«Βρε κτήνη! Τι ζητάτε στην Ελλάδα;»

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

«Βρε κτήνη! Τι ζητάτε στην Ελλάδα;»

(αντιστράτηγος  Κομνηνός Μηλιώτης)

Γράφει ο Γεώργιος Λεονταρίτης

Πότε θα αντιληφθεί η «τρικέφαλος», κυβέρνησις, ότι  η Ελλάς δεν έχει κανένα πλέον συμφέρον να ανήκει στην παγίδα της Ευρωζώνης; Πότε θα συνειδητοποιήσει ότι με δυνάμεις κατοχής δεν έχει νόημα να διαπραγματεύεσαι, αφού εκείνοι δεν κουβεντιάζουν; Ψυχροί και αδιάφοροι, απαιτούν την εξόντωση του ελληνικού λαού οι ξένοι πάτρωνες και δεν πρόκειται να δείξουν καμία διάθεση να κατανοήσουν το δράμα των πολιτών. Όπως στην προηγούμενη κατοχή 1941-1944 έκαμαν καταλόγους και έστελναν στο εκτελεστικό απόσπασμα ή στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως τους έλληνες  πατριώτες  χωρίς να «διαπραγματεύονται», έτσι και τώρα, με πλήρη αναλγησία, στέλνουν τους έλληνες πολίτες στους «οικονομικούς φούρνους». Όση ευχέρεια είχε ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός να πείσει τον διαβόητο Σιμάνα να μην εκτελέσει κρατουμένους άλλη τόση  δυνατότητα έχει η κυβέρνηση Σαμαρά να πείσει τον Σόιμπλε να αποδεχθεί 15 ελληνικές θέσεις Δυστυχώς η κυβέρνηση δεν έχει το σθένος να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα που πρέπει στους σημερινούς κατακτητές Δεν έχει το κουράγιο του αντιστράτηγου Κομνηνού Μηλιώτη. Θα θυμίσουμε την περίπτωση, διότι είναι άγνωστη στους σημερινούς

Ο αντιστράτηγος Κομνηνός Μηλιώτης ήρωας των Βαλκανικών Πολέμων, που έζησε τα περισσότερα χρόνια του στα πεδία των μαχών, δεν ανεχόταν να πατούν τα χώματά μας οι Ούννοι. Έτσι, στις 12 Ιουλίου 1941, με πολιτική περιβολή και με το μικρό μαστίγιο στο δεξί χέρι, εισόρμησε στο κτίριο της Αθηναϊκής Λέσχης και μόλις ανήλθε τη μαρμάρινη σκάλα και αντίκρισε τον γερμανό σκοπό, του εφώναξε κουνώντας  απειλητικά το μαστίγιό του: «Βρε κτήνη! Τι θέλετε σεις εδώ μέσα; Τι ζητάτε στην Ελλάδα, στον τόπο μας; Τότε, ένας γερμανός αξιωματικός που βγήκε από την αίθουσα χτύπησε τον γηραιό Μηλιώτη στο κεφάλι και τον άφησε νεκρό... Τα ίδια λόγια του στρατηγού θα έπρεπε να πούμε κι εμείς στον Τόμσεν και τους άλλους της «τρόικας».

Ο κόσμος  είναι  εξαγριωμένος.  Έρχεται μεγάλη κοινωνική αναταραχή, με απρόσμενες συνέπειες.  Η οργή των πολιτών φουντώνει και από την κοροϊδία που παίζεται οε βάρος τους .

Μιλάνε οι κυβερνώντες για νέο Μεσοπρόθεσμο, και εννοούν νέο Μνημόνιο. Μασάνε τα λόγια τους όπως π.χ.  ο μνημονιακός Στουρνάρας για οριζόντιες περικοπές.  Το κύρος του πολιτικού κόσμου έχει πέσει στο μηδέν. Το μουγκρητό από τη λαϊκή θύελλα ακούγεται καθαρά. Έρχεται η καταιγίδα. Μόνο το κυβερνητικό συνονθύλευμα δεν έχει καταλάβει ότι δεν υπάρχουν στην Ευρώπη συνομιλητές αλλά Δ' Ράιχ. Υπήρχαν τα σημάδια από παλιά, αλλά δεν θέλαμε να τα δούμε. Δεν υπερβάλλουμε όταν μιλάμε για Ράιχ.

Κανείς δεν θυμάται σήμερα κάτι πολύ χαρακτηριστικό, για το οποίο έγινε θόρυβος το 1959. Στις 20 Οκτωβρίου του έτους εκείνου, η εφημερίδα «Ανεξάρτητος Τύπος» (των Ιω. Πουρνάρα και Κώστα Κύρκου) έκανε μια συγκλονιστική αποκάλυψη. Έφερε στο φως της  δημοσιότητας ένα μυστικό, που το κρατούσε η Γερμανία επτασφράγιστο: Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (Κοινής Αγοράς) Βάλτερ Χαλστάιν (ο οποίος μάλιστα εκείνες τις ημέρες βρισκόταν στην Αθήνα) ήταν συνεταίρος στο ίδιο δικηγορικά γραφείο με τον εγκληματία πολέμου που είχε οργιάσει στη Θεσσαλονίκη, τον Μαξ Μέρτεν! Το δικηγορικά γραφείο έφερε την επωνυμία: «Βάλτερ Χαλστάιν και Μαξ Μέρτεν»!

Η επίσκεψη τότε του Χαλστάιν στην Αθήνα, επισήμως αφορούσε τη σύνδεση της χώρας μας με την Οικονομική Κοινότητα. Ο γερμανός αξιωματούχος όμως ζήτησε από την ελληνική κυβέρνηση την οριστική λύση του ζητήματος των εγκληματιών πολέμου στην Ελλάδα, με αντάλλαγμα τη γερμανική οικονομική βοήθεια και την είσοδο της  Ελλάδας στην Κοινή Αγορά! Κάτω από αυτήν την πίεση, η κυβέρνηση Καραμανλή έδωσε κατεπείγοντα χαρακτήρα στο νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή για την αμνήστευση των γερμανών εγκληματιών πολέμου και την απελευθέρωση του Μαξ Μέρτεν!
Πέρα όμως από τα πρόσωπα, σημασία έχει η γενική πολιτική της Γερμανίας στον ευρωπαϊκό χώρο, που άρχισε να  γίνεται εμφανής από τις  3 Οκτωβρίου του 1990, όταν επανενώθηκε η χώρα αυτή. Το σύνθημα του Χίτλερ «Η Γερμανία υπεράνω όλων» δεν είχε πάψει να βρίσκεται στο μυαλό των ηγετών της καγκελαρίας και προχώρησαν με μεθοδικότητα για να πάρουν τη «ρεβάνς» της ήττας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

 Δεν χρειάζονται τώρα κανόνια και βόμβες. Κάνουν πιο αποτελεσματική δουλειά οι αριθμοί και οι τράπεζες.  Αυτό που δεν μπόρεσε να επιτύχει ο Χίτλερ το εφαρμόζει τώρα η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και η μαφία τους. Ο Σόιμπλε, που δήλωσε κυνικότατα προσφάτα ότι δεν έχει «άλλη υπομονή με την Ελλάδα»… Με ποίους λοιπόν πιστεύει ότι μπορεί να διαπραγματευτεί η κυβέρνηση Σαμαρά; Το «ευρωπαϊκό ιδεώδες» έχει καταρρεύσει. Δεν εκπροσωπεί πλέον αυτό που πίστευαν κάποτε. Έλεγαν παλιά ότι, το μεγάλο μήνυμα του ευρωπαϊκού χώρου ήταν: «Η ανάπτυξη των ιδεών της ελευθέριος και της ισότητας η δημιουργία των πολικών και οικονομικών κινημάτων που επεδίωκαν τη συμμετοχή κάθε μέρα περισσότερων ανθρώπων στα αγαθά του πολιτισμού, στην καλύτερη ζωή, στην ευημερία, στην ευτυχία.  Διετυμπάνιζαν ότι «καινούργια ιδέα», ήταν η διεκδίκηση μεγάλων μαζών εναντίον των κοινωνικών προνομίων, που πάντοτε εμποδίζουν την πρόοδο και τη Δικαιοσύνη. Όλα αυτά έγιναν στάχτη.

Το άκρως αντίθετο συμβαίνει σήμερα. Τα κοινωνικά προνόμια και η οικονομική ευημερία σβήστηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Βερολίνο απαιτεί από τις  χώρες του Νότου να παραδώσουν και την εθνική τους κυριαρχία. Ο συνολικός απολογισμός της επιρροής της Γερμανίας στα ευρωπαϊκά πράγματα παρουσιάζει αρνητικά στοιχεία (κι αυτό έπρεπε πρώτη να το προσέξει η Γαλλία), ενώ παραλλήλως βλέπουμε στις κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών να κυριαρχούν αντιδραστικές δυνάμεις, που βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τους λαούς που στενάζουν. Η οικονομική συνεννόηση και ένωση ανάμεσα στα κράτη απεδείχθη παγίδα. Πίσω της κρυβόταν η αποικιοκρατία με άλλον μανδύα. Η ιδεολογική και ηθική ακτινοβολία της Ευρώπης χάθηκε και ο ιμπεριαλισμός παρουσίασε την απαίσια μορφή του. Μας εξαπάτησαν.

Λέγαμε, κάποτε, ότι η έκφραση «γηραιά Ευρώπη», είναι σωστή μόνο όταν τη χρησιμοποιούν οι κοινωνικά προνομιούχοι, όχι όμως οι νέοι άνθρωποι και οι νέες κοινωνικές δυνάμεις. Επειδή δεν γερνάνε οι λαοί. Γερνάνε ορισμένες μορφές παράγωγης, κυκλοφορίας και διανομής των αγαθών. Γερνάνε ορισμένοι τρόποι του σκέπτεσθαι. Και υπάρχουν αλλαγές κοινωνικές οικονομικές πολιτικές που είναι σωτήριες για τα έθνη, επειδή ελευθερώνουν και ανεβάζουν καινούργιες ανεξάντλητες δυνάμεις. Τι πλάνη! Όλα αυτά απεδείχθησαν παραμύθια. Ο «τρόπος του σκέπτεσθαι» της εποχής του Γ Ράιχ δεν είχε πάψει ποτέ να υφίσταται. Απλώς  περίμενε την κατάλληλη χρονική στιγμή για να αναζωπυρωθεί κάτω από τις στάχτες της Ιστορίας.

Εμείς που ευτυχήσαμε να γνωρίσουμε τους παλιούς πολιτικούς που και γνώση είχαν και την πείρα από τις παγκόσμιες συρράξεις θυμόμαστε τις προειδοποιήσεις τους γι' αυτό και συχνά τους μνημονεύω απ' αυτήν εδώ τη στήλη. Κάτι ήξερε, π.χ, ο αείμνηστος Ηλίας Τσιριμώκος (που νεαρός έζησα κοντά του) όταν έλεγε το 1963, ότι: «Οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν πως η δήθεν ελεύθερη οικονομία, δηλαδή η αχαλίνωτη κυριαρχία των τραστ, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε καταστροφές συγκρούσεων εθνικών και συγκρούσεων κοινωνικών....». Η Γερμανία, βαθιά διαβρωμένη από το πάθος της παγκόσμιας κυριαρχίας -τουλάχιστον της κυριαρχίας στον ευρωπαϊκό χώρο-, φέρει ακόμα επάνω της το κόμπλεξ της ήττας του 1945 αλλά και το πνεύμα της «ρεβάνς».

Τι ελπίζει, λοιπόν, να επιτύχει η τριμερής κυβέρνηση μας όταν βλέπει ότι, τα μέτρα, τα παρανοϊκά Μνημόνια και τα απαράδεκτα χαράτσια απέτυχαν οικτρά; Γιατί προσπαθεί με περιπεπλεγμένες πομφόλυγες τύπου Βενιζέλου να κρύψει ότι θα μας έλθει και καινούργιο Μνημόνιο; Πώς είναι δυνατόν οι πολιτικοί που έβαλαν τις υπόγραφες τους κάτω απ' αυτά τα επονείδιστα κείμενα υποταγής και υποδουλώσεως της χώρας να πιστεύουν ότι έχουν πιθανότητες να ραγίσουν το «τείχος του αίσχους» των «εταίρων»;

Οι ξένοι μιλούν συνεχώς με περιφρόνηση για τη χώρα μας.  Μας λοιδορούν, μας απειλούν, μας στέλνουν τελεσίγραφα, κατέστησαν τη μισητή «τρόικα», υπερκυβέρνηση στην Ελλάδα και θεωρούν τους πολιτικούς που μετέχουν στο κυβερνητικό σχήμα απλούς υπαλλήλους, τους οποίους η πραγματική «υπερκυβέρνηση» θα αξιολογήσει και θα βαθμολογήσει. Άδικα χάνει τον καιρό της η «συνεργασία περιορισμένου χρόνου» των Σαμαρά- Βενιζέλου- Κουβέλη.

Οι άνθρωποι, εμποτισμένοι από ευρωλαγνεία, ματαιοπονούν πιστεύοντας  ότι τα πάντα πρέπει να γίνουν μέσα από την Κοινότητα. Το αντίθετο πρέπει να συμβεί. Στόχος των λαών του Νότου πρέπει να είναι η απομάκρυνση κυβερνητών Κουίσλιγκς και το ξήλωμα της Ευρωζώνης Η Ελλάδα θα απελευθερωθεί όταν φύγει από την Ευρωζώνη και χαράξει αμέσως καινούργια εξωτερική και οικονομική πολιτική. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος έλεγε ότι: «Ο αληθινός Ηγέτης δεν γίνεται ποτέ ουραγός. Δεν διευθύνεται, αλλά διευθύνει». Κι εμείς πλέον -δυστυχώς δεν έχουμε ηγέτες αλλά ουραγούς Πρέπει να στραφούμε προς άλλες δυνάμεις και συμμάχους.  Πάλι θα μνημονεύσω μια παλιά ιστορία, που σήμερα αξίζει να μας προβληματίσει: Το 1956 μια ελληνική αντιπροσωπεία είχε προσκληθεί στη Λαϊκή Κίνα. Μέλος της αντιπροσωπείας ήταν και ο καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος ο οποίος μου αφηγήθηκε το περιστατικό. Επίσημοι και ανεπίσημοι Κινέζοι δέχθηκαν τους αντιπροσώπους μας με ιδιαίτερες φιλοφρονήσεις επειδή ήσαν Έλληνες. Και ο πρωθυπουργός Τσου Εν Λάι τους είπε: «Η Κίνα, η Ελλάδα και η Αίγυπτος αποτελούν τους τρείς πιο αρχαίους πολιτισμούς και γι' αυτό πρέπει να διατηρούν στενές σχέσεις μεταξύ τους. Και οι τρείς αυτές χώρες επειδή έχουν προϊστορία αιώνων, μπορούν και πρέπει να παίξουν σημαντικό ρόλο στη ρύθμιση των διεθνών σχέσεων...».

Ας σκεφτούμε σήμερα την Κινά, τον αραβικό κόσμο αλλά και τη Ρωσία -κράτος ορθόδοξο, γεγονός με ξεχωριστή σημασία- και ας αναζητήσουμε φίλους μακριά από τους εχθρούς μας που τώρα μας καταδυναστεύουν. Δεν έχουμε δυνατότητα να χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Αρκετά μας κατέστρεψε η προδοτική πολιτική εκείνων που μας έβαλαν στο γκέτο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Το ευρώ κατέστρεψε πολλές χώρες. Τα εθνικά νομίσματα πρέπει να επιστρέψουν. Η τριμερής κυβέρνηση βαδίζει από λάθος σε λάθος. Να μιλήσει στην «τρόικα», με τη γλώσσα του αντιστράτηγου Μηλιώτη. Η λαθεμένη «ευρωπαϊκή» τακτική θα μας διαλύσει πλήρως. Και όπως έλεγε ο Λεόν Μπλουμ, «Μπορεί εις την πολιτικήν να μην αμείβωνται όλαι αι αρεταί. Αλλά όλα τα λάθη πληρώνονται.. .».  Και η δική μας «τριμερής, έχει ήδη διαπράξει πολλά.


Από "ΤΟ ΠΑΡΟΝ"