H γλώσσα (ως φθόγγος) ξεκίνησε από κραυγή και με την κοινωνική συμβίωση έγινε λόγος. Χρειάστηκε o συν-λόγος, o σύλλογος, για να φτάσουμε στο λόγο και στο Λόγο, δηλαδή στη λογική.H ελληνική του σήμερα σιγά σιγά παύει να είναι λόγος· ξαναγίνεται κραυγή. Ήδη πολλοί νεαροί έχουν αρχίσει να συνεννοούνται με νοήματα ή με γρυλισμούς. H αδυναμία τους να συνεννοηθούν επιτείνεται, όταν βρεθούν στο σκοτάδι της ντισκοτέκ και δεν μπορούν o ένας να βλέπει τον άλλο. Γιατί το λεξιλόγιο πού διακινούν μόλις υπερβαίνει τις 500 λέξεις, όσες δηλαδή μπορεί να καταλαβαίνει κι ένα ζώο κάπως ανώτερης ευφυΐας, όπως π.χ. ένα άλογο. Κι αυτό, γιατί ό λόγος μας κατάντησε άλογος. Χωρίς λόγια και χωρίς σκέψη.
Γλώσσα και σκέψη βρίσκονται σε μια διαλεκτική σχέση. Το ένα ακολουθεί τ' άλλο. H σκέψη εμψυχώνεται από τις λέξεις και οι λέξεις από το στροβιλισμό και το δυναμισμό της σκέψης. H πνευματική νηστεία συνεπιφέρει τη λεκτική πενία και αυτή με τή σειρά της την πνευματική ένδεια. Το πρότυπο του πνευματικού μας πτωχο-προδρομισμού το παρέχουν αφειδώς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, με τους ανεκδιήγητους εκείνους τύπους του «βασικά», του «να πούμε», τού να «οριοθετηθούμε», του να «παντρέψουμε» και άλλων συναφών γλωσσικών τεράτων.
Μη μας παραξενεύει και μη μας κακοφαίνεται. Υπήρξαμε κατώτεροι της γλωσσικής μας κληρονομιάς. Κάναμε φετίχ τη στρούγκα και απορρίψαμε το βιβλίο. Κι έτσι ή γλώσσα μας εκβαρβαρίζεται. Με τον εκβαρβαρισμό της γλώσσας επέρχεται και η εκβαρβάριση της σκέψης. Ό άνθρωπος μαθαίνει να δέχεται ό,τι του «πλασάρουν», χωρίς να σκέπτεται την αξία αυτού που του προσφέρεται. Εντάσσεται σε ομάδες κοινής γλώσσας, κοινής βούλησης, κοινής σκέψης. Είναι η γλώσσα των κομμάτων. Των κομματιών δηλαδή. Που δεν θέλουν τον άνθρωπο ακέραιο. Ένα κόμμα σε θέλει απόκομμα. Γι' αυτό και σου «φοράει» τη δική του γλώσσα, το δικό του γλωσσικό αποφόρι, πού κατάντησε σημείο αναγνώρισης..
Από το βιβλίο "ΑΛΑΛΙΑ"
του Σ.Ι. Καργάκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου