρισκόταν γύρω από κείνον τον αληθινό ωκεανό. Το μέρος που βρίσκεται μέσα από τον πορθμό, για τον οποίο μιλάμε, μοιάζει σα λιμάνι με στενή είσοδο, ενώ πέρα από το στόμιο βρίσκεται ένας αληθινός ωκεανός και η ξηρά που τον περιβάλλει είναι πραγματική ήπειρος. Σ' αυτό λοιπόν το νησί, την Ατλαντίδα, υπήρχε μεγάλη οργάνωση βασιλιάδων με τεράστια και θαυμαστή δύναμη, που εξουσίαζε όλο εκείνο το μέρος, πολλά νησιά και τμήματα της ηπείρου». (Τίμαιος, Πλάτωνας).

Και συνεχίζει ο ιερέας, αναφέροντας το φοβερό πόλεμο που ξέσπασε μεταξύ Ατλάντιων και Ελλήνων, μέχρι την τελική νίκη των Ελλήνων, τονίζοντας την αξιοπρέπεια και την ανδρεία τους. Το συγκλονιστικό κομμάτι, όμως, βρίσκεται στο τέλος του λόγου του ιερέα: «Ύστερα, όμως, από αρκετό καιρό, έγιναν μεγάλοι σεισμοί και πλημμύρες και μέσα σ' ένα φοβερό μερόνυχτο η γη κατάπιε ολόκληρο το στρατό σας, ενώ η Ατλαντίδα βούλιαξε στη θάλασσα».

Κι όλα αυτά περιγράφονται από τον Πλάτωνα κι αναφέρονται στο 9.500 π.Χ., όταν οι τότε Έλληνες είχαν έναν εκπληκτικό πολιτισμό, όπως θα δούμε στη συνέχεια της μελέτης μας, πολύ προηγμένο για να μπορέσει ν' αντεπεξέλθει στην υψηλή τεχνολογία των Ατλάντων, όταν πολλοί και διάφοροι μύθοι και θρύλοι άλλων λαών μας μιλούν για ουρανόπλοια, ηλεκτρικά φώτα κι ακόμη για ζωή σε άλλους πλανήτες (πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, η πόλη των Συρακουσών στη Σικελία είχε ένα πλανητάριο, στο οποίο τα άστρα άλλαζαν θέσεις με τη βοήθεια υδραυλικής δύναμης).

 

Εμείς και η Επιστήμη αδυνατούμε να δώσουμε λύσεις στο μυστήριο της πανάρχαιας και μυστηριώδους ηπείρου, αλλά ένα πρόσφατο εύρημα (η εικόνα του πιθαριού) είναι άξιο προσοχής και λόγου.

Κάτω από τη θάλασσα των Βερμούδων, στα νησιά Μπαχάμες, και συγκεκριμένα στα νησιά Άνδρος (όχι την ελληνική) και Μπίμινι, βρέθηκε μια πληθώρα κτιρίων που είναι ελληνικής επίδρασης και ρυθμού κι ένα πανάρχαιο μεγάλο πιθάρι, όπου επάνω του είναι ζωγραφισμένοι οι διπλοί πελέκεις (Ε. Μερτζ «Atlantic», published in 1976). Οι διπλοί πέλεκεις είναι δημιούργημα της κρητικής τέχνης και το πιθάρι κρητικής προέλευσης. Πώς βρέθηκε εκεί; Μήπως οι Κρήτες είχαν φτάσει στην πανάρχαια Ατλαντίδα και Αμερική;

Έχοντας πάντοτε το δικαίωμα του να υποθέτουμε και βασιζόμενοι στις πηγές και μελέτες μας, όπως και στα λόγια που είπε ο ιερέας στο Σόλωνα, το ότι δηλαδή η Ελλάδα είναι κατά 1.000 χρόνια πιο παλιά από την Αίγυπτο, αναρωτιόμαστε αν σ' εκείνα τα χρόνια λέγοντας Ελλάδα εννοούσαν όλη τη... Γη.

