Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι

 

Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι

Η αναμφισβήτητη ιστορικότητα του θαύματος που το κάθε Πάσχα τη διαιωνίζει

Το κοσμοϊστορικό γεγονός της Αναστάσεως περιγράφει, αναλύει και εξηγεί ο μέγας θεολόγος του αιώνα μας, πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Καλλίνικος στο κλασικό βιβλίο του «Τα θεμέλια της πίστεως».

Στην αρχή αναφέρει για τις εμφανίσεις του Κυρίου: «Ο Κύριος, αναστάς, δεν εμφανίζεται εις ένα και τον αυτόν τόπον, ως εις τον κήπον, φερ' ειπείν, όπου ευρίσκεται το μνήμα Του, αλλ' άλλοτε μεν εις τον κήπον, άλλοτε δε εις την προς Εμμαούς φέρουσαν οδόν, άλλοτε δε εις το εν Ιερουσαλήμ υπερώον, άλλοτε δε παρά την θάλασσαν της Γαλιλαίας και άλλοτε επί του όρους πάντοθεν περίοπτος.

Εκτός τούτου: Ο Κύριος, αναστάς, δεν εμφανίζεται κατά τον ίδιον εκάστοτε χρόνον, κατά την νύκτα λ.χ. την ευνοούσαν τα δόλια τεχνάσματα και εξεγείρουσαν το νευρικόν σύστημα εις απροόπτους φαντασιώσεις, αλλά κατά την νύκτα μεν ως παρατηρούμεν δεν εμφανίζεται ουδαμώς, εμφανίζεται δε ή την αυγήν, ή του ηλίου κλίνοντος προς την δύσιν ή και εν οιαδήποτε άλλη ώρα τηςημέρας, ότε γυμνά και τετραχηλισμένα τα πάντα προ του φαεινού φωστήρος παρουσιάζονται.

Περιπλέον: Ο Κύριος αναστάς δεν εμφανίζεται διά μίαν φευγαλέαν στιγμήν, οπτασία ακαριαία και ίνδαλμα διάττον, αλλά παραμένει επί μακρόν μετά των μαθητών, συνομιλών μετ' αυτών, συμπεριπατών μετ' αυτών και ερμηνεύων εις αυτούς τα περί της βασιλείας του Θεού, μέχρις ου η ημέρα του χωρισμού έρχεται και αι χριστοφάνειαι παύουν οριστικώς και αμετακλήτως.

Τέλος: ο Κύριος, αναστάς, δεν εμφανίζεται: με σώμα φανταστικόν, ατμώδες και μη επιδεχόμενον ψηλάφησιν. Δεν είνε το φάσμα, δεν είνε το "πνεύμα" του Χριστού κατά την φρασεολογίαν των σημερινών πνευματιστών, το οποίον βλέπουν οι πειραματιζόμενοι μαθηταί.

ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΣΑΡΞ

Ο Θεάνθρωπος εμφανιζόμενος είναι ψυχή, αλλά και σαρξ συγχρόνως, σαρξ οστέα και νεύρα έχουσα, σαρξ η φραγγελωθείσα, καρφωθείσα, αιματωθείσα και ταφείσα, σαρξ η και τας ψηλαφήσεις των μαθητών προκαλούσα, σαρξ η και οικονομικώς τρώγουσα και πίνουσα, όχι διότι έχει ανάγκην τροφής, αλλά διά να διασκέδαση παν νέφος αμφιβολιών.

Τι έπεται εκ των ποικίλων τούτων περιστατικών; Οτι δύνασθε να στρέψετε, να πιέσετε, να βασανίσετε όπως θέλετε το ζήτημα, αλλά αυτό μίαν και την αυτήν πάντοτε φωνήν θα αφίνη: Χριστός Ανέστη!».

Στη συνέχεια δε, τονίζει ότι οι μαθητές Του κάθε άλλο από εύπιστοι ήσαν.