 

Η  καταστροφή

Ο Ουρανός πλησίασε τη γη και όλα χάθηκαν σε μια μέρα. Ακόμα και τα βουνά χάθηκαν κάτω από τα νερά», δηλώνει ένα χειρόγραφο των Μάγια. Πάνω από 130 φυλές των Ινδιάνων της Αμερικής έχουν θρύλους για μια παγκόσμια καταστροφή. Συγκεκριμένα, μια φυλή Ινδιάνων που ζούσε στη Βενεζουέλα ήταν λευκοί και ονόμαζαν το χωριό τους «Ατλάν». Οι παραδόσεις τους μιλούσαν για μια καταστροφή που εξαφάνισε το νησί τους στα άδυτα της θάλασσας. Αναφορές από άλλους λαούς, όπως Κινέζοι, Εσκιμώοι, Ινδοί, εκφράζουν τη λύπη τους για κάποιες παγκόσμιες καταστροφές στο παρελθόν και για πιθανές καταστροφές στο μέλλον.

Ο Ρώσος καθηγητής Ν.Σ. Βετσίνκιν έχει μια απάντηση στο αίνιγμα της Ατλαντίδας και του παγκόσμιου κατακλυσμού: «Η πτώση ενός γιγάντιου μετεωρίτη ήταν η αιτία της καταστροφής της Ατλαντίδος. Συγκρούσεις γιγάντιων μετεωριτών φαίνονται καθαρά στην επιφάνεια της Σελήνης. Υπάρχουν κρατήρες διαμέτρου 200 χιλιομέτρων, ενώ στη Γη έχουν πλάτος μόνο 2.000 μ. Πέφτοντας στη θάλασσα, οι γιγάντιοι μετεωρίτες προκάλεσαν παλιρροιακά κύματα που σάρωσαν όχι μόνο το βασίλειο των φυτών και των ζώων, αλλά βουνά και λόφους επίσης.

Η παρατήρηση του Ρώσου καθηγητή ήταν γνωστή στην αρχαιότητα, εφόσον ο Πλάτωνας στον «Τίμαιο» αναφέρει το εξής: «...Το δε αληθές εστί, των περί γην κατ' ουρανών ιόντων παράλλαξης και διά μακρών χρόνων γιγνομένη των επί γης πυρί πολλώ φθορά...», που θα πει: Η πραγματικότητα όμως είναι η μεταβολή της κίνησης των ουράνιων σωμάτων γύρω από τη Γη και η καταστροφή όλων όσα βρίσκονται στην επιφάνεια της από τεράστιες φωτιές, ανάμεσα σε μεγάλα χρονικά διαστήματα.

Κι επίσης, μην ξεχνάμε τις αντιλήψεις των αρχαίων μας για τη σφαιρικότητα της Γης. Ο Πυθαγόρας (530 π.Χ.) συμπέρανε ότι η Γη είναι μια σφαίρα και ο Αρίσταρχος ο Σάμιος (310-230 π.Χ.) επέμενε ότι η Γη περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο. Ο Ερατοσθένης (270-195 π.Χ.) υπολόγισε τη γήινη περιφέρεια με ένα λάθος μόνο 300 χιλιομέτρων. (Αυτή είναι και η απάντηση μας σε όσους πιστεύουν κατηγορηματικά ότι οι Έλληνες είχαν την εντύπωση ότι η Γη είναι επίπεδη. Η αντίληψη αυτή επιβλήθηκε από το σκοταδισμό του Μεσαίωνα, αφού πρώτα κατακρεουργήθηκε η αρχαία ελληνική σκέψη, που είναι αρχή όλων).