«Αι Μυροφόροι έρχονται να τους αναγγείλουν την Ανάστασιν και αυτοί ωσεί λήρον και γυναικείαν φλυαρίαν υπολαμβάνουν τα ρήματα των και απιστούσιν αυταίς.

Καταφθάνει μετ' ολίγον η Μαρία δρομαία και επιβεβαιοί τους κλαίοντας και πενθούντας αποστόλους ότι είδε τον ΑΝΑΣΤΑΝΤΑ με τα ίδια της όμματα, "κακείνοι ακούσαντες, ότι ζη και εθεάθη υπ' αυτής, ηπίστησαν".

Δύο μαθηταί έκ των 70, πορευόμενοι εις Εμμαούς, συναντώνται καθ' οδόν με τον Νεκραναστάντα και συνάπτουν μετ' Αυτού διάλογον χωρίς να Τον αντιληφθούν. Οία απόγνωσις αποστάζει εκ των χειλέων των και πόσον είναι βραδείς τη καρδία του πιστεύειν!

Πολλάς, λέγουν, προσδοκίας εστηρίζομεν επ' Αυτού, ελπίζοντες ότι Ούτος εστίν ο μέλλων Λυτρωτής του Ισραήλ, αλλά γε ουδέν τούτων εγένετο! Φρούδα όνειρα! Φθάνουν επιτέλους εις το κατάλυμα των. Στρώνουν τράπεζαν, εις την οποίαν και ο Άγνωστος Ξένος παρακάθηται. Και καθ' ην στιγμήν λαμβάνει τον άρτον εις την χείρα και τον ευλογεί μυστηριακώς, ανοίγονται οι οφθαλμοί των και τα χείλη των φωνάζουν "ο Κύριος έστιν!!!" αλλ' ο Κύριος έχει ήδη γείνει άφαντος απ' εμπρός των. Τρέχουν αμέσως οι δύο μαθηταί εις Ιεροσόλυμα και εξηγούν εις τους ένδεκα τα εν τη οδώ και πώς τοις εγνωρίσθη κατά την κλάσιν του άρτου.

Και αυτοί; Πιστεύουν εις εκείνους; "Ουδέ εκείνοις επίστευσαν"! Ερχεται τότε ο Ιησούς εις τους δέκα. Τοις δεικνύει τας χείρας και την πλευράν, τους προσκαλεί να τον ψαύσουν, τρώγει ιχθύος οπτού μέρος και από μελισσίου κηρίου.

Πλην ελλείπει ο Θωμάς. Τω ανακοινούν την επαύριον οι σύντροφοι την θείαν συνάντησιν.

Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

Και εκείνος, ασυγκίνητος, απαισιόδοξος, αιωνίως μελαγχολών, τοις λέγει φλεγματικώς: "Εάν μη ίδω εν ταις χερσίν Αυτού τον τύπον των ήλων και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν Αυτού, ου μη πιστεύσω". Τοιαύτη η ψυχολογική καταστασις των μαθητών, η ήκιστα εύθετος προς την από των φαντασιοπληξιών μεσμεριστικήν κατασκευήν της Αναστάσεως. Αφίνω τώρα και το άλλο αναπάντητον ερώτημα: εάν πάντες οι απόστολοι πίπτουν θύματα υπνωτισμού, τις λοιπόν τότε είνε ο υπνωτίζων;».

Γι' αυτό και πιστεύουν, γι' αυτό και κακοπαθούν και υφίστανται μαρτύρια.

Ο Απόστολος Παύλος λέγει στον Τιμόθεο «μνημόνευε Ιησούν Χριστόν εγη-γερμένον εκ νεκρών, εν ω κακοπαθώ μέχρι δεσμών ως κακούργος». Η ιστορικότητα της Ανάστασης είναι αναμφισβήτητη και η κάθε Κυριακή του Πάσχα τη διαιωνίζει.

ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 30.4.1994