Δεν θα προχωρήσουμε σε αναλύσεις των δεδομένων μας από τον Πλάτωνα και στοιχείων που συνεχώς ανακαλύπτονται κι επιβεβαιώνουν τα δεδομένα, αλλά όπως είχαμε αναφέρει παραπάνω θα σας αποκαλύψουμε κάποια ανεξήγητα στοιχεία που αναδύονται μέσα από τις παραδόσεις και τους θρύλους διαφόρων λαών. Μας εντυπωσίασε ιδιαίτερα ένας θρύλος των Εσκιμώων, που λέει ότι οι Εσκιμώοι μεταφέρθηκαν στον παγωμένο Βόρειο Πόλο με τεράστια μεταλλικά πουλιά.

 

Είναι δυνατή η παρουσία αεροσκαφών πριν από 11.500 χρόνια; Άραγε, συνδέεται η παράδοση περί ανθρώπων των ουρανών όπως στο έπος του «Γκιλγκαμές» (σουμεριακό κείμενο) με την ανωτέρω φωτογραφία της σελίδας μας; Θα μπορούσε ο άνθρωπος που είναι καθισμένος μέσα σ' αυτό το πολύπλοκο σχέδιο, όπου τα χέρια του κρατούν (θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν) πηδάλια, να είναι ένας προϊστορικός πιλότος;

Το ινδικό «Σαμσαπτακαμπάτα» μιλά για αερόπλοια που έπαιρναν ενέργεια       από... «ουράνιες δυνάμεις» και το σανσκριτικό «Μαουσόλα Πούρβα» αναφέρεται σ' ένα άγνωστο όπλο... «ένα σιδερένιο αστροπελέκι, ένα γιγάντιο αγγελιαφόρο του θανάτου, που έκανε στάχτη ολόκληρες τις φυλές των Βρισνίς και Ανάκας. Τα πτώματα ήταν τόσο καμένα, που δεν αναγνωρίζονταν. Τα μαλλιά και τα νύχια τους έπεσαν. Τα κεραμικά έσπασαν χωρίς αιτία και τα πουλιά έγιναν άσπρα. Μετά από μερικές ώρες μολύνθηκαν όλα τα τρόφιμα».

Άραγε, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτή η περιγραφή ως μια προϊστορική πυρηνική καταστροφή;

Μήπως οι αναφορές του Πλάτωνα, στις ιμπεριαλιστικές τάσεις των Ατλάντων σε Ευρώπη και Ασία, έχουν κάποια σχέση με την περιγραφή που μας δίνει το ιερό αυτό σανσκριτικό κείμενο;

Πολλά άλλα αρχαία ινδικά κείμενα μιλούν για ουρανόπλοια, ατομικές βόμβες κι ακόμη για διαστημικά ταξίδια. Συγκεκριμένα, ο βεδικός θεός Πουσάν ταξίδεψε με χρυσά πλοία στον ωκεανό του ουρανού.

Το αρχαιότερο σανσκριτικό κείμενο «Σούρια Σιντάτα» αναφέρει ότι οι τέλειοι άνθρωποι «Σίντα» και κάτοχοι της γνώσης «Βιγιαντάρα» ταξίδευαν γύρω από τη Γη, κάτω και πάνω από το φεγγάρι.

Οι επιστήμονες προβληματίζονται για τα ουρανόπλοια κι έναν τόσο προηγμένο τεχνολογικό πολιτισμό 11.500 χρόνια πριν, βασιζόμενοι πάντα στις παραδόσεις και τους θρύλους διαφόρων λαών, ώστε μία πολύ περίεργη ανακάλυψη «θόλωσε» και πάλι τα νερά της επιστήμης.

Λίγο πριν ξεσπάσει ο πυρετός του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στα 1936, ένας Γερμανός αρχαιολόγος, ο Βίλχεμ Κένιγκ (Wilhelm König), ανακάλυψε ένα Παρθικό χωριό κοντά στη Βαγδάτη, ύστερα από πολλές ανασκαφές. Εκεί βρέθηκαν παράξενα βάζα, που έμοιαζαν με μπαταρίες. Έμοιαζαν κυρίως με δοχεία ή στάμνες, όπου μέσα υπήρχε ένας κύλινδρος από φύλλο χαλκού και μια σιδερένια ράβδος, που ίσως χρησίμευε ως ηλεκτρόδιο. Το στόμιο του δοχείου ήταν συγκολλημένο μ' ένα κράμα κασσίτερου - μολύβδου, σε αναλογία 40:60. Η ράβδος συγκρατιούταν από ένα ασφάλτινο πώμα. Στη βάση του κυλίνδρου ήταν στερεωμένος ένας χάλκινος δίσκος και για μονωτικό βρέθηκε πίσσα. Κάποια μορφή ηλεκτρολύτη βρέθηκε ανάμεσα στη ράβδο και τον κύλινδρο, αλλά λόγω ηλικίας δεν μπόρεσε να εξακριβωθεί.

 

Γοητευμένος απ' αυτή την ανακάλυψη, ένας άλλος επιστήμονας, ο Γουίλι Λι, ζήτησε από τη «General Electric» να κατασκευαστεί ένα ομοίωμα του αντικειμένου αυτού, για να δοκιμάσει αν λειτουργεί. Πραγματικά, όταν γέμισαν το κενό ανάμεσα στη ράβδο και τον κύλινδρο, η προϊστορική μπαταρία δούλεψε. Πώς λοιπόν βρέθηκε τέτοιου είδους αντικείμενο σε μια χώρα όπου η γραπτή και προφορική παράδοση δεν έκανε λόγο ποτέ για υψηλή τεχνολογία;

Από τις αρχαίες ελληνικές πηγές γνωρίζουμε πως μόνο οι Έλληνες και οι κάτοικοι της Ατλαντίδος είχαν αναπτύξει έναν αξιοθαύμαστο πολιτισμό, που, όπως είπε και ο Αιγύπτιος ιερέας στον Σόλωνα, 1.000 χρόνια πριν από τους Αιγυπτίους, οι Έλληνες είχαν ένα πολιτισμικό μεγαλείο, που δίδαξε τις γνώσεις του στους Αιγύπτιους. Ίσως η προϊστορική μπαταρία, που βρέθηκε στη Βαγδάτη, να εξηγεί και τα εξής φαινόμενα, που αναφέρθηκαν από πολλούς συγγραφείς:

Ο Πλούταρχος έγραψε ότι είχε δει μία λάμπα στο ναό του Άμμωνα Δία, όπου οι ιερείς τον διαβεβαίωσαν ότι έκαιγε πάρα πολλά χρόνια κι ότι ούτε το νερό ούτε ο άνεμος μπορούσαν να τη σβήσουν. Ο Λουκιανός είδε στην Ιεράπολη της Β. Συρίας έναν πολύτιμο λίθο στο κεφάλι της Ήρας, που φώτιζε μ' ένα εκτυφλωτικό φως, έτσι που ολόκληρος ο ναός ήταν πλημμυρισμένος με φως χιλιάδων κεριών.

Αν, λοιπόν, υποθέσουμε ότι ο ηλεκτρισμός ήταν γνωστός στην αρχαιότητα, τότε τα βέλη της επιστημονικής έρευνας επιστρέφουν πάλι στην Ελλάδα, όπου στο λεξιλόγιο της η λέξη ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΣ βγαίνει από το ΗΛΕΚΤΡΟ. Κι αν ακόμη απομονώσουμε την αλήθεια από το μύθο του Άτλαντα, όπου η κόρη του ονομαζόταν ΗΛΕΚΤΡΑ, (οι κεραυνοί δεν είναι τίποτ' άλλο από ηλεκτρικές εκκενώσεις), τότε για άλλη μια φορά καταλήγουμε στο ότι: Ελλάδα ίσον όλη η Γη.

Συγκρίνοντας το σημερινό μας πολιτισμό μ' αυτόν της αρχαιότητας,  σας πληροφορούμε ότι χίλια κι ένα παραδείγματα  μπορούν ν' αναφερθούν, για ν' αποδείξουν ότι δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο, παρά μόνο ό,τι έχει ξεχαστεί. Το ξέρατε ότι ο σημερινός κερματοδέκτης που πουλάει coca-cola και τσιγάρα είχε το αρχέτυπο του στο ναό του Δία στην Αθήνα, όπου μοίραζε άγιο νερό, ανάλογα με το πόσο βαρύ ήταν το νόμισμα που θα του έριχνε κάποιος;

 

 

Ο φοβερός πόλεμος Ελλήνων και Ατλαντων

Κάτι σαν κραυγή που βγαίνει από τα σκοτάδια του παρελθόντος και στροβιλίζεται σαν αίνιγμα στον πλανήτη γη  ύστερα από 11.500 χρόνια σκιτσάρει μια σειρά υποθέσεων και ντοκουμέντων σε ό,τι αφορά το βυθισμένο νησί της Ατλαντίδος.

Αναφερθήκαμε στην τοποθεσία της ηπείρου, βασισμένοι στα κείμενα του Πλάτωνα «Κριτίας» και «Τίμαιος». Συζητήσαμε για το περίεργο πυθάρι, αναμφισβήτητα κρητικής προέλευσης, που βρέθηκε στη θάλασσα των Βερμούδων, μεταξύ των νησιών Άνδρος (στον Ατλαντικό ωκεανό, όχι στην δική μας Ανδρο) και Μπίμινι. Για μας η απάντηση για το πώς βρέθηκε το πυθάρι αυτό στην μακρινή θάλασσα των Βερμούδων, βρίσκεται στα κείμενα των δύο αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων: Του Πλάτωνα και του Ησιόδου, που μαρτυρούν ότι η Ατλαντίδα, η Αμερική και άλλα νησιά του Ατλαντικού ωκεανού εποικίσθηκαν από τα ελληνικά φύλα της εποχής του Βασιλέα Ουρανού, του Κρόνου και του Ποσειδώνα... «εν δε τη Ατλαντίδι νήσω ταύτη μεγάλη συνέστη και θαυμαστή δύναμις βασιλέων, κρατούσα μεν απάσης της νήσου, πολλών δε άλλων νήσων και μερών της ηπείρου»... (Πλάτωνος «Κριτίας» Κεφ. VI εδ. 113). «Αναξ, παιδοτρεφές, αίμαι γιγάντων» λέει και ο Ησίοδος, διαλαλώντας ότι οι Γίγαντες ήταν Ελληνες.

Τώρα θα σας περπατήσουμε στο πιο σκοτεινό μέρος αυτής της ιστορίας, στο φοβερό πόλεμο που ξέσπασε μεταξύ των δύο ισχυρών της εποχής, Ελλήνων και Ατλάντων, όπου οι επεκτατικές βλέψεις των Ατλάντων, που σύμφωνα με τον Πλάτωνα η κοινωνία τους είχε παρακμάσει και πήγαιναν ενάντια στους θεούς έγιναν αιτία για τη φοβερή σύγκρουση.

Οι προετοιμασίες των Ελλήνων (θα τους λέμε Πελασγούς γιατί βρισκόμαστε 11.500 πριν) για τον πόλεμο που θα ξεσπούσε με τους Άτλαντες (λόγω των ενοχλητικών παρεμβάσεων σε πελασγικά νησιά) κράτησε 2 χρόνια. Ο πελασγικός στόλος που συγκεντρώθηκε στην Αθήνα και αριθμούσε περίπου 950 πλοία ξεκίνησε για να συναντήσει τον Ατλαντικό που ήταν συγκεντρωμένος στην Ανατολική πλευρά των Αντικυθήρων και αριθμούσε περίπου 300 πλοία.

Ο πελασγικός στόλος έπλεε σε σχηματισμό τριγώνου με προπορευόμενη τη βάση του τριγώνου. Σε κάθε κορυφή του τριγώνου υπήρχε ένα μέρος της ναυτικής δύναμης. Ο αριθμός των πλοίων που προέπλεαν στις δύο κορυφές της βάσης του τριγώνου, που είχαν απόσταση η μία από την άλλη δύο περίπου μίλια, ήταν κατά πολύ μικρότερος του αριθμού των πλοίων που βρισκόταν πίσω στην κορυφή του τριγώνου κι έπλεαν σε αρκετή απόσταση από τα προπορευόμενα μέρη του στόλου.

Ο κύριος όγκος του πελασγικού στόλου που βρισκόταν στο κέντρο και στην πίσω κορυφή του τριγώνου - έπλεε φανερά και με πολύ φωτισμό για να φανερώνει τη θέση του, ενώ τα δύο πλάγια και η βάση του τριγώνου κινούνταν κρυφά για να μην γίνουν αντιληπτοί από τους Άτλαντες. Ετσι λοιπόν η ναυμαχία ξεκίνησε ξημερώματα. Όταν ο κύριος όγκος του πελασγικού στόλου που έπλεε όπισθεν των πλαγίων και προπορευόμενων τμημάτων συγκρούστηκε με τον ατλαντικό στόλο, τα δύο πλάγια και προπορευόμενα τμήματα αιφνιδίασαν τους Άτλαντες χτυπώντας τους από πίσω. Όταν αυτοί συνειδητοποίησαν ότι ο στόλος τους είχε κυνηγηθεί απ' όλες τις πλευρές πανικοβλήθηκαν και στην προσπάθεια τους να σπάσουν τον κλοιό και να φύγουν προς το Γιβραλτάρ συγκρούονταν μεταξύ τους και βυθίζονταν. Η ναυμαχία κράτησε 6 ώρες περίπου.

Οι Ατλαντες έσπασαν τον κλοιό με μεγάλες απώλειες. Βυθί στηκαν περίπου 80 πλοία τους ενώ οι Πελασγοί έχασαν 30 και κατευθύνθηκαν προς το Γιβραλτάρ. Στον τόπο της ναυμαχίας και στον πυθμένα της θάλασσας σε βάθος 1-3 μ. υπάρχουν όργανα πλεύσης που έφεραν μαζί τους τα πλοία. Μετά τη σύγκρουση αυτή, γύρω στα 100 πλοία επέστρεψαν στην Αθήνα, ενώ τα υπόλοιπα συγκεντρώθηκαν στη Σικελία για να αποδεκατίσουν τον υπόλοιπο στόλο των Ατλάντων. Χωρίστηκαν λοιπόν σε δύο τμήματα. Το ένα κατέλαβε θέση από την πλευρά της Σικελίας και Σαρδηνίας, και το άλλο από την πλευρά της Τυνησίας. Όταν ο στόλος των Ατλάντων βρέθηκε ανάμεσα τους άρχισαν να τον χτυπούν και από τις δύο πλευρές, αφήνοντας πάντα ελεύθερο το πρόσθιο μέρος προς το Γιβραλτάρ. Η ναυμαχία αυτή άρχισε τρεις μέρες μετά την ναυμαχία των Αντικυθήρων, στη θαλάσσια περιοχή που απέχει από τη Σικελία 10 μίλια, από την Τυνησία 3 μίλια και 17 μίλια από τη Σαρδηνία. Η σύγκρουση κράτησε τρεις ώρες και αποδεκάτισε τα 2/3 του στόλου των Ατλάντων ενώ οι Πελασγοί έχασαν μόνο 40 πλοία. Στον πυθμένα της θάλασσας του τόπου της δεύτερης ναυμαχίας σε βάθος 1 ½ έως 5 μ. υπάρχουν χάλκινα και μπρούτζινα όργανα πλεύσης. Νικητές οι προγονοί μας, καθώς επέστρεφαν στην Αθήνα για ν' ανακοινώσουν τη μεγάλη τους νίκη (εκτός από 45 πλοία που πήγαιναν στην Αίγυπτο για να αναγγείλουν την καταστροφή του ατλαντικού στόλου), μόλις 8 μίλια δυτικά της Κρήτης, καταστράφηκαν από ένα φοβερό σεισμό και συνεχείς εκρήξεις ηφαιστείων στο νησί Μαγκάν. Οι εκρήξεις και τα τεράστια παλιροϊκά κύματα, ύψους πάνω από 250 μ., κράτησαν εννέα ημέρες, κι εξαφάνισαν το νησί αυτό που βρισκόταν  λίγο πιο πάνω από την Κρήτη που όπως το αναφέρει ο Πλάτωνας λεγόταν και Μάγκνος και καταποντίστηκε την ίδια χρονική περίοδο που καταποντίστηκε και η Ατλαντίδα, το έτος 9267 π.Χ.

 

Τα απομεινάρια του νησιού Μαγκάν ή Μάγκνος, βρίσκονται στο Κρητικό πέλαγος και λέγεται σήμερα Αυγό καθώς και το νησάκι Εσχάτη στα βόρεια της Κρήτης. Όσο για τα 45 πλοία που πήγαν στην Αίγυπτο, γλίτωσαν από τα φοβερά παλιροϊκά κύματα και το σεισμό, γιατί η Κρήτη λειτούργησε σαν θώρακας που εμπόδισε την καταστροφή της Αιγύπτου.

Οι Πελασγοί, φτάνοντας εκεί ξεσήκωσαν τους Αιγυπτίους οι οποίοι επαναστάτησαν κατά των κατακτητών Ατλάντων, θανάτωσαν το 70% περίπου αυτών που έμειναν στην Αίγυπτο, ενώ οι υπόλοιποι εκδιωχθέντες κατέφυγαν κι έζησαν στην έρημο. Μετά από χρόνια όμως, πολεμήθηκαν κι αυτοί από τους Φαραώ και αφανίστηκαν. Οι Άτλαντες πριν τη ναυμαχία με τους Έλληνες, κατείχαν ένα μεγάλο μέρος των νησιωτικών περιοχών της Μεσογείου. Από την Αφρική, το Μαρόκο και την Αίγυπτο, και από την Ευρώπη, εδάφη της Ισπανίας, Πορτογαλίας, Γαλλίας και Ιταλίας.

Οι Πελασγοί, οι κάτοικοι αυτής της μικρής χώρας με τη μεγάλη ψυχή, την ανδρεία και το λαμπερότερο πνεύμα, έσωσαν τους γείτονες τους χωρίς αντάλλαγμα κανένα, που όπως αναφέρει ο Πλάτωνας στον «Τίμαιο»: «...νίκησε τους εισβολείς (για τους Έλληνες), έστησε τρόπαια, κατάφερε να μην υποδουλωθούν όσοι δεν ήταν ακόμα δούλοι, και πέτυχε ν' απελευθερώσει όλους εμάς (λέει ο Αιγύπτιος ιερέας στο Σόλωνα) τους άλλους... χωρίς ν' απαιτήσει το παραμικρό».

Για τους προγόνους μας αλλά και για του σύγχρονους το να είσαι Έλληνας σημαίνει να είσαι πρώτα ...ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Κείμενο – επιμέλεια: ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ KAI H  Π. ΣΚΑΡΛΗ*

Αδέσμευτος Τύπος Μάρτιος 1994

* Η Πέπη Σκαρλή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στο Metropolitan University of Manchester και πραγματοποίησε τις σπουδές στις "Ανθρωπιστικές Επιστήμες και Μουσικολογία". Στην Ελλάδα εργάστηκε ως δημοσιογράφος στον Ελεύθερο και στον Αδέσμευτο Τύπο (συντάκτης πολιτιστικού ρεπορτάζ και αρθρογράφος των άρθρων "Ελλάδα είναι όλη η γη") καθώς και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Σκάι και Αντέννα ως μουσικός παραγωγός. Ζει και εργάζεται στους Δελφούς καταθέτοντας καθημερινά την αγάπη και το όραμά της επάνω σε αυτό που τάχθηκε να περατώσει... "την αφύπνιση των ελλληνικών συνειδήσεων